Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Άνοιξη μοβ και να ζαλίζει


Το αποφάσισα και η απόφαση είναι οριστική και αμετάκλητη. Η Αθήνα είναι το καλύτερο μέρος για να περάσει κανείς την άνοιξη. Με όλη της τη βρωμιά, την καγκουριά, τη φτώχεια, τη μιζέρια, την ασχήμια, τη βαρβαρότητα, την εγκατάλειψη.
Προσωπικά την αγαπώ όλες τις εποχές. Και στις διακοπές. Κυρίως τότε. Γιατί είναι απαλλαγμένη από την καγκουριά και τη βαρβαρότητα. Όμως την άνοιξη είναι αλλιώς. Την άνοιξη οι αισθήσεις ζωντανεύουν και μας αναγκάζουν να καταλάβουμε πως είμαστε ζωντανοί.
Ζω στην Αθήνα εδώ και 5 χρόνια. Το πρώτο σοκ το έπαθα όταν άνθισαν οι νεραντζιές. Αυτό που δέχεσαι ένα χτύπημα και δεν ξέρεις από πού σου ήρθε, αλλά σε ευχάριστο. Τώρα πια έμαθα να κρατώ το άρωμα αυτών των λουλουδιών όλο το χρόνο, σε ένα βάζο με ανθόνερο. Και να θυμάμαι την άνοιξη.
Κι όταν λήξει η περίοδος της νεραντζένιας τζούρας, η Αθήνα δε θα μας αφήσει χωρίς ομορφιά. Θα μας φέρει το μοβ. Με τα δέντρα που μαδάνε και κάνουν και τους δρόμους μοβ. Άλλο ένα φαινόμενο που μου προκάλεσε ευχάριστο σοκ.
Μου φάνηκε σαν είδος ακακίας (που ήμουν έτοιμη να τη βαφτίσω αθηναϊκή) αλλά δεν έπαιρνα και όρκο. Έκανα ένα ιντερνετικό ψαχούλεμα να βρω με τι έχουμε να κάνουμε. Έμαθα ότι δεν είναι ακακία. Είναι δέντρο εξωτικό, μιμοζοειδές, το λένε γιακαράντα (δεν ξέρω αν θα θυμάμαι για πάντα αυτό το όνομα), ξεκουράζει τα μάτια μας και ομορφαίνει τις ζωές μας κάθε Μάιο. Περίοδος κατά την οποία επιβάλλονται βόλτες στο Ζάππειο και όπου αλλού κυκλοφορούν γιακαράντες.
Κι ενώ το μάτι χάνεται στο μοβ, από κάπου εκεί κοντά, μπορεί να μας αγγίξει η μυρωδιά ενός γιασεμιού, που κι αυτά δεν είναι λίγα.
Η άνοιξη στην Αθήνα είναι θαλερή, έχει χρώμα μοβ, μυρίζει και μας ζαλίζει. Όχι για να χαθούμε και να ξεχαστούμε. Αλλά για να σκεφτούμε, να νιώσουμε και να καταλάβουμε πως πάντα, ό,τι κι αν συμβεί, όσοι χειμώνες κι αν περάσουν από πάνω μας, όσοι βοριάδες κι αν φέρουν χιόνια και μπόρες και καταστροφές, όση παγωνιά κι αν αγγίξει τα σώματα και τις ψυχές μας, η άνοιξη θα έρθει. Κι εμείς θα ανθίσουμε.



Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Βλάσφημη κατάνυξη


Γενικώς δε μου αρέσουν οι γιορτές. Αντιπαθώ τις διαδικασίες. Αυτή την υποχρεωτική κατάνυξη την οποία θα ακολουθήσει μια υποχρεωτική χαρά. Αυτή την υποχρεωτική νηστεία (λέμε τώρα) την οποία θα ακολουθήσει μια υποχρεωτική κτηνωδία. Αναρωτιέμαι γιατί να είναι οι γιορτές ευκαιρία για οικογενειακές και παρεΐστικες μαζώξεις και γιατί να μη γίνονται όποτε νιώθουμε την ανάγκη να μαζευτούμε. Σιχαίνομαι τις προετοιμασίες και τα ψώνια και ξερνάω με τα εορταστικά τηλεοπτικά προγράμματα. Μόνο που δεν έχω αποφασίσει αν ξερνάω περισσότερο με τα χριστουγεννιάτικα μιούζικαλ ή με τα πασχαλιάτικα τηλεοπτικά και κινηματογραφικά πάθη του Χριστού.
Εξαιρώ την παζολινική εκδοχή, όπου ο Χριστός δεν είναι ο γλυκανάλατος Σάξονας με την ξανθιά την μπούκλα να κυματίζει στους ώμους και τα τεράστια γαλάζια μάτια να καρφώνουν με νόημα το άπειρο. Και τη σκηνή που έξαλλος τα χώνει στους υποκριτές, τη θεωρώ μάθημα και υπόδειξη σκέψης, ηθικής και στάσης ζωής.
Σκέφτομαι τι θα έκανε αν ερχόταν τώρα μια βόλτα απ’ αυτόν τον άθλιο κόσμο. Και πώς θα αντιδρούσε αν ερχόταν αντιμέτωπος με τους σημερινούς φαρισαϊσμούς. Πώς θα αντιμετώπιζε τους ανθρώπους που η πίστη τους σ’ αυτόν όχι μόνο δεν τους άλλαξε, αλλά τους έκανε χειρότερους.
Ξεκινώντας από την καθημερινότητά μας, παρατηρούμε ότι άνθρωποι χωρίς ήθος, δε σηκώνουν κουβέντα για τη θρησκεία τους και για το σταυρό που έχουν κρεμασμένο στο λαιμό τους. Υποστηρίζουν με αυταπάρνηση την εκκλησία και την περιουσία της και δεν πάει το μυαλό τους στο ότι θα μπορούσε με αυτήν την περιουσία να σώσει πολλούς ανθρώπους που υποφέρουν.
Σκέφτομαι πως αν ερχόταν, πρώτα θα έμπαινε στις εκκλησίες και θα τα έκανε λαμπόγυαλο. Γιατί τώρα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Τα αίσχη συνεχίζονται και μάλιστα στο όνομά του. Ιερές εξετάσεις, σταυροφορίες, καψίματα στην πυρά και άλλες χριστιανικές πράξεις αγάπης. Και για να έρθουμε και στις μέρες μας και στον τόπο μας, οι πιο φανατικοί Χριστιανοί είναι συγχρόνως και οι πιο φανατικοί μισάνθρωποι, έτοιμοι να στήσουν πυρά για να κάψουν ό,τι δεν ταιριάζει στο βλακώδες ήθος τους. Και θα γιορτάσουν Πάσχα έχοντας κάνει όσα επιβάλλει η εκκλησία, με νηστεία, θεία κοινωνία, σφαγμένο αρνί και μπόλικο κανιβαλισμό.
Τώρα πρέπει να ξανάρθει ο Χριστός. Και είμαι σίγουρη πως το πρώτο πράγμα που θα έκανε, θα ήταν να στήσει όλους τους υποκριτές απέναντί του και να τους γαμωσταυρίσει.
(Η επιλογή της τελευταίας λέξης έγινε με πολύ αυστηρά κριτήρια).

Καλό Πάσχα, Χριστιανοί