Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Ευχαριστούμε την κρίση που αποκτήσαμε κρίση


Είμαι ένα από τα θύματα της κρίσης κι ένα από τα βλήματα της παλιάς μας ευημερίας. Θύμα γιατί, αν δε βρεθεί τίμια εργασία μέχρι τη λήξη της επιδότησής μου από τον ΟΑΕΔ, θα δω το μηνιαίο μου εισόδημα να μηδενίζεται. Και βλήμα γιατί δε φρόντισα όταν κάποιοι μαζί τα τρώγανε, να χωθώ να γλείψω κι εγώ κάνα κόκαλο.
Άσε που ποτέ δε σκέφτηκα ότι θα έρθουν τέτοιες μέρες. Κι έλεγα «καλά να είμαστε, να δουλεύουμε, να έχουμε λεφτά να τα τρώμε και να περνάμε καλά». Ήμουν φιλοσοφημένη, δεν μπορείς να πεις. Κι επειδή ποτέ δεν κυνήγησα το χρήμα, ποτέ δε μου περίσσεψε ούτε ψιλό.
Έχω δει και χειρότερα. Δικό μου άτομο που είναι ήδη σε κατάσταση μηδενισμένου μηνιαίου εισοδήματος, ψάχνει μια δουλειά, ό,τι να ‘ναι κι όσα να ‘ναι. Ας είναι και με 300 ευρώ. Τα πάγια έξοδα να βγαίνουν. Που κάποτε τα 300 τα είχε για μια βόλτα στην αγορά, από αυτές που είχαν γίνει ρουτίνα.
Ξέρω ότι είμαστε πολλοί, αν και δεν το βλέπω σαν παρηγοριά. Και είναι πολλοί και οι συμβιβασμοί που κάνουμε. Καταλήξαμε να αγωνιζόμαστε για την επιβίωση. Ξεχάσαμε τις παλιές μας απαιτήσεις για ποιότητα ζωής. 
Υπήρχε όμως ποιότητα στη ζωή μας μέχρι πριν από τρία χρόνια; Που σκατά ήταν αυτή η ποιότητα τότε που ο μέσος Έλληνας ήταν ο κλασικός κάγκουρας, τότε που η επίδειξη κι η δηθενιά ήταν τρόπος ζωής, τότε που η μαζική αποβλάκωση ήταν αναπόφευκτη; Πού σκατά ήταν αυτή η ποιότητα τότε που δε σκεφτόμασταν, γιατί καταπίναμε αμάσητο ό,τι μας σέρβιραν, τότε που μαϊμουδίζαμε για να μοιάσουμε στα γελοία, αστραφτερά πρότυπά μας; Μας είχε στραβώσει η λάμψη και πληρώναμε για να δούμε κι άλλη. Ό,τι έλαμπε, το κάναμε σπουδαίο και προσπαθούσαμε να το μιμηθούμε, μην τύχει και ξεφύγουμε από την τάση και βγούνε οι άλλες μαϊμουδίτσες και μας πούνε οπισθοδρομικούς.
Το να μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία, μας το έχουν πει. Αλλά εγώ θέλω να ευχαριστήσω την κρίση, γιατί χάρη σ' αυτήν, αποκτούμε κρίση. Τη χρειαζόμασταν. Το βλέπω και σε μένα που δεν είχα πέσει στο τριπάκι της ψεύτικης ευημερίας. Αν εξαιρέσω το ενδεχόμενο μηδενισμού του εισοδήματός μου, μου έκανε καλό η κρίση.
Άλλαξα διατροφικές συνήθειες. Τέρμα τα ετοιματζίδικα. Τέρμα και τα πολλά τα κρέατα. Βλαβερές συνήθειες κι οι δυο. Τώρα όλα περνούν απ' τα χεράκια μου. Κάποιες τροφές, πριν φτάσουν στα χεράκια μου, βρίσκονταν στη γλάστρα μου. Ζούγκλα το μπαλκόνι. Λέω σε λίγο, που δε θα χωράω ούτε όρθια, να χρησιμοποιήσω και τον ακάλυπτο και ν' αρχίσω τα σάλτα από το παράθυρο.
Έκοψα τα καλλυντικά των γνωστών εταιρειών. Δεν ξαναπετάω τα λεφτάκια μου σ' αυτούς. Φτιάχνω τα δικά μου. Εξάλλου, οι γιαγιάδες μας έλεγαν "μη βάζεις στο πρόσωπό σου κάτι που δεν μπορείς να το φας".
Επίσης οι γιαγιάδες μας δε χρησιμοποιούσαν διακόσια απορρυπαντικά, άλλο για τα πιάτα, άλλο για τα ρούχα, άλλο για τα άλατα κι άλλο για τα πατώματα. Το πράσινο σαπούνι κάνει για όλες τις δουλειές. Και είναι πιο φτηνό κι από τις πατάτες του γνωστού κινήματος. Γιατί να πάρω απορρυπαντικό με ξύδι και πράσινο σαπούνι, ενώ μπορώ να κάνω απευθείας χρήση; Και γιατί να διώξω κατσαρίδες και μυρμήγκια εισπνέοντας δηλητήρια, ενώ υπάρχουν άπειροι τρόποι, που μυρίζουν και καλύτερα; Δε θα σου πω όλα τα κόλπα, γιατί λέω να τα γράψω σε βιβλίο. Η κρίση θα με κάνει να αποκτήσω και το επιχειρηματικό μυαλό που ποτέ δεν είχα.
Ανακαλύπτω νέους τρόπους διασκέδασης. Μέχρι τώρα, αν ήθελα να πιω καφέ σε ωραίο μέρος, πχ Ζάππειο, έπρεπε να ακουμπήσω το τάλιρο και να πω κι ευχαριστώ. Αλλά όχι, δεν ευχαριστώ, γιατί άρχισα να ευχαριστιέμαι άλλα πράγματα. Ζω ανάμεσα στο Στρέφη και το Λυκαβηττό. Τον παίρνω στο χέρι και με τη μέθοδο του αμπεμπαμπλόμ, επιλέγω προς τα πού θα ανηφορίσω. Θέλω πιο μεγάλη βόλτα; Πάω Ακρόπολη μεριά. Είτε πας για ρομαντζάδα είτε για χαβαλέ με την παρέα, πρόκειται για εξαιρετικούς τρόπους διασκέδασης. Μόνο φρόντισε να πας νωρίς, γιατί πλακώνει κόσμος και δε θα βρεις να κάτσεις. Ναι, βρε. Γι' αυτό άδειασε το Θησείο. Όλοι πάνε Άρειο Πάγο.
Αλλά και στο σπίτι να μείνεις, έχεις πολλά καλύτερα να κάνεις από πριν. Τα κανάλια σε έχουν ζαλίσει στο τούρκικο και στις επαναλήψεις. Πάνε οι παλιοί καλοί καιροί με τα αστραφτερά σόου που σε έκαναν να αποκτήσεις την αντίληψη του ζώου. Και στην καινούργια σεζόν, θα κοπούν τα πρωινάδικα και θα έχεις κι άλλες επαναλήψεις να απολαύσεις. Τώρα που έχεις αισθανθεί το χάλι της τηλεόρασης, βρίσκεις καλύτερα πράγματα να κάνεις. Όπως το να διαβάσεις ένα βιβλίο, που είναι καιρός να ξεστραβωθείς. Και είμαι σίγουρη ότι όσο ξεκολλάς από την τηλεόραση και τα βιβλία των πρωινάδικων, τόσο καλύτερος αναγνώστης γίνεσαι. Κι όσο καλύτερα βιβλία διαβάζεις, τόσο καλύτερα σκέφτεσαι.
Μπορεί να καταφέρουμε και να στρέψουμε την κρίση ενάντια σ' αυτούς που την προκάλεσαν. Σε μια κοινωνία που δεν καταναλώνει, που άρχισε να στρέφεται στα μικρά μαγαζάκια και να αναζητά προϊόντα απευθείας από παραγωγούς, τα πολυμάγαζα και τα εμπορικά κέντρα είναι άχρηστα. Από αυτό προκύπτει άλλο ένα καλό, με τη βελτίωση της αισθητικής μας. Τελειώνει η ιστορία με τα τερατουργήματα που χτίζονταν μαζικώς πριν από λίγα χρόνια.
Τελικά έχει και τα καλά της η κρίση. Ερχόμαστε κοντά ο ένας στον άλλον, ανακαλύπτουμε την αλληλεγγύη, γινόμαστε ανθρώπινοι κι έχουμε ελπίδα να γίνουμε και άνθρωποι. Όταν πλέον θα έχουμε καταλάβει ποιες είναι οι πραγματικές μας ανάγκες, τις οποίες όμως δε θα διαπραγματευτούμε. Στις πραγματικές (και δεν εννοώ τις βασικές) ανάγκες δε χωρούν συμβιβασμοί.
Και εδώ είναι ο προβληματισμός μου. Δεν ξέρω αν μας ωρίμασε αρκετά η κρίση. Είναι κι οι εκλογές που πλησιάζουν και φοβάμαι πως είναι πολλοί ακόμη οι συμβιβασμένοι.

Τρίτη 13 Μαρτίου 2012

Του μύστακος τα μυστικά


Αυτό που κάνει τη φανερή, το ξαναλέω και το τονίζω: τη φανερή διαφορά ανάμεσα στη γυναίκα και τον άντρα είναι η τρίχα. Η οποία λείπει από μια γυναίκα με τακτοποιημένες ορμόνες. Εμένα η τρίχα μ’ αρέσει στον άντρα. Όχι πως τον θέλω αρκούδα. Απλώς, να φαίνεται η διαφορά. Δεν το θέλω το μάγουλο βερίκοκο. Τον προτιμώ με μούσι. Άμα θέλει να ξυριστεί, θα το αντέξω. Αλλά άμα θέλει να αφήσει μουστάκι, παρά το ότι είμαι συνηθισμένη στο θέαμα, θα πάθω κακό.
Ο πατέρας μου έχει μουστάκι. Έτσι τον γνώρισα. Ένα από τα γεγονότα που πρέπει να με σημάδεψαν γιατί ήμουν πολύ μικρή, περίπου τριών ετών και το θυμάμαι σαν εφιάλτη, είναι το ξύρισμα του μύστακος του πατρός. Τον είδα και τρόμαξα. Δεν ήταν ο μπαμπάς μου αυτός που έβλεπα. Δεν ξέρω αν ήταν αυτός ο λόγος που δεν το ξαναξύρισε. Επίσης ο πατέρας μου είναι νταλικέρης. Και βρίζει σαν νταλικέρης. Μία από τις πιο χοντρές του βρισιές είναι το «γαμώ του μπαμπά σου τα μουστάκια». Ε, τώρα άμα το λέει αυτό ο μουστακαλής ο άνθρωπος, όλο και θα είναι σοβαρά τα πράγματα.
Στο παρελθόν το μουστάκι ήταν σήμα κατατεθέν του ανδρός του ζόρικου, του μάγκα, που τιμάει τα παντελόνια του, βρε αδερφέ. Για τους λαούς της Ανατολής, είσαι άντρας, έχεις μουστάκι, τέλος. Κι εμείς ανήκουμε στην Ανατολή, άκου που σου λέω και άσε τι έχουν πει κατά καιρούς για τη χώρα μας και μας παρέσυραν στην κατρακύλα.
Το ότι οι Έλληνες ήταν ανέκαθεν μουστακαλήδες, όπως και τα αδέρφια τους εξ Ανατολών, αποδεικνύει και το πιο διάσημο μουστάκι της χώρας, το οποίο μνημονεύεται κατά καιρούς, από διάφορους και για διάφορους λόγους: Του Κολοκοτρώνη. Όλοι οι Έλληνες της εποχής είχαν μουστάκι καμαρωτό, εκτός από αυτούς που είχαν φύγει στο εξωτερικό και επέστρεφαν εξευρωπαϊσμένοι και ξυρισμένοι. Η ίδια τάση συνεχίστηκε για πολλά χρόνια. Το μουστάκι φορέθηκε από το λαό και η μάπα φράπα από τους εξευρωπαϊσμένους.
Το μόνο που άλλαζε ήταν το σχήμα. Παχύ που πήγαινε πακέτο με τη βαρβατίλα, κουρεμένο και περιποιημένο, λεπτό και διακριτικό, φαγωμένο από τα πλάγια και όπως αλλιώς πρόσταζε η μόδα.
Ο λαϊκός ο τύπος στην Ελλάδα, δεν αποχωριζόταν το μουστάκι του, το οποίο πήγαινε πακέτο με την τιμή και την υπόληψή του. Ήταν σαν να τιμά την καταγωγή του, την πλύστρα μάνα του, τον αχθοφόρο πατέρα του. Όλοι θυμόμαστε τη σκηνή από τις θαλασσιές τις χάντρες όπου ο λαϊκός Γεωργίτσης ξυρίζει το μουστάκι του για να αρέσει στην πλουσία και κακομαθημένη Λάσκαρη. (Όποιος δε θυμάται, μπορώ να βοηθήσω με το ακόλουθο βίδεο).
Την εποχή εκείνη, οι καθωσπρέπει Έλληνες, οι γνήσιοι αστοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι σωστοί νοικοκυραίοι, δεν άφηναν τρίχα στη μούρη τους. Κόντρα ξύρισμα και κολόνια Μυρτώ. Δεν ξέρω αν τις έβγαζαν και με το τσιμπιδάκι για τα φρύδια για να έχουν ροδαλό μαγουλάκι.
Στη δεκαετία του 80 όμως, απενοχοποιήθηκε η τρίχα. Το ΠΑΣΟΚ μας έφερε ένα βήμα πιο κοντά στη δημοκρατία πριν μας ρίξει στο λάκκο με τα σκατά, λίγα χρόνια αργότερα. Έκανε μόδα ξανά το μουστάκι. Το έβαλε στα υπουργεία, στις δημόσιες υπηρεσίες, στους χώρους πολιτισμού. Το καλύτερο είναι ότι έπαιζε και το μούσι. Αλλά αυτό κράτησε για λίγο. Η τάση της χλιδής και της γκλαμουριάς που έπεσε σαν κατάρα πάνω μας, μερικά χρόνια αργότερα, απαιτούσε και πάλι μάπα φράπα και κόντρα ξούρα. Εκεί ήταν που πιστέψαμε ότι απαλλαγήκαμε για πάντα από αυτήν την τριχωτή μάζα.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, τη δεκαετία του 70 και του 80, το ανατολίτικο μουστάκι κατακτά τον κόσμο. Γίνεται ροκ και εξαπλώνεται στα μάγουλα ή στο σαγόνι. Το συναντούμε σε καλλιτέχνες του χαρντ ροκ και του μέταλ, αλλά και στον Φρέντι Μέρκιουρι, του οποίου το στυλ, την εποχή εκείνη, αντιγράφει ο κάθε γκέι που σέβεται τον εαυτό του.
Τα τελευταία χρόνια, έβλεπα παντού όμορφους μουσάτους άντρες. Αυτοί ούτε να με φτύσουν. Κατάλαβα τι γίνεται όταν πήγα σε γκεόμπαρο και αντίκρισα το πλήθος των γενειοφόρων. Οι γκέι ακολουθούν πιστά τη μόδα και συχνά τη φτιάχνουν. Έτσι τα τελευταία χρόνια που επέστρεψε το μούσι στη μόδα, ήταν οι πρώτοι που το φόρεσαν.
Πριν από δύο χρόνια, σε γκεομπαρότσαρκα, συνάντησα φίλο από αυτούς που φτιάχνουν τη μόδα. Είχε το μουστάκι του Νταλί στο πιο παχύ του. Αποφάσισε να γίνει γκέιερ δαν γκέι και να προχωρήσει ένα βήμα μπροστά, με ακόμα μεγαλύτερη βαρβατίλα από αυτήν της γενειάδας. Τώρα πλέον τα γκεόμπαρα, γέμισαν μουστάκια. Στυλάτα αγόρια, άψογα ντυσίματα, σετάκι με μουστάκι. Αυτό που έλεγαν κάποτε ότι το μουστάκι είναι ο φερετζές του πούστη, έχει πάψει να ισχύει. Είναι το σήμα κατατεθέν του. Και το βρίσκω λογικό. Ποιος είπε ότι στους γκέι αρέσουν τα τρυφερά μαγουλάκια; Αν ήταν έτσι, θα πήγαιναν με γυναίκες.
Σκέφτομαι πάντως, τώρα που έχει φύγει η παλιά σχολή μυστακοφόρων, αυτή των μπαμπάδων, που τους τα γαμούσε ο δικός μου ο μπαμπάς όταν νευρίαζε, μπορεί να αλλάξει την ατάκα του σε «γαμώ της αδερφής σου τα μουστάκια», αν πρέπει ντε και καλά να παίζει συγγένεια στη μέση.
Όσο κι αν μας φαίνεται παράξενο, αφού τα τελευταία χρόνια μάθαμε να βλέπουμε ξυρισμένα πρόσωπα, το μουστάκι δείχνει να μη θέλει να μας απαλλάξει από την παρουσία του. Από τον Νταλί μέχρι τον Νίτσε κι από τον Καπετανάκη μέχρι τον Γιωργάκη, θα είναι εκεί και θα το βλέπουμε. Όμως αρκετά με τις τρίχες. Την επόμενη φορά, λέω να ασχοληθώ με το νυχάκι στο μικρό το δαχτυλάκι.

Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Κινήματα που γίνονται μαθήματα

Έτσι μπράβο. Λίγο πριν τις εκλογές, ζούμε την εποχή των κινημάτων. Είναι παρήγορο αυτό για ένα λαό που μέχρι χτες ήταν υπνωτισμένος.
Πολλά κινήματα. Ξεκινάω με αυτό του αγγουριού. Το οποίο και φάγαμε και καθόλου δε δροσιστήκαμε. Μια κρυάδα την πήραμε πάντως. Είναι ένα κίνημα που ήρθε απ' έξω και το ακολούθησαν με ευχαρίστηση οι Έλληνες πολιτικοί. Φαίνεται πως αυτοί τα αγγούρια τα τρώνε και δροσίζονται. Ή, δεν ξέρω, ίσως προτιμούν την ποικιλία που δεν πονάει.
Με τα οπωροκηπευτικά και τις ποικιλίες τους δεν τα πάω καλά. Μέχρι τώρα, ως βόρεια, ήξερα την πατάτα Νευροκοπίου και αυτήν έτρωγα. Όταν ήρθα στην Αθήνα, έπαθα πολιτισμικό σοκ. Οι πατάτες δεν ήταν Νευροκοπίου, τα πεπόνια δεν ήταν Έβρου, τα κεράσια δεν ήταν απ' τα χωριά του Γιακά, οι μπάμιες δεν ήταν απ' τα Δουκάτα, το λάδι δεν ήταν απ' τη Μάκρη. Μπορώ να αραδιάσω όλα τα χωριά της περιοχής και τα αγροτικά τους προϊόντα. Ήξερα τι έτρωγα, ποιος και πώς το καλλιεργούσε και από πού το έφερνε. Τα περισσότερα τα έπαιρνα από τους παραγωγούς που κατέβαιναν στο παζάρι (έτσι λέμε εκεί τη λαϊκή, την οποία έπρεπε να μάθω να λέω αλλιώς στο καινούργιο μου χωριό) αλλά είχα πάντα τη δυνατότητα να πάω μέχρι τους μπαξέδες τους. Μάλιστα πρόλαβα και την εποχή που περνούσε από το σπίτι ο γαλατάς. Θυμάμαι το Μουσταφά που είχε αγελάδες να μοιράζει το γάλα του στη γειτονιά. Μετά άρχισε να το δίνει στη γαλακτοβιομηχανία της περιοχής της οποίας έγινε και διανομέας.
Στην Αθήνα έχω πολλές επιπλέον δυνατότητες, εκτός απ' αυτήν. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα. Άρχισα να ξυπνάω με το κίνημα της πατάτας. Αν και στα Εξάρχεια που ζω, αυτά τα κινήματα δεν είναι κάτι πρωτότυπο και υπάρχουν φορείς που προωθούν διάφορα είδη κατευθείαν από τους παραγωγούς τους. Αλλά το κίνημα της πατάτας ήταν η αφορμή να θυμηθώ αυτούς που κατά καιρούς πετάνε τα προϊόντα τους αντί να τα δώσουν στους νταβατζήδες. Θυμήθηκα τους καπνοπαραγωγούς της περιοχής μου, που κάθε φορά που είναι να παραδώσουν στους εμπόρους (την καλύτερη ποικιλία καπνού στον κόσμο), ζούνε τη μεγάλη απογοήτευση, αφού ούτε ο κόπος τους δεν πληρώνεται. Πληρώνονται για παλιόχορτα, τα κέρδη μοιράζονται στο κύκλωμα (τα περισσότερα τα κονομάει το κράτος) και στο τέλος ο καταναλωτής αγοράζει τον καπνό για χρυσάφι. Θυμήθηκα τη ρίγανη που θεωρείται η καλύτερη στον κόσμο, στα βουνά της Ροδόπης και οι παραγωγοί δεν μπορούσαν να τη διαθέσουν. Το ίδιο και με τις πατάτες Νευροκοπίου. 
Δε γίνεται τα καλύτερα προϊόντα να μένουν αδιάθετα επειδή οι νταβατζήδες θέλουν μεγαλύτερα κέρδη. Καιρός ήταν να φύγουν απ' τη μέση και να έρθει ο καταναλωτής σε επαφή με τον παραγωγό, όπως γινόταν τόσα χρόνια. Όπως γινόταν όσο ζούσαμε στα χωριά μας. Κι όπως γινόταν όσο καλλιεργούσαν οι παππούδες μας και παίρναμε τα ζαρζαβατικά και το τυρί το κατσικίσιο απ' το χωριό. Και το λάδι. Το οποίο τόσο πολύ κυνηγήθηκε σε κάποια φάση, μην τύχει και χάσουν τα κυκλώματα. Και επειδή οι πατάτες δεν είναι το πιο θρεπτικό προϊόν του κόσμου κι έχουμε ανάγκη κι από άλλα είδη, να επεκταθεί το κίνημα. Να έχουμε το κίνημα του λαδιού, του ψωμιού, του καρπουζιού, του σταφυλιού, της ντομάτας... Δε γίνεται να θέλεις να πετάξεις μια ντομάτα (μέρες που 'ρχονται, όλο και κάποιου ο οργανισμός θα τη θέλει) και να την έχεις πληρώσει με σαράντα καπέλα. Δεν είναι καιρός για έξοδα.
Άφησα για το τέλος το κίνημα του γιαουρτιού. Εμείς οι Έλληνες καταναλωτές και αγανακτισμένοι πολίτες, απαιτούμε φτηνό γιαούρτι, από την παραγωγή στην κατανάλωση. Χωρίς μεσάζοντες, βιομηχανίες και λοιπές αισχροκέρδειες. Διότι είπαμε, δεν είναι καιρός για έξοδα. Ειδικά τώρα που έπιασε πάτο η δημοτικότητα του Νταλάρα και βάλθηκαν να τον αναστήσουν, περιφέροντάς τον στις γειτονιές, είναι κρίμα να ξοδεύονται τόσα χρήματα από το υστέρημά μας. Το παιδί του λαού, που ο λαός το έκανε μεγιστάνα, δε νομίζω να αξίζει ένα τόσο ακριβό προϊόν πάνω του.
Από την άλλη, δεν μπορώ να συγκρίνω το γιαούρτι του Τούρκου στην Κομοτηνή που το κόβεις με το μαχαίρι, με τα βιομηχανοποιημένα γιαουρτοειδή. Αλλιώς δείχνει ο γιαουρτωμένος ακτιβιστής καλλιτέχνης όταν έχει κάτσει πάνω του η πέτσα που είναι δυο δάχτυλα χοντρή. 
Βέβαια, θα μου πεις ότι το αγγούρι που τρώμε είναι χοντρό δυο πήχεις. Ε, ελπίζω τώρα που πιάσαμε τα κινήματα, να κινηθούμε όπως πρέπει ώστε να φύγει από κει που μας μπήκε.

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

Εξομολόγηση μιας νέας belle de jour


Θα ‘θελα να σας συστηθώ και να ομολογήσω
για όλα αυτά που έκρυβα στις δόξες μου από πίσω
και να σας πω για μένανε και τον αρραβωνιάρη.
Η Ασπασία είμαι εγώ κι αυτόν τον λένε Άρη.
Σαν τέλειωσα με τις σπουδές, άκουσα τη μητέρα
και ένα πλουσιόπαιδο τύλιξα κάποια μέρα.
Τέτοιοι χαλβάδες ειν’ πολλοί, εύκολο να τον εύρω
με τίποτα δεν ήθελα να πάω πίσω στον Έβρο.
Είχε καλή εμφάνιση, αλλά και τα λεφτά του
με έκαναν ν’ αγωνιστώ να κλέψω την καρδιά του.
Του πούλησα επίπεδο και νοικοκυροσύνη
και κάτι τέτοια, ως γνωστόν, κανείς δεν τα αφήνει.
Δεν έκανα μαζί του σεξ μέσα στον πρώτο μήνα,
ασχέτως αν πηδήχτηκα με όλη την Αθήνα.
Μια τέτοια συμπεριφορά, με ηθική και τάξη,
κάνει την κάθε κοπελιά μονόπετρο ν’ αρπάξει.
Έτσι μια μέρα και εγώ φόρεσα το δικό του
και πυργοδέσποινα έγινα μέσα στο σπιτικό του.
Είναι πολύ καλό παιδί, πλούσιο κι από σόι
και τα μισά του τα λεφτά στα γούστα μου τα τρώει.
Τον συνοδεύω σε γκαλά, πάρτι και δεξιώσεις
αλλά δεν είναι όλα αυτά μέρη για να ξεδώσεις.
Η συλλογή Louis Vuitton όλο και μεγαλώνει
όμως εργάζεται πολύ και με αφήνει μόνη.
Και περιμένω ολημερίς να ‘ρθει απ’ το γραφείο
μέχρι να διοριστώ κι εγώ σε νηπιαγωγείο.
Αλλά και όταν έρχεται, μη με ρωτάς «πού πάτε»
τρώει, βλέπει τηλεόραση και πέφτει και κοιμάται.
Σαν μπει μες στο κρεβάτι μας, αμέσως ροχαλίζει
κι άμα του πιάσω το πουλί, την πλάτη μου γυρίζει.
Κουράστηκα, απηύδησα, δεν ξέρω τι να κάνω.
Η λύση ήρθε σύντομα και την ελέγαν… Μάνο.
Δεν ήταν κάτι πονηρό, μονάχα για παρέα
αλλά όταν πηδηχτήκαμε ήταν πολύ ωραία.
Του είπα δεν είναι σωστό αυτό να συνεχίσει
να ξέρει πως δεν είμαι εγώ γυναίκα για γαμήσι.
Για να τον διώξω το ‘κανα, μην τύχει και κολλήσει
και μην το μάθει ο Άρης μου, αν κάποτε ξυπνήσει.
Σαν έχεις σχέση σοβαρή, πρέπει και να προσέχεις
και πρέπει απ’ τις παράλληλες τις σχέσεις να απέχεις.
Από ξεπέτες βέβαια, να κάνεις όσες θέλεις.
Αυτό αποφάσισα κι εγώ κι αμέσως ήρθε ο Τέλης.
Κι ο Κώστας και ο Στέφανος κι ο Τάσος και ο Λάκης
κι ο Γιάννης κι ο Χαρίλαος κι ο Γιώργος και ο Τάκης.
Τα πιο καλά μου τυχερά τα ‘χα στο γυμναστήριο.
Τέτοια κορμιά να τα κοιτάς είναι σκέτο μαρτύριο.
Μια μέρα σε μιαν άσκηση, είχα μια δυσκολία
μα με βοηθήσαν δυο παιδιά με σθένος και με ανδρεία.
Ο ένας έπιασε μερί κι ο άλλος το βυζί,
προσφέροντας βοήθεια πολύ σημαντική.
Τι να ‘κανα η έρημη; Τους πήρα και τους δύο.
Και δώσανε διπλή χαρά στο άδειο μου αιδοίο.
Μια νύχτα με τον Άρη μου, είδαμε μια ταινία
Ήτανε λέει μια belle de jour, πόρνη από ανία.
Δεν είναι πως ταυτίστηκα. Εγώ είμαι κάτι άλλο.
Εγώ γνωρίζω τα παιδιά, τα γούστα μου να βγάλω.
Τώρα ετοιμάζω νυφικό. Γεμάτο με Σβαρόφσκι.
Και για του γάμου το χορό, λέω να ‘χω Τσαϊκόφσκι.
Έχω πάρα πολλές δουλειές: Λουλούδια, μπομπονιέρες,
θέμα για φωτογράφηση και κτήματα και βέρες,
προσκλήσεις χειροποίητες, δε θα ‘ναι ό,τι κι ό,τι
και μέσα στα τρεχάματα, βλέπω τον Παναγιώτη.
Μου κάνει γιόγκα και μασάζ, πόσο με ξεκουράζει
και πόσο νιώθω όμορφα κάθε που μου τον βάζει!
Αχ, τι υπέροχη ζωή τώρα με περιμένει!
Θα είμαι μες στην… τσαχπινιά και καλοπαντρεμένη.