Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Τα σωστά, τα λάθη και τα πάθη


Έβλεπε χτες η μάνα μου το γιο μου στον ύπνο της και ανησύχησε. Τον έπαιρνε τηλέφωνο και το είχε κλειστό. Πήρε εμένα να μάθει αν είναι καλά. Το ίδιο έκανε και με την αδερφή μου πριν από λίγες μέρες. Μη δει κλειστό τηλέφωνο. Το έχει για κακό σημάδι.
Προσπαθώ να είμαι διακριτική και δε συνηθίζω να τον ζαλίζω στα τηλέφωνα. Κι όταν είναι με κόσμο, ρωτάω αν όλα πάνε καλά και του το κλείνω αμέσως. Ξέρω ότι θα με πάρει αυτός, αν χρειαστεί κάτι. Αλλά αυτή τη φορά πλακώθηκα στις κλήσεις. Αν και συνηθίζει να μένει από μπαταρία, ανησύχησα κι εγώ με το σκασμένο γιατί ήμουν έξω και δεν ήξερα ποια πόρτα να χτυπήσω. Ήταν κάπου στο δρόμο, μεταξύ Κομοτηνής και Κέρκυρας με στάση σε φίλους του στη Θεσσαλονίκη. Όταν επέστρεψα το βράδυ στο σπίτι, μπήκα στο ευλογημένο φέισμπουκ και είδα το στάτους του. Έλεγε ότι θα πάει να δει τους Rotting Christ παρέα με τους φίλους του. Το στάτους τελείωνε με τη λέξη "ξύλο". Δε φαντάστηκα ότι είναι κάτι ανησυχητικό. 
Την άλλη μέρα (σήμερα) ξαναμπήκα στο προφίλ του. Έλεγε ότι φεύγει για Κέρκυρα κι ότι έχει σπάσει όλα του τα κόκαλα στο λάιβ που παρέστη.  Σκέφτηκα ότι είναι κάποια έκφραση των νέων που μου διαφεύγει. Συνήθως τα παρακολουθώ αυτά γιατί πρέπει να ζω στην εποχή μου. Δεν πήγε το μυαλό μου στο κακό. Υπέθεσα ότι το μεσημέρι θα πάρει το λεωφορείο για Ηγουμενίτσα. (Στην Ηγουμενίτσα βρίσκεται και η γιαγιά του και συνήθως κάνει καμιά στάση περνώντας). Δεν έπεσα έξω. Εκεί τον πέτυχα όταν του τηλεφώνησα. Του είπα ότι τον παίρνουμε κι εγώ κι η γιαγιά του από χτες και μας γράφει, το γαϊδούρι.
-Ε, είδα καμιά πενηνταριά κλήσεις και δεν έκατσα ν' ασχοληθώ.
Το επιβεβαίωσε το γράψιμο.
Μου είπε ότι γύρισε κομμάτια από το λάιβ (δε φαντάστηκα ότι κυριολεκτούσε) κι άργησε να ξυπνήσει κι ότι έφυγε τρέχοντας να προλάβει το λεωφορείο και είναι νηστικός. Του είπα ότι η γιαγιά του τον έβλεπε στον ύπνο της και ανησύχησε.
-Καλά το είδε τ' όνειρο. Είμαι δαρμένος και πονάω παντού. 
Σοκ η μάνα. Προσπαθεί να βγάλει άκρη.
-Εννοείς ότι κωλοχτυπιόσουν εκεί που πήγες;
-Εντάξει. Και κωλοχτυπιόμουν και δερνόμουν.
Μου εξηγεί ότι οι σκληροί και άγριοι μεταλλάδες, που σέβονται τον σκοτεινό και καταχθόνιο εαυτό τους, σε τέτοιες μαζώξεις, κωλοχτυπιούνται σχηματίζοντας έναν κύκλο και είναι κάποιοι στη μέση που χτυπιούνται μεταξύ τους. Έτσι, για να γουστάρουν. Δεν μπορώ να πω ότι κι εγώ γουστάρω έτσι, αλλά δεν μπορώ να του αλλάξω και τα γούστα. Του λέω να πάρει τη γιαγιά του που ανησύχησε. Μου λέει να την πάρω εγώ και να της πω να τον πάρει γιατί πού να ψάχνει τώρα το τηλέφωνό της. Καραπουτσαριό ο μικρός.
Παίρνω τη μάνα μου και της εξηγώ ότι είναι πεινασμένος και δαρμένος και να τον περιθάλψει, αλλά κατά τ' άλλα είναι καλά. Της εξηγώ ότι δάρθηκε σ' ένα πάρτι (παρά το ότι δεν είναι φανατική χριστιανή, δεν της είπα το όνομα του συγκροτήματος, να μην τρομάξει) στο οποίο χτυπιούνται καθώς χορεύουν. Πήρα κλασική απάντηση, αυτή με την οποία μεγάλωσα και μου έχει γίνει εφιάλτης:
-Δεν είναι σωστά πράγματα αυτά.
Της ζήτησα να μην αναφέρει μπροστά του αυτή τη λέξη. Αν θέλει να σχολιάσει το γεγονός, να του πει ότι αυτό που κάνει είναι τρελό, είναι κουλό, είναι βάρβαρο, βλαβερό, ή ό,τι άλλο θέλει. Αλλά να τον αφήσει ν' αποφασίσει μόνος του ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Με την ίδια λογική, θα μπορούσε κι ο γιος μου που, στην προκειμένη περίπτωση, θεωρεί το ξύλο απολύτως σωστό, να θεωρήσει λάθος την εμφάνιση μιας κυρίας στα μπουζούκια με τα χρυσαφικά και τη γούνα της. Με την ίδια λογική (και με όλο του το δίκιο), θα μπορούσε να θεωρήσει λάθος μια ενδεχόμενη παρουσία του στο κατηχητικό. Πράγματα που για άλλους είναι σωστά.
Αυτή η λέξη με τσιτώνει άγρια. Από τη στιγμή που κάνω κάτι χωρίς να ενοχλώ κάποιον, ποιος έχει το δικαίωμα να κρίνει αν είναι σωστό ή λάθος; Η λογική; Το σαβουάρ βιβρ; Οι κανόνες της κοινωνίας; Ο γείτονας που παρακολουθεί; Ο καθωσπρεπισμός;
Δε γαμιούνται λέω εγώ!

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

Φραγή εισερχομένων προσφύγων


Το ξέρω. Θέλεις να φύγεις απ' αυτή τη χώρα που σ' έχει και σε εκμεταλλεύεται για 700 ευρώ. Εσύ είσαι για μεγάλα πράγματα. Για σοβαρές δουλειές. Για ακόμα σοβαρότερες απολαβές. Μαζί σου. Κι εγώ θα ήθελα να δουλεύω ως δημοσιογράφος αλλά δε γίνονται αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα πλέον. Και η μαλακία είναι ότι δεν μπορώ να πάω να γράφω στο εξωτερικό με τα μέτρια αγγλικά μου και τα ξεχασμένα γαλλικά μου. Και δεν πιστεύω ότι σε μια ευρωπαϊκή χώρα περιμένουν όλοι να με καλοδεχτούν. Οπότε λέω ας είναι καλά το μαγαζί που δουλεύω.
Επομένως, για την κατάσταση που ζούμε, φταίει το μπουρδέλο στο οποίο ζούμε. Και οι τσατσάδες του. Κι όχι οι μετανάστες που μας παίρνουν τις δουλειές. Μη μου πεις ότι φιλοδοξείς να γίνεις τσιράκι στο συνεργείο, μπετατζής, φορτοεκφορτωτής ή καθαρίστρια και σου φάγανε το μεροκάματο οι ξένοι μέσα στην ίδια σου την πατρίδα.
Αν εσύ θέλεις να φύγεις από τη χώρα σου επειδή έγινε μπουρδέλο, άλλοι έφυγαν από τις χώρες τους γιατί γίνεται της πουτάνας. Ναι, υπάρχουν μεγαλύτερα μπουρδέλα στον πλανήτη.  (Γαμώτο. Χρησιμοποιώ τη λέξη "μπουρδέλο" για να αναφερθώ σε μια κατάσταση η οποία δεν έχει καμία σχέση με τους οίκους ανοχής και την αποστολή τους. Οι δε πουτάνες των μπουρδέλων βγάζουν τίμιο μεροκάματο. Σε αντίθεση με τις πουτάνες του συστήματος που ξεπουλιούνται και μας ξεπουλάνε αισχρά κι ανέντιμα. Όποιος μπορεί, ας μου προτείνει έναν πιο ξεπεσμένο χώρο, ώστε να γίνει σωστή σύγκριση). Υπάρχουν λοιπόν χώρες στις οποίες διοικούν στρατά και θρησκείες και γαμιέται η ζωή όποιου τολμήσει να είναι αντίθετος. Σ' αυτές τις χώρες, συνήθως, γαμιέται η ζωή όλων αυτών που βρίσκονται εκτός συστήματος. Και φεύγουν. Για την πολιτισμένη Ευρώπη. Εκεί που θες να πας κι εσύ. Στοίχημα ότι κανείς απ' αυτούς δε θέλει να καταλήξει στην Ελλάδα. Εμείς δεν τους αφήνουμε να φύγουν και να πάνε να βρουν τους συγγενείς τους στο Παρίσι, στο Λονδίνο ή όπου αλλού.
Στα Προπύλαια, μετά τους Ιρανούς, ήρθαν και Αφγανοί με ραμμένα στόματα. Και βέβαια δε θέλουν να γυρίσουν στο Αφγανιστάν. Και βέβαια έχουν λόγους που ζητούν πολιτικό άσυλο. Και βέβαια το δικαιούνται και πρέπει να το πάρουν. Και βέβαια, μόλις το πάρουν, θα έχουν δικαίωμα για εργασία όπως όλοι μας και όχι κάτω από συνθήκες σκλαβιάς, χώρια ότι το πιο πιθανό είναι να φύγουν για άλλη Ευρωπαϊκή χώρα. Που σ' αυτό ελπίζουν και αυτό προσδοκούν. Αλλά αυτό δε συμφέρει ούτε αυτούς που παρέχουν μαύρη εργασία για μισό ευρώ την ώρα, ούτε αυτούς που εκμεταλλεύονται καταστάσεις σε περιοχές όπως ο Άγιος Παντελεήμονας, ούτε αυτούς που πλουτίζουν από τις γκαρσονιέρες που στεγάζουν σαράντα εξαθλιωμένους νοματαίους. Κυρίως δε συμφέρει τις τσατσάδες του μπουρδέλου που έχουν μόνιμα στημένους κώλους στους νταβατζήδες απ' έξω.
Όμως τη βρήκαν τη λύση. Θα κάνουμε φράχτη και δε θα περνάει κανείς. Δεν μπορώ να πω. Σε σχέση με τα ναρκοπέδια, ο φράχτης είναι καλύτερη λύση. Αν και δε νομίζω ότι αυτό θα μας σώσει. Μέχρι τώρα ο Τούρκος δουλέμπορος, παρέδιδε το εμπόρευμα στον Έλληνα δουλέμπορο στον Έβρο και γινόταν η δουλειά. Τώρα θα πρέπει να μεσολαβήσει κι ο Βούλγαρος δουλέμπορος. Θα ανέβει λίγο η ταρίφα, θα γίνει πιο δύσκολη η διαδικασία, αφού το ποτάμι περνιέται πιο εύκολα από τα βουνά, αλλά η δουλειά θα γίνει.
Είμαι από τη Θράκη και ξέρω από παράνομη είσοδο μεταναστών στη χώρα. Όσοι περάσουν χωρίς να τους τσακώσουν, απλώς κάνουν πιο εύκολη τη διαδικασία. Οι υπόλοιποι παραμένουν για λίγο καιρό στα άθλια στρατόπεδα συγκέντρωσης... εεεε, συγνώμη, κέντρα κράτησης τα λένε (δε θα καταλάβω ποτέ το λόγο) και μετά τους ξαμολάνε να βρουν την τύχη τους στα μεγάλα στρατόπεδα συγκέντρωσης του κέντρου της Αθήνας. Είναι αυτό μεταναστευτική πολιτική οργανωμένου κράτους.
Είμαι από τη Θράκη και ξέρω πόσο υποβαθμισμένη είναι. Τώρα όμως με το φράχτη, θα δοθεί πνοή σ' αυτήν τη βασανισμένη ακριτική γωνιά της πατρίδος. Τα προβλήματα ανεργίας θα αποτελούν παρελθόν, αφού πολλοί θα απασχοληθούν στην κατασκευή του σπουδαίου αυτού έργου. Θα κινηθεί η αγορά που τόσο μεγάλη κρίση περνάει. Οικοδομικά υλικά, κάμερες και δεν ξέρω τι σκατά ακόμη, θα χρησιμοποιηθούν για να καλύψουν τα χιλιόμετρα του φράχτη. Χώρια οι μίζες.
Να γίνει ο φράχτης. Όχι επειδή θα σωθεί το ξέφραγο αμπέλι μας. Όχι επειδή θα καθαρίσει ο τόπος από την αθλιότητα που κουβαλάνε μαζί τους και μας χαλάνε τη φαντασίωση. Όχι επειδή θα καθαρίσει ο τόπος από τα κυκλώματα. Αλλά για τη Θράκη, ρε γαμώτο.

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Save Apostolos!



Αν και τον άντρα τον θέλω αρχιδάτο, απεχθάνομαι την έντονη βαρβατίλα. Ίσως γι' αυτό πολλοί φίλοι μου είναι γκέι. Εξάλλου, η πείρα μου λέει ότι αυτά τα δύο δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Μια γυναίκα ή μια αδερφή μπορεί να έχουν πολλά παραπάνω καντάρια αρχίδια από ένα πολλά βαρύ κι ασήκωτο άντρα. 
Αυτό μου το βίτσιο με έκανε να βλέπω τον Γκλέτσο και να θέλω να ξεράσω. Σιχαινόμουν αυτή τη γιαλαντζί σκληράδα κι αυτό το ζορισμένο ζοριλίκι. Απορούσα με όσες τον έβρισκαν πολύ ωραίο άντρα. Χάλια τον βρίσκω. Και σαν ηθοποιό. Ίδιος πάντα. Αυτή η μονότονη αντρίλα που προκαλεί ανατριχίλα. Και ρίγος και τάση για εμετό.
Όταν έμαθα ότι κατεβαίνει για δήμαρχος, γέλασα. Άλλος ένας άνθρωπος του σταρ σύστεμ που αποφάσισε να το ρίξει στην πολιτική και με την τοπική αυτοδιοίκηση, γιατί πάνω απ' όλα αγαπάει τον τόπο του. Πρωτότυπο. 
Όταν έμαθα ότι εξελέγη, ξαναγέλασα. Σκέφτηκα πόσο πρόβατα είναι αυτοί που ψηφίζουν. Από την άλλη ένιωσα και μια ικανοποίηση, καθώς η δραματική τέχνη θα έχανε έναν από τους ατάλαντους που την κακοποιούν. 
Τόσο σκύλα υπήρξα. Κι όλα αυτά εξαιτίας μιας προκατάληψης. Εξαιτίας της απέχθειάς μου στην έντονη βαρβατίλα. Και, λίγους μήνες μετά, ήρθε ο δήμαρχος να μου αποδείξει πόσο άδικη ήμουν μαζί του. Έβαλε το συμφέρον των δημοτών του πάνω από το συμφέρον των μεγαλοεργολάβων που εκμεταλλεύονται τα διόδια. Ε ναι λοιπόν. Εκτός από βαρβάτος, είναι και αρχιδάτος. Λάτρεψα. Σχεδόν καύλωσα. Και προτείνω να ολοκληρώσει το έργο του και με το ξήλωμα των διοδίων.
Κι αν είναι παράνομος, εγώ τον αγαπώ. Και τα διόδια είναι παράνομα αλλά κανείς δεν έχει συλλάβει αυτούς που θησαυρίζουν απ' αυτά. Η δε σύλληψή του έγινε, λέει, επειδή οι ενέργειές του ξεπερνούν τις αρμοδιότητές του. Όχι επειδή πήγε κόντρα στα συμφέροντα των μεγαλοεργολάβων. 
Η υπόθεση αυτή μου θύμισε ένα ρεπορτάζ που είχα κάνει σε ξεχασμένο από το Θεό πομακοχώρι. Εκεί οι κάτοικοι έκαναν μόνοι τους έργα υποδομών, αφού καμιά πολιτεία δε νοιάστηκε για το αν υπάρχει πόσιμο νερό. Και, όταν πήγα εκεί, ήταν έτοιμοι να παρέμβουν μόνοι τους και στον επικίνδυνο δρόμο που οδηγεί στον κάτω μαχαλά. Επίσης κανένας εισαγγελέας δεν έκρινε πως οι ενέργειές τους ήταν παράνομες. Άλλωστε στη Ραγάδα δεν υπήρχαν διόδια.

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Μάνα - μάνατζερ


Εντάξει. Το έχω κάνει κι εγώ. Αλλά δεν ήταν ακριβώς το ίδιο. Από μικρός ο γιος μου είχε μια αγάπη για τη μουσική (κλασική και τζαζ, για να συνεννοούμαστε). Ε, είπα κι εγώ να του κάνω την αγάπη κλίση. Στα τέσσερα χρόνια του, τον έστειλα να μάθει βιολί. Ακολούθησε το μουσικό σχολείο και το σαξόφωνο. Φρόντισα να μπει σε μπάντες, αν και το είχε το ταλέντο του, το σκατούλι, οπότε τον έπαιρναν εύκολα. Τώρα που πλέον είναι φοιτητής (μουσικές σπουδές παρεμπιπτόντως) προσπάθησα να του δώσω συμβουλές για την "πρόοδό του". Του πρότεινα να μπει στην ΠΑΣΠ, έτσι ώστε να δικτυωθεί και να χωθεί εκεί που μόνο τα κομματόσκυλα χώνονται. Αυτό έγινε πέρυσι, όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν φρέσκο στην κυβέρνηση, πριν αποκαλυφθεί η σαπίλα του. Αρνήθηκε κατηγορηματικά και καλά έκανε. Ήθελε να έχει το κούτελο καθαρό, βρε αδερφέ. Σ' αυτό συνέβαλε και η ανατροφή του. Έτσι είχε μάθει. Να μη γαμεί ψηλά καπέλα. Κι απορώ με τον εαυτό μου. Πώς έφτασα στο σημείο να του κάνω τέτοια υπόδειξη. Από τότε αποφεύγω να κάνω οποιαδήποτε παρέμβαση στη ζωή του. Αυτός ξέρει καλύτερα από μένα τι θέλει.
Η μάνα μου προσπαθεί ακόμη να μου κάνει ανάλογες υποδείξεις. Να πάω να βρω τον κύριο τάδε, που τον ξέρω καλά και είναι μέσα στα πράγματα, να με χώσει από το παράθυρο σε καμιά καλή δουλειά, μόνιμη και σταθερή. Γιατί δεν έκατσα στον κύριο αρχιτέτοιο που μου την έπεσε; Ντιπ χαϊβάνι είμαι. Θα τον είχα του χεριού μου, θα με βόλευε κι αυτός σε καμιά θέση. Δε θυμάμαι την πρώην συνάδελφο που έκατσε σε έναν άλλο αρχιτέτοιο και δημιούργησε θέση για να τη βολέψει; Το αν αυτή η θέση δεν υπάρχει πια κι αν την πρώην συνάδελφο την έφαγε η μαρμάγκα, είναι άλλο θέμα. Κι αυτόν τον πλούσιο παντρεμένο που με γυροέφερνε, γιατί τον άφησα να μου ξεφύγει; Όλο και κάτι θα μου έμενε απ' αυτήν την ιστορία. Ορίστε τώρα. Κάθομαι και παιδεύομαι και δεν ξέρω ποια τρύπα να μπαλώσω. Αλλά είμαι καλά με τον εαυτό μου, να συμπληρώσω.
Έμαθα τις προάλλες για κάποιον που ο κύριος πολιτικοπαράγοντας του έφαγε την γκόμενα. Έχτιζε την πολιτική της καριέρα, η κοπέλα. Μια μέρα θα γίνει μεγάλη και τρανή. Και στο χωριό της, όλοι θα τρίβουν τα μάτια τους. Η μάνα της έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο σ' αυτήν την αλματώδη πορεία. Πέρα από το δασκάλεμα, καλοδέχτηκε τον αρκετά μεγαλύτερό της πολιτικοπαράγοντα που της γαμούσε την κόρη. Στα πίπουλα τον είχε. Του έστελνε και λάδι και κρασί παραγωγής τους. Τον κάλεσε και στο χωριό και τον έβγαλε έξω για φαγητό. Να σκάσουν όλοι για την τύχη της κόρης της. Απ' τα γέλια.
Στέκονται πάνω από τα κεφάλια των παιδιών τους, τα δασκαλεύουν, τα προωθούν, τα καθοδηγούν. Τα βγάζουν στο παζάρι και τα πουλάνε. Θεωρούν πως η ζωή τις αδίκησε και ήρθε η ώρα, μέσω των παιδιών τους, να πάρουν το αίμα τους πίσω. Τα παντρεύουν με αυτόν/αυτήν που γουστάρουν, πιστεύοντας ότι θα κερδίσουν κοινωνική καταξίωση και άνετη ζωή. Ή για να πετύχουν δικούς τους στόχους. Δεν ξέρω αν αυτές οι μάνες θα κλαίνε μια μέρα για τη δυστυχία των παιδιών τους. Όταν θα σιχαίνονται τη ζωή τους, όταν θα το ρίξουν στο αλκοόλ και τα ψυχοφάρμακα. Μάλλον αγαπάνε τόσο πολύ τον κώλο τους και μόνο, που ούτε θα το πάρουν χαμπάρι.
(Περισσότερα για τη μάνα - μάνατζερ, στον Κώδικα Γυναικείας Πουτανιάς που ετοιμάζω).

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

Καυτή νύχτα στο King George Palace



Αμάν πια! Πόση κακία! Γιατί, βρε Έλληνα, είσαι τόσο κομπλεξικός; Γιατί κάθε φορά που κάτι λέει ή κάτι κάνει ο αντιπρόεδρος, πέφτεις πάνω του να τον φας; Που, εδώ που τα λέμε, όσο και να φας, δε θα τον τελειώσεις, έτσι που είναι. 
Γιατί τόση οργή; Εσύ δεν τον ψήφισες; Εσύ δεν ψήφισες την κυβέρνηση που τον έκανε αντιπρόεδρο; Εσύ δεν αφήνεις αυτήν την κυβέρνηση να σε ξεπουλάει; Εσύ δεν του επιτρέπεις να βγαίνει και να κάνει δηλώσεις; Και σιγά πια. Τι είπε; Ότι μαζί τα φάγαμε. Ναι. Έφαγε το παχύδερμο το βράδυ της Πρωτοχρονιάς τους αστακούς του και τα χαβιάρια του κι εσύ, την άλλη μέρα, αφού δεν είχες να φας, πήγες στον κάδο και μάζεψες τα αποφάγια του. Έχεις μάθει πλέον, μετά την έρευνα που έκανες για το πώς θα αντιμετωπίσεις την πείνα σου, πού βρίσκεις καλά αποφάγια και την έχεις στημένη έξω από το King George, περιμένοντας να πετάξουν τα σκουπίδια τους.


Χαρούμενη ΧΡΥΣΗ Πρωτοχρονιά έκανε το παγκαλαίικο στην εποχή του μνημονίου που μας φόρτωσε η κυβέρνηση. Του άξιζε. Θυμίζω το καλοκαίρι, τότε που όλη η Ελλάδα σπάραξε με το δράμα της οικογένειας παγκάλου, που δεν είχε τα λεφτά να πάρει τα παιδιά του και να τους προσφέρει dιακοπές της προκοπής. Ούτε τώρα είχε τα λεφτά να τους προσφέρει ευχάριστες στιγμές οικογενειακής κατάνυξης σ' ένα χώρο που μοιάζει με παλάτι, βουτώντας τις κωλάθρες τους στην πισίνα, τρώγοντας καλύτερα από βασιλιάδες, κλάνοντας δυνατά και ξύνοντας τ' αρχίδια τους, εις υγείαν των κορόιδων που δεν τους έχουν κρεμάσει ακόμη.
Όμως το δράμα του παγκάλου δεν άφησε ασυγκίνητο τον ξενοδόχο. Ο οποίος, αδιαφορώντας για τις δύσκολες εποχές που τον έφεραν στο σημείο να χρωστάει 1,6 εκατομμύρια στο ΙΚΑ, αποφάσισε να κάνει δώρο αυτές τις στιγμές θαλπωρής στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης. Η οποία ίσως του διαγράψει και το χρέος, μετά από τέτοια φροντίδα που παρέχει στα εξέχοντα μέλη της. 
Ναι ρε γαμώτο. Είναι μεγάλη ψυχή και του αξίζει μια διαγραφή για επιβράβευση. Θα τα δώσουμε εμείς, οι κομπλεξικοί και μικρόψυχοι μικροαστοί. Που ζηλεύουμε τη χαρά των άλλων. Που μόλις βλέπουμε κάποιον να περνάει καλά, πέφτουμε πάνω του να τον φάμε. Ρε, δεν τρώγεται ο Πάγκαλος, λέμε!