Είσαι πεζός, έχεις φτάσει στη διάβαση και περιμένεις ν' ανάψει το πράσινο για να περάσεις απέναντι; Είσαι τουλάχιστον αφελής. Για να μην πω ότι παίζεις κορώνα γράμματα τη ζωή σου. Δεν το κάνουμε ποτέ αυτό. Όταν φτάνουμε στη διάβαση, δεν κοιτάμε ποτέ το φανάρι. Κοιτάμε μόνο τα αυτοκίνητα που έρχονται και περιμένουμε να δούμε ποιος θα είναι αυτός που δε θα περάσει με κόκκινο. Αν είναι σε διασταύρωση, είναι πιο εύκολο να σταματήσουν κάποια στιγμή. Είναι και τα αυτοκίνητα από την άλλη μεριά και μην πέσουν πάνω τους. Ενώ τον πεζό τον γράφουν στο μουνί τους. (Στο ίδιο ακριβώς όργανο, γυναίκες και άντρες).
Φτάνω στη διάβαση Ακαδημίας και Ιπποκράτους. Όχι, δεν κοιτάω το φανάρι, περιμένω να σταματήσουν τα αυτοκίνητα. Και σταματάνε. Γυρνάω να ρίξω μια ματιά στο φανάρι μου και διαπιστώνω ότι γι' αυτό σταμάτησαν. Τους άναψε το κόκκινο. Κατεβαίνω από το πεζοδρόμιο για να περάσω απέναντι. Αν είχα κάνει άλλο ένα βήμα, τώρα δε θα υπήρχε τίποτα από μένα. Σχεδόν με ακούμπησε ο αρχίδης που ερχόταν με το σμαρτ από πέρα. Από τόσο πέρα που δεν τον είδα. Οπότε μπορούμε να φανταστούμε και με τι ταχύτητα πήγαινε (τα είχε πιάσει τα διακόσια) για να προλάβει να περάσει, πριν ξεκινήσουν οι άλλοι που πλέον είχαν πράσινο. Έφυγε τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα ούτε τον αριθμό του να δω. Για να τον βρω και να του περιποιηθώ το κωλοάμαξο. Πράξη εντελώς αλήτικη. Αλλά οι αλήτες θέλουν αλητεία.
Δεν τον μπινελίκωσα. Ως καλοσυνάτος και ευγενής άνθρωπος που είμαι, του έδωκα την ευχή μου. Την επόμενη φορά που θα το κάνει, να έρχεται από την άλλη μεριά του δρόμου νταλίκα και να τον συντρίψει. Να του κουλαθούν και τα δύο χέρια ώστε να μην ξαναπιάσει τιμόνι. Να του ξεραθούν και τα πόδια, ώστε να μην ξαναπατήσει γκάζι.
Είναι πολλές οι κατηγορίες των οδηγών που περνούν με κόκκινο. Η μεγαλύτερη είναι οι μοτοσικλετιστές. Αυτοί χώνονται παντού σαν τις τσουτσούδες. Δε βλέπουν ποτέ αν κυκλοφορούν πεζοί στη διάβαση. Φτάνει να προλάβουν να χωθούν. Είναι οι προνομιούχοι οδηγοί που παντού χώνονται. Δρόμοι, πεζοδρόμια, όλα είναι δικά τους. Πρέπει να τα προλάβουν όλα.
Είναι βέβαια και οι βιαστικοί της κατηγορίας που προανέφερα. Εκείνοι που βλέπουν από δυο χιλιόμετρα μακριά το πορτοκαλί φανάρι και τρέχουν να προλάβουν κι όποιον πάρει ο χάρος.
Μια μεγάλη κατηγορία είναι οι γυναίκες που μιλάνε στο κινητό τους. Οι γυναίκες που μιλάνε στο κινητό τους είναι διαφορετική κατηγορία από τους αντίστοιχους άντρες. Μια γυναίκα με το ένα χέρι στο τιμόνι και το άλλο στο κινητό, κοιτάζει τον μπροστινό της και κάνει ό,τι κι αυτός. Περνάει αυτός, θα περάσει κι αυτή. Δεν κοιτάζει ποτέ το φανάρι ή τη διάβαση ή αν έρχεται αυτοκίνητο από την άλλη. Κατηγορία που σίγουρα εισπράττει πολλά μπινελίκια. Και το αξίζει. Ο άντρας οδηγός με το κινητό, επίσης περνάει με κόκκινο, αλλά για άλλο λόγο. Είναι ο τύπος δε-μας-γαμείς-κι-εσύ-και-το-φανάρι-σου-έχω-θέμα-εγώ-τώρα.
Συμπαθής κατηγορία (τόσο που θέλω να πιάσω τη σιδερόβεργα) είναι ο κάγκουρας. Έχει βάλει τις ντουλάπες τα ηχεία στο πορτ παγκάζ (καλά, δεν το συζητώ για το υπόλοιπο όχημα - καρναβάλι) και παίζει τέρμα τη λαϊκούρα κι έχει μερακλώσει τόσο που αποσυντονίζεται και δεν ξέρει πού βρίσκεται και πού πάει. Γι' αυτό έχει χαθεί. Ρε φίλε, Εξάρχεια είναι εδώ. Για Μπουρνάζι, πρώτο στενό αριστερά.
Και βέβαια είναι και η κλασική κατηγορία Ε.Ο. (ελληνάρας οδηγός) που όλοι οι δρόμοι είναι δικοί του και, εντάξει ρε φίλε, τι κάναμε, δεν ήταν κόκκινο, ήταν ανάμεσα στο πορτοκαλί και το κόκκινο. Μικρή διαφορά.
Και η τροχαία δεν υπάρχει πουθενά. Δηλαδή, για την ακρίβεια, βλέπω περίπου διακόσιους μπάτσους την ημέρα. Ματατζήδες και Δίες. Τροχαία πουθενά. Προφανώς η ελληνική αστυνομία (ή μήπως το ελληνικό γαμοκράτος;) θεωρεί πιο επικίνδυνα τα αναρχικά στοιχεία από τους χασάπηδες οδηγούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου