ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ: ΟΙ "ΕΞΥΠΝΟΙ" ΤΟΥ ΦΕΪΣΜΠΟΥΚ

Θα μπορούσα να τους πω και πνεύματα αντιλογίας, αλλά ίσως ήταν παρεξηγήσιμος ο όρος. Και βέβαια δεν απαγορεύεται ο αντίλογος. Και βέβαια ο καθένας έχει την άποψή του και την εκφράζει ελεύθερα. Και βέβαια δέχομαι στον τοίχο μου και άλλες απόψεις. Αλλά, ρε φίλε, όταν έρχεσαι στον τοίχο μου για να μου την πεις, για να μου πουλήσεις πνεύμα, για να μου το παίξεις αυθεντικός για να φανώ δήθεν, ε άντε και γαμήσου.
Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για κάποιον τύπο που με εντόπισε σε κάποιο άλλο προφίλ, μου έστειλε αίτημα φιλίας (εγώ έχω στείλει ελάχιστα και μόνο σε επιβεβαιωμένα ενδιαφέροντες κι ακομπλεξάριστους ανθρώπους), μου είπε ποιος είναι και τι κάνει, σχολίασε διάφορα στον τοίχο μου, εγώ τις περισσότερες φορές δεν ασχολήθηκα με το δικό του τοίχο, τσίμπησε φίλους απ' τους φίλους μου (αυτούς που κατάλαβε ότι είναι και προσωπικοί μου φίλοι ή αυτούς που αφήνουν τα πιο πολλά σχόλια) και μπήκε στη διαδικασία του άνευ λόγου ανταγωνισμού. Στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για άντρες που γράφουν. Αλλά, ρε φίλε, άλλα γράφεις εσύ κι άλλα εγώ, αλλιώς γράφεις εσύ κι αλλιώς εγώ. Εγώ γιατί δε σε βλέπω ανταγωνιστικά; Και μετά σου λένε ότι οι γυναίκες έχουν αυτήν την τάση. Οι περισσότερες φίλες μου γράφουν. Και η μία απολαμβάνει αυτά που γράφει η άλλη. Απλά, ανθρώπινα κι ακομπλεξάριστα. Δε νομίζω ότι είναι θέμα φύλου. Μάλλον είναι θέμα αγαμίας. Και δεν είμαι διατεθειμένη να λύσω τα προβλήματα αγαμίας των άλλων.
Κάποιος, αφού ασχολήθηκε μαζί μου αρκετά, αφού άφησε σχόλια που δεν πήραν απάντηση, αφού δεν ασχολήθηκαν μαζί του ούτε οι φίλοι μου, κατέληξε να μου καρφώσει στον τοίχο μου την άποψή του για μένα (ότι το παίζω κάποια κλπ) και αφού είδε ότι αντιδρώ διασκεδάζοντας με την εμμονή του και την υστερία του, την έκανε. Έκλαψα πικρά όταν διαπίστωσα ότι δεν είναι πια φίλος μου, αλλά ξέρω πως ο χρόνος θα γιατρέψει τις πληγές μου.
Κάποιοι απλά με διέγραψαν επειδή διαφώνησαν μαζί μου, δεν τους άρεσαν οι απόψεις μου, παρεξήγησαν αυτά που έγραψα (το χιούμορ τους ξεχειλίζει απ' τα μπατζάκια μαζί με τ' αρχίδια τους), δεν τους άρεσε το ύφος της γραφής μου (κι ας ήταν αυτός ένας λόγος που με προσέγγισαν), ήταν καλοί χριστιανοί και πατριώτες και τους μαγάριζα, ή δεν άντεχαν να με βλέπουν. Είμαι και σκατόφατσα και τους χαλάω το τοπίο.
Κι άλλη περίπτωση. Μου αφήνεις σχόλια σε όλες τις αναρτήσεις και σε όλες τις φωτογραφίες. Ευγενικά στην αρχή. Και με μια ψεύτικη χαριτωμενιά. Καμιά φορά απαντάω γιατί το βλέπω, αν σε αγνοήσω θα ξαναπεράσεις για να με προκαλέσεις να απαντήσω. Παίρνεις θάρρος. Προτείνεις να βγούμε για καφέ. Αρνούμαι. Δεν σου αρέσει η απλή άρνηση. Μου λες ότι σε φοβάμαι. Και ψάχνεις να βρεις ποιος με πλήγωσε και δεν εμπιστεύομαι τους ανθρώπους που πάνε να με πλησιάσουν. Και μου ανεβάζεις το αίμα στο κεφάλι. Στα ύψη η πίεση της υποτασικής. Δε σε φοβάμαι, μαλάκα. Χεσμένο σε έχω. Αλλά αυτή η μαλακισμένη μου ευγένεια δε μ' αφήνει να σου το πω. Σου λέω παπαριές του τύπου "δεν το συνηθίζω". Κι όμως, το συνηθίζω. Έχω συναντήσει δεκάδες άτομα που γνώρισα στο φέισμπουκ. Έχω μια υπέροχη μεγάλη παρέα με άτομα που είμαι ευτυχής που γνώρισα και τα συναντώ τακτικά και περνάμε καλά. Και γκόμενο γνώρισα στο φέισμπουκ. Αλλά όλα έγιναν επειδή εγώ το ήθελα. Αλλά στην περίπτωσή σου, το ότι δε σε στέλνω στο διάολο, δε σημαίνει ότι καίγομαι να σε γνωρίσω.
Και αρχίζει η επίθεση. Πρώτα με αντίλογο. Παύει να παριστάνει τον οπαδό, τώρα διαφωνεί. Δε με χαλάει. Είπαμε, δεχόμαστε τον αντίλογο. Μετά αρχίζει το χώσιμο. Αυτό το "είμαι αυθεντικός και είσαι δήθεν". Συγνώμη μεσιέ, με ήξερες κι από χτες για να έχεις άποψη; Που ακόμα και τότε που έκανες τον οπαδό, πάλι λάθος άποψη είχες για μένα. Θέλεις κόντρα; Γιατί; Θέλεις να φανείς έξυπνος; Θέλεις να φανείς αυθεντικός; Θέλεις να φανείς κάπως; Να εντυπωσιάσεις; Να εκνευρίσεις; Να σου πω "πάμε επιτέλους για κείνον τον καφέ"; Πιο εύκολο είναι να πατήσω το κουμπί της διαγραφής όταν πλέον η κατάσταση έχει φτάσει σε σημείο να θεωρώ τα σχόλιά σου προσβλητικά. Και στον τοίχο μου δε σηκώνω προσβολές και υπονοούμενα για την προσωπικότητά μου.
Να μην παραλείψω να αναφερθώ και στον κλασικό παπάρα. Αυτόν που κάθεται και παρακολουθεί τι γράφουν οι άλλοι χωρίς να παρέμβει. Θα το κάνει μόνο για να πουλήσει ξυπνηλίκι. Είναι το βίτσιο του. Δε με εκνευρίζει και τόσο. Πιο πολύ με διασκεδάζει.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, αλλά και σε άλλες που τυχαίνουν στον καθένα από μας, συνιστώ να επισκεφτούν κάποιον ειδικό. Οι τοίχοι των φεϊσμπουκόφιλων δεν είναι για να βγαίνει του καθενός το κόμπλεξ. Είναι για να κάνουμε την πλάκα μας, να γελάσουμε, να μαλακιστούμε, να ανταλλάξουμε απόψεις, να ανταλλάξουμε και τηλέφωνα και να συναντηθούμε, αν κρίνουμε και οι δύο ότι αξίζει τον κόπο.
Αν εσύ πάλι θέλεις ανταγωνισμό, ντε και καλά συνάντηση, να πουλήσεις μούρη και ό,τι άλλο έχεις στο κεφάλι σου, καλό θα ήταν να συναντήσεις κάποιον ειδικό. Ε, πλήρωσε και κάτι για να γίνεις καλά. Εμείς δεν μπορούμε να εξυπηρετήσουμε. Δεν έχουμε τις γνώσεις.