Κυριακή 18 Απριλίου 2010

ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΟΙ, ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΕΣ ΚΑΙ ΤΕΡΑΤΑ


Καθόμαστε με το φίλο μου το Γιώργο για τους απογευματινούς καφέδες μας. Στο διπλανό τραπέζι κάθεται ένας από τους πεντάμορφους. Κοιτάζει τη χαρτούρα του, κοιτάζει και γύρω του μήπως έρχεται αυτή που περιμένει.
Εκλεκτό τεμάχιο. Και όμορφο και στυλάτο. Λίγο κοντό μου φαίνεται. Ε, τι να κάνω, είπαμε, δεν μπορώ να κοιτάω πιο κάτω από τον ώμο μου. Τον Γιώργο πάλι, αυτό το κοντό δεν τον χαλάει καθόλου. Έχει αδυναμία στους κοντούς, αν και δίμετρος. Βίτσια είναι αυτά. Ξέρω κάποιον που του αρέσουν οι χοντροί. Να ξεχειλίζει όμως το λίπος.
"Να δεις που θα κουβαληθεί κανένα μπάζο" λέει ο Γιώργος, βλέποντάς τον να κοιτάει το ρολόι του και μετά να ψάχνει γύρω του. Δεν άργησε να φανεί. "Τα'πα, δεν τα'πα;" σχολιάζει μόλις τη βλέπει. "Τα'πες για την τάπα" του απαντάω. Ναι. Η κοπέλα ήταν τραγικά μπάζο. Όχι μόνο κοντή, χοντρή και άσχημη. Αυτό θα μπορούσαμε και να το προσπεράσουμε. Το σύνολο ήταν απελπισία σκέτη. Χαρακτηριστική κνίτισσα. Ντυμένη με τσουβάλια. Με μαλλί που δεν είχε την τύχη να συναντηθεί ποτέ με χτένα. Με σπυριά. Η ακμή και η παρακμή σε τραγική συνύπαρξη.
"Μπα, δεν μπορεί, επαγγελματικό ραντεβού θα είναι" πετάχτηκα εγώ. Πάντα τα απογεύματα των Κυριακών, αξιοποιούνται για επαγγελματικές συναντήσεις. Τραβάει το κάθισμα και το φέρνει κοντά του. Προσπαθώ να είμαι διακριτική και να μη δείχνω ότι έχω μείνει μαλάκας με το ταίριασμα που βλέπω δίπλα μου. Το ίδιο κι ο Γιώργος.
Θυμήθηκα ένα απόγευμα πριν από κάνα μήνα που επέστρεφα με τον ηλεκτρικό από την οδοντίατρο στα Κάτω Πατήσια. Πάλι θα συναντούσα το Γιώργοα για απογευματινό καφέ, κάπου στο Μοναστηράκι. Στη Βικτώρια μπαίνει ένα τσούρμο άτομα. Δε θα πήγαινε ποτέ το μυαλό μου ότι ο πανέμορφος ψηλός, μελαχρινός, με το τέλειο πρόσωπο, τα άψογα χαρακτηριστικά και το στυλάτο ντύσιμο, συνοδευόταν από την κοντή (λίγο πάνω από τη μέση του) με την τσαλακωμένη μούρη και τον κώλο που με δυσκολία μπορούσε να μετακινήσει. Όλοι κάνανε στην άκρη για να χωρέσει αυτός ο κώλος. Το ντύσιμό της, προτιμώ να το ξεχάσω. Και το χαζοχαρούμενο νάζι της επίσης. Όταν την είδα να χώνεται στην αγκαλιά του κούκλου, ένιωσα να παραλύω.
Δεν έχω λόγια. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά σε τέτοιες περιπτώσεις. Και τα πόδια. Να τις χαίρεστε τις κουκλάρες σας λεβέντες μου! Και καλούς (και πάνω απ' όλα όμορφους) απογόνους!

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ KATS-WOMAN ΣΤΟ ΑΓΑΜΗΤΟ ΚΟΙΝΟ


Επειδή σχολιάστηκε στην προηγούμενη ανάρτηση η κατάντια του μπλογκ με τα σκληρά αγόρια.
Ε ναι λοιπόν! Αυτά προτείνουμε.

Τρίτη 13 Απριλίου 2010

Ο ΥΠΕΡΑΝΤΡΑΣ


Πριν τολμήσω να αναρτήσω τη φωτογραφία του, δήλωσα ότι είμαι υπεύθυνη για τις μαζικές αυτοκτονίες θηλυκών και τις δημόσιες σχέσεις με τα σόγια των αποθανόντων κατόπιν.
Αγαπάω φίλο Στέφανο!
(Διότι είναι μεγαλύτερο νούμερο κι από μένα).

Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

ΟΙ ΣΚΛΗΡΟΙ ΤΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ


Η καθημερινή μου διαδρομή από το σπίτι στη δουλειά, είναι Εξάρχεια Κολωνάκι. Και το αντίστροφο. Πράγμα που σημαίνει ότι τουλάχιστον δύο φορές τη μέρα, περνάω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην Ιπποκράτους. Και τους φύλακες αυτών. Που μοιράζονται στις γωνίες της διασταύρωσης Ιπποκράτους με Ναυαρίνου. Στη μεριά της κλούβας, είναι μαζεμένοι οι περισσότεροι. Ενώ πολύ συχνά, κάνουν κατάληψη στο πεζοδρόμιο τα δελτομηχανάκια. Σε μέρες (ή μάλλον νύχτες) που κάποιος κρίνει ότι μπορεί να προκληθεί ένταση στα Εξάρχεια, εξαπλώνονται και στη διασταύρωση με Διδότου, ενίοτε και Βαλτετσίου.
Αφού δεν μπορώ να αποφύγω το πέρασμα από αυτή τη διασταύρωση, ποφεύγω τη μεριά της κλούβας. Προτιμώ το απέναντι πεζοδρόμιο. Είναι στενό, με το ζόρι χωράνε δύο άτομα, αλλά έχει πιο πολύ αέρα. Παλιότερα απέφευγα τη Χαριλάου Τρικούπη. Ήταν εύκολο. Ακόμη και να ξεχνιόμουν, έβλεπα την κλούβα και έστριβα. Προτιμούσα τότε να πάω από Μαυρομιχάλη και μετά να στρίψω στη Ναυαρίνου και ν' αρχίσω να ανεβαίνω. Τώρα πάω κατευθείαν Ιπποκράτους. Γιατί στις γωνίες της Μαυρομιχάλη, έχει επίσης πάνοπλους μαχητές που αποκαθιστούν την τάξη. Και τους βλέπω κι ανταριάζομαι. Δεν ξέρω τι κάνουν εκεί. Και εδώ θα ήθελα να με πληροφορήσει κάποιος. Υπάρχουν τίποτα γραφεία του ΠΑΣΟΚ ή άλλου κόμματος ή άλλου φορέα που χρειάζονται φύλαξη; Φαντάζομαι ναι. Και μάλιστα, αυτά τα γραφεία, πρέπει να βρίσκονται προς τα κάτω, προς το πάρκο (που κάποτε ήταν πάρκινγκ), προς την καρδιά των Εξαρχείων. Δεν εξηγείται αλλιώς η προσήλωσή τους σε κείνη την πλευρά, τη στιγμή που τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ βρίσκονται ακριβώς πίσω απ' την πλάτη τους.
Μη βιάζεσαι αναγνώστη μου, θα δεις πού θέλω να καταλήξω.
Εγώ λοιπόν τη Μαυρομιχάλη την αποφεύγω πλέον. Αλλά πώς έτυχε και προχτές που βρισκόμουν αλλού, την ανέβηκα όλη τη Ναυαρίνου και σήμερα το μεσημέρι, έτυχε να ανέβω όλη τη Μαυρομιχάλη. Και τους μπάνισα. Ακίνητοι. Σοβαροί. Καμαρωτοί. Στιβαροί. Πέρασα από μπροστά τους, νιώθωντας ένα ρίγος, ένα δέος, μια ανατριχίλα - αχ! Σε στάση προσοχής, με το βλέμμα στραμμένο στο άπειρο και την ασπίδα στα πόδια... Είμαι σίγουρη ότι όταν ήταν μικροί, ήθελαν να γίνουν εύζωνοι και να στήνονται στον άγνωστο στρατιώτη και να φωτογραφίζονται οι μουνίτσες δίπλα τους αγκαλιάζοντάς τους. Δεν τα κατάφεραν. Και η αστυνομία καλή είναι μωρέ! Βολεύεσαι κιόλας.
Μετά το δέος κλπ λοιπόν, ένιωσα την ανάγκη να αγκαλιάσω έναν από αυτούς και να βγούμε φωτογραφία. Αλλά σκέφτηκα ότι μπορεί να εκνευριζόταν, γιατί ξέρω ότι δε θέλουν να φαίνονται. Γι' αυτό συχνά φοράνε και κουκούλες.
Έχω όμως πρόταση για τον υπουργό ΠΡΟΠΟ. Να γίνει κάτι ανάλογο με τους τσολιάδες. Δηλαδή ένα σώμα για φωτογράφιση. Οι σκληροί των Εξαρχείων. Να προσελκύσουμε και τουρισμό στο ταπεινό χωριό μας, που το φοβούνται όλοι. Όχι, όχι! Δε γίνονται οδομαχίες στα Εξάρχεια. Δεν πέφτουν δακρυγόνα. Τουριστική ατραξιόν είναι. Περάστε να φωτογραφηθείτε να έχετε ενθύμιο. Και να στηθούν και μαγαζάκια που θα πουλάνε κουκλάκια - μπατσάκια.
Μάλιστα έχω την εντύπωση, ότι η πρότασή μου θα δώσει λύση και σε θέματα οικονομίας, ανεργίας κλπ.
Αχ! Είμαι για μεγάλες δουλειές εγώ!

Το κενό...


Το είδα σε έναν τοίχο στα Εξάρχεια, πού αλλού, και το πέρασα στο αρχείο μου με τις φωτογραφείες "τοίχου". Καλό είναι, αλλά θεωρώ πως είναι ανάγκη να συμπληρώσουμε ότι:
Το κενό δεν καλύπτεται με ακριβά και κυριλάτα ρούχα.
Το κενό δεν καλύπτεται με το υπεργαμάτο και φιγουράτο αυτοκίνητο, απαραίτητο αξεσουάρ για να γαμήσουμε πιο εύκολα.
Το κενό δεν καλύπτεται με τους δήθεν φίλους. Κι αν είσαι ανίκανος να ξεχωρίσεις τον δήθεν από τον αυθεντικό, την έβαψες.
Το κενό δεν καλύπτεται με τους τίτλους. Ειδικά τους δανεικούς, πόσο μάλλον τους, ας πούμε, κληρονομικούς.
Αντιγράφω από το φέισμπουκ το σχετικό σχόλιο του φίλου Antoine Parinis:
"Κάθε κενό καλύπτεται μονάχα με κάτι ...καινό!!"
Είναι σοφό αυτό το παιδί. Αλλά και πάλι με προβλημάτισε.
Ας υποθέσουμε ότι ήρθε κάτι καινό και κάλυψε το κενό. Αλλά το κενό, δεν άντεξε το καινό και το εκκένωσε. Σ' αυτή την περίπτωση, νιώθει ότι επέστρεψε στην κενότητα, ή επειδή έγινε κάποια στιγμή και το ίδιο καινό, θεωρεί περιττό το καινό που το έκανε καινό;
Δεν τα πάω καλά με τα μαθηματικά γαμώτο, ειδικά όταν πάνε και ανακατεύονται στη χημεία.

BUNUEL

Έβλεπα ένα βράδυ την κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας και δέχτηκα επίσκεψη από κάποιον που ήθελε να βρίσκεται κοντά μου εκείνη την ώρα. Όταν τα κοπανούσε ο κόπανος, ήθελε να βρίσκεται κοντά μου, γιατί τις υπόλοιπες ώρες, ήταν σε θέση να καταλάβει πως (για λόγους που μόνο ένας γνήσιος μικροαστός γνωρίζει) έπρεπε να με αποφύγει.
Έπρεπε την άλλη μέρα, που δε θα ήταν πλέον υπό την επήρεια του αλκοόλ, να τον στρώσω να τη δει την ταινία. Μπορεί να καταλάβαινε και για την κρυφή γελοιότητα...
Πέντε μήνες μετά, αναρωτιέμαι, τον γοητεύει ακόμα αυτή η μπουρζουαζία ή ξύπνησε;