Κυριακή 22 Ιουνίου 2014

Το πρωτάθλημα της φρίκης

Το ξέρω, όλοι το ξέρουμε, απλώς, πού και πού, βρίσκουμε ευκαιρία να το ξαναθυμηθούμε. Άντρες και γυναίκες δεν είμαστε από την ίδια πάστα. Όχι, αυτή τη φορά δε θα σου πω αυτό που νομίζεις. Δε θα ασχοληθώ με τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους λειτουργούν σε μία σχέση. Δε θα καταπιαστώ με σεξουαλικά και μητρικά ένστικτα. Όχι ότι έχει εξαντληθεί το θέμα, αλλά έτσι, για αλλαγή. Αυτή τη φορά θα πιάσω το θέμα της φρίκης που νιώθει ο μεν όταν κάνει κάτι ο δε που ο μεν, λόγω της φύσης του, είναι ανίκανος να καταλάβει.
Ένας άντρας ενδεχομένως φρικάρει με μια γυναίκα παστωμένη με κρέμα νυκτός. Δε μιλάω για μάσκα προσώπου ή βαφή μαλλιών, γιατί φαντάζομαι ότι αυτά είναι τελείως κοριτσίστικα θέματα και θεάματα, ως εκ τούτου ένας άντρας έχει δει με μάσκα προσώπου και βαφή μαλλιών μόνο τη μάνα του, άντε και κάτι άσχετες περιπτώσεις στο κομμωτήριο. Μπορεί επίσης ένας άντρας να φρικάρει με μια γυναίκα-γατούλα (αν και χλομό το κόβω) ή με μια γυναίκα-νταλικέρισσα που ρεύεται δυνατά και φτύνει ροχάλες σε μέγεθος του παλιού κέρματος των πενήντα δραχμών.
Αυτές τις μέρες ανακάλυψα τι είναι αυτό που μπορεί να φρικάρει μια γυναίκα. Μην τρέχετε να πάρετε μεζούρα, βρε αγόρια –αμάν με αυτό το ένστικτό σας! Δεν είναι καν η τέρμα καγκουρίστικη μουσική που ακούγεται από τα ηχεία-ντουλάπες του φτιαγμένου αυτοκινήτου σας.
Αυτό που μας φρικάρει, αγοράκια μου, είναι αυτό που γίνεστε όταν βλέπετε μπάλα. Αυτό το πράμα που στέκει με γουρλωμένα μάτια μπροστά στην οθόνη σε στάση πιθηκοειδούς, που φωνάζει έχοντας μπασάρει τη φωνή του (κάτι ανάμεσα στον Μπόμπο και τον Μπάμπη το Σουγιά) και ρίχνει καντήλια τύπου: «Όχι ρε μαλάκα!» «Που να σου γαμήσω…» «Μπες μέσα μωρή πουτάνα κωλόμπαλα!» «Παίξε μπάλα, ρε μαλάκα!» «Κάνε αυτό που σου λέω, ρε μαλάκα!». Ειδικά αυτές οι εντολές που δίνουν στον παίκτη, σα να υπάρχει μία μεταφυσική δύναμη που του τις μεταφέρει και ξαφνικά παύει να σέρνεται, σουτάρει και γκολ. Τέτοιο διάλογο μέσω τηλεόρασης δεν είχε ούτε η προγιαγιά μου με τον παρουσιαστή των ειδήσεων, στην πρώτη της επαφή με την τηλεόραση, όταν ακόμη δεν είχε καταλάβει πως ο άνθρωπος δεν ήταν επισκέπτης κι ότι μιλούσε από μακριά.
Αυτό το πράμα που κατασπαταλάει όλο του το πάθος στο κυνήγι της μπάλας από άλλους κι έχει ξεχάσει το κυνήγι της γκόμενας (ή το έχει αφήσει κι αυτό σε άλλους). Αυτό το πράμα που δεν μπορεί να χαρεί, να εξοργιστεί ή να παθιαστεί με μέτρο για κάτι που, εδώ που τα λέμε, δεν τον αφορά άμεσα.  Άλλος παίρνει τη δόξα, άλλος παίρνει το χρήμα. Αυτό το πράμα που μοιάζει να χάνει τον εαυτό του, να ξεφεύγει από τον έλεγχο, να αφιερώνει όλο του το είναι σ’ αυτό που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή μπροστά του, είναι ότι πιο ντεκαβλέ υπάρχει, αγόρια μου. Ευχαριστώ τον καλό Θεούλη που δε με αξίωσε να νιώσω αυτήν την ξενέρα αυτοπροσώπως. Το έχω ζήσει μόνο σε γείτονα που αμφιβάλλω αν έχει δει γυναίκα στη ζωή του. 
Αγοράκια μου καλά, όταν σας βλέπουμε (ή σας ακούμε) σε τέτοια κατάσταση, το καλύτερο που μπορεί να μας συμβεί, είναι να γελάσουμε. (Εκτός κι αν μιλάμε για την νταλικέρισσα που λέγαμε).
Αγοράκια μου καλά, να το προτιμάτε το γέλιο μας από το χλευασμό μας. Και, αν έχετε γυναίκα στη ζωή σας (αν, που δε νομίζω, γιατί άλλο είναι το πάθος σας), φροντίστε να μην εξαφανίσετε το ερωτικό της ενδιαφέρον, βλέποντάς σας σ’ αυτήν την κατάσταση. Είναι σα να τη βλέπετε με τα μπικουτί, τη μάσκα και τη ρόμπα την ξεκούμπωτη.
Αν είναι λοιπόν να μαζευτείτε παρέα στο σπίτι για να δείτε μπαλίτσα και να παθιαστείτε, μην την έχετε κοντά σας για να σας φέρνει μεζεδάκια. Στείλτε την για καφέ με τις φίλες της. Πέρα από το ότι θα ζηλέψει που άλλο είναι το πάθος της και όχι αυτή, κρίμα είναι να σας δει και μη σας ακούσει σ’ αυτό το χάλι. Θα της μείνει η εικόνα και δε θα της ξανακάνει κούκου.

Και φαντάζομαι ότι θέλετε πού και πού και μια γυναίκα να υπάρχει στον κόσμο σας. Έτσι, για το ξελαμπικάρισμα. Ε;