Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

ΑΛΗΤΕΣ, ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ...


Το μαγαζί μου είναι σχεδόν δίπλα στην ΕΣΗΕΑ. Και παρακολουθώ τη συγκέντρωση των δημοσιογράφων. Μ' ένα σφίξιμο στο στομάχι.
Ναι, είναι άτιμο αυτό το σινάφι. Το είχα καταλάβει από τον καιρό που έτρεχα όλη μέρα με το μικρόφωνο στο χέρι για να μη μου ξεφύγει τίποτα από την επικαιρότητα. Χώρια το κυνήγι του αποκλειστικού. Με μισθό υπαλλήλου γραφείου. Κι η κοπέλα που σήκωνε τα τηλέφωνα στο κανάλι που δούλευα, τα ίδια λεφτά έπαιρνε και ήταν όλη μέρα στο γραφείο της και το μεσημέρι στο σπίτι της. Εγώ δεν είχα ωράριο. Κι όλη μέρα στους δρόμους και μετά γράψιμο στα γρήγορα και άγχος τρελό. Και ήμουν σε ετοιμότητα οποιαδήποτε ώρα της μέρας και της νύχτας. Γαμώ τη ματαιοδοξία μου, γαμώ.
Και μόλις ετοίμασα τα χαρτιά μου για να τα καταθέσω στην ΕΣΗΕΜΘ, με έπιασε μια κρίση και τους έστειλα στο διάολο. Είδα απολυμένους συναδέλφους (μέλη της ένωσης) να μην έχουν καμία στήριξη απ' αυτήν. Η εργασιακή αντιπρόσωπος, βέβαια, έκανε ό,τι μπορούσε για να τους βολέψει. Κανόνιζε μια συμφέρουσα τιμή για την εφημερίδα κι έστελνε το εμπόρευμα που θα γεμίζει τις σελίδες της. Οπότε το να μαζευόμαστε τα μέλη της ένωσης και να κόβουμε πρωτοχρονιάτικη πίτα με δώρο το σημειωματάριο που γράφει ΕΣΗΕΜΘ, δεν ήταν αρκετά σημαντικός λόγος να γίνω μέλος της.
Παρέμεινα αδέσποτη κι αστήριχτη. Κι όταν ήρθα στην Αθήνα, κατάλαβα ότι δε θα δουλέψω ως δημοσιογράφος. Τους έπεφτα πολύ έμπειρη. Χώρια ότι είχα και άποψη. Όλοι ζητούσαν δόκιμους δημοσιογράφους, απόφοιτους σχολών, δηλαδή τζάμπα δουλειά με προοπτικές. Στην καλύτερη περίπτωση, ζητούσαν συνεργάτες με μπλοκάκι και μηνιάτικο 300 ευρώ. Πριν από τρία χρόνια, πίστευα ότι η κρίση σ' αυτό το επάγγελμα χτύπησε εμένα που ξεφύτρωσα από το πουθενά. Τώρα βλέπω ότι χτυπάει αλύπητα όλο το σινάφι. Σήμερα θα συναντήσω την απολυμένη δημοσιογράφο φίλη μου, ενώ κι ο συγκάτοικός μου ψάχνει ήδη δουλειά, αφού κλείνει το περιοδικό του. Μέχρι και στον 902 θα γίνουν συντροφικές απολύσεις.
Στο μεταξύ, στη διαδρομή από το σπίτι στο μαγαζί, περνάω από το εργαστήρι δημοσιογραφίας και βλέπω εκκολαπτόμενα δημοσιογραφάκια, έτοιμα να ξεχυθούν με ορμή και τσαμπουκά στο χώρο και με τη σιγουριά ότι θα γαμήσουν και θα δείρουν. Είναι ολοφάνερο ότι έχουν τα σωστά πρότυπα. Μου θυμίζουν την εποχή που ο διευθυντής μου με αποκαλούσε Έλλη (είχα την εικόνα της χαλαρής και άνετης κι ας έβραζα μέσα μου) κι εγώ τον αποκαλούσα Νίκο (ήταν ο σκληρός και ανελέητος, αλλά και ατσαλάκωτος παρουσιαστής).
Τη γνώμη του κόσμου για τους δημοσιογράφους, την ξέρουμε όλοι. Είναι αλήτες και ρουφιάνοι. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που απολαμβάνουν την ανεργία των δημοσιογράφων. "Καλά να πάθουν" σχολιάζουν όταν ακούνε για απολύσεις δημοσιογράφων. Χωρίς να έχουν σκεφτεί ότι η Τρέμη δε θα μείνει χωρίς δουλειά και θα συνεχίσει να παίρνει μισθούς που ούτε σε ένα χρόνο δε βγάζουν οι απολυμένοι. Ο απολυμένος δημοσιογράφος είναι αυτός που όλη μέρα βρίσκεται στο κυνήγι της είδησης, αυτός που τον τρώνε οι δρόμοι, αυτός που τον τρώει το άγχος, αυτός που στην καλύτερη πρίπτωση θα παίρνει μισθό υπαλλήλου γραφείου συν ασφάλιση (οι περισσότεροι δε θα πάρουν ούτε αποζημίωση, καθώς δουλεύουν με μπλοκάκι). Ακόμη κι αν ακολουθεί τη γραμμή του μέσου στο οποίο εργάζεται, είναι επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Κι εμένα μου έχουν κόψει θέματα. Χώρια ένα θέμα μου  που δεν έπαιξε ποτέ, παρά μόνο χρησιμοποιήθηκε για να ξεκινήσει οικονομική συνεργασία μ' αυτόν που τον αφορούσε. Εγώ, πάντως, τη δουλειά μου την έκανα.
Ο άνεργος δημοσιογράφος δεν είναι αλήτης και ρουφιάνος. Και γι' αυτό είναι άνεργος. Περιμένω να μείνουν χωρίς δουλειά οι μεγαλοδημοσιογράφοι. Αυτοί που τα φέρνουν όπως τους βολεύουν. Αυτοί που όσοι χαίρονται για τους απολυμένους, δε χάνουν ούτε εκπομπή ούτε παράθυρο με τις μουτσούνες τους. Όταν τους απολύσουν, θα κάνω τρελό πάρτι έξω από το μαγαζί, σχεδόν δίπλα στην ΕΣΗΕΑ, έτσι για να το χαρούμε όλοι. Αλλά τώρα μόνο πονάμε. Για το τέλος της δημοσιογραφίας.

Νάντια Κατσαρού
Πωλήτρια

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Η ΚΑΤΣΓΟΥΜΑΝ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΙ: Σημάδεψέ τον.


Σήμερα παρακολούθησα θεατρική παράσταση. Εκεί που δεν το περίμενα. Θέατρο δρόμου το λένε. Και πέρασε από τα Εξάρχεια.
Νωρίς το απόγευμα, βγήκε η αδερφή μου για τσιγάρα και κάτι ψιλά ψωνάκια. Εγώ μόλις είχα φάει κι ετοιμαζόμουν να φύγω για το μαγαζί. Και τον άκουσα. Παρά την ένταση της μουσικής που άφησε να παίζει (μια βδομάδα την ίδια λίστα, δεν τη βαρέθηκε;) τον άκουσα να σπαράζει. Στην αρχή φαντάστηκα ότι πρόκειται για κάνα πρεζόνι που λύνει τις διαφορές του με κάνα άλλο πρεζόνι, αλλά είχε κλείσει το κέντρο από δίπλα. Βγήκα να δω τι γίνεται. Δεν ήταν φυσιολογικά πράγματα αυτά. Κάποιοι σφάζονταν. Ήμουν σίγουρη.
Ακριβώς κάτω από το μπαλκόνι μου, μπροστά στην εξώπορτα. Χρειάστηκα περίπου δύο λεπτά για να καταλάβω ότι δεν ήταν πρεζόνια. Ο νεαρός κι η νεαρά είχαν άλλες διαφορές να λύσουν. Στην αρχή άκουγα μόνο αυτόν να ουρλιάζει "άσε με" και "φύγε" και την άλλη να τον παρακαλάει να την ακούσει. Ακολουθεί διάλογος μετά σκέψεων:

Ο νεαρός: (Ουρλιάζοντας) Φύγε! Φύγε, γαμώτο, μη με τρελαίνεις!
Η νεαρά: (Κλαίγοντας) Σε παρακαλώ άκουσέ με.
Ο: Δε θέλω να σ' ακούσω. Φύγε!
(Άκαρδος)
Η: Κοίταξέ με!
(Αμετανόητη. Της λέει ότι δε θέλει να την ακούσει και του ζητάει να την κοιτάξει κιόλας).
Ο: (Ουρλιάζοντας πιο σπαρακτικά από ποτέ) Φύγε σου λέω! Φύγε! Φύγε! Φύγε!
Η: (Κλαίγοντας πιο γοερά από ποτέ). Πες μου ότι δε μ' αγαπάς και θα φύγω.
Ο: (Ενώ χτυπιέται. Δεν τον βλέπω, αλλά νιώθω τραντάγματα). Δε σ' αγαπάω. Φύγε τώρα. Φύγε! Φύγε! Φύγε! Φύγε!
Η: (Ο λυγμός της κοντεύει να με πνίξει κι εμένα). Δε σε πιστεύω. Δε φεύγω άμα δε με κοιτάξεις.
Ο: (Κι ο δικός του λυγμός με πνίγει). Φύγε! Φύγε! Φύγεεεεεεε!
(Νιώθω ότι γύρισε και την άρπαξε και ναι, την σπρώχνει προς το δρόμο κι έχω την ευκαιρία να τους δω. Κοντή, μελαχρινή, ντυμένη κνίτισσα. Ψηλός, ξερακιανός, ντυμένος πανκ).
Ο: (Ακόμα πιο σπαρακτικά). Δε θέλω να σε βλέπω. Γαμημένο τσουλί.

Εδώ όλοι καταλάβαμε ότι το κορίτσι ξενοπηδήχτηκε. Εγώ στο μεταξύ κατάλαβα ότι αν συνεχίσουν να χτυπιούντια στην πόρτα μου δε θα μπορέσω να φύγω χωρίς να μου 'ρθει καμιά ξώφαλτση. Κι η Λία; Πώς θα έρθει η Λία; Πάω να της τηλεφωνήσω. Να την προετοιμάσω ψυχολογικά. Αλλά καθώς πιάνω το τηλέφωνο νιώθω αυτό το "φύγε, φύγε, φύγε" να έρχεται από πιο μακριά. Ε, αφού δεν έφευγε αυτή, σηκώθηκε να φύγει αυτός. Αν και δεν τον έλεγες και αποφασισμένο να απομακρυνθεί και πολύ. Αυτή από πίσω του να κλαίει και να σπαράζει και να τον ικετεύει, όπως πάντα, να την ακούσει. Πέρασαν στο απέναντι πεζοδρόμιο. Κατέφθασε και η Λία. Βγήκαμε να δούμε αν θα γίνει σφαγή. Κι όλη η γειτονιά στα μπαλκόνια. Κι οι περαστικοί, κρατώντας αποστάσεις ασφαλείας πάντα. Και κάτι μηχανάκια σταμάτησαν και παρακολουθούσαν το θέαμα. Έχουν πέσει κι οι δυο κάτω. Γαμημένο δέντρο, μου κόβει τη θέα. Αυτός ο Κακλαμάνης έχει κόψει όλα τα δέντρα της Αθήνας, αυτό έξω απ' το σπίτι μου, ούτε ένα κλάδεμα. Ο διάλογος συνεχίζεται:

Η: (Εξουθενωμένη αλλά πάντα με λυγμό). Σε παρακαλώ, άκουσέ με.
Ο: (Με πιο δυνατό λυγμό κι αποστροφή). Μη μ' αγγίζεις. Φύγε.
Η: (Σπαράζοντας και πέφτοντας πάνω του). Κοίτα με. Πες κάτι. Χτύπα με.
(Μερακλού, δεν μπορώ να πω. Μέρα που ήταν σήμερα, άλλοι ασχολήθηκαν με την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών κι αυτή ήθελε το ξύλο της. Αυτός της ζητούσε ευγενικά να φύγει. Αυτή επέμενε. Ε, της έριξε μια γερή σπρωξιά και την έστειλε πέρα).
Η: (Δεν της άρεσε τελικά). Δεν αντέχω άλλο. Φύγε!
Ο: Φύγε, σου λέω, φύγε!
Η: Πάντα τέτοιος ήσουν. Φύγε!
Ο: Μου ρήμαξες τη ζωή. Φύγε!
Η: Φύγε! Φύγε! Φύγε!
Ο: Φύγε! Φύγε! Φύγε!
Η+Ο: Φύγε! Φύγε! Φύγε!
(Αυτός έκανε δυο βήματα, έπεσε πάνω σε μια κολόνα κλαίγοντας, αυτή σύρθηκε πίσω του σπαράζοντας, αυτός άρχισε να περπατάει παραπατώντας και παραμιλώντας κι αυτή τον ακολουθούσε παρακαλώντας).

Τέλος της παράστασης. Το θέατρο δρόμου συνεχίστηκε στον απάνω μαχαλά. Τώρα όμως καλούμαστε να μαντέψουμε την πιθανή κατάληξη της ιστορίας.
1. Σφάχτηκαν.
2. Στην πρώτη διασταύρωση χώρισαν οι δρόμοι τους για πάντα.
3. Πηδιούνται ακόμη.
Νομίζω ότι όλοι θα συμφωνήσουμε στην τρίτη εκδοχή.
Και σκέφτομαι εγώ τώρα. Γιατί δεν έχω σημαδέψει κανέναν; Δεν είμαι εγώ μοιραία υπεργυναίκα; Σαράντα τέτοιες σκατούλες βάζω κάτω. Αλλά όταν είμαι με κάποιον, δεν του ρίχνω κέρατο. Γίνομαι πιστό σκυλί. Και η πλάκα είναι ότι περιμένω να το εκτιμήσει.
Συμπέρασμα: Πίστη, αφοσίωση, φροντίδα, στοργή και προδέρμ, καταστρέφουν τη σχέση. Θα σε έχει δεδομένη, άρα γραμμένη. Ενώ, στην ιστορία μας, η νεαρά τον έχει σημαδέψει για πάντα. Τον έχει δέσει. Τον έχει κάνει άλογο και τον τρέχει.
Συμβουλή: Κόρες, δέστε το γάιδαρό σας. Κερατώστε τον ασύστολα.

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Δημοκρατική Μαλακία


Αχ, έρμη δημοκρατία. Όλοι για σένα δουλεύουν κι όλοι σε δουλεύουν. Γι' αυτό όλοι σε αναφέρουν. Κι όλοι σε τιμούν. Κι όλοι έχουν κάτι δημοκρατικό στο κόμμα τους. Να θυμηθούμε τις παλιές καλές εποχές με το ΚΟΔΗΣΟ. Ναι ρε! Δημοκρατικός Σοσιαλισμός, όχι ό,τι να 'ναι. Όπως έχουμε τώρα τη Δημοκρατική Αριστερά. Λίγες ήταν οι αριστερές σ' αυτή τη χώρα (ανανεωτική, ριζοσπαστική, παραδοσιακή, μεταμοντέρνα και δεν ξέρω τι άλλο) ήρθε κι η δημοκρατική να συμπληρώσει το κακό.
Στο μεταξύ όσοι βγήκαν απ' το μαντρί του ΠΑΣΟΚ έφτιαξαν άλλες δημοκρατικές δυνάμεις. Δημοκρατική Αναγέννηση ο Παπαθεμελής και Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση ο Χαραλαμπίδης, το παιδί της περιφέρειας και της υπαίθρου. Και βέβαια, έχουμε και τους Δημοκρατικούς. Σκέτο.
Και να καταλήξουμε στη Νέα Δημοκρατία. Σταθερή αξία. Με λίγη αστάθεια τον τελευταίο καιρό, η οποία σήμερα ολοκληρώθηκε. Να θυμηθούμε κι άλλες αστάθειες που έζησε, όπως τη Δημοκρατική Ανανέωση; Λίγο κράτησε. Ξανά προς τη δόξα τράβηξε η αξία μας. Κι οι άλλοι που προκάλεσαν αστάθεια στη σταθερότητα αυτής της ανυπολόγιστης αξίας επέστρεψαν για την καρέκλα. Σαμαράς και Αβραμόπουλος (των οποίων τα κόμματα δεν είχαν δημοκρατικές εμμονές) μαζί για μια αντιμνημονιακή πολιτική που θα σώσει τη χώρα από την κατρακύλα.
Αλλά η Ντόρα το έπιασε το νόημα. Δε θα άφηνε τη δημοκρατικότητα να της ξεφύγει. Τους την έφερε με τη Δημοκρατική Συμμαχία. Με ποιον σκοπεύει να συμμαχήσει για να πετύχει το σκοπό της, δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμη. Σύντομα στις οθόνες σας.
Ναι, αναποφάσιστε πολίτη. Δε χρειάζεται τώρα πια να απέχεις. Τώρα υπάρχει το κόμμα που έλειπε, το κόμμα που μπορείς να εμπιστευτείς. Το κόμμα του κέντρου. Ούτε έτσι, ούτε αλλιώς. Ό,τι θέλει ο λαός. Αυτό που θα βάλει τάξη σ' αυτό το μπουρδέλο που δημιούργησαν οι δικοί της. Και ναι. Θα συγκρουστεί και με φαινόμενα αδιαφάνειας. Αναρωτιέμαι. Ο πατέρας της το ξέρει;

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ: ΟΙ "ΕΞΥΠΝΟΙ" ΤΟΥ ΦΕΪΣΜΠΟΥΚ


Θα μπορούσα να τους πω και πνεύματα αντιλογίας, αλλά ίσως ήταν παρεξηγήσιμος ο όρος. Και βέβαια δεν απαγορεύεται ο αντίλογος. Και βέβαια ο καθένας έχει την άποψή του και την εκφράζει ελεύθερα. Και βέβαια δέχομαι στον τοίχο μου και άλλες απόψεις. Αλλά, ρε φίλε, όταν έρχεσαι στον τοίχο μου για να μου την πεις, για να μου πουλήσεις πνεύμα, για να μου το παίξεις αυθεντικός για να φανώ δήθεν, ε άντε και γαμήσου.
Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για κάποιον τύπο που με εντόπισε σε κάποιο άλλο προφίλ, μου έστειλε αίτημα φιλίας (εγώ έχω στείλει ελάχιστα και μόνο σε επιβεβαιωμένα ενδιαφέροντες κι ακομπλεξάριστους ανθρώπους), μου είπε ποιος είναι και τι κάνει, σχολίασε διάφορα στον τοίχο μου, εγώ τις περισσότερες φορές δεν ασχολήθηκα με το δικό του τοίχο, τσίμπησε φίλους απ' τους φίλους μου (αυτούς που κατάλαβε ότι είναι και προσωπικοί μου φίλοι ή αυτούς που αφήνουν τα πιο πολλά σχόλια) και μπήκε στη διαδικασία του άνευ λόγου ανταγωνισμού. Στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για άντρες που γράφουν. Αλλά, ρε φίλε, άλλα γράφεις εσύ κι άλλα εγώ, αλλιώς γράφεις εσύ κι αλλιώς εγώ. Εγώ γιατί δε σε βλέπω ανταγωνιστικά; Και μετά σου λένε ότι οι γυναίκες έχουν αυτήν την τάση. Οι περισσότερες φίλες μου γράφουν. Και η μία απολαμβάνει αυτά που γράφει η άλλη. Απλά, ανθρώπινα κι ακομπλεξάριστα. Δε νομίζω ότι είναι θέμα φύλου. Μάλλον είναι θέμα αγαμίας. Και δεν είμαι διατεθειμένη να λύσω τα προβλήματα αγαμίας των άλλων.
Κάποιος, αφού ασχολήθηκε μαζί μου αρκετά, αφού άφησε σχόλια που δεν πήραν απάντηση, αφού δεν ασχολήθηκαν μαζί του ούτε οι φίλοι μου, κατέληξε να μου καρφώσει στον τοίχο μου την άποψή του για μένα (ότι το παίζω κάποια κλπ) και αφού είδε ότι αντιδρώ διασκεδάζοντας με την εμμονή του και την υστερία του, την έκανε. Έκλαψα πικρά όταν διαπίστωσα ότι δεν είναι πια φίλος μου, αλλά ξέρω πως ο χρόνος θα γιατρέψει τις πληγές μου.
Κάποιοι απλά με διέγραψαν επειδή διαφώνησαν μαζί μου, δεν τους άρεσαν οι απόψεις μου, παρεξήγησαν αυτά που έγραψα (το χιούμορ τους ξεχειλίζει απ' τα μπατζάκια μαζί με τ' αρχίδια τους), δεν τους άρεσε το ύφος της γραφής μου (κι ας ήταν αυτός ένας λόγος που με προσέγγισαν), ήταν καλοί χριστιανοί και πατριώτες και τους μαγάριζα, ή δεν άντεχαν να με βλέπουν. Είμαι και σκατόφατσα και τους χαλάω το τοπίο.
Κι άλλη περίπτωση. Μου αφήνεις σχόλια σε όλες τις αναρτήσεις και σε όλες τις φωτογραφίες. Ευγενικά στην αρχή. Και με μια ψεύτικη χαριτωμενιά. Καμιά φορά απαντάω γιατί το βλέπω, αν σε αγνοήσω θα ξαναπεράσεις για να με προκαλέσεις να απαντήσω. Παίρνεις θάρρος. Προτείνεις να βγούμε για καφέ. Αρνούμαι. Δεν σου αρέσει η απλή άρνηση. Μου λες ότι σε φοβάμαι. Και ψάχνεις να βρεις ποιος με πλήγωσε και δεν εμπιστεύομαι τους ανθρώπους που πάνε να με πλησιάσουν. Και μου ανεβάζεις το αίμα στο κεφάλι. Στα ύψη η πίεση της υποτασικής. Δε σε φοβάμαι, μαλάκα. Χεσμένο σε έχω. Αλλά αυτή η μαλακισμένη μου ευγένεια δε μ' αφήνει να σου το πω. Σου λέω παπαριές του τύπου "δεν το συνηθίζω". Κι όμως, το συνηθίζω. Έχω συναντήσει δεκάδες άτομα που γνώρισα στο φέισμπουκ. Έχω μια υπέροχη μεγάλη παρέα με άτομα που είμαι ευτυχής που γνώρισα και τα συναντώ τακτικά και περνάμε καλά. Και γκόμενο γνώρισα στο φέισμπουκ. Αλλά όλα έγιναν επειδή εγώ το ήθελα. Αλλά στην περίπτωσή σου, το ότι δε σε στέλνω στο διάολο, δε σημαίνει ότι καίγομαι να σε γνωρίσω.
Και αρχίζει η επίθεση. Πρώτα με αντίλογο. Παύει να παριστάνει τον οπαδό, τώρα διαφωνεί. Δε με χαλάει. Είπαμε, δεχόμαστε τον αντίλογο. Μετά αρχίζει το χώσιμο. Αυτό το "είμαι αυθεντικός και είσαι δήθεν". Συγνώμη μεσιέ, με ήξερες κι από χτες για να έχεις άποψη; Που ακόμα και τότε που έκανες τον οπαδό, πάλι λάθος άποψη είχες για μένα. Θέλεις κόντρα; Γιατί; Θέλεις να φανείς έξυπνος; Θέλεις να φανείς αυθεντικός; Θέλεις να φανείς κάπως; Να εντυπωσιάσεις; Να εκνευρίσεις; Να σου πω "πάμε επιτέλους για κείνον τον καφέ"; Πιο εύκολο είναι να πατήσω το κουμπί της διαγραφής όταν πλέον η κατάσταση έχει φτάσει σε σημείο να θεωρώ τα σχόλιά σου προσβλητικά. Και στον τοίχο μου δε σηκώνω προσβολές και υπονοούμενα για την προσωπικότητά μου.
Να μην παραλείψω να αναφερθώ και στον κλασικό παπάρα. Αυτόν που κάθεται και παρακολουθεί τι γράφουν οι άλλοι χωρίς να παρέμβει. Θα το κάνει μόνο για να πουλήσει ξυπνηλίκι. Είναι το βίτσιο του. Δε με εκνευρίζει και τόσο. Πιο πολύ με διασκεδάζει.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, αλλά και σε άλλες που τυχαίνουν στον καθένα από μας, συνιστώ να επισκεφτούν κάποιον ειδικό. Οι τοίχοι των φεϊσμπουκόφιλων δεν είναι για να βγαίνει του καθενός το κόμπλεξ. Είναι για να κάνουμε την πλάκα μας, να γελάσουμε, να μαλακιστούμε, να ανταλλάξουμε απόψεις, να ανταλλάξουμε και τηλέφωνα και να συναντηθούμε, αν κρίνουμε και οι δύο ότι αξίζει τον κόπο.
Αν εσύ πάλι θέλεις ανταγωνισμό, ντε και καλά συνάντηση, να πουλήσεις μούρη και ό,τι άλλο έχεις στο κεφάλι σου, καλό θα ήταν να συναντήσεις κάποιον ειδικό. Ε, πλήρωσε και κάτι για να γίνεις καλά. Εμείς δεν μπορούμε να εξυπηρετήσουμε. Δεν έχουμε τις γνώσεις.

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Καύλα είναι να βρίζω τον Καμίνη από δω και πέρα. Μαζί με όλους τους άλλους.


Δευτέρα πρωί, κανονίστε όλα τα καλά παιδάκια να βρεθούμε στο Πιτ στο Κολωνάκι για τον καφέ της παρηγοριάς. Ετοιμάζω από τώρα το μαύρο φόρεμα, τη μαύρη καμπαρντίνα, το μαύρο καλσόν, τη μαύρη γόβα, τη μαύρη πλερέζα, το μαύρο γάντι, το μαύρο βρακί, τα μαύρα γυαλιά, τους μαύρους κύκλους κάτω απ' τα μάτια... Είναι ο μόνος τρόπος να εκφράσουμε αυτό που νιώθουμε για το μαύρο που έριξε η Αθήνα στον Κακλαμάνη. Αχ! Μόνο η Κεντρική Μακεδονία ξέρει να ξεχωρίζει το καλό το πράμα. Είναι η παρηγοριά μας. Παρεμπιπτόντως, ο Πόντιος περιφερειάρχης λέγεται περιφερειαρχίδης;
Η Αθήνα δεν πίστεψε στον Καμίνη. Αυτό φάνηκε από τον πρώτο γύρο που τον ψήφισαν μόνο οι κολλημένοι στο ΠΑΣΟΚ. Η Αθήνα είχε σιχαθεί τον Κακλαμάνη. Που τη ρήμαξε. Που είναι ό,τι χειρότερο υπήρξε ποτέ σε δήμαρχο.
Δε φαντάζομαι να πιστεύουν εκεί στο ΠΑΣΟΚ ότι βρήκαν τον ιδανικό υποψήφιο να διεκδικήσει τον πιο μεγάλο δήμο της χώρας. Δε φαντάζομαι να πιστεύουν ότι οι Αθηναίοι εμπιστεύονται τον Καμίνη για τη σωτηρία της πόλης τους. Τα πασόκια θα πρέπει να ευχαριστήσουν πρώτα τον Κακλαμάνη που ήταν τόσο μα τόσο ελεεινός και μετά τους αγανακτισμένους πολίτες. Να ευχαριστήσουν και την αριστερά και να της κάνουν κάθε μέρα σαράντα πίπες. Γιατί η αριστερά το έβγαλε αυτό το αποτέλεσμα. Και για τον αριστερό, το δίλημμα ήταν τεράστιο. Έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα στα σκατά του άθλιου δημάρχου και στα σκατά του ΠΑΣΟΚ. Ο αριστερός που ψήφισε Καμίνη δεν περιμένει και πολλά απ' αυτόν. Από την άλλη περίμενε πολλά από τον Κακλαμάνη. Περίμενε να τον δει να παίρνει φόρα και, καβάλα στο καλάμι του, να ορμάει για να γαμήσει το σύμπαν πατόκορφα.
Και να καταλάβουν αυτοί που πανηγυρίζουν για τη νίκη τους στο ΠΑΣΟΚ, ότι οι ψήφοι ήταν κατά του Κακλαμάνη και όχι υπέρ του Καμίνη. Και σίγουρα όχι υπέρ το ΠΑΣΟΚ. Και να βλέπουν και το ποσοστό της αποχής. Περισσότεροι από τους μισούς Αθηναίους απείχαν από τις εκλογές. Ακόμα χειρότερα στην περιφέρεια, όπου η αποχή ήταν μεγαλύτερη. Ωστόσο ο Σγουρός ήταν νικητής. Έτοιμο γραμμένο το είχε το ευχαριστήριο κείμενο που διάβασε. Κι ούτε φρόντισε να μάθει το ποίημα απ' έξω. Τόσο αξιόλογος και τόσο σπουδαίος ο περιφερειάρχης. Και τα πασόκια κάνουν χαρούλες. Γιατί θα μπορέσουν να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους.
Εγώ θα τη βάλω την πλερέζα. Γιατί από αύριο μας περιμένει ανελέητο ξέσκισμα.
Κι ετοιμάσου, μαλάκα Έλληνα, να δεχτείς κι άλλα χτυπήματα με το συγχωροχάρτι που τους έδωσες κι άφησες το χάρτη να πρασινίσει. Γιατί έτσι το βλέπουν το αποτέλεσμα. Την αποχή δεν την υπολογίζουν σ' αυτές τις εκλογές. Ελπίζω όμως να έχεις τα ίδια αρχίδια και να απέχεις και στις εθνικές εκλογές. Να πάνε τα κόμματά τους στο διάολο και το σύστημά τους στα αζήτητα.
Ελπίζω να έχεις τ' αρχίδια να βγεις από αύριο να διαμαρτυρηθείς για το ΔΝΤ και σε τρεις μέρες να θυμηθείς το Πολυτεχνείο και το σύνθημά του. Γιατί και τώρα αυτό είναι το σύνθημα. Ελπίζω το Δεκέμβρη να κάνεις αυτό που πρέπει. Και να μην τους αφήσεις ούτε μια μέρα ήσυχους. Ούτε μια μέρα χωρίς να τους φτύνεις, χωρίς να διαμαρτύρεσαι και χωρίς να απαιτείς να σε σεβαστούν. Εσύ τους έδωσες εξουσία, εσύ να τους την πάρεις.

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

ΜΑΥΡΟ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟ!


Έλαβα δύο (2), το ξαναλέω ΔΥΟ μηνύματα στο κινητό μου. Ήταν ίδια και από τον ίδιο. Με διαφορά καμιάς ώρας. Για να μην ξεχνιόμαστε. Έλαβα λοιπόν το εξής μήνυμα (Χ2): 
"Την Κυριακή ψηφίζουμε όλοι δυναμικά - Άρη Γιαννακίδη - Για την πρώτη ισχυρή αιρετή περιφέρεια με πρωταγωνιστή τον πολίτη. Γιώργος Πεταλωτής".
Μανάρι μου, μ' έκανες και γέλασα και ξέχασα την πίκρα που πήρα με το εκλογικό αποτέλεσμα. Αν και νομίζω ότι η πίκρα που πήρες εσύ ήταν μεγαλύτερη τελικά. Διότι πρέπει να έχετε χεστεί πατόκορφα εκεί στο ΠΑΣΟΚ. Διαφορετικά το μήνυμα θα είχε αποστολέα το ίδιο το ΠΑΣΟΚ (όπως μου έστειλε πολλά μέχρι τώρα) ή θα το έστελνε ο ίδιος ο Γιαννακίδης (που κι αυτός μου έστελνε προεκλογικά). Δε θα σχολιάσω το γεγονός ότι είμαι τρία χρόνια φευγάτη κι ότι δεν ανήκω πλέον στην περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης. Δεν είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν ότι η μαύρη πέτρα που έριξα είναι πιο μεγάλη κι από το μαύρο που θα έριχνα για την αφεντιά τους στην κάλπη. Θα μείνω στο ότι μπήκε στη μέση το βαρύ πυροβολικό.
Ο Πεταλωτής πιστεύει ότι μπορεί ακόμα να επηρεάζει το λαό της Ροδόπης. Δε λέω, καλό παιδί, αλλά πολύ ΠΑΣΟΚ βρε παιδί μου. Κι αυτή η θέση του τον έχει εκθέσει ανεπανόρθωτα. Κάθε μέρα τον εκθέτει όλο και πιο πολύ. Μας λέει όλα όσα δε θέλουμε ν' ακούσουμε. Με κάνει να θέλω να τον δείρω κάθε φορά που τον βλέπω. Πόσο μάλλον όταν προσπαθεί να κατευθύνει την ψήφο μου. Και, ειλικρινά, κάποτε στην Κομοτηνή, από όλους τους πολιτικούς, ήταν ο αγαπημένος μου. Ήταν η χαρά του Θεού κι έχει γίνει διαβολικός εκπρόσωπος. Η Παναγιά μαζί μας, Ιησούς Χριστός νικά και βοήθειά μας, κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του.
Όπως αντιλαμβάνεσαι είμαι αντι-ΠΑΣΟΚ. Κι αυτό που θέλω είναι να γίνει μια επανάσταση και να πάρει ο καθένας αυτό που του αξίζει. Αν σε κάποιον αξίζει γκιλοτίνα, να την έχει. Θέλω να τιμωρηθούν όσοι κατάντησαν έτσι τη χώρα μου. Κι όσοι μας εμπαίζουν, επίσης να τιμωρηθούν. Αλλά επειδή η επανάσταση δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση, ήλπιζα πως το τζέφρυ θα πραγματοποιήσει την απειλή του και θα πάμε σε εκλογές. Τελικά αποδείχτηκε ότι όπως ο κάθε χέστης, έτσι και το τζέφρυ, δεν κάνει αυτό που λέει. 
Ναι ρε! Είμαι αριστερή και ήθελα να δω το χάρτη μπλε. Εφόσον δεν μπορούσε να γίνει κόκκινος, ροζ, κίτρινος, ή ακόμα και άχρωμος, ας γίνει μπλε, γαμώ τον μπελά μου. Δεν τα θέλω τα πασόκια. Να βάλουν το μνημόνιο στον κώλο τους για να τον λιπάνουν και να φάνε μια πούτσα μπλε για να στρώσουν. Όχι για να έρθει η ΝΔ. Αλλά για να γίνει κάτι άλλο. Για να ενωθεί η αριστερά ίσως... καλά, άλλη ιστορία με την οποία δεν είναι ώρα ν' ασχοληθώ.
Θέλω να γίνουν όλα μπλε, εκτός από το δήμο της Αθήνας. Εκεί θέλω να φύγει η κακλαμάνα. Ο κάθε λογικός άνθρωπος θέλει να φύγει η κακλαμάνα. Ο κάθε άνθρωπος που νοιάζεται γι' αυτήν την πόλη θέλει να φύγει η κακλαμάνα. Δε χρειάζεται να περιγράψω τους λόγους. Δε χρειάζεται να περιγράψω πώς έγινε η Αθήνα μπουρδέλο. Είμαι σίγουρη ότι ούτε καν ο Καμίνης μπορεί να γίνει χειρότερος από την κακλαμάνα. Μόνο η κακλαμάνα μπορεί να γίνει χειρότερη από τον εαυτό της. Και είμαι σίγουρη ότι και η Αθήνα μπορεί να γίνει χειρότερη αν συνεχίσει με τον ίδιο δήμαρχο. Διότι κακλαμάνα, σε συνεργασία με ΛΑΟΣ και χρυσαυγίτικη υποστήριξη είναι κάτι που δε θέλω να σκέφτομαι. Ναι τ' αγόρι μου. Για να μην τον λέμε ανίκανο, βρήκε και βοηθούς για το καθάρισμα του ιστορικού  κέντρου. Θα το κάνουν έτσι όπως μόνο αυτοί ξέρουν. Βρήκε και τον ιδανικό αντιδήμαρχο πολιτισμού. Γιατί μη μου πεις ότι θα δώσει στον Ψινάκη την καθαριότητα. 
Γκλαμουριά, τσαχπινιά, μεγαλειώδεις κατασκευές και πατριωτισμός του κώλου κι όσοι δε γουστάρουν ν' αλλάξουν δήμο. Αλλά πού να μετακομίζουμε τώρα. Πιο εύκολο είναι ν' αλλάξουμε δήμαρχο.

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Πράσινα άλογα και πούτσες μπλε


Εντάξει, περήφανε Έλληνα. Σε καταλαβαίνω. Ήσουν αγανακτισμένος και δεν πήγες να ψηφίσεις. Ή, πάνω στην αγανάκτησή σου, έριξες λευκό και άκυρο. Και τα κατάφερες. Λιγότεροι από τους μισούς εγγεγραμμένους θα καθορίσουν το μέλλον σου. 
Ανήκεις στην πλειοψηφία, αλλά η πλειοψηφία δεν εκπροσωπείται. Εσύ τους απαξίωσες, τα κομματόσκυλα όμως τους στήριξαν. Και εφόσον δεν ήσουν εκεί για να προτείνεις κάτι άλλο, τους έβγαλες και πάλι μπροστά. Τους έδωσες το δικαίωμα να βγουν και να σου πουν ότι μαζί τα φάγατε. Τους έδωσες το δικαίωμα να βγουν από βδομάδα και να ανακοινώσουν νέα μέτρα. Έδωσες συγχωροχάρτι σ' αυτούς που ρήμαξαν τη χώρα σου. Ζήτω ο δικομματισμός και στην περιφέρεια. 
Απορώ ποιοι είναι αυτοί που ψήφισαν τα δυο μεγάλα κόμματα και αυτή τη φορά. Τη στιγμή που δεν ήξερα ούτε έναν που να μην είναι αγανακτισμένος, να μη νιώθει αδικημένος και προδομένος. Να μην τους βρίζει όλη μέρα. Πού ήταν κρυμμένοι αυτοί οι φοβισμένοι που τους ψήφισαν; Υποψιάζομαι ότι μ' αυτούς τα φάγανε. Ήταν οι αποδέκτες των ρουσφετιών. Προφανώς βολεμένοι από την πίσω πόρτα και οι συγγενείς αυτών. Δεν υπάρχει άλλος λόγος να τους ψηφίσει κανείς, πέρα από το να κρατήσει τη θέση που απέκτησε μ' αυτόν τον τρόπο. Αυτοί τελικά καθορίζουν τα πράγματα σ' αυτή τη χώρα. Κι εσύ, δυσαρεστημένε και περήφανε, τους αφήνεις να αλωνίζουν και να καθορίζουν την τύχη σου. Δε σηκώνεις τον κώλο σου από τον καναπέ σου να πας μέχρι το εκλογικό σου τμήμα. Προτιμάς από εκεί να δείξεις την αντίδρασή σου. Βρίζοντας τη μαύρη σου τη μοίρα και την κατάντια της χώρας σου. Να θυμάσαι όμως ότι εσύ την κατάντησες έτσι.
Κι εσύ περήφανε Αθηναίε, ήσουν δυσαρεστημένος με την κατάσταση στην πόλη σου και το έδειξες. Δεν πάτησες στο εκλογικό σου τμήμα. Τα κατάφερες. Κράτησες τον ίδιο άχρηστο και αλαζόνα δήμαρχο. Ετοιμάσου να ζήσεις τα χειρότερα. Με τον αέρα του πετυχημένου θα μπορεί να γαμάει και να δέρνει με μεγαλύτερο θράσος. 
Ας παρηγορηθούμε με το γεγονός ότι η δεύτερη μεγάλη δύναμη, μετά την αποχή, ήταν η αριστερά. Έστω και διαμελισμένη. Κι ας ευχηθούμε ότι η πρώτη και η δεύτερη δύναμη αυτών των εκλογών, θα ρίξουν σύντομα την κυβέρνηση. Που μπορεί να κάνει πως ικανοποιείται με την πλασματική πρωτιά της, αλλά στην ουσία έχει πιάσει πάτο. Ας ελπίσουμε ότι όσοι απείχαν από τις εκλογές, δε θα απέχουν από τη ζωή. Κι ότι δε θα δεχτούν τη ζωή που μας προτείνουν.
Πράσινα άλογα και πούτσες μπλε είναι η επιλογή των λίγων. Και σύντομα θα τα βάλουν εκεί που ξέρουν.

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Γαμάτε γιατί χανόμαστε (και μη διαβάζετε αν έχετε σκοπό να σοκαριστείτε)


Αγαπημένε Έλληνα πολίτη
Όλοι γνωρίζουμε ότι η σχέση σου με αυτό το υπέροχο κράτος, βασίζεται στο σεξ. Και ξέρουμε ότι σου αρέσει. Γι' αυτό ανοίγεις τα πόδια σου ή στήνεις τον κώλο σου αδιαμαρτύρητα. Αλλά παρατηρούμε ότι το κράτος - γαμιάς έχει ένα μικρό σεξουαλικό πρόβλημα. Δεν μπορεί να περαιώσει. 
Αυτό μπορεί και να οφείλεται σ' αυτή την ευκολία σου στο να στήνεσαι για να τη φας. Να ξέρεις ότι μπορεί να το μπλοκάρεις μ' αυτή σου την άνεση. Κάνε και λίγο το ζόρικο. Πες ένα "αχ μη" για να το κάνεις να νιώσει λίγη αντίσταση και να θελήσει να σε ξεσκίσει με μεγαλύτερη ορμή, έτσι για να σε υποτάξει. Μην του το δίνεις στο πιάτο. Εγώ βρε θα σου μάθω τα κόλπα;
Από την άλλη πάλι, διαπιστώνουμε ότι το ελληνικό κράτος έχει βίτσια. Είναι νεκρόφιλο. Και είναι λογικό αυτό. Γι' αυτό δεν μπορεί να περαιώσει με σένα που του το δίνεις στο πιάτο. Γι' αυτό και άρχισε να ψάχνει να βρει το δρόμο του το σεξουαλικό. Ναι ρε γαμώτο. Έχει κι αυτό δικαίωμα στην περαίωση. Θα ασελγήσει στους νεκρούς μπας και περαιώσει. Βέβαια, μπορεί να αντιδράσουν οι συγγενείς τους. Αυτό είναι καλό. Είναι η αντίσταση που λέγαμε. Στην ανάγκη θα τους βάλει κάτω με το ζόρι και θα περαιώσει μαζί τους.
Το ελληνικό κράτος δε θα μείνει μόνο στους νεκρούς για να αδειάσει τα πρησμένα του αρχίδια. Θα ψάξει να βρει και άνεργους, εκτιμώντας ίσως ότι για να μπορούν να συντηρούνται, μάλλον από κάπου κλέβουν. Φίλη, άνεργη το τελευταίο διάστημα και χωρίς σπουδαία εισοδήματα, καλείται να πληρώσει 5.000 για τα τελευταία 9 χρόνια. Ε, ναι. Από κάπου κονομάει και μας το κρύβει. Διαφορετικά θα είχε πεθάνει από ασιτία. Άρα κάνει αντίσταση. Άρα δεν το δίνει στο πιάτο. Άρα μαζί της έχει ελπίδες να περαιώσει το ανοργασμικό κράτος.
Και μένει σε μας τους πολυγαμημένους πολίτες να διαχειριστούμε την κατάσταση. Θα κάτσουμε να το φάμε; Δε θα περαιώσουν ποτέ. Θα κάνουμε τους ζόρικους αλλά θα τους αφήσουμε να μας γαμήσουν; Θα περαιώσουν αλλά θα μας περαιώσουν κι εμάς. Εγώ λέω να αλλάξουν οι ρόλοι μας. Να τους γαμήσουμε εμείς. Κι έτσι όπως έχουμε μάθει μόνο να μας γαμάνε, η πρωτόγνωρη αυτή εμπειρία θα μας κάνει να περαιώσουμε εύκολα.
Αχ ναι! Αχ ναι!