Περπατούσα πριν από λίγες μέρες στη Χαριλάου Τρικούπη και τον είδα από μακριά. Ήταν εντυπωσιακά όμορφος και καλοντυμένος, αλλά όσο πλησίαζα, η χλωμάδα στο πρόσωπό του με τρόμαζε. Συνέχισα να τον κοιτάω σαστισμένη. Αυτός με πλησίασε και μου είπε: "Συγνώμη, μια μικρή βοήθεια...". Με τάραξε. Φαινόταν ότι είναι από σπίτι. Και μάλλον από το σπίτι του τού κόψανε την επιχορήγηση για την πρέζα του. Και μάλλον από το σπίτι του δεν έκαναν κάτι για να τον σώσουν απ' αυτήν.
Το φαινόμενο "ζήτουλας για την πρέζα" το συναντώ πενήντα φορές τη μέρα. Αλλά από τελειωμένους τοξικομανείς που κανείς δε φρόντισε να απαλλαγούν απ' αυτό που κάνουν και τους οδηγεί στην αθλιότητα. Και, άντε να του το δώσω το κέρμα, θα τον σώσω ή θα τον βυθίσω ακόμα πιο βαθιά στο βούρκο που έχει χωθεί; Εδώ η παρέμβαση πρέπει να γίνει από αυτό το κράτος που μεριμνά για όλους. Και ήδη μου τα έχει πάρει από φόρους για να κάνει ΚΑΙ αυτή τη δουλειά σωστά.
Στα Εξάρχεια οι ζήτουλες για την πρέζα είναι πολλοί. Και συχνά εφευρίσκουν τρόπους για να μη φανεί ότι ζητάνε ελεημοσύνη. Έτσι κάποιοι πουλάνε φυλλάδια κατά των ναρκωτικών. Έχω μαζέψει δεκάδες τέτοια όταν, ως δημοσιογράφος, παρακολουθούσα τις δράσεις του ΟΚΑΝΑ. Ε, αυτοί τα μαζεύουν, δηλώνουν απεξαρτημένοι και τα πουλάνε. Κάποτε είχα πέσει σε δύο τύπους που έκοβαν και αποδείξεις. Όχι, ούτε τρυπημένες ήταν, ούτε καμιά σφραγίδα είχαν. Αλλά υπήρχε μια επισημότητα στην όλη υπόθεση. Και ζητούσαν τη συνδρομή του συνανθρώπου για καλό σκοπό. Δήλωναν σπουδαστές του ΟΑΕΔ (γύρω στα 35 με 40 η ηλικία τους) και μάζευαν χρήματα για το φίλο τους που έπεσε με τη μηχανή και χτύπησε. Κι όταν με τη φίλη μου αρνηθήκαμε, κοντέψαμε να φάμε ξύλο επειδή το παιδί χαροπαλεύει κι εμείς δε νοιαζόμαστε. Και βέβαια να μην ξεχάσω να αναφερθώ και στο ζήτουλα για το ούζο. Ναι. Σε σταματάει ο τύπος και σου ζητάει μισό ευρώ (όχι παραπάνω) για να συμπληρώσει και να πάρει ένα ούζο. Κάθε φορά που τον συναντάω, μόνο μισό ευρώ του λείπει.
Άλλη ωραία ιστορία είναι ο ζήτουλας για το παιδί του. Συνήθως πρόκειται για γυναίκες που στρώνονται σε μια γωνιά, παίρνουν και το βρέφος αγκαλιά και ζητάνε ψωμί και γάλα για το παιδί τους. Μια μέρα πέτυχα κάποιον που τη ρωτούσε τι γάλα θέλει να της πάρει για το παιδί. Αυτή επέμενε για μετρητά. Ε, πάρτε τ' αρχίδια μου μανδάμ. Εξάλλου μια χαρά αρτιμελής μου φαίνεστε, μπορείτε να εργαστείτε και σε χωράφια που θέλουν χέρια και σε σκάλες που θέλουν καθάρισμα. Θυμάμαι μια γριά στα μέρη μου που ζούσε από την επαιτεία. Όταν πέθανε, τα παιδιά της κληρονόμησαν μεγάλη περιουσία.
Εκεί που δεν μπορεί κανείς να μη συγκινηθεί, είναι τα παιδιά στα αναπηρικά καροτσάκια που φωνάζουν για βοήθεια. Μετρό Πανεπιστήμιο τα πετυχαίνω συνήθως. Φυσικά, αυτός που θα δώσει το κέρμα, δεν πρόκειται να τα βοηθήσει. Γιατί ποιος είναι αυτός που πιστεύει ότι αυτά τα παιδιά φτάσανε μόνα τους εκεί για να ζητήσουν ελεημοσύνη; Εκεί, πάλι αυτό το κράτος πρόνοιας, τρομάρα του, θα πρέπει να κάνει την παρέμβασή του. Και να εξασφαλίσει αξιοπρεπή διαβίωση σ' αυτά τα παιδιά κι αυτοί που τα εκμεταλλεύονται να πάρουν αυτό που τους αξίζει.
Ασφαλώς είναι και πολλοί οι άστεγοι κι ανήμποροι που περιμένουν το κέρμα του αγνώστου για να παραμείνουν στη ζωή. Τους βλέπω και σκέφτομαι ότι έτσι όπως πάμε, ο αριθμός τους θα αυξηθεί. Και δε θέλω σε καμία περίπτωση να βρεθώ στη θέση τους. Εντάξει, έχω περάσει ζόρια, δεν έχω λύσει το οικονομικό μου πρόβλημα (και μάλλον δε θα το λύσω ποτέ) αλλά μπορώ και δουλεύω για να ζω. Και αυτό είναι το σημαντικό. Δουλεύω.
Το ότι όποιος δουλεύει δε γίνεται ζήτουλας ήρθε να μου θυμίσει η υπόθεση με τους ζήτουλες του φέισμπουκ και ευχαριστώ τη φίλη Αμελί που εμπλούτισε τις κατηγορίες μου. Ναι, υπάρχει και αυτή η κατηγορία. Γι' αυτό είναι οι φίλοι. Τώρα και οι διαδικτυακοί. Η αλήθεια είναι ότι φίλη μου έδωσε κι εμένα ένα ποσό, το οποίο όμως ξέρει ότι θα της επιστραφεί, πώς θα της επιστραφεί και από πού. Εδώ έχουμε άνεργο με αναρτήσεις στο προφίλ του από μπλάκμπερι που αφορούν σε επισκέψεις με εκλεκτά μενού σε εστιατόρια. Αν το ακριβό τηλέφωνο ήταν δώρο με την ανανέωση του συμβολαίου (φαντάζομαι το πιο ακριβό συμβόλαιο δίνει τέτοιο κινητό), απορώ τι τη θέλει τη σύνδεση ένας άπορος. Εγώ την έκοψα. Κι έμεινα με το κινητό τεχνολογίας πενταετίας, φτου σκόρδα, τη δουλειά του την κάνει. Κι αν στο εστιατόριο πήγε για δουλειά, ε τότε δεν είναι άνεργος. Εγώ όταν δεν είχα, δεν έτρωγα. Την έβγαζα με τραχανά στο σπίτι. Και ξέρω ότι και η συντάκτρια του κειμένου έκανε το ίδιο. Όπως κι ότι, αν κάτι μας πήγαινε στραβά και μέναμε από δουλειά, θα κάναμε οτιδήποτε για να συντηρηθούμε αξιοπρεπώς και όχι περιμένοντας από τους άλλους. Εξάλλου, το κάνω ήδη. Δε με χαλάει καθόλου που δουλεύω ως πωλήτρια, αγαπώ τη δουλειά μου, ζω αξιοπρεπώς από αυτή κι έχω χεσμένα τα περασμένα μεγαλεία της δημοσιογραφίας και της επικοινωνίας.
Οι εποχές είναι δύσκολες κι εμείς είμαστε σκληροί. Γιατί πρέπει να επιβιώσουμε. Κι οι άλλοι πρέπει να επιβιώσουν. Κι αν είναι σε ζόρικη στιγμή, μπορούμε να τους σταθούμε. Αρκεί να μην το κάνουν τρόπο ζωής. Μετά καταντάει παρασιτισμός. Κι όταν προσπαθείς να απαλλαγείς από ένα παράσιτο, δεν είσαι απαραίτητα ανθρωποφάγος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου