Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ: Τα ψεύτικα προφίλ του φέισμπουκ


Σχολίασα πριν από λίγες μέρες μια φωτογραφία στο φέισμπουκ. Μετά από λίγο πήρα μήνυμα από άγνωστο. Μου έλεγε ότι του θύμισα μία που δήλωνε λεσβία και την είχε συναντήσει στη φάρμα που έπαιζε. Είχε τη φωτογραφία μου στο προφίλ της. Δε θυμόταν όνομα, αλλά μετά από δύο μέρες, κατάφερε να την εντοπίσει. Τη στιγμή εκείνη είχε άλλη φωτογραφία στο προφίλ της. Αλλά τις είχε ανοιχτές και μπήκα και την είδα. Η αφεντομουτσουνάρα μου με το όνομα "Σάρα καύλα". Προφανώς με παρουσίαζε ως μία γκόμενά της, από αυτές που τις δείχνεις με καμάρι. Από τη μια, από το ψυχολογικό τραύμα που μου έχει δημιουργηθεί επειδή μέχρι τώρα έχω συνηθίσει να με κρύβουν, λες και είμαι η πιο ξεπεσμένη γκόμενα που θα μπορούσε να τους λάχει (καθώς είμαι κοντή, χοντρή, άσχημη, άξεστη, αμόρφωτη, κατίνα...) σκέφτηκα ότι επιτέλους, κάποιος δεν ντρέπεται που με έχει επιλέξει. Από την άλλη σκέφτηκα ότι ούτε λεσβία είμαι, ούτε ξέρω αυτήν (ή μήπως αυτόν) που έχει το προφίλ, ούτε με λένε Σάρα καύλα. Άρα δε θα πρέπει να χαίρομαι. Μάλλον πρέπει να εξοργιστώ. Ναι, τελικά εξοργίστηκα. 
Με έχουν εξοργίσει ήδη τα ψεύτικα προφίλ που κυκλοφορούν, για διάφορους λόγους. Κι εμένα και άλλους με τους οποίους έχουμε συζητήσει γι' αυτά. Λάβετε βασικές περιπτώσεις:

1. Την έχω βγάλει και την παίζω. (Κι εγώ τι φταίω;)

Δεν έχει ονοματεπώνυμο, δεν έχει φωτογραφία. Ανάμεσα στους φίλους του, δε θα βρεις άντρες. Συχνά είναι παντρεμένος που ψάχνεται και για κάτι έξτρα. Χτυπάει μόνο γκόμενες κι όποια του κάτσει. Κι όταν λέμε "του κάτσει" εννοούμε να πουν καμιά κουβέντα περί σεξ για να τον βοηθήσει να τελειώσει ή για τους πιο τολμηρούς, ή τους λιγότερο μικροτσούτσουνους, να μπουν στο msn, να ανοίξουν τις κάμερες, να βλέπει ο ένας το εργαλείο του άλλου και να τα παίζουν. Σπάνια θα τολμήσει να συναντήσει κάποια από κοντά. Εκτός κι αν πέσει σε κάποια που θα αδιαφορήσει για τα 800 του κιλά, το μάτι το αλλήθωρο, το μικρό πουλί του, τα λειψά του δόντια και μαλλιά. Δηλαδή ή ανώμαλη, ή αναλόγων προσόντων. Διότι ναι. Υπάρχει και η αντίστοιχη περίπτωση στις γυναίκες. Είναι η κατηγορία με το διακριτικό τίτλο: "το έχω σαφρακιάσει το δάχτυλο όλη μέρα εκεί μέσα". Εμείς δεν έχουμε παρά να δείξουμε κατανόηση. Πάνω απ' όλα είμαστε άνθρωποι. Είναι κρίμα για κάποιον να μη δέχεται τον εαυτό του και να θέλει να παρουσιάζει κάτι άλλο. Στην ανάγκη, αν τους ανακαλύψουμε, μπορούμε να τους συστήσουμε έναν ειδικό.

2. Είμαι μοντέλο, αλλά κατά βάθος είμαι απλός, καθημερινός άνθρωπος.

Όχι πως δεν υπάρχουν μοντέλα που παίζουν στο φέισμπουκ και έχουν περασμένες φωτογραφίες τους από μοντελοδουλειές τους. Έχω γνωρίσει τέτοια. Αλλά αν είσαι ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος και δεις ένα μοντέλο να δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για σένα, ρίξε μια ματιά ακόμη στις φωτογραφίες του. Είναι παντού το ίδιο πρόσωπο; Κι αν ναι, έχει άλλες φωτογραφίες από την καθημερινότητά του; Είναι κανονικού μεγέθους ή μικροσκοπικές; Δηλαδή τις κατέβασε από το γκουγκλ ή από τη φωτογραφική του μηχανή; Έχουν υπογραφή κάποιου φωτογράφου, κάποιου πρακτορείου, κάποιου προϊόντος, κάποιας εκδήλωσης; Βέβαια, την υπογραφή θα μπορούσε να την κόψει. Ε, σ' αυτήν την περίπτωση, πρέπει να κόβει και το μάτι μας. 
Και γνωρίζεις λοιπόν το μοντέλο και τα λέτε (ένα μοντέλο που δεν έρχεται σ' επαφή με κόσμο, πάντα έχει όρεξη να μιλάει με τον καθένα) και έρχεται η στιγμή να συναντηθείτε. Χαίρεσαι εσύ, ο μαλάκας (ή η μαλάκω), φοράς τα καλά σου, πας στο σημείο του ραντεβού και ή δεν εμφανίζεται ποτέ ή εμφανίζεται το τέρας με την ατάκα "λαστ γίαρ". Είναι αλήθεια ότι καμιά φορά τολμούν και εμφανίζονται τα τέρατα, πιστεύοντας ότι κέρδισαν τον άλλο λόγω χαρακτήρος και προσωπικότητος. Συνέβη σε ένα φίλο μου. Έκανε τη χάρη στο τέρας να πιει έναν καφέ μαζί του (επειδή είχε έρθει από μακριά και μόνο) χωρίς να του μιλήσει και χωρίς να το κοιτάξει καν και το ξαπόστειλε. 

3. Είμαι άντρας, μου αρέσουν οι άντρες, αλλά δεν τολμώ να τους το πω.
Έχει και πάλι φωτογραφίες μοντέλων, αθλητριών, καλλιτεχνών ή ό,τι άλλο βρει στο γκουγκλ και του αρέσει. Την πέφτει σε άντρες ή απλά δείχνει το φιλικό "της" ενδιαφέρον. Στον ελεύθερο χρόνο του, παίζει να ντύνεται γυναίκα. Παίζει να την πέφτει και σε γυναίκες. Σ' αυτήν την περίπτωση δεν αποκλείεται να δηλώσει αυτό του το βίτσιο (μου έχει τύχει). Δεν ξέρω τι σκοπό έχει. Δεν ξέρω αν η ιστορία καταλήγει σε σκηνή από το παιχνίδι των λυγμών. Αν έχει κάποιος σχετική εμπειρία, ας με ενημερώσει, έτσι για να εμπλουτίσω τις κατηγορίες μου.

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Όταν ο κόσμος καίγεται, το μουνί θα πρέπει να κρύβεται


Εντάξει. Το δηλώσαμε. Είμαστε όλοι κατά της βίας. Κατά της τυφλής βίας. Δε μας αρέσουν οι σπασμένες βιτρίνες καταστημάτων, τα καμμένα περίπτερα, οι λεηλασίες. Οι επαγγελματίες ήδη ζουν το δράμα τους με τα μέτρα που θα σώσουν τη χώρα από τη χρεοκοπία. Δε χρειάζονται κι άλλα χτυπήματα.
Κι εγώ είμαι κατά της βίας. Αλλά δεν κρύβω ότι είμαι λάτρης της γαλλικής επανάστασης. Το να τιμωρείς αυτόν που σου στερεί το ψωμί για να φάει παντεσπάνι, δεν είναι βία. Και ναι, Χατζηδάκια μας και Θοδωράκια μας (βλέπε Πάγκαλος). Εσείς τρώτε και πίνετε (κι ας λέτε καμιά φορά ότι μαζί τα φάγαμε) κι εμάς μας τρώει η αρκούδα. Αλλά μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο μαζοχισμός μας; Μέχρι πότε θα γουστάρουμε να μας τρώνε οι αρκούδες; Μέχρι πότε θα ανεχόμαστε την ατιμωρησία όσων μας έφτασαν εδώ; Αφού δεν κάνουν κάτι αυτοί που ορίστηκαν ως εκπρόσωποί μας, θα το κάνουμε μόνοι μας. Η ώρα έφτασε.
Θυμίζω Πρωτομαγιά με Κακλαμάνη να τρέχει να κρυφτεί. Όλοι θαυμάσαμε το θράσος του να κυκλοφορεί ανάμεσα σε διαδηλωτές. Από τότε, περιορίστηκαν οι δημόσιες εμφανίσεις των εκπροσώπων που μόνο εμάς δεν εκπροσωπούν. Αλλά τώρα τελευταία, δεν ξέρω πώς και γιατί, ξεθάρρεψαν. Και κάτι τύποι σαν το Χατζηδάκη, άρχισαν να κυκλοφορούν ελεύθεροι σε ώρα διαδήλωσης. Να πω ότι είναι αφελής; Δε θα έπρεπε. Τόσοι άνθρωποι τον ψήφισαν γιατί πίστεψαν το αντίθετο. Να υποθέσω ότι είναι θρασύς; Και πάλι δε θα έπρεπε. Θα έπρεπε να τιμάει το λαό τον οποίο, υποτίθεται, υπηρετεί. Αλλά ποιος τον τίμησε αυτόν το λαό για να το κάνει κι αυτός. Μήπως μας περνάει για πρόβατα; Παίζει αυτό το σενάριο. Άμα βλέπει μόνο γκρίνια και καμία αντίδραση κι αν βλέπει τους ψηφοφόρους του να τον αντιμετωπίζουν με τον ίδιο σεβασμό που τον αντιμετώπιζαν κάποτε, λογικό είναι να σκεφτεί έτσι. Μόνο που τα πρόβατα οι ψηφοφόροι του δε βγαίνουν στο δρόμο. Μήπως σκέφτηκε ότι ξεχάσαμε το ρόλο που έπαιξε το κόμμα του κι αυτός ο ίδιος για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε; Μήπως φαντάστηκε ότι φάγαμε το παραμύθι που πουλάει η ΝΔ υποσχόμενη ότι θα μας βγάλει από την κρίση με τρόπο μαγικό; Για πόσο μαλάκες μπορεί να μας περνάει;
Κάτι μου λέει ότι ο τύπος βγήκε από τη Μεγάλη Βρετανία και πήγαινε στο Ζόναρς για καφέ. Άντε για επαγγελματικό ραντεβού. Γεύμα εργασίας ίσως. Με άλλα λόγια, την ώρα που ο κόσμος καίγεται, το μουνί χτενίζεται. Αντί να κρύβεται. Τι δουλειά είχες, μουνί μου... εεε... Κωστή μου ήθελα να πω, μια μέρα σαν αυτή, να βγεις στο δρόμο; Μήπως περίμενες να σε αντιμετωπίσουν και ως σωτήρα;
Και γιατί όλοι (ακόμα κι εγώ) μείναμε στον δαρμένο Χατζηδάκη και δεν κοιτάμε τους δαρμένους διαδηλωτές; Ποια περίπτωση έχει μεγαλύτερη βαρβαρότητα; Να σε δέρνει η εξουσία που σε έχει ήδη γαμήσει ή να δέρνεις την εξουσία που σε γάμησε;
Κανιβαλισμός θα μου πεις από τη μια, αλλά από την άλλη πρέπει κάτι να αλλάξει. Αν δεν αλλάξει η κατάσταση (αν δεν τιμωρηθούν  αυτοί που τα φάγανε χωρίς εμάς, αν δεν καθαρίσει ο τόπος από τα λαμόγια) ας αλλάξει το θράσος τους. Ας πάψει το κάθε σίχαμα να κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Κι ας πάψουν να παίζουν τα παιχνίδια τους εις βάρος μας. Ο κόσμος έχει αγριέψει. Από την πείνα είναι. Κι ως λάτρης της γαλλικής επανάστασης, θέλω να θυμίσω πώς τιμωρήθηκαν οι δυνάστες των πεινασμένων Γάλλων.
Άντε βρε! Και στα δικά μας!

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Τι σε έφερε στα μέρια μας; (νούμερο 2)


Δεν κρατιέμαι. Θα τα βγάλω πάλι στη φόρα. Δεν είναι να βλέπω τα στατιστικά μου εδώ μέσα. Τρελή διασκέδαση. Και δε λέει να διασκεδάζω μόνη. Κοίτα τώρα κι εσύ, αναγνώστη μου, πώς έφτασες ως εδώ. Κι εσύ και άλλοι που ψάχνουν διάφορα. Είναι κι αυτά που γράφω, ρε παιδί μου, που τον τραβάνε τον ανώμαλο αναγνώστη. Αν λοιπόν δεν ήρθες εδώ επειδή κάπου κάτι είδες για αυτό το μπλογκ, ήρθες ψάχνοντας τα παρακάτω:

«πουτσες ιστοριες»
Ναι, γιατί; Είναι το ιδανικό μπλογκ για να μάθεις ιστορίες για πούτσες. Και ιστορίες για αγρίους έχουμε. Την κόβω αυτή τη λέξη. Θα μιλάω για μόρια από δω και πέρα. Θα γίνει η σελίδα μου, η χαρά του χημικού.

«γαμισια με manades istories»
Τι τις θέλω κι εγώ τις ιστορίες για μανόδουλους και μουνόδουλους; Πολύ θέλει για να μπερδευτεί ο μερακλής που φαντασιώνεται τη μάνα του στο κρεβάτι του;

«γαματε»
Δεν ξέρω, επισκέπτη μου, αν σε βοήθησε κάποιο κείμενό μου για πολιτικούς που γαμάνε τους πολίτες, τραπεζίτες που γαμάνε δανειολήπτες, μαλάκες που μας γαμάνε τα κεφάλια. Ελπίζω μετά από τόσο σεξ που έχει εδώ μέσα, να κατάφερες κι εσύ να ξεχαρμανιάσεις.

«πως να φανω εξυπνη»
Είσαι στη σωστή σελίδα. Όλο και κάποια σωστή συμβουλή θα βρεις. Αλλά θέλω ανταλλάγματα. Θέλω να μου πεις πώς θα φανώ χαζή. Να είσαι σίγουρη ότι πιάνει πιο πολύ. Μπορεί να μην εντυπωσιάσεις στην αρχή, αλλά θα έχει διάρκεια το νταλαβέρι. Άκου που σου λέω.

«γραμμα στον αγιο βασιλη»
Είχα γράψει ένα καυτό γράμμα πέρυσι. Αλλά τίποτα. Ή δεν υπάρχει ή με γράφει στ’ αρχίδια του.

«σήμερον κηδεύομαι. σβήνω (άχ, σβήνω) όταν εσύ...»
Κάποιος ψάχνει Πετρόπουλο. Καλώς μας ήρθες, σύντροφε.

«γεωργιοσ σουρης μυρωμενοι στοιχοι»
Κάποιος ψάχνει Σουρή. Καλώς μας ήρθες κι εσύ.

«διαγραφή φεισμπουκ»
«ερωτας μεσα απο το φεισμπουκ»
«φεισ μπουκ φωτογραφιες»
«φωτό προφιλ φέισμπουκ»
«φεισμπουκ ψευτικο προφιλ»
«toy matias to feismpoyk»
«φεισ μπουκ πουτανακια»
«kables feismpoyk»
Τα έκανα μία κατηγορία γιατί ένα είναι το θέμα. Αυτό το άτιμο φατσοβιβλίο που ψάχνουν στο γκουγκλ να το βρουν. Εντάξει, έχω κάνει αρκετές αναφορές στο φέισμπουκ. Αλλά κάποιοι φαντάζονται ότι έχω φακελώσει κι όλα τα πουτανάκια και τις καύλες του μαγαζιού.

«save παγκαλος photo»
Μας πήραν χαμπάρ’ Στέργιουμ’ ότι είμαστε μέλη του κινήματος για τη διάσωση του κήτους.

«αθηνα σοκολη»
Κάποιος ψάχνει πληροφορίες για την εκδότριά μου. Μάλλον δεν τις βρήκε, γιατί το μόνο που αναφέρω είναι ότι είχε την καλλιτεχνική διεύθυνση της υπερπαραγωγής μου.

«εκδοσεις κουλεδακη»
Και τον εκδότη μου σε μένα τον ψάχνουν. Κουλεδάκη, θέλω ποσοστά. Κανονίσου.

«αιγαιο πειρατης σουσουρας»
Τι λες, αγάπη μου, που θα σου αραδιάσω εδώ μέσα όλες τις πληροφορίες για το Σούσουρα. Να πάρεις το βιβλίο μου, να μάθεις περισσότερα. (Κι αν βγάλεις άκρη, χέσε με).

«kats woman»
Εντάξει. Κάποιοι ψάχνουν εμένα. Να μην τους καλωσορίσω; Να μην τους ευχαριστήσω; Να μην τους στρώσω τα χαλιά;




Μαζί θα τα φάμε


Τ΄αρχίδια μου θα πάρεις. Έχω. Χάρη σε σένα. Και μου τα έκανες νααααα! με το συμπάθιο.
Α, ναι. Καμιά φορά μιλάω στην τράπεζα. Μπορεί να μη με ακούει, αλλά εγώ  τις δηλώσεις μου τις κάνω. Χρωστάω. Όπως οι περισσότεροι από μας. Και σταμάτησα να πληρώνω. Όπως οι περισσότεροι από μας. Και θα πάρει τ’ αρχίδια μου η τράπεζα, γιατί μόνο αυτά έχω. Έχω κι ένα μισθό, αλλά κι αυτός τριψήφιος είναι και μόλις που φτάνει για να ζήσω.
Το δάνειο το πήρα πριν από τέσσερα χρόνια. Είχαν λυσσάξει τότε από την τράπεζα. Ντε και καλά, επειδή εκεί είχα κάποτε ένα λογαριασμό μισθοδοσίας, να μου κάνουν αυτήν την προσφορά. Να μου το δώσουν να μου βρίσκεται, βρε αδερφέ. Για μια δύσκολη στιγμή, άνθρωποι είμαστε. Το δάνειο συνοδευόταν από πιστωτική κάρτα και χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα και με δεύτερη πιστωτική κάρτα. Και να μην ανησυχώ, δε θα έχει συνδρομές και άλλες τέτοιες πίπες. Να μου βρίσκεται μόνο.
Δεν τα πείραξα για ένα χρόνο. Και μετά ήρθε η δύσκολη στιγμή. Τα μάζεψα κι έφυγα από την πόλη μου. Δε μάζεψα πολλά. Το βρακί μου και κάτι ψιλά ακόμη. Όσα αποκτήθηκαν μέσα σε 17 χρόνια γάμου, τα άφησα πίσω. Εξάλλου τίποτα απ’ αυτά δεν ήταν στο όνομά μου. Μόνο να φύγω ήθελα. Έστησα καινούργιο σπίτι, χαμόσπιτο, μη φανταστείς. Κι έλεγα να είμαι καλά να δουλεύω να ξεπληρώνω τις κάρτες και τα δάνεια. Η δουλειά που βρήκα δε με βοήθησε. Το αντίθετο. Με ανάγκαζε να ξοδεύω πιο πολλά από όσα έβγαζα. Χώρια ότι μετά από τόσες στερήσεις και τόση μιζέρια τα τελευταία 17 χρόνια, αποφάσισα να κάνω κάτι για τον εαυτό μου και ξόδευα σε μαλακίες. Ε, ναι. Το ξετίναξα το δάνειο. Και τις κάρτες.
Πήρα άλλο δάνειο για να πληρώσω κάτι δόσεις που χρωστούσα. Και, καθώς κατάλαβα ότι δε θα τα βγάλω πέρα, ξεκίνησα διαδικασία ακύρωσης των άσκοπων αγορών που έκανα πάνω στην τρέλα μου. Τα πήρα πίσω τα χρήματα και τα αξιοποίησα αμέσως. Ξεφορτώθηκα το δεύτερο δάνειο και τη δεύτερη κάρτα. Στην τράπεζα που πήγα να ξεπληρώσω το δάνειο, οι υπάλληλοι αναστατώθηκαν. Μήπως είχα κι άλλα δάνεια σε άλλες τράπεζες; Να τα μεταφέρω στη δική τους. Θα μου κάνουν μία καλή προσφορά με ένα επιτόκιο που πιάνει πάτο. Τον δικό μου τον πάτο ήθελαν να πιάσουν, αλλά δεν τους έκατσα.
Με το που ξεπλήρωσα τη δεύτερη κάρτα και την ακύρωσα για να γλιτώσω απ’ αυτήν, άρχισαν τα τηλεφωνήματα. Να μου δώσουν μία καινούργια, να μου βρίσκεται, βρε αδερφέ. Για μια δύσκολη στιγμή, άνθρωποι είμαστε. Δε θέλω. Μα γιατί δε θέλω. Έπρεπε να το ξανασκεφτώ και θα με ξαναπάρει για να δει αν άλλαξα γνώμη. Και να μην ανησυχώ, δε θα έχει συνδρομές και άλλες τέτοιες πίπες. Να μου βρίσκεται μόνο. Και τα κατοστάρικα που πληρώνω κάθε χρόνο, δεν είναι συνδρομή; Όχι. Είναι απλώς νταβατζιλίκι.
Μου είχαν ζαλίσει τ’ αρχίδια εκείνο το διάστημα. Αυτά που θα τους δώσω. Πώς σου ζαλίζουν τ’ αρχίδια εκείνες οι ενοχλητικές κυρίες που παίρνουν, σύντροφε δανειολήπτη, στις πιο ακατάλληλες ώρες και στο μουνί τους αν θες να φας, αν θες να ξεκουραστείς, αν θες να γαμήσεις και σε μαλώνουν επειδή καθυστέρησες τη δόση σου και σε απειλούν ότι θα αναλάβει η νομική υπηρεσία; Ε, τόσο ενοχλητικές ήταν κι αυτές οι πωλήτριες.
Και κάποια στιγμή οι κάρτες κόπηκαν. Πλέον δε βγάζεις πιστωτική, αν το εισόδημά σου είναι κάτω  των πενήντα χιλιάδων. Ή κάπου τόσο. Αλλά, αν είναι μεγαλύτερο, δεν τη χρειάζεσαι κιόλας. Και κόπηκαν και τα δάνεια. Και κόπηκαν και οι μεταφορές υπολοίπου. Μόνο τα τηλεφωνήματα από κείνες τις λυσσασμένες δεν κόπηκαν. Φαντάζομαι ότι η πρόσληψη της τηλεφωνήτριας γινόταν εφόσον είχε πιστοποιητικό από γιατρό ότι είναι αρκετά σκύλα για κάνει αυτήν τη δουλειά. Δεν έπιασε η επιχείρηση «τηλεφώνημα από σκύλα». Περάσαμε σε νέα τακτική: Η ευγενής. Είμαι σίγουρη ότι τα κορίτσια που τηλεφωνούν τον τελευταίο καρό στους δανειολήπτες για να τους θυμίσουν τις δόσεις τους, είναι μεγαλωμένα με γαλλικά και πιάνο. Δεν απειλούν. Μόνο σου θυμίζουν ότι σε γαμάνε στα επιτόκια. (Εντάξει, το λένε πιο ευγενικά). Κρίμα δεν είναι;
Ούτε αυτό έπιασε. Ο κόσμος σταμάτησε να πληρώνει. Και σταμάτησα κι εγώ. Τρία χρόνια πληρώνω κι ακόμα το ποσό παραμένει το ίδιο. 150 η δόση, 100 ο τόκος. Δε γαμιέστε!  Έχω ξεχάσει τι σημαίνει διακοπές (δεν ήξερα ποτέ, για την ακρίβεια) το έξω το βλέπω με το κυάλι, ακόμη και το ταξίδι για να δω το γιο μου, το σκέφτομαι. Χειμώνας έρχεται, θα πρέπει να ζεσταθεί και το κοκαλάκι μας. Χώρια ότι όλα ακριβαίνουν. Διαπιστώνω ότι με το ζόρι τα φέρνω βόλτα, ακόμη και χωρίς να πληρώσω τις δόσεις μου. Κι από τη στιγμή που δεν έχω τίποτα να μου πάρουν, προτιμώ να μη λιμοκτονήσω. Άσε που, αν είχα, θα το πουλούσα για να ξεμπερδέψω. Μικρότερη οικονομική καταστροφή θα ήταν από τους τόκους.
Και έρχεται το μηνυματάκι στο κινητό. Σκέφτηκα να το διαγράψω πριν το ανοίξω καν, μόλις είδα ότι είναι από την τράπεζα. Αλλά, δε γαμιέται, το άνοιξα. Και τι αντίκρισα:  «Αυτό το μήνα πληρώνοντας τουλάχιστον μία ληξιπρόθεσμη δόση στην ανοιχτή γραμμή, στον επόμενο λογαριασμό θα απαιτηθεί μόνο μια νέα ελάχιστη καταβολή». Δε γίνονται αυτά τα πράγματα. Το επόμενο βήμα είναι να βγάλουν προσφορά: «Στις τρεις δόσεις, η μία δώρο». Ή να ρίξουν το επιτόκιο σε -20%. Κάτι για να φιλοτιμηθούμε να τους πληρώσουμε. Την ίδια στιγμή, οι ελάχιστοι που έχουν καταθέσεις δεν μπορούν να κάνουν ανάληψη ποσού με τετραψήφιο νούμερο. Έχουν χεστεί πάνω τους οι τραπεζίτες ή μου φαίνεται.
Τώρα είναι η ευκαιρία μας, συντρόφια δανειολήπτες. Τώρα μπορούμε να τους τσακίσουμε. Να δούμε μέχρι πού φτάνει η εξουσία τους. Θα μας χώσουν όλους μέσα; Δε συμφέρει. Εξάλλου δεν είμαστε μεγαλύτεροι εγκληματίες απ’ αυτούς. Τσεκαρισμένο. Κι ας βγουν μετά κι οι τραπεζίτες να πουν «μαζί τα φάγαμε». Αν και η σωστή φράση θα ήταν: «φτου γαμώτο, δεν τους φάγαμε», εμείς δε θα τους παρεξηγήσουμε. Και θα τους αφήσουμε να φάνε το μουνί τους.

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

ΑΛΗΤΕΣ, ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ...


Το μαγαζί μου είναι σχεδόν δίπλα στην ΕΣΗΕΑ. Και παρακολουθώ τη συγκέντρωση των δημοσιογράφων. Μ' ένα σφίξιμο στο στομάχι.
Ναι, είναι άτιμο αυτό το σινάφι. Το είχα καταλάβει από τον καιρό που έτρεχα όλη μέρα με το μικρόφωνο στο χέρι για να μη μου ξεφύγει τίποτα από την επικαιρότητα. Χώρια το κυνήγι του αποκλειστικού. Με μισθό υπαλλήλου γραφείου. Κι η κοπέλα που σήκωνε τα τηλέφωνα στο κανάλι που δούλευα, τα ίδια λεφτά έπαιρνε και ήταν όλη μέρα στο γραφείο της και το μεσημέρι στο σπίτι της. Εγώ δεν είχα ωράριο. Κι όλη μέρα στους δρόμους και μετά γράψιμο στα γρήγορα και άγχος τρελό. Και ήμουν σε ετοιμότητα οποιαδήποτε ώρα της μέρας και της νύχτας. Γαμώ τη ματαιοδοξία μου, γαμώ.
Και μόλις ετοίμασα τα χαρτιά μου για να τα καταθέσω στην ΕΣΗΕΜΘ, με έπιασε μια κρίση και τους έστειλα στο διάολο. Είδα απολυμένους συναδέλφους (μέλη της ένωσης) να μην έχουν καμία στήριξη απ' αυτήν. Η εργασιακή αντιπρόσωπος, βέβαια, έκανε ό,τι μπορούσε για να τους βολέψει. Κανόνιζε μια συμφέρουσα τιμή για την εφημερίδα κι έστελνε το εμπόρευμα που θα γεμίζει τις σελίδες της. Οπότε το να μαζευόμαστε τα μέλη της ένωσης και να κόβουμε πρωτοχρονιάτικη πίτα με δώρο το σημειωματάριο που γράφει ΕΣΗΕΜΘ, δεν ήταν αρκετά σημαντικός λόγος να γίνω μέλος της.
Παρέμεινα αδέσποτη κι αστήριχτη. Κι όταν ήρθα στην Αθήνα, κατάλαβα ότι δε θα δουλέψω ως δημοσιογράφος. Τους έπεφτα πολύ έμπειρη. Χώρια ότι είχα και άποψη. Όλοι ζητούσαν δόκιμους δημοσιογράφους, απόφοιτους σχολών, δηλαδή τζάμπα δουλειά με προοπτικές. Στην καλύτερη περίπτωση, ζητούσαν συνεργάτες με μπλοκάκι και μηνιάτικο 300 ευρώ. Πριν από τρία χρόνια, πίστευα ότι η κρίση σ' αυτό το επάγγελμα χτύπησε εμένα που ξεφύτρωσα από το πουθενά. Τώρα βλέπω ότι χτυπάει αλύπητα όλο το σινάφι. Σήμερα θα συναντήσω την απολυμένη δημοσιογράφο φίλη μου, ενώ κι ο συγκάτοικός μου ψάχνει ήδη δουλειά, αφού κλείνει το περιοδικό του. Μέχρι και στον 902 θα γίνουν συντροφικές απολύσεις.
Στο μεταξύ, στη διαδρομή από το σπίτι στο μαγαζί, περνάω από το εργαστήρι δημοσιογραφίας και βλέπω εκκολαπτόμενα δημοσιογραφάκια, έτοιμα να ξεχυθούν με ορμή και τσαμπουκά στο χώρο και με τη σιγουριά ότι θα γαμήσουν και θα δείρουν. Είναι ολοφάνερο ότι έχουν τα σωστά πρότυπα. Μου θυμίζουν την εποχή που ο διευθυντής μου με αποκαλούσε Έλλη (είχα την εικόνα της χαλαρής και άνετης κι ας έβραζα μέσα μου) κι εγώ τον αποκαλούσα Νίκο (ήταν ο σκληρός και ανελέητος, αλλά και ατσαλάκωτος παρουσιαστής).
Τη γνώμη του κόσμου για τους δημοσιογράφους, την ξέρουμε όλοι. Είναι αλήτες και ρουφιάνοι. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που απολαμβάνουν την ανεργία των δημοσιογράφων. "Καλά να πάθουν" σχολιάζουν όταν ακούνε για απολύσεις δημοσιογράφων. Χωρίς να έχουν σκεφτεί ότι η Τρέμη δε θα μείνει χωρίς δουλειά και θα συνεχίσει να παίρνει μισθούς που ούτε σε ένα χρόνο δε βγάζουν οι απολυμένοι. Ο απολυμένος δημοσιογράφος είναι αυτός που όλη μέρα βρίσκεται στο κυνήγι της είδησης, αυτός που τον τρώνε οι δρόμοι, αυτός που τον τρώει το άγχος, αυτός που στην καλύτερη πρίπτωση θα παίρνει μισθό υπαλλήλου γραφείου συν ασφάλιση (οι περισσότεροι δε θα πάρουν ούτε αποζημίωση, καθώς δουλεύουν με μπλοκάκι). Ακόμη κι αν ακολουθεί τη γραμμή του μέσου στο οποίο εργάζεται, είναι επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Κι εμένα μου έχουν κόψει θέματα. Χώρια ένα θέμα μου  που δεν έπαιξε ποτέ, παρά μόνο χρησιμοποιήθηκε για να ξεκινήσει οικονομική συνεργασία μ' αυτόν που τον αφορούσε. Εγώ, πάντως, τη δουλειά μου την έκανα.
Ο άνεργος δημοσιογράφος δεν είναι αλήτης και ρουφιάνος. Και γι' αυτό είναι άνεργος. Περιμένω να μείνουν χωρίς δουλειά οι μεγαλοδημοσιογράφοι. Αυτοί που τα φέρνουν όπως τους βολεύουν. Αυτοί που όσοι χαίρονται για τους απολυμένους, δε χάνουν ούτε εκπομπή ούτε παράθυρο με τις μουτσούνες τους. Όταν τους απολύσουν, θα κάνω τρελό πάρτι έξω από το μαγαζί, σχεδόν δίπλα στην ΕΣΗΕΑ, έτσι για να το χαρούμε όλοι. Αλλά τώρα μόνο πονάμε. Για το τέλος της δημοσιογραφίας.

Νάντια Κατσαρού
Πωλήτρια

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Η ΚΑΤΣΓΟΥΜΑΝ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΙ: Σημάδεψέ τον.


Σήμερα παρακολούθησα θεατρική παράσταση. Εκεί που δεν το περίμενα. Θέατρο δρόμου το λένε. Και πέρασε από τα Εξάρχεια.
Νωρίς το απόγευμα, βγήκε η αδερφή μου για τσιγάρα και κάτι ψιλά ψωνάκια. Εγώ μόλις είχα φάει κι ετοιμαζόμουν να φύγω για το μαγαζί. Και τον άκουσα. Παρά την ένταση της μουσικής που άφησε να παίζει (μια βδομάδα την ίδια λίστα, δεν τη βαρέθηκε;) τον άκουσα να σπαράζει. Στην αρχή φαντάστηκα ότι πρόκειται για κάνα πρεζόνι που λύνει τις διαφορές του με κάνα άλλο πρεζόνι, αλλά είχε κλείσει το κέντρο από δίπλα. Βγήκα να δω τι γίνεται. Δεν ήταν φυσιολογικά πράγματα αυτά. Κάποιοι σφάζονταν. Ήμουν σίγουρη.
Ακριβώς κάτω από το μπαλκόνι μου, μπροστά στην εξώπορτα. Χρειάστηκα περίπου δύο λεπτά για να καταλάβω ότι δεν ήταν πρεζόνια. Ο νεαρός κι η νεαρά είχαν άλλες διαφορές να λύσουν. Στην αρχή άκουγα μόνο αυτόν να ουρλιάζει "άσε με" και "φύγε" και την άλλη να τον παρακαλάει να την ακούσει. Ακολουθεί διάλογος μετά σκέψεων:

Ο νεαρός: (Ουρλιάζοντας) Φύγε! Φύγε, γαμώτο, μη με τρελαίνεις!
Η νεαρά: (Κλαίγοντας) Σε παρακαλώ άκουσέ με.
Ο: Δε θέλω να σ' ακούσω. Φύγε!
(Άκαρδος)
Η: Κοίταξέ με!
(Αμετανόητη. Της λέει ότι δε θέλει να την ακούσει και του ζητάει να την κοιτάξει κιόλας).
Ο: (Ουρλιάζοντας πιο σπαρακτικά από ποτέ) Φύγε σου λέω! Φύγε! Φύγε! Φύγε!
Η: (Κλαίγοντας πιο γοερά από ποτέ). Πες μου ότι δε μ' αγαπάς και θα φύγω.
Ο: (Ενώ χτυπιέται. Δεν τον βλέπω, αλλά νιώθω τραντάγματα). Δε σ' αγαπάω. Φύγε τώρα. Φύγε! Φύγε! Φύγε! Φύγε!
Η: (Ο λυγμός της κοντεύει να με πνίξει κι εμένα). Δε σε πιστεύω. Δε φεύγω άμα δε με κοιτάξεις.
Ο: (Κι ο δικός του λυγμός με πνίγει). Φύγε! Φύγε! Φύγεεεεεεε!
(Νιώθω ότι γύρισε και την άρπαξε και ναι, την σπρώχνει προς το δρόμο κι έχω την ευκαιρία να τους δω. Κοντή, μελαχρινή, ντυμένη κνίτισσα. Ψηλός, ξερακιανός, ντυμένος πανκ).
Ο: (Ακόμα πιο σπαρακτικά). Δε θέλω να σε βλέπω. Γαμημένο τσουλί.

Εδώ όλοι καταλάβαμε ότι το κορίτσι ξενοπηδήχτηκε. Εγώ στο μεταξύ κατάλαβα ότι αν συνεχίσουν να χτυπιούντια στην πόρτα μου δε θα μπορέσω να φύγω χωρίς να μου 'ρθει καμιά ξώφαλτση. Κι η Λία; Πώς θα έρθει η Λία; Πάω να της τηλεφωνήσω. Να την προετοιμάσω ψυχολογικά. Αλλά καθώς πιάνω το τηλέφωνο νιώθω αυτό το "φύγε, φύγε, φύγε" να έρχεται από πιο μακριά. Ε, αφού δεν έφευγε αυτή, σηκώθηκε να φύγει αυτός. Αν και δεν τον έλεγες και αποφασισμένο να απομακρυνθεί και πολύ. Αυτή από πίσω του να κλαίει και να σπαράζει και να τον ικετεύει, όπως πάντα, να την ακούσει. Πέρασαν στο απέναντι πεζοδρόμιο. Κατέφθασε και η Λία. Βγήκαμε να δούμε αν θα γίνει σφαγή. Κι όλη η γειτονιά στα μπαλκόνια. Κι οι περαστικοί, κρατώντας αποστάσεις ασφαλείας πάντα. Και κάτι μηχανάκια σταμάτησαν και παρακολουθούσαν το θέαμα. Έχουν πέσει κι οι δυο κάτω. Γαμημένο δέντρο, μου κόβει τη θέα. Αυτός ο Κακλαμάνης έχει κόψει όλα τα δέντρα της Αθήνας, αυτό έξω απ' το σπίτι μου, ούτε ένα κλάδεμα. Ο διάλογος συνεχίζεται:

Η: (Εξουθενωμένη αλλά πάντα με λυγμό). Σε παρακαλώ, άκουσέ με.
Ο: (Με πιο δυνατό λυγμό κι αποστροφή). Μη μ' αγγίζεις. Φύγε.
Η: (Σπαράζοντας και πέφτοντας πάνω του). Κοίτα με. Πες κάτι. Χτύπα με.
(Μερακλού, δεν μπορώ να πω. Μέρα που ήταν σήμερα, άλλοι ασχολήθηκαν με την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών κι αυτή ήθελε το ξύλο της. Αυτός της ζητούσε ευγενικά να φύγει. Αυτή επέμενε. Ε, της έριξε μια γερή σπρωξιά και την έστειλε πέρα).
Η: (Δεν της άρεσε τελικά). Δεν αντέχω άλλο. Φύγε!
Ο: Φύγε, σου λέω, φύγε!
Η: Πάντα τέτοιος ήσουν. Φύγε!
Ο: Μου ρήμαξες τη ζωή. Φύγε!
Η: Φύγε! Φύγε! Φύγε!
Ο: Φύγε! Φύγε! Φύγε!
Η+Ο: Φύγε! Φύγε! Φύγε!
(Αυτός έκανε δυο βήματα, έπεσε πάνω σε μια κολόνα κλαίγοντας, αυτή σύρθηκε πίσω του σπαράζοντας, αυτός άρχισε να περπατάει παραπατώντας και παραμιλώντας κι αυτή τον ακολουθούσε παρακαλώντας).

Τέλος της παράστασης. Το θέατρο δρόμου συνεχίστηκε στον απάνω μαχαλά. Τώρα όμως καλούμαστε να μαντέψουμε την πιθανή κατάληξη της ιστορίας.
1. Σφάχτηκαν.
2. Στην πρώτη διασταύρωση χώρισαν οι δρόμοι τους για πάντα.
3. Πηδιούνται ακόμη.
Νομίζω ότι όλοι θα συμφωνήσουμε στην τρίτη εκδοχή.
Και σκέφτομαι εγώ τώρα. Γιατί δεν έχω σημαδέψει κανέναν; Δεν είμαι εγώ μοιραία υπεργυναίκα; Σαράντα τέτοιες σκατούλες βάζω κάτω. Αλλά όταν είμαι με κάποιον, δεν του ρίχνω κέρατο. Γίνομαι πιστό σκυλί. Και η πλάκα είναι ότι περιμένω να το εκτιμήσει.
Συμπέρασμα: Πίστη, αφοσίωση, φροντίδα, στοργή και προδέρμ, καταστρέφουν τη σχέση. Θα σε έχει δεδομένη, άρα γραμμένη. Ενώ, στην ιστορία μας, η νεαρά τον έχει σημαδέψει για πάντα. Τον έχει δέσει. Τον έχει κάνει άλογο και τον τρέχει.
Συμβουλή: Κόρες, δέστε το γάιδαρό σας. Κερατώστε τον ασύστολα.

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Δημοκρατική Μαλακία


Αχ, έρμη δημοκρατία. Όλοι για σένα δουλεύουν κι όλοι σε δουλεύουν. Γι' αυτό όλοι σε αναφέρουν. Κι όλοι σε τιμούν. Κι όλοι έχουν κάτι δημοκρατικό στο κόμμα τους. Να θυμηθούμε τις παλιές καλές εποχές με το ΚΟΔΗΣΟ. Ναι ρε! Δημοκρατικός Σοσιαλισμός, όχι ό,τι να 'ναι. Όπως έχουμε τώρα τη Δημοκρατική Αριστερά. Λίγες ήταν οι αριστερές σ' αυτή τη χώρα (ανανεωτική, ριζοσπαστική, παραδοσιακή, μεταμοντέρνα και δεν ξέρω τι άλλο) ήρθε κι η δημοκρατική να συμπληρώσει το κακό.
Στο μεταξύ όσοι βγήκαν απ' το μαντρί του ΠΑΣΟΚ έφτιαξαν άλλες δημοκρατικές δυνάμεις. Δημοκρατική Αναγέννηση ο Παπαθεμελής και Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση ο Χαραλαμπίδης, το παιδί της περιφέρειας και της υπαίθρου. Και βέβαια, έχουμε και τους Δημοκρατικούς. Σκέτο.
Και να καταλήξουμε στη Νέα Δημοκρατία. Σταθερή αξία. Με λίγη αστάθεια τον τελευταίο καιρό, η οποία σήμερα ολοκληρώθηκε. Να θυμηθούμε κι άλλες αστάθειες που έζησε, όπως τη Δημοκρατική Ανανέωση; Λίγο κράτησε. Ξανά προς τη δόξα τράβηξε η αξία μας. Κι οι άλλοι που προκάλεσαν αστάθεια στη σταθερότητα αυτής της ανυπολόγιστης αξίας επέστρεψαν για την καρέκλα. Σαμαράς και Αβραμόπουλος (των οποίων τα κόμματα δεν είχαν δημοκρατικές εμμονές) μαζί για μια αντιμνημονιακή πολιτική που θα σώσει τη χώρα από την κατρακύλα.
Αλλά η Ντόρα το έπιασε το νόημα. Δε θα άφηνε τη δημοκρατικότητα να της ξεφύγει. Τους την έφερε με τη Δημοκρατική Συμμαχία. Με ποιον σκοπεύει να συμμαχήσει για να πετύχει το σκοπό της, δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμη. Σύντομα στις οθόνες σας.
Ναι, αναποφάσιστε πολίτη. Δε χρειάζεται τώρα πια να απέχεις. Τώρα υπάρχει το κόμμα που έλειπε, το κόμμα που μπορείς να εμπιστευτείς. Το κόμμα του κέντρου. Ούτε έτσι, ούτε αλλιώς. Ό,τι θέλει ο λαός. Αυτό που θα βάλει τάξη σ' αυτό το μπουρδέλο που δημιούργησαν οι δικοί της. Και ναι. Θα συγκρουστεί και με φαινόμενα αδιαφάνειας. Αναρωτιέμαι. Ο πατέρας της το ξέρει;

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ: ΟΙ "ΕΞΥΠΝΟΙ" ΤΟΥ ΦΕΪΣΜΠΟΥΚ


Θα μπορούσα να τους πω και πνεύματα αντιλογίας, αλλά ίσως ήταν παρεξηγήσιμος ο όρος. Και βέβαια δεν απαγορεύεται ο αντίλογος. Και βέβαια ο καθένας έχει την άποψή του και την εκφράζει ελεύθερα. Και βέβαια δέχομαι στον τοίχο μου και άλλες απόψεις. Αλλά, ρε φίλε, όταν έρχεσαι στον τοίχο μου για να μου την πεις, για να μου πουλήσεις πνεύμα, για να μου το παίξεις αυθεντικός για να φανώ δήθεν, ε άντε και γαμήσου.
Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για κάποιον τύπο που με εντόπισε σε κάποιο άλλο προφίλ, μου έστειλε αίτημα φιλίας (εγώ έχω στείλει ελάχιστα και μόνο σε επιβεβαιωμένα ενδιαφέροντες κι ακομπλεξάριστους ανθρώπους), μου είπε ποιος είναι και τι κάνει, σχολίασε διάφορα στον τοίχο μου, εγώ τις περισσότερες φορές δεν ασχολήθηκα με το δικό του τοίχο, τσίμπησε φίλους απ' τους φίλους μου (αυτούς που κατάλαβε ότι είναι και προσωπικοί μου φίλοι ή αυτούς που αφήνουν τα πιο πολλά σχόλια) και μπήκε στη διαδικασία του άνευ λόγου ανταγωνισμού. Στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για άντρες που γράφουν. Αλλά, ρε φίλε, άλλα γράφεις εσύ κι άλλα εγώ, αλλιώς γράφεις εσύ κι αλλιώς εγώ. Εγώ γιατί δε σε βλέπω ανταγωνιστικά; Και μετά σου λένε ότι οι γυναίκες έχουν αυτήν την τάση. Οι περισσότερες φίλες μου γράφουν. Και η μία απολαμβάνει αυτά που γράφει η άλλη. Απλά, ανθρώπινα κι ακομπλεξάριστα. Δε νομίζω ότι είναι θέμα φύλου. Μάλλον είναι θέμα αγαμίας. Και δεν είμαι διατεθειμένη να λύσω τα προβλήματα αγαμίας των άλλων.
Κάποιος, αφού ασχολήθηκε μαζί μου αρκετά, αφού άφησε σχόλια που δεν πήραν απάντηση, αφού δεν ασχολήθηκαν μαζί του ούτε οι φίλοι μου, κατέληξε να μου καρφώσει στον τοίχο μου την άποψή του για μένα (ότι το παίζω κάποια κλπ) και αφού είδε ότι αντιδρώ διασκεδάζοντας με την εμμονή του και την υστερία του, την έκανε. Έκλαψα πικρά όταν διαπίστωσα ότι δεν είναι πια φίλος μου, αλλά ξέρω πως ο χρόνος θα γιατρέψει τις πληγές μου.
Κάποιοι απλά με διέγραψαν επειδή διαφώνησαν μαζί μου, δεν τους άρεσαν οι απόψεις μου, παρεξήγησαν αυτά που έγραψα (το χιούμορ τους ξεχειλίζει απ' τα μπατζάκια μαζί με τ' αρχίδια τους), δεν τους άρεσε το ύφος της γραφής μου (κι ας ήταν αυτός ένας λόγος που με προσέγγισαν), ήταν καλοί χριστιανοί και πατριώτες και τους μαγάριζα, ή δεν άντεχαν να με βλέπουν. Είμαι και σκατόφατσα και τους χαλάω το τοπίο.
Κι άλλη περίπτωση. Μου αφήνεις σχόλια σε όλες τις αναρτήσεις και σε όλες τις φωτογραφίες. Ευγενικά στην αρχή. Και με μια ψεύτικη χαριτωμενιά. Καμιά φορά απαντάω γιατί το βλέπω, αν σε αγνοήσω θα ξαναπεράσεις για να με προκαλέσεις να απαντήσω. Παίρνεις θάρρος. Προτείνεις να βγούμε για καφέ. Αρνούμαι. Δεν σου αρέσει η απλή άρνηση. Μου λες ότι σε φοβάμαι. Και ψάχνεις να βρεις ποιος με πλήγωσε και δεν εμπιστεύομαι τους ανθρώπους που πάνε να με πλησιάσουν. Και μου ανεβάζεις το αίμα στο κεφάλι. Στα ύψη η πίεση της υποτασικής. Δε σε φοβάμαι, μαλάκα. Χεσμένο σε έχω. Αλλά αυτή η μαλακισμένη μου ευγένεια δε μ' αφήνει να σου το πω. Σου λέω παπαριές του τύπου "δεν το συνηθίζω". Κι όμως, το συνηθίζω. Έχω συναντήσει δεκάδες άτομα που γνώρισα στο φέισμπουκ. Έχω μια υπέροχη μεγάλη παρέα με άτομα που είμαι ευτυχής που γνώρισα και τα συναντώ τακτικά και περνάμε καλά. Και γκόμενο γνώρισα στο φέισμπουκ. Αλλά όλα έγιναν επειδή εγώ το ήθελα. Αλλά στην περίπτωσή σου, το ότι δε σε στέλνω στο διάολο, δε σημαίνει ότι καίγομαι να σε γνωρίσω.
Και αρχίζει η επίθεση. Πρώτα με αντίλογο. Παύει να παριστάνει τον οπαδό, τώρα διαφωνεί. Δε με χαλάει. Είπαμε, δεχόμαστε τον αντίλογο. Μετά αρχίζει το χώσιμο. Αυτό το "είμαι αυθεντικός και είσαι δήθεν". Συγνώμη μεσιέ, με ήξερες κι από χτες για να έχεις άποψη; Που ακόμα και τότε που έκανες τον οπαδό, πάλι λάθος άποψη είχες για μένα. Θέλεις κόντρα; Γιατί; Θέλεις να φανείς έξυπνος; Θέλεις να φανείς αυθεντικός; Θέλεις να φανείς κάπως; Να εντυπωσιάσεις; Να εκνευρίσεις; Να σου πω "πάμε επιτέλους για κείνον τον καφέ"; Πιο εύκολο είναι να πατήσω το κουμπί της διαγραφής όταν πλέον η κατάσταση έχει φτάσει σε σημείο να θεωρώ τα σχόλιά σου προσβλητικά. Και στον τοίχο μου δε σηκώνω προσβολές και υπονοούμενα για την προσωπικότητά μου.
Να μην παραλείψω να αναφερθώ και στον κλασικό παπάρα. Αυτόν που κάθεται και παρακολουθεί τι γράφουν οι άλλοι χωρίς να παρέμβει. Θα το κάνει μόνο για να πουλήσει ξυπνηλίκι. Είναι το βίτσιο του. Δε με εκνευρίζει και τόσο. Πιο πολύ με διασκεδάζει.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, αλλά και σε άλλες που τυχαίνουν στον καθένα από μας, συνιστώ να επισκεφτούν κάποιον ειδικό. Οι τοίχοι των φεϊσμπουκόφιλων δεν είναι για να βγαίνει του καθενός το κόμπλεξ. Είναι για να κάνουμε την πλάκα μας, να γελάσουμε, να μαλακιστούμε, να ανταλλάξουμε απόψεις, να ανταλλάξουμε και τηλέφωνα και να συναντηθούμε, αν κρίνουμε και οι δύο ότι αξίζει τον κόπο.
Αν εσύ πάλι θέλεις ανταγωνισμό, ντε και καλά συνάντηση, να πουλήσεις μούρη και ό,τι άλλο έχεις στο κεφάλι σου, καλό θα ήταν να συναντήσεις κάποιον ειδικό. Ε, πλήρωσε και κάτι για να γίνεις καλά. Εμείς δεν μπορούμε να εξυπηρετήσουμε. Δεν έχουμε τις γνώσεις.

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Καύλα είναι να βρίζω τον Καμίνη από δω και πέρα. Μαζί με όλους τους άλλους.


Δευτέρα πρωί, κανονίστε όλα τα καλά παιδάκια να βρεθούμε στο Πιτ στο Κολωνάκι για τον καφέ της παρηγοριάς. Ετοιμάζω από τώρα το μαύρο φόρεμα, τη μαύρη καμπαρντίνα, το μαύρο καλσόν, τη μαύρη γόβα, τη μαύρη πλερέζα, το μαύρο γάντι, το μαύρο βρακί, τα μαύρα γυαλιά, τους μαύρους κύκλους κάτω απ' τα μάτια... Είναι ο μόνος τρόπος να εκφράσουμε αυτό που νιώθουμε για το μαύρο που έριξε η Αθήνα στον Κακλαμάνη. Αχ! Μόνο η Κεντρική Μακεδονία ξέρει να ξεχωρίζει το καλό το πράμα. Είναι η παρηγοριά μας. Παρεμπιπτόντως, ο Πόντιος περιφερειάρχης λέγεται περιφερειαρχίδης;
Η Αθήνα δεν πίστεψε στον Καμίνη. Αυτό φάνηκε από τον πρώτο γύρο που τον ψήφισαν μόνο οι κολλημένοι στο ΠΑΣΟΚ. Η Αθήνα είχε σιχαθεί τον Κακλαμάνη. Που τη ρήμαξε. Που είναι ό,τι χειρότερο υπήρξε ποτέ σε δήμαρχο.
Δε φαντάζομαι να πιστεύουν εκεί στο ΠΑΣΟΚ ότι βρήκαν τον ιδανικό υποψήφιο να διεκδικήσει τον πιο μεγάλο δήμο της χώρας. Δε φαντάζομαι να πιστεύουν ότι οι Αθηναίοι εμπιστεύονται τον Καμίνη για τη σωτηρία της πόλης τους. Τα πασόκια θα πρέπει να ευχαριστήσουν πρώτα τον Κακλαμάνη που ήταν τόσο μα τόσο ελεεινός και μετά τους αγανακτισμένους πολίτες. Να ευχαριστήσουν και την αριστερά και να της κάνουν κάθε μέρα σαράντα πίπες. Γιατί η αριστερά το έβγαλε αυτό το αποτέλεσμα. Και για τον αριστερό, το δίλημμα ήταν τεράστιο. Έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στα σκατά του άθλιου δημάρχου και στα σκατά του ΠΑΣΟΚ. Ο αριστερός που ψήφισε Καμίνη δεν περιμένει και πολλά απ' αυτόν. Από την άλλη περίμενε πολλά από τον Κακλαμάνη. Περίμενε να τον δει να παίρνει φόρα και, καβάλα στο καλάμι του, να ορμάει για να γαμήσει το σύμπαν πατόκορφα.
Και να καταλάβουν αυτοί που πανηγυρίζουν για τη νίκη τους στο ΠΑΣΟΚ, ότι οι ψήφοι ήταν κατά του Κακλαμάνη και όχι υπέρ του Καμίνη. Και σίγουρα όχι υπέρ το ΠΑΣΟΚ. Και να βλέπουν και το ποσοστό της αποχής. Περισσότεροι από τους μισούς Αθηναίους απείχαν από τις εκλογές. Ακόμα χειρότερα στην περιφέρεια, όπου η αποχή ήταν μεγαλύτερη. Ωστόσο ο Σγουρός ήταν νικητής. Έτοιμο γραμμένο το είχε το ευχαριστήριο κείμενο που διάβασε. Κι ούτε φρόντισε να μάθει το ποίημα απ' έξω. Τόσο αξιόλογος και τόσο σπουδαίος ο περιφερειάρχης. Και τα πασόκια κάνουν χαρούλες. Γιατί θα μπορέσουν να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους.
Εγώ θα τη βάλω την πλερέζα. Γιατί από αύριο μας περιμένει ανελέητο ξέσκισμα.
Κι ετοιμάσου, μαλάκα Έλληνα, να δεχτείς κι άλλα χτυπήματα με το συγχωροχάρτι που τους έδωσες κι άφησες το χάρτη να πρασινίσει. Γιατί έτσι το βλέπουν το αποτέλεσμα. Την αποχή δεν την υπολογίζουν σ' αυτές τις εκλογές. Ελπίζω όμως να έχεις τα ίδια αρχίδια και να απέχεις και στις εθνικές εκλογές. Να πάνε τα κόμματά τους στο διάολο και το σύστημά τους στα αζήτητα.
Ελπίζω να έχεις τ' αρχίδια να βγεις από αύριο να διαμαρτυρηθείς για το ΔΝΤ και σε τρεις μέρες να θυμηθείς το Πολυτεχνείο και το σύνθημά του. Γιατί και τώρα αυτό είναι το σύνθημα. Ελπίζω το Δεκέμβρη να κάνεις αυτό που πρέπει. Και να μην τους αφήσεις ούτε μια μέρα ήσυχους. Ούτε μια μέρα χωρίς να τους φτύνεις, χωρίς να διαμαρτύρεσαι και χωρίς να απαιτείς να σε σεβαστούν. Εσύ τους έδωσες εξουσία, εσύ να τους την πάρεις.

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

ΜΑΥΡΟ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟ!


Έλαβα δύο (2), το ξαναλέω ΔΥΟ μηνύματα στο κινητό μου. Ήταν ίδια και από τον ίδιο. Με διαφορά καμιάς ώρας. Για να μην ξεχνιόμαστε. Έλαβα λοιπόν το εξής μήνυμα (Χ2): 
"Την Κυριακή ψηφίζουμε όλοι δυναμικά - Άρη Γιαννακίδη - Για την πρώτη ισχυρή αιρετή περιφέρεια με πρωταγωνιστή τον πολίτη. Γιώργος Πεταλωτής".
Μανάρι μου, μ' έκανες και γέλασα και ξέχασα την πίκρα που πήρα με το εκλογικό αποτέλεσμα. Αν και νομίζω ότι η πίκρα που πήρες εσύ ήταν μεγαλύτερη τελικά. Διότι πρέπει να έχετε χεστεί πατόκορφα εκεί στο ΠΑΣΟΚ. Διαφορετικά το μήνυμα θα είχε αποστολέα το ίδιο το ΠΑΣΟΚ (όπως μου έστειλε πολλά μέχρι τώρα) ή θα το έστελνε ο ίδιος ο Γιαννακίδης (που κι αυτός μου έστελνε προεκλογικά). Δε θα σχολιάσω το γεγονός ότι είμαι τρία χρόνια φευγάτη κι ότι δεν ανήκω πλέον στην περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης. Δεν είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν ότι η μαύρη πέτρα που έριξα είναι πιο μεγάλη κι από το μαύρο που θα έριχνα για την αφεντιά τους στην κάλπη. Θα μείνω στο ότι μπήκε στη μέση το βαρύ πυροβολικό.
Ο Πεταλωτής πιστεύει ότι μπορεί ακόμα να επηρεάζει το λαό της Ροδόπης. Δε λέω, καλό παιδί, αλλά πολύ ΠΑΣΟΚ βρε παιδί μου. Κι αυτή η θέση του τον έχει εκθέσει ανεπανόρθωτα. Κάθε μέρα τον εκθέτει όλο και πιο πολύ. Μας λέει όλα όσα δε θέλουμε ν' ακούσουμε. Με κάνει να θέλω να τον δείρω κάθε φορά που τον βλέπω. Πόσο μάλλον όταν προσπαθεί να κατευθύνει την ψήφο μου. Και, ειλικρινά, κάποτε στην Κομοτηνή, από όλους τους πολιτικούς, ήταν ο αγαπημένος μου. Ήταν η χαρά του Θεού κι έχει γίνει διαβολικός εκπρόσωπος. Η Παναγιά μαζί μας, Ιησούς Χριστός νικά και βοήθειά μας, κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του.
Όπως αντιλαμβάνεσαι είμαι αντι-ΠΑΣΟΚ. Κι αυτό που θέλω είναι να γίνει μια επανάσταση και να πάρει ο καθένας αυτό που του αξίζει. Αν σε κάποιον αξίζει γκιλοτίνα, να την έχει. Θέλω να τιμωρηθούν όσοι κατάντησαν έτσι τη χώρα μου. Κι όσοι μας εμπαίζουν, επίσης να τιμωρηθούν. Αλλά επειδή η επανάσταση δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση, ήλπιζα πως το τζέφρυ θα πραγματοποιήσει την απειλή του και θα πάμε σε εκλογές. Τελικά αποδείχτηκε ότι όπως ο κάθε χέστης, έτσι και το τζέφρυ, δεν κάνει αυτό που λέει. 
Ναι ρε! Είμαι αριστερή και ήθελα να δω το χάρτη μπλε. Εφόσον δεν μπορούσε να γίνει κόκκινος, ροζ, κίτρινος, ή ακόμα και άχρωμος, ας γίνει μπλε, γαμώ τον μπελά μου. Δεν τα θέλω τα πασόκια. Να βάλουν το μνημόνιο στον κώλο τους για να τον λιπάνουν και να φάνε μια πούτσα μπλε για να στρώσουν. Όχι για να έρθει η ΝΔ. Αλλά για να γίνει κάτι άλλο. Για να ενωθεί η αριστερά ίσως... καλά, άλλη ιστορία με την οποία δεν είναι ώρα ν' ασχοληθώ.
Θέλω να γίνουν όλα μπλε, εκτός από το δήμο της Αθήνας. Εκεί θέλω να φύγει η κακλαμάνα. Ο κάθε λογικός άνθρωπος θέλει να φύγει η κακλαμάνα. Ο κάθε άνθρωπος που νοιάζεται γι' αυτήν την πόλη θέλει να φύγει η κακλαμάνα. Δε χρειάζεται να περιγράψω τους λόγους. Δε χρειάζεται να περιγράψω πώς έγινε η Αθήνα μπουρδέλο. Είμαι σίγουρη ότι ούτε καν ο Καμίνης μπορεί να γίνει χειρότερος από την κακλαμάνα. Μόνο η κακλαμάνα μπορεί να γίνει χειρότερη από τον εαυτό της. Και είμαι σίγουρη ότι και η Αθήνα μπορεί να γίνει χειρότερη αν συνεχίσει με τον ίδιο δήμαρχο. Διότι κακλαμάνα, σε συνεργασία με ΛΑΟΣ και χρυσαυγίτικη υποστήριξη είναι κάτι που δε θέλω να σκέφτομαι. Ναι τ' αγόρι μου. Για να μην τον λέμε ανίκανο, βρήκε και βοηθούς για το καθάρισμα του ιστορικού  κέντρου. Θα το κάνουν έτσι όπως μόνο αυτοί ξέρουν. Βρήκε και τον ιδανικό αντιδήμαρχο πολιτισμού. Γιατί μη μου πεις ότι θα δώσει στον Ψινάκη την καθαριότητα. 
Γκλαμουριά, τσαχπινιά, μεγαλειώδεις κατασκευές και πατριωτισμός του κώλου κι όσοι δε γουστάρουν ν' αλλάξουν δήμο. Αλλά πού να μετακομίζουμε τώρα. Πιο εύκολο είναι ν' αλλάξουμε δήμαρχο.

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Πράσινα άλογα και πούτσες μπλε


Εντάξει, περήφανε Έλληνα. Σε καταλαβαίνω. Ήσουν αγανακτισμένος και δεν πήγες να ψηφίσεις. Ή, πάνω στην αγανάκτησή σου, έριξες λευκό και άκυρο. Και τα κατάφερες. Λιγότεροι από τους μισούς εγγεγραμμένους θα καθορίσουν το μέλλον σου. 
Ανήκεις στην πλειοψηφία, αλλά η πλειοψηφία δεν εκπροσωπείται. Εσύ τους απαξίωσες, τα κομματόσκυλα όμως τους στήριξαν. Και εφόσον δεν ήσουν εκεί για να προτείνεις κάτι άλλο, τους έβγαλες και πάλι μπροστά. Τους έδωσες το δικαίωμα να βγουν και να σου πουν ότι μαζί τα φάγατε. Τους έδωσες το δικαίωμα να βγουν από βδομάδα και να ανακοινώσουν νέα μέτρα. Έδωσες συγχωροχάρτι σ' αυτούς που ρήμαξαν τη χώρα σου. Ζήτω ο δικομματισμός και στην περιφέρεια. 
Απορώ ποιοι είναι αυτοί που ψήφισαν τα δυο μεγάλα κόμματα και αυτή τη φορά. Τη στιγμή που δεν ήξερα ούτε έναν που να μην είναι αγανακτισμένος, να μη νιώθει αδικημένος και προδομένος. Να μην τους βρίζει όλη μέρα. Πού ήταν κρυμμένοι αυτοί οι φοβισμένοι που τους ψήφισαν; Υποψιάζομαι ότι μ' αυτούς τα φάγανε. Ήταν οι αποδέκτες των ρουσφετιών. Προφανώς βολεμένοι από την πίσω πόρτα και οι συγγενείς αυτών. Δεν υπάρχει άλλος λόγος να τους ψηφίσει κανείς, πέρα από το να κρατήσει τη θέση που απέκτησε μ' αυτόν τον τρόπο. Αυτοί τελικά καθορίζουν τα πράγματα σ' αυτή τη χώρα. Κι εσύ, δυσαρεστημένε και περήφανε, τους αφήνεις να αλωνίζουν και να καθορίζουν την τύχη σου. Δε σηκώνεις τον κώλο σου από τον καναπέ σου να πας μέχρι το εκλογικό σου τμήμα. Προτιμάς από εκεί να δείξεις την αντίδρασή σου. Βρίζοντας τη μαύρη σου τη μοίρα και την κατάντια της χώρας σου. Να θυμάσαι όμως ότι εσύ την κατάντησες έτσι.
Κι εσύ περήφανε Αθηναίε, ήσουν δυσαρεστημένος με την κατάσταση στην πόλη σου και το έδειξες. Δεν πάτησες στο εκλογικό σου τμήμα. Τα κατάφερες. Κράτησες τον ίδιο άχρηστο και αλαζόνα δήμαρχο. Ετοιμάσου να ζήσεις τα χειρότερα. Με τον αέρα του πετυχημένου θα μπορεί να γαμάει και να δέρνει με μεγαλύτερο θράσος. 
Ας παρηγορηθούμε με το γεγονός ότι η δεύτερη μεγάλη δύναμη, μετά την αποχή, ήταν η αριστερά. Έστω και διαμελισμένη. Κι ας ευχηθούμε ότι η πρώτη και η δεύτερη δύναμη αυτών των εκλογών, θα ρίξουν σύντομα την κυβέρνηση. Που μπορεί να κάνει πως ικανοποιείται με την πλασματική πρωτιά της, αλλά στην ουσία έχει πιάσει πάτο. Ας ελπίσουμε ότι όσοι απείχαν από τις εκλογές, δε θα απέχουν από τη ζωή. Κι ότι δε θα δεχτούν τη ζωή που μας προτείνουν.
Πράσινα άλογα και πούτσες μπλε είναι η επιλογή των λίγων. Και σύντομα θα τα βάλουν εκεί που ξέρουν.

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Γαμάτε γιατί χανόμαστε (και μη διαβάζετε αν έχετε σκοπό να σοκαριστείτε)


Αγαπημένε Έλληνα πολίτη
Όλοι γνωρίζουμε ότι η σχέση σου με αυτό το υπέροχο κράτος, βασίζεται στο σεξ. Και ξέρουμε ότι σου αρέσει. Γι' αυτό ανοίγεις τα πόδια σου ή στήνεις τον κώλο σου αδιαμαρτύρητα. Αλλά παρατηρούμε ότι το κράτος - γαμιάς έχει ένα μικρό σεξουαλικό πρόβλημα. Δεν μπορεί να περαιώσει. 
Αυτό μπορεί και να οφείλεται σ' αυτή την ευκολία σου στο να στήνεσαι για να τη φας. Να ξέρεις ότι μπορεί να το μπλοκάρεις μ' αυτή σου την άνεση. Κάνε και λίγο το ζόρικο. Πες ένα "αχ μη" για να το κάνεις να νιώσει λίγη αντίσταση και να θελήσει να σε ξεσκίσει με μεγαλύτερη ορμή, έτσι για να σε υποτάξει. Μην του το δίνεις στο πιάτο. Εγώ βρε θα σου μάθω τα κόλπα;
Από την άλλη πάλι, διαπιστώνουμε ότι το ελληνικό κράτος έχει βίτσια. Είναι νεκρόφιλο. Και είναι λογικό αυτό. Γι' αυτό δεν μπορεί να περαιώσει με σένα που του το δίνεις στο πιάτο. Γι' αυτό και άρχισε να ψάχνει να βρει το δρόμο του το σεξουαλικό. Ναι ρε γαμώτο. Έχει κι αυτό δικαίωμα στην περαίωση. Θα ασελγήσει στους νεκρούς μπας και περαιώσει. Βέβαια, μπορεί να αντιδράσουν οι συγγενείς τους. Αυτό είναι καλό. Είναι η αντίσταση που λέγαμε. Στην ανάγκη θα τους βάλει κάτω με το ζόρι και θα περαιώσει μαζί τους.
Το ελληνικό κράτος δε θα μείνει μόνο στους νεκρούς για να αδειάσει τα πρησμένα του αρχίδια. Θα ψάξει να βρει και άνεργους, εκτιμώντας ίσως ότι για να μπορούν να συντηρούνται, μάλλον από κάπου κλέβουν. Φίλη, άνεργη το τελευταίο διάστημα και χωρίς σπουδαία εισοδήματα, καλείται να πληρώσει 5.000 για τα τελευταία 9 χρόνια. Ε, ναι. Από κάπου κονομάει και μας το κρύβει. Διαφορετικά θα είχε πεθάνει από ασιτία. Άρα κάνει αντίσταση. Άρα δεν το δίνει στο πιάτο. Άρα μαζί της έχει ελπίδες να περαιώσει το ανοργασμικό κράτος.
Και μένει σε μας τους πολυγαμημένους πολίτες να διαχειριστούμε την κατάσταση. Θα κάτσουμε να το φάμε; Δε θα περαιώσουν ποτέ. Θα κάνουμε τους ζόρικους αλλά θα τους αφήσουμε να μας γαμήσουν; Θα περαιώσουν αλλά θα μας περαιώσουν κι εμάς. Εγώ λέω να αλλάξουν οι ρόλοι μας. Να τους γαμήσουμε εμείς. Κι έτσι όπως έχουμε μάθει μόνο να μας γαμάνε, η πρωτόγνωρη αυτή εμπειρία θα μας κάνει να περαιώσουμε εύκολα.
Αχ ναι! Αχ ναι!

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ: ΟΙ...


Σάββατο, νωρίς το απόγευμα. Μόλις έχω κλείσει το μαγαζί και κατευθύνομαι με τα πόδια προς το σπίτι να πέσω στο κρεβάτι μου, να χωθώ στο πάπλωμα, να χτυπήσω ένα φασκόμηλο, μετά δεύτερο, μετά τρίτο, να πλακωθώ στη βιταμίνη C και μ' ένα κωλόχαρτο αγκαλιά (τέλειωσαν και τα χαρτομάντιλα με τέτοια κατάχρηση) να περάσω το υπόλοιπο της ημέρας.
Ερημιά στη Σόλωνος. Άντε, να συνάντησα δύο ανθρώπους μέχρι την Ιπποκράτους. Εκεί έκανε την εμφάνισή του ο... και μάλλον κι εκείνος είχε παρατηρήσει την ερημιά. Από την άλλη μεριά του δρόμου, πέρασαν απέναντι δύο κοπέλες. Ο... κοίταξε δεξιά κι αριστερά, εγώ ήμουν από πίσω, επιβεβαίωσε ότι πάντα υπάρχει ερημιά και προχώρησε. Ακόμα δεν έχω πάρει χαμπάρι ότι ο... είναι...
Έχουμε μπει στη σειρά στο στενό πεζοδρόμιο και κατευθυνόμαστε προς Εξάρχεια. Μπροστά οι δύο κοπέλες, πίσω ο... και στο τέλος εγώ. Στη Χαριλάου Τρικούπη ο... κοιτάει πάλι δεξιά κι αριστερά, ποτέ πίσω. Οι κοπέλες στρίβουν στη Ζωοδόχου Πηγής δεξιά, ο... κοιτάει πάλι δεξιά κι αριστερά και ποτέ πίσω και στρίβει κι αυτός. Στρίβω κι εγώ, γιατί είναι ο δρόμος μου. 
Λίγα μέτρα πιο κάτω, τα κορίτσια περνάνε απέναντι, ο... κοιτάει πάλι δεξιά κι αριστερά και ποτέ πίσω και περνάει κι αυτός. Εγώ λέω να μην περάσω ακόμη. Εξάλλου μιλάω στο τηλέφωνο και δεν είναι ανάγκη να με ακούνε όλοι. Καλύτερα να τους έχω απέναντι. 
Τώρα τους βλέπω διαγωνίως. Ο... έχει πλησιάσει αρκετά κοντά στα κορίτσια. Βλέπω ότι η στάση του σώματός του έχει αλλάξει. Το ίδιο και το βάδισμά του. Πάει με ανοιχτά τα πόδια και το σώμα του έχει μια κλίση, πώς να την περιγράψω... ε, να... η κοιλιακή του χώρα, ας πούμε, πάει μπροστά και το υπόλοιπο σώμα έχει μείνει πίσω. Τον κοιτάω καλύτερα. Το χέρι του έχει μπει κάτω από το μπουφάν του και παίζει το πουλί του. 
Ο... δε βλέπει τι γίνεται γύρω του. Τα μάτια του έχουν καρφωθεί στα οπίσθια των δύο κοριτσιών. Εγώ είμαι σε σημείο που βλέπω και τη φάτσα του. Τον παίζει με μανία. Τα μάτια του γλαρώνουν κι ένας μορφασμός χαράς και ικανοποίησης ζωγραφίζεται στη μουτσούνα του. Έχυσε ο λεβέντης μου. Άξιος βρε! Είναι χαμογελαστός, αλλά δείχνει χαμένος. Κοντοστέκεται. Να στρίψει αριστερά; Να γυρίσει πίσω; Κι εγώ, δεν το κρύβω, ένα χάσιμο το έχω μ' αυτό που είδα, αλλά ξέρω ότι θα συνεχίσω στην ίδια κατεύθυνση.
Υ.Γ. 1: Μετά απ' αυτό, θεωρώ ασήμαντη τη χτεσινοβραδινή μου συνάντηση με κάποιον που κατουρούσε και συγχρόνως μιλούσε στο πουλί του, μέσα στη μέση της Ακαδημίας με τον κόσμο να πηγαινοέρχεται δίπλα του. Ασήμαντη και η συνάντησή μου με έναν άλλο που κατουρούσε ένα βράδυ στην Μπενάκη ανάμεσα σε δύο αυτοκίνητα και κοιτούσε με γενναίο τρόπο εμένα και κάποιον άλλο που περπατούσε πίσω μου. Ο άνθρωπος είχε τακτ. Είχε στραμμένη την πλάτη στους πελάτες εστιατορίου της περιοχής. Μην ξεράσουν κιόλας με το θέαμα.
Υ.Γ. 2: Θυμήθηκα τον Τσόκλη που είχε πει για την πρόκληση που δικαιολογεί το βιασμό. Τα κορίτσια που βοήθησαν, χωρίς τη θέλησή τους, να εκσπερματίσει ο... δεν ήταν καθόλου προκλητικά. Δεν ήταν καν ελκυστικά. Ήταν δύο κορίτσια που, απ' ότι κατάλαβα, δε δίνουν και μεγάλη σημασία στην εμφάνισή τους, από αυτά που συναντά κανείς συχνά στα Εξάρχεια. Ήταν καθημερινά κορίτσια από αυτά που δε θα γυρίσει κανείς να τα κοιτάξει άμα περάσουν δίπλα του. Και τα οπίσθιά τους στα οποία είχε καρφώσει το βλέμμα του ο... ήταν καλυμμένα και κρυμμένα κάτω από μακριά πανωφόρια. Ή μήπως το ότι ο... δεν τις άγγιξε, κάνει τη διαφορά από το βιαστή;

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ: ΟΙ ΕΠΑΙΤΕΣ


Περπατούσα πριν από λίγες μέρες στη Χαριλάου Τρικούπη και τον είδα από μακριά. Ήταν εντυπωσιακά όμορφος και καλοντυμένος, αλλά όσο πλησίαζα, η χλωμάδα στο πρόσωπό του με τρόμαζε. Συνέχισα να τον κοιτάω σαστισμένη. Αυτός με πλησίασε και μου είπε: "Συγνώμη, μια μικρή βοήθεια...". Με τάραξε. Φαινόταν ότι είναι από σπίτι. Και μάλλον από το σπίτι του τού κόψανε την επιχορήγηση για την πρέζα του. Και μάλλον από το σπίτι του δεν έκαναν κάτι για να τον σώσουν απ' αυτήν.
Το φαινόμενο "ζήτουλας για την πρέζα" το συναντώ πενήντα φορές τη μέρα. Αλλά από τελειωμένους τοξικομανείς που κανείς δε φρόντισε να απαλλαγούν απ' αυτό που κάνουν και τους οδηγεί στην αθλιότητα. Και, άντε να του το δώσω το κέρμα, θα τον σώσω ή θα τον βυθίσω ακόμα πιο βαθιά στο βούρκο που έχει χωθεί; Εδώ η παρέμβαση πρέπει να γίνει από αυτό το κράτος που μεριμνά για όλους. Και ήδη μου τα έχει πάρει από φόρους για να κάνει ΚΑΙ αυτή τη δουλειά σωστά.
Στα Εξάρχεια οι ζήτουλες για την πρέζα είναι πολλοί. Και συχνά εφευρίσκουν τρόπους για να μη φανεί ότι ζητάνε ελεημοσύνη. Έτσι κάποιοι πουλάνε φυλλάδια κατά των ναρκωτικών. Έχω μαζέψει δεκάδες τέτοια όταν, ως δημοσιογράφος, παρακολουθούσα τις δράσεις του ΟΚΑΝΑ. Ε, αυτοί τα μαζεύουν, δηλώνουν απεξαρτημένοι και τα πουλάνε. Κάποτε είχα πέσει σε δύο τύπους που έκοβαν και αποδείξεις. Όχι, ούτε τρυπημένες ήταν, ούτε καμιά σφραγίδα είχαν. Αλλά υπήρχε μια επισημότητα στην όλη υπόθεση. Και ζητούσαν τη συνδρομή του συνανθρώπου για καλό σκοπό. Δήλωναν σπουδαστές του ΟΑΕΔ (γύρω στα 35 με 40 η ηλικία τους) και μάζευαν χρήματα για το φίλο τους που έπεσε με τη μηχανή και χτύπησε. Κι όταν με τη φίλη μου αρνηθήκαμε, κοντέψαμε να φάμε ξύλο επειδή το παιδί χαροπαλεύει κι εμείς δε νοιαζόμαστε. Και βέβαια να μην ξεχάσω να αναφερθώ και στο ζήτουλα για το ούζο. Ναι. Σε σταματάει ο τύπος και σου ζητάει μισό ευρώ (όχι παραπάνω) για να συμπληρώσει και να πάρει ένα ούζο. Κάθε φορά που τον συναντάω, μόνο μισό ευρώ του λείπει.
Άλλη ωραία ιστορία είναι ο ζήτουλας για το παιδί του. Συνήθως πρόκειται για γυναίκες που στρώνονται σε μια γωνιά, παίρνουν και το βρέφος αγκαλιά και ζητάνε ψωμί και γάλα για το παιδί τους. Μια μέρα πέτυχα κάποιον που τη ρωτούσε τι γάλα θέλει να της πάρει για το παιδί. Αυτή επέμενε για μετρητά. Ε, πάρτε τ' αρχίδια μου μανδάμ. Εξάλλου μια χαρά αρτιμελής μου φαίνεστε, μπορείτε να εργαστείτε και σε χωράφια που θέλουν χέρια και σε σκάλες που θέλουν καθάρισμα. Θυμάμαι μια γριά στα μέρη μου που ζούσε από την επαιτεία. Όταν πέθανε, τα παιδιά της κληρονόμησαν μεγάλη περιουσία.
Εκεί που δεν μπορεί κανείς να μη συγκινηθεί, είναι τα παιδιά στα αναπηρικά καροτσάκια που φωνάζουν για βοήθεια. Μετρό Πανεπιστήμιο τα πετυχαίνω συνήθως. Φυσικά, αυτός που θα δώσει το κέρμα, δεν πρόκειται να τα βοηθήσει. Γιατί ποιος είναι αυτός που πιστεύει ότι αυτά τα παιδιά φτάσανε μόνα τους εκεί για να ζητήσουν ελεημοσύνη; Εκεί, πάλι αυτό το κράτος πρόνοιας, τρομάρα του, θα πρέπει να κάνει την παρέμβασή του. Και να εξασφαλίσει αξιοπρεπή διαβίωση σ' αυτά τα παιδιά κι αυτοί που τα εκμεταλλεύονται να πάρουν αυτό που τους αξίζει.
Ασφαλώς είναι και πολλοί οι άστεγοι κι ανήμποροι που περιμένουν το κέρμα του αγνώστου για να παραμείνουν στη ζωή. Τους βλέπω και σκέφτομαι ότι έτσι όπως πάμε, ο αριθμός τους θα αυξηθεί. Και δε θέλω σε καμία περίπτωση να βρεθώ στη θέση τους. Εντάξει, έχω περάσει ζόρια, δεν έχω λύσει το οικονομικό μου πρόβλημα (και μάλλον δε θα το λύσω ποτέ) αλλά μπορώ και δουλεύω για να ζω. Και αυτό είναι το σημαντικό. Δουλεύω.
Το ότι όποιος δουλεύει δε γίνεται ζήτουλας ήρθε να μου θυμίσει η υπόθεση με τους ζήτουλες του φέισμπουκ και ευχαριστώ τη φίλη Αμελί που εμπλούτισε τις κατηγορίες μου. Ναι, υπάρχει και αυτή η κατηγορία. Γι' αυτό είναι οι φίλοι. Τώρα και οι διαδικτυακοί. Η αλήθεια είναι ότι φίλη μου έδωσε κι εμένα ένα ποσό, το οποίο όμως ξέρει ότι θα της επιστραφεί, πώς θα της επιστραφεί και από πού. Εδώ έχουμε άνεργο με αναρτήσεις στο προφίλ του από μπλάκμπερι που αφορούν σε επισκέψεις με εκλεκτά μενού σε εστιατόρια. Αν το ακριβό τηλέφωνο ήταν δώρο με την ανανέωση του συμβολαίου (φαντάζομαι το πιο ακριβό συμβόλαιο δίνει τέτοιο κινητό), απορώ τι τη θέλει τη σύνδεση ένας άπορος. Εγώ την έκοψα. Κι έμεινα με το κινητό τεχνολογίας πενταετίας, φτου σκόρδα, τη δουλειά του την κάνει. Κι αν στο εστιατόριο πήγε για δουλειά, ε τότε δεν είναι άνεργος. Εγώ όταν δεν είχα, δεν έτρωγα. Την έβγαζα με τραχανά στο σπίτι. Και ξέρω ότι και η συντάκτρια του κειμένου έκανε το ίδιο. Όπως κι ότι, αν κάτι μας πήγαινε στραβά και μέναμε από δουλειά, θα κάναμε οτιδήποτε για να συντηρηθούμε αξιοπρεπώς και όχι περιμένοντας από τους άλλους. Εξάλλου, το κάνω ήδη. Δε με χαλάει καθόλου που δουλεύω ως πωλήτρια, αγαπώ τη δουλειά μου, ζω αξιοπρεπώς από αυτή κι έχω χεσμένα τα περασμένα μεγαλεία της δημοσιογραφίας και της επικοινωνίας. 
Οι εποχές είναι δύσκολες κι εμείς είμαστε σκληροί. Γιατί πρέπει να επιβιώσουμε. Κι οι άλλοι πρέπει να επιβιώσουν. Κι αν είναι σε ζόρικη στιγμή, μπορούμε να τους σταθούμε. Αρκεί να μην το κάνουν τρόπο ζωής. Μετά καταντάει παρασιτισμός. Κι όταν προσπαθείς να απαλλαγείς από ένα παράσιτο, δεν είσαι απαραίτητα ανθρωποφάγος.

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Δήλωση μετάνοιας

Έχω κάνει πολλές μαλακίες στη ζωή μου. Ένα μήνυμα που ήρθε σήμερα στο κινητό μου μού θύμισε μία απ' αυτές.
Είχα πάει τότενες, για χάρη της παρέας, να ψηφίσω για πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Με φακέλωσαν ως Κομοτηναία φίλη του κόμματος. Κι από τότε φροντίζουν να με ειδοποιούν για όσα "σπουδαία" γίνονται από το ΠΑΣΟΚ στη Θράκη. Όπως έγινε σήμερα που με ειδοποίησαν ότι μιλάει ο πρωθυπουργός στην Αλεξανδρούπολη (τολμάει και εμφανίζεται ζωντανά σε κόσμο, ο ξεδιάντροπος) και πρέπει όλοι να είμα
στε εκεί. 

Χέστηκα. Αλλά δε δέχονται απαντήσεις αυτά τα μηνύματα για να τους το πω. Και να τους πω ότι το σκυλομετάνιωσα που συμμετείχα σ' αυτή τη διαδικασία κι ότι ακόμα κλαίω τα 2 ολόκληρα ευρώ (αν θυμάμαι καλά) που τους ακούμπησα.
Τελικά πρέπει να στηρίζω με πάθος τον Αλαβάνο για να συγχωρεθεί το αμαρτωλό μου παρελθόν.



Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Καλοφάγωτο μωρά μου!


Δηλώνω νταλικέρισσα. Δεν το κάνω τυχαία. Από μικρή έκανα πολλά ταξίδια στην νταλίκα του μπαμπά. Και μάλλον πάντα είχα τάσεις φυγείς -δεν ξέρω από πού ήθελα να φύγω- και γι' αυτό ένιωθα τόσο καλά όταν φεύγαμε μέσα στη νύχτα κι όταν κινούμασταν στην εθνική, βλέποντας τον κόσμο από ψηλά κι ακούγοντας δεύτερο πρόγραμμα.
Η φίλη μου η Αμελί δε με θέλει νταλικέρισσα. Παραείμαι ντελικάτη για νταλικέρισσα. Κι ας το γαμάω το θέμα όταν ρίχνω μπινελίκια. Ούτε η μαμά μου με ήθελε νταλικέρισσα. Γι' αυτό με μεγάλωσε με γαλλικά και πιάνο. 
Με το πιάνο δεν τα πήγα καλά. Εκείνη μικρή αναπηρία στο σπασμένο χέρι μου μού τη χάλασε τη δουλειά. Τα γαλλικά τα αγάπησα. Δεν ξέρω αν φταίει η Κατρίν Ντενέβ στην ωραία της ημέρας, αλλά πολύ κέφι την έκανα αυτή τη γλώσσα. Χώρια ότι μέσω της γλώσσας, είχα επαφή και με τη γαλλική ιστορία και κουλτούρα. Κι έτσι βρέθηκα να θαυμάζω τη γαλλική επανάσταση και το Μάη του 68.
Λίγο έλειψε να καταγραφεί και στην Ελλάδα ο Μάης του 2010. Αν η καφρίλα (ή μήπως η προβοκατορίλα;) που έσπειρε το θάνατο, δεν άφηνε την προσπάθεια στη μέση. Μετά ήρθε το καλοκαίρι. Και το ελληναριό ξεχύθηκε στις παραλίες. Επιστρέφοντας από αυτές, έπρεπε να μπει στο κλίμα των εκλογών. Ποιος υποψήφιος έχει πιο πολλές πιθανότητες να εκλεγεί; Να πάμε στην αυλή του να μας βλέπει που κάνουμε αγώνα γι' αυτόν. Και όλο και κάπου θα μας βολέψει. Στην ανάγκη, αν είμαστε καλά παιδιά, θα δημιουργήσει θέση εργασίας για χάρη μας. Λίγοι το έχουν κάνει;
Να βολέψουμε τον κώλο μας σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς και ας πάνε να καούν όλοι οι άλλοι κώλοι. Γιατί ναι, σε λίγο καιρό, οι μισοί Έλληνες θα συντηρούνται από τον ΟΑΕΔ. Δεν είναι καιρός για αλληλεγγύη.
Για να μην ξεχάσουμε και τα συνδικάτα. Στη Γαλλία διεκδικούν. Στην Ελλάδα οι συνδικαλιστές στήνουν τις πολιτικές τους καριέρες. Οι Γάλλοι, έχουν ξεσηκωθεί για να μη χάσουν τα κεκτημένα τους. Καμία σχέση με εμάς που περιμέναμε να φάμε το αγγούρι, και αφού το φάγαμε, προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να μας αρέσει. Και συνεχίζουμε να τρώμε αγγούρια, αφήνοντας τους άλλους να απολαμβάνουν τα παντεσπάνια τους. Ε, άμα γουστάρετε αγγούρι, καλοφάγωτο μωρά μου! Εγώ στηρίζω επανάσταση.
Αγαπώ τους Γάλλους και θέλω να τους μοιάσω. Όλοι πρέπει να τους μοιάσουμε.

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Τι σε έφερε στα μέρια μας;


Ήταν κάτι που όλο έλεγα να το κάνω -και σιγά τη δουλειά δηλαδή- και όλο το ξεχνούσα. Ήθελα λοιπόν να μάθω πώς έφτασαν όσοι έφτασαν σ' αυτό το μπλογκ και όλο ξεχνούσα να κοιτάξω τις στατιστικές. Και επιτέλους το έκανα. Και τι είδαν τα μάτια μου. Ξεκινάω από τα λογικά και φυσιολογικά:
Βλέπω λοιπόν κάποιες διευθύνσεις που παραπέμπουν εδώ, όπως http://www.press-gr.blogspot.com/http://www.blogpress.gr/http://bonus-eventus.blogspot.com/, παραπομπές από το facebook ή μέσω γκουγκλαρίσματος. Μέχρι εδώ εντάξει. Παρακάτω είναι τα καλύτερα.
Λέξεις κλειδιά: 
"φεισ μπουκ φωτογραφιες"
Κάποιοι έκριναν ότι παίζει να συλλέγω φωτογραφίες από το φέισμπουκ. Ναι, γιατί; 
"του φεισμπουκ"
Ε, μα τι τις θέλω κι εγώ τις αναφορές μου στο φατσοβιβλίο, ρε παιδί μου! 
"βιζιτες μεσω φειςμπουκ"
Ε ναι λοιπόν. Άμα γκουγκλάρεις αυτή τη φράση, θα βγεις στο μπλογκ μου. Κατσγούμαν, τώρα και νταβατζού. Ήταν τότε που έγραφα για τις κορασίδες του φέισμπουκ και είχα αναφερθεί και σ' αυτήν την κατηγορία. Τελικά ο κόσμος εκεί ψάχνει για βίζιτες. 
Και τώρα, αναγνώστη μου, κρατήσου. 
"γαμαω τη μαμα μου"
Πού να πάει το μυαλό μου, όταν έγραφα για μανόδουλους, ότι το γκουγκλ θα στέλνει στο μπλογκ μου αυτούς που... δεν τολμώ να το πω καν. 
"+"σουρης"+"μυρωμενοι στιχοι""
Σουρής, Πετρόπουλος και άλλοι αγαπημένοι, κυκλοφορούν εδώ μέσα. 
"entopistis gia lires"
Έτσι με βρίσκουν στα φόρουμ ψαχτιρτζήδων. Επειδή πέρασα αποσπάσματα από το βιβλίο μου. 
"αγαμητες παντρεμενες"
Τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα. Δεν περίμενα ότι έχουν τέτοια πέραση. Εντάξει, έχω δώσει πολλές συμβουλές κατά καιρούς, αλλά αυτό το θέμα δεν τόλμησα να το πιάσω. Ακόμη. Τώρα μου μπήκαν ιδέες. 
"ασθενεια μπερμπερι"
Δεν το αναφέρω σαν ασθένεια, αλλά αυτοί που πιστεύουν σ' αυτό φανατικά, ε, καταντούν ασθενείς.
Εντάξει, υπήρξαν και κάποιοι που έφτασαν ως εδώ κάνοντας αναζήτηση για katswoman.
Συμπέρασμα: Το μπλογκ μου απευθύνεται σε ανώμαλους, βιτσιόζους, μερακλήδες, που ψάχνουν βίζιτες, γαμάνε τη μάνα τους, και θέλουν να δώσουν χαρά σε αγάμητες παντρεμένες. Τόσα πολιτικά σχόλια, τόσα κοινωνικά σχόλια, τόση αντίσταση, τόση κουλτούρα, τόσες συμβουλές σε πονεμένες ψυχές, τόσος προβληματισμός, πήγαν όλα χαμένα. 
Μόνο τσόντες από δω και πέρα.
Ό,τι θέλει ο λαός.


Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Ιστορικό κέντρο πρωτευούσης


Σάββατο βράδυ. Το λεωφορείο μας ξεφόρτωσε στην Ομόνοια και συγκεκριμένα στην οδό Αθηνάς, ανάμεσα σε πτώματα και κόσμο που συναλλάσσεται μαζί τους. Νομίζω ότι εγώ και η φίλη μου ήμασταν οι μόνες που δεν είχαμε καμία σχέση με τους υπόλοιπους που κυκλοφορούσαν εκεί την ώρα αυτή.
Από την Αθηνάς μέχρι τη Σταδίου δεν μπορούσες να περπατήσεις από την πολυκοσμία. Και από το πάγωμα που σου προκαλεί η εικόνα που αντικρίζεις. Σε αυτά τα ελάχιστα βήματα που κάναμε, πέσαμε πάνω σε μία συναλλαγή και τρεις διαπραγματεύσεις. Η πρέζα πήγαινε κι ερχόταν μπροστά στα μάτια μας. Αυτοί που την προμηθεύτηκαν κατευθύνονταν σε στοές και στα γύρω στενά (κάπου μεταξύ Αιόλου και Αθηνάς) για να τρυπηθούν. Και να τονίσω ότι αυτό το σημείο της Ομόνοιας είναι πιο ζωντανό από κάτι δρόμους γύρω από την Πειραιώς και την Αγίου Κωνσταντίνου. 
Προσπαθώ να φανώ ψύχραιμη. Δεν τους κοιτάω και προχωράω μαζί με τη φίλη μου. Δε μιλάμε μέχρι να πιάσουμε φανάρι για να περάσουμε απέναντι. Εκεί περίμεναν κι άλλοι εκτός κυκλώματος. Μια κυρία με ένα παιδάκι. Πού το πας μανδάμ το παιδί μετά τη δύση του ηλίου σε τέτοιες περιοχές; Περάσαμε απέναντι και κατευθυνθήκαμε προς την Πανεπιστημίου όπου και θα χωριζόμασταν. Γυρνάω το κεφάλι μου αριστερά και τι βλέπω: Η πλατεία έγινε εργοτάξιο. Κάτι ντάνες με οικοδομικά υλικά αραδιασμένες, που εκείνη την ώρα χρησίμευαν για να κάθονται και να στηρίζονται οι θαμώνες της πλατείας. Ε, ναι. Δε με γελούν τα μάτια μου. Έργα στην πλατεία Ομονοίας. Ανάπλαση και καλλωπισμός. Εργολάβοι και προμήθειες. Να τη χέσω την Ομόνοια την περιποιημένη κι ανανεωμένη. Αν και είναι ήδη χεσμένη, οπότε άδικος κόπος. Όπως άδικος είναι ο κόπος σε όποια επιφανειακή παρέμβαση γίνεται στην περιοχή. Αλλού πρέπει να γίνουν οι παρεμβάσεις. 
Φτάνω στην Ακαδημίας και κατευθύνομαι στην πιο καθαρή και ακίνδυνη περιοχή της Αθήνας. Στο "άβατο" των ευλογημένων Εξαρχείων. Εκεί, να θυμίσω, οι παρεμβάσεις γίνονται από τους κατοίκους. Στην Ακαδημίας, σε κάθε δρόμο που οδηγεί στα Εξάρχεια είναι στημένες στρατιές μπάτσων. Είμαι ήσυχη. Κανένας αλήτης κουκουλοφόρος δε θα με πειράξει.

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ: ΟΙ ΟΔΗΓΟΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ


Είσαι πεζός, έχεις φτάσει στη διάβαση και περιμένεις ν' ανάψει το πράσινο για να περάσεις απέναντι; Είσαι τουλάχιστον αφελής. Για να μην πω ότι παίζεις κορώνα γράμματα τη ζωή σου. Δεν το κάνουμε ποτέ αυτό. Όταν φτάνουμε στη διάβαση, δεν κοιτάμε ποτέ το φανάρι. Κοιτάμε μόνο τα αυτοκίνητα που έρχονται και περιμένουμε να δούμε ποιος θα είναι αυτός που δε θα περάσει με κόκκινο. Αν είναι σε διασταύρωση, είναι πιο εύκολο να σταματήσουν κάποια στιγμή. Είναι και τα αυτοκίνητα από την άλλη μεριά και μην πέσουν πάνω τους. Ενώ τον πεζό τον γράφουν στο μουνί τους. (Στο ίδιο ακριβώς όργανο, γυναίκες και άντρες).
Φτάνω στη διάβαση Ακαδημίας και Ιπποκράτους. Όχι, δεν κοιτάω το φανάρι, περιμένω να σταματήσουν τα αυτοκίνητα. Και σταματάνε. Γυρνάω να ρίξω μια ματιά στο φανάρι μου και διαπιστώνω ότι γι' αυτό σταμάτησαν. Τους άναψε το κόκκινο. Κατεβαίνω από το πεζοδρόμιο για να περάσω απέναντι. Αν είχα κάνει άλλο ένα βήμα, τώρα δε θα υπήρχε τίποτα από μένα. Σχεδόν με ακούμπησε ο αρχίδης που ερχόταν με το σμαρτ από πέρα. Από τόσο πέρα που δεν τον είδα. Οπότε μπορούμε να φανταστούμε και με τι ταχύτητα πήγαινε (τα είχε πιάσει τα διακόσια) για να προλάβει να περάσει, πριν ξεκινήσουν οι άλλοι που πλέον είχαν πράσινο. Έφυγε τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα ούτε τον αριθμό του να δω. Για να τον βρω και να του περιποιηθώ το κωλοάμαξο. Πράξη εντελώς αλήτικη. Αλλά οι αλήτες θέλουν αλητεία.
Δεν τον μπινελίκωσα. Ως καλοσυνάτος και ευγενής άνθρωπος που είμαι, του έδωκα την ευχή μου. Την επόμενη φορά που θα το κάνει, να έρχεται από την άλλη μεριά του δρόμου νταλίκα και να τον συντρίψει. Να του κουλαθούν και τα δύο χέρια ώστε να μην ξαναπιάσει τιμόνι. Να του ξεραθούν και τα πόδια, ώστε να μην ξαναπατήσει γκάζι.
Είναι πολλές οι κατηγορίες των οδηγών που περνούν με κόκκινο. Η μεγαλύτερη είναι οι μοτοσικλετιστές. Αυτοί χώνονται παντού σαν τις τσουτσούδες. Δε βλέπουν ποτέ αν κυκλοφορούν πεζοί στη διάβαση. Φτάνει να προλάβουν να χωθούν. Είναι οι προνομιούχοι οδηγοί που παντού χώνονται. Δρόμοι, πεζοδρόμια, όλα είναι δικά τους. Πρέπει να τα προλάβουν όλα.
Είναι βέβαια και οι βιαστικοί της κατηγορίας που προανέφερα. Εκείνοι που βλέπουν από δυο χιλιόμετρα μακριά το πορτοκαλί φανάρι και τρέχουν να προλάβουν κι όποιον πάρει ο χάρος.
Μια μεγάλη κατηγορία είναι οι γυναίκες που μιλάνε στο κινητό τους. Οι γυναίκες που μιλάνε στο κινητό τους είναι διαφορετική κατηγορία από τους αντίστοιχους άντρες. Μια γυναίκα με το ένα χέρι στο τιμόνι και το άλλο στο κινητό, κοιτάζει τον μπροστινό της και κάνει ό,τι κι αυτός. Περνάει αυτός, θα περάσει κι αυτή. Δεν κοιτάζει ποτέ το φανάρι ή τη διάβαση ή αν έρχεται αυτοκίνητο από την άλλη. Κατηγορία που σίγουρα εισπράττει πολλά μπινελίκια. Και το αξίζει. Ο άντρας οδηγός με το κινητό, επίσης περνάει με κόκκινο, αλλά για άλλο λόγο. Είναι ο τύπος δε-μας-γαμείς-κι-εσύ-και-το-φανάρι-σου-έχω-θέμα-εγώ-τώρα.
Συμπαθής κατηγορία (τόσο που θέλω να πιάσω τη σιδερόβεργα) είναι ο κάγκουρας. Έχει βάλει τις ντουλάπες τα ηχεία στο πορτ παγκάζ (καλά, δεν το συζητώ για το υπόλοιπο όχημα - καρναβάλι) και παίζει τέρμα τη λαϊκούρα κι έχει μερακλώσει τόσο που αποσυντονίζεται και δεν ξέρει πού βρίσκεται και πού πάει. Γι' αυτό έχει χαθεί. Ρε φίλε, Εξάρχεια είναι εδώ. Για Μπουρνάζι, πρώτο στενό αριστερά.
Και βέβαια είναι και η κλασική κατηγορία Ε.Ο. (ελληνάρας οδηγός) που όλοι οι δρόμοι είναι δικοί του και, εντάξει ρε φίλε, τι κάναμε, δεν ήταν κόκκινο, ήταν ανάμεσα στο πορτοκαλί και το κόκκινο. Μικρή διαφορά.
Και η τροχαία δεν υπάρχει πουθενά. Δηλαδή, για την ακρίβεια, βλέπω περίπου διακόσιους μπάτσους την ημέρα. Ματατζήδες και Δίες. Τροχαία πουθενά. Προφανώς η ελληνική αστυνομία (ή μήπως το ελληνικό γαμοκράτος;) θεωρεί πιο επικίνδυνα τα αναρχικά στοιχεία από τους χασάπηδες οδηγούς.

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ.

Περπατάω χτες το βράδυ προς το σπίτι μου και τον συναντάω. Έξω από ένα καφέ στα Εξάρχεια -πώς ξέπεσε εκεί, δεν ξέρω- να μιλάει δυνατά στο κινητό του (χαντς φρι πάντα) συνοδεύοντας τα λόγια του με επιβλητικές χειρονομίες. 
Ο τρόπος που μιλούσε μου θύμισε κάτι τηλεφωνικές ανταποκρίσεις που έδινα κάποτε στο κανάλι που δούλευα. Έπρεπε να μιλάω με στόμφο για να εντυπωσιάσω το κοινό. Βέβαια, δεν έβγαινα στη μέση της Μπενάκη κι ανάμεσα στα πλήθη για να μάθουν τα χαμπέρια και οι περαστικοί. Θυμάμαι έκτακτο δελτίο για κρούσμα γρίπης των πτηνών που είχε εντοπιστεί στην περιοχή μου κι εγώ να βρίσκομαι στα γραφεία της περιφέρειας και να πρέπει να βγω τηλεφωνικά στον αέρα. Ήτο τεραστία επιτυχία. Οι υπόλοιποι συνάδελφοι που περίμεναν τις δηλώσεις του υπουργού, θα τρώγανε το μουνί τους που προλαβαίναμε και το βγάζαμε πρώτοι που θα τρομοκρατούσαμε τον κόσμο με το μεγάλο θέμα της ημέρας. Αλλά εγώ πήγα και κλείστηκα στην τουαλέτα να μη μ' ακούει κανείς την ώρα που θα μιλάω. Φόβος να μη με ματιάσουν; Κόμπλεξ; Δεν ξέρω.
Πάντως ο τύπος στην Μπενάκη δεν είχε κανένα τέτοιο άγχος. Ήθελε να ακούνε οι πάντες την ενδιαφέρουσα συνομιλία που είχε. Το θέμα του δεν ήταν επαγγελματικό. Μιλούσε με κάποιο φίλο ή κάτι τέτοιο. Για προσωπικά. Αλλά ακόμα και η γλώσσα που χρησιμοποιούσε, θύμιζε άρθρο σε οικονομική εφημερίδα. Θα πρέπει να ήταν πολύ καταρτισμένος. Και πετυχημένος.
Δε θα ξεχάσω τον άνθρωπο με το τηλέφωνο που συνάντησα μια μέρα στην τράπεζα. Φορούσε ένα μακρύ παλτό, είχε τον αέρα του πετυχημένου και, κατά τη διάρκεια της αναμονής για το ταμείο, έκλεισε δύο επαγγελματικές συμφωνίες και τέσσερα ραντεβού. Ήταν από το χώρο των κατασκευών. Με εντυπωσίασε. Όλους τους εντυπωσίασε. Όλοι νιώσαμε ότι ανάμεσά μας, υπήρχε μια σπουδαία προσωπικότητα. Με το ζόρι κρατήθηκα και δεν του ζήτησα αυτόγραφο ή έστω μια φωτογραφία μαζί του. 
Και πώς να ξεχάσω τη νεαρά με το τηλέφωνο στον ηλεκτρικό το καλοκαίρι. Κατάφερε να τραβήξει όλα τα βλέμματα πάνω της. Είχε πάει στο ΙΚΑ για κάτι δουλειές, έκανε και κάτι ψώνια, είχε κουραστεί αρκετά, είχε και ζέστη, όχι, δε θα μπορούσε να περάσει από τη φίλη της με την οποία μιλούσε, θα πήγαινε στο σπίτι να ξεκουραστεί και το απόγευμα θα πήγαινε για μπάνιο. Μήπως ήθελε να πάει κι αυτή μαζί της; 
Όλο το πρόγραμμα το μάθαμε. Μόνο αν είχε γαμηθεί δε μας είπε. Είμαι σίγουρη πως όχι.