Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Η χαζογκόμενα των ονείρων του



Το είχα βρει στα στατιστικά του μπλογκ μου. Κάποια έφτασε εκεί γκουγκλάροντας: «πώς θα φαίνομαι έξυπνη». Προφανώς, στη στήλη «η Κατσγούμαν συμβουλεύει» έχω δώσει τις πολύτιμες συμβουλές μου σε αναγνώστρια που αντιμετωπίζει προβλήματα μυαλού. Και μάλλον τη συμβούλεψα να ΜΗ φαίνεται έξυπνη.
Η κοπέλα που έφτασε στο μπλογκ μου, μάλλον είναι πραγματικά ηλίθια και φαντάζομαι ότι της έχουν πει ότι η ηλιθιότητά της κάνει μπαμ από χιλιόμετρα. Το ότι αναζήτησε τρόπο να φαίνεται έξυπνη, το επιβεβαιώνει. Υποψιάζομαι ότι ήθελε να βρει τεχνάσματα για να φανεί έξυπνη ώστε με το μυαλό της να κάνει εντύπωση σε άντρα.
Μιλάμε για πολλά καντάρια ηλιθιότητας. Τόσα που δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι οι άντρες, κατά βάθος, λατρεύουν τις χαζές. Μπορεί κάποιος να εντυπωσιαστεί με μια έξυπνη, αλλά θα είναι για λίγο. Σύντομα θα τη σιχαθεί. Στον ένα μήνα, θα ακούει μια έξυπνη κουβέντα και θα του σηκώνεται η πουτσότριχα κάγκελο, αντί της πούτσας που του σηκωνόταν μέχρι πρότινος.
Αντιθέτως, θα χαίρεται τη ζωή του δίπλα σε μια χαζή. Θα της μαθαίνει πράγματα. Θα νιώθει ότι προσφέρει. Θα τη βλέπει να τον κοιτάει απορημένη με τα αθώα της ματάκια και θα νιώθει σπουδαίος. Θα νιώθει ικανός να προστατεύσει ένα αθώο χαζό πλασματάκι, που αν μείνει μόνο κι απροστάτευτο, θα χάσει το δρόμο του. Η έξυπνη μπορεί και μόνη της. Και μόνη της να μείνει. Αυτό της αξίζει. Δεν τον χρειάζεται. Κάνε, χαζή μου, τον άντρα να νιώσει χρήσιμος, αφού νομίζει ότι εκεί είναι χρήσιμος. Μάθε να δίνεις τέτοιες χαρές (ναι, μόνο με κάτι τέτοια χαίρονται, αφού κι αυτοί ηλίθιοι είναι) και δε θα σου βγει σε κακό.
Ο άντρας, μικρή χαζή μου, σε θέλει έτσι όπως είσαι. Να παριστάνεις το καλό κορίτσι. Να νιαουρίζεις. Να μην ξέρεις τι θέλεις. Και επειδή δεν ξέρεις τι θέλεις, να είσαι συνεχώς ανικανοποίητη. Να γκρινιάζεις. Να τον πιέζεις. Μην ακούς τι λένε, ότι δηλαδή γουστάρουν τις γυναίκες που ξέρουν τι θέλουν, ότι δεν αντέχουν την γκρίνια και την πίεση. Δεν τις αντέχουν. Πιστεύουν ότι δεν είναι φυσιολογική μια τέτοια σχέση. Έτσι έμαθαν κι απ’ τα σπίτια τους.
Κι εσύ, να κάνεις αυτό που έμαθες από το σπίτι σου. Τι σου έχει πει η μαμά σου; Δε σου είπε να βρεις ένα μαλάκα (με λεφτά) και να κάνεις τη χαζή μέχρι να τον τυλίξεις; Ως χαζή δε σε μεγάλωσε; Και μια χαρά τα κατάφερε. Έτσι να μείνεις. Να την ακούς τη μανούλα.
Πρέπει να του γαμήσεις το κέρατο (ναι, αυτό που θα του φορέσεις) για να είναι ευχαριστημένος. Και κυρίως, να αισθάνεται την υπεροχή του ως άντρας. Η γυναίκα πρέπει να είναι η γατούλα που νιαουρίζει κι ο άντρας ο σκύλος που γαβγίζει. Θα μου πεις ότι δεν μπορείτε να συνεννοηθείτε έτσι. Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ. Πάνω απ’ όλα είναι η αίσθηση.
Δεν πρέπει να είσαι έξυπνη. Πρέπει να είσαι ξύπνια. Ποιος είπε ότι οι ξύπνιες είναι έξυπνες; Ξέρω έξυπνες που κοιμούνται όρθιες. Βόδια. Κι επειδή κι εγώ ένα βόδι είμαι, σε παρακαλώ, χαζή μου, πες μου πού βρίσκεσαι. Να έρθω να παρακολουθήσω τη ζωή σου. Πώς αντιδράς με όσα σου συμβαίνουν. Πώς είσαι στην καθημερινότητά σου. Και, κυρίως, πώς αντιμετωπίζεις τους άντρες. Να μου δείξεις τρόπους να φαίνομαι χαζή. Και ακίνδυνη.

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

ΜουΜουΜου: Οι τρελές αγελάδες των συγκοινωνιών


Έπεσα, που λες, σε φάση που έσκασε λάστιχο λεωφορείου. Από το ωστικό κύμα, πετάχτηκαν δυο κοπέλες δυο μέτρα πιο πέρα και κάτι περιστέρια ακόμα πετάνε μακριά. Εγώ ήμουν από την άλλη μεριά. Ευτυχώς, γιατί θα με είχε πάρει και θα με είχε σηκώσει, την κοκάλω.
Από συντήρηση, μια χαρά πάμε. Τα λάστιχα πρέπει να είναι από τον περασμένο αιώνα. Αντί να τα πάνε στο μουσείο, τα περπατούσαν. Τι να κάνει κι αυτό το έρμο; Λίγο το ζεστό οδόστρωμα, λίγο τα 600 άτομα που είχε φορτωθεί το λεωφορείο και είχε κάτσει από το βάρος, πολύ ήθελε;
Συνήθως πάω με τα πόδια. Αλλά τώρα που μετακόμισα δυο στάσεις πιο πάνω και είναι και ανηφόρα, άρχισα να ζορίζομαι, η γραία. Αυτό έχει και τα καλά του. Έβαλα ένα στενό παντελόνι και ένιωσα να με πιέζει στα μπούτια. Όχι στην περιφέρεια, εκεί μπορώ να πω ότι είναι πιο φαρδύ από πριν. Με γύμνασε η μετακόμιση και η ανηφόρα. Αλλά όταν είμαι κουρασμένη, μπαίνω σε λεωφορείο.
Από το δρόμο που παίρνω το λεωφορείο, περνάνε 5; 6; δε θυμάμαι. Βολεύομαι με όλα. Υποτίθεται ότι όλα περνάνε κάθε 10 με 15 λεπτά. Δεν καταλαβαίνω όμως, γιατί θα πρέπει να περιμένουμε ακόμη και 30 λεπτά για να περάσει κάποιο; Και να μαζεύονται 200 άτομα στη στάση. Προφανώς περνάνε κάθε 10 με 15 λεπτά, όταν λειτουργούν κανονικά. Προφανώς κυκλοφορεί το 1/3 των λεωφορείων. Για να μεταφέρουν τον ίδιο αριθμό προβάτων... εεε... συγνώμη, πολιτών ήθελα να πω.
Μπαίνεις στο λεωφορείο κι εκείνο σέρνεται γιατί έχει πιάσει έδαφος από το βάρος. Στην ανηφόρα βογγάει. Μου 'ρχεται να κατέβω να το σπρώξω. Όσοι χώρεσαν, χώρεσαν. Οι υπόλοιποι θα στοιβαχτούν στο επόμενο που θα περάσει σε μισή ώρα. Οι πόρτες κλείνουν με το ζόρι. Για να κατέβεις στη στάση σου, πρέπει να κατεβάσεις το μισό λεωφορείο που έχει αγκαλιάσει τις πόρτες. Δε γίνεται να περάσεις από πάνω τους. Αναπνέεις ιδρώτα, σκόρδο, παστουρμά και ό,τι άλλο βγάζει ο άλλος από πάνω του και το αφήνει στον αέρα. Πάνω απ' όλα, σεβασμός στον πολίτη.
Με τον ηλεκτρικό, έχει ακόμα πιο μεγάλη πλάκα. Για παράδειγμα, ξεκινάς από τον Πειραιά που είναι το σπίτι σου, για να φτάσεις στην Κηφισιά που είναι η δουλειά σου. Μέχρι πριν από λίγο καιρό, έμπαινες και ήξερες ότι μετά από μία ώρα και την ανάγνωση ενός βιβλίου και δύο εφημερίδων, θα είχες φτάσει. Τώρα πρέπει να ζήσεις την περιπέτεια. Στο Μοναστηράκι θα κατέβεις. (Μην τσινάς, δε σε πετάμε έξω, το ξέρουμε ότι πλήρωσες εισιτήριο για να πας στη δουλειά σου). Θα πάρεις το μετρό. Με το μετρό θα πας στο Σύνταγμα. Θα κατέβεις. (Ε, τώρα τι τη θες την γκρίνια; Δε σε πετάμε, λέμε. Τα ΜΜΜ είναι πάντα στις υπηρεσίες σου). Θα πάρεις άλλη γραμμή, για Αττική. Θα κατέβεις. (Ρε φίλε, χαλάρωσε. Κάνουμε μεγαλόπνοο έργο εδώ πέρα. Για σένα δουλεύουμε. Δε γίνεται και την πούτσα στο μουνί και της ψυχή στον παράδεισο). Θα πάρεις το λεωφορείο (ειδική γραμμή, ευγενική προσφορά σε όσους επιλέγετε ηλεκτρικό για τις μετακινήσεις σας). Θα σε πάει Πατήσια. (Κοίτα, μην κάνεις συνειρμούς και μου λες εμένα ότι τρως γαμήσια, γιατί θα χεστούμε, αχάριστε επιβάτη). Εκεί μπορείς να πάρεις ξανά τον ηλεκτρικό. Θα μπεις στο τρένο, θα μείνεις κάνα μισάωρο και θα περιμένεις να έρθουν και οι υπόλοιποι. Άλλα δύο δρομολόγια λεωφορείων τουλάχιστον. Όταν κάτσει καλά από το βάρος, θα ξεκινήσει. Ε, σε τρεις ώρες, τρία βιβλία και δώδεκα εφημερίδες, θα φτάσεις στη δουλειά σου.
Κι αν νομίζεις ότι στο μετρό θα συναντήσεις τον πολιτισμό, γελιέσαι. Ξέχνα τα παλιά μπερεκέτια. Μάθε να χρησιμοποιείς τα πόδια σου. Κάνει καλό. Σου το λέω εγώ που το παρατηρώ τις τελευταίες μέρες. Να δεις που θα μου σηκωθεί κι ο κώλος σε ένα μήνα. Και προτιμώ να ιδρωκοπιέμαι στο περπάτημα, παρά να με λούζει κρύος ιδρώτας, καθώς θα έχω μείνει μέσα στο λαγούμι του μετρό, επειδή κλάταρε από το βάρος.
Έχεις καταλάβει γιατί υπάρχει αυτό το χάλι στις συγκοινωνίες; Είναι γιατί δεν πληρώνεις. Αυτά τα κινήματα, μόνο κακό μπορούν να προκαλέσουν στην εξαιρετική ποιότητα υπηρεσιών που ελάμβανες μέχρι σήμερα. Άμα δεν πληρώνεις μανάριμ, πώς θα το συντηρήσουμε το όχημα; Πώς θα προχωρήσουν τα έργα; Πώς θα πληρωθούν οι οδηγοί; Πώς θα γίνουν τα σωστά δρομολόγια;
Προτείνω να δημιουργηθεί ένα κίνημα με το όνομα "πληρώνω κάτι παραπάνω, δίνω και κώλο άμα λάχει". Για την πρόοδο και την ευημερία μας, γαμώ τον πολιτισμό μας.

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Η κατσαρόλα κι η χαζοβιόλα


Σάββατο απόγευμα, μετρό (τι το 'θελα και δεν πήγαινα με τα πόδια), στριμοκωλίδι. Ρουφιέμαι για να πιάνω λιγότερο χώρο, που έτσι κι αλλιώς είμαι μισή από τους υπόλοιπους. Νιώθωντας την ανάσα μιας νεαράς πάνω στο μπράτσο μου, ευχαριστώ το Θεό (και τον μπαμπά) για το ύψος που μου έδωσε κι έχω τη δυνατότητα να αναπνέω και λίγο αέρα, αφού βρίσκομαι ένα κεφάλι πάνω απ' τους άλλους.
Στάση Σύνταγμα. Θα βγούνε όλοι, σκέφτομαι και χαίρομαι. Δεν έχω δει ακόμη ότι αυτοί που περιμένουν να μπούνε είναι περισσότεροι. Δύο μεσόκοποι κύριοι σηκώνονται από τα καθίσματα για να προχωρήσουν προς την έξοδο. "Κορίτσια θα βγείτε;" ρίχνει την ερώτηση ο ένας απ' αυτούς σε δυο νεαρές που βρίσκονται μπροστά τους. Ήταν μια καλή ευκαιρία να κάνουν μια γνωριμία για να έχουν και παρέα στον αγώνα. "Όχι, περάστε" του απαντάει η μία απ' αυτές. "Τι, δεν πάτε εσείς στο Σύνταγμα;" (Άμα σου λέω εγώ ότι ψάχνουν παρέα για τον αγώνα, να με ακούς).
Και εδώ αρχίζει ο ενδιαφέρων διάλογος. Ακούω τη φωνή μου έτσι όπως την κάνω όταν παριστάνω τη χαζή. Είχα την εντύπωση ότι εγώ επινόησα αυτόν τον τύπο γκόμενας με την τσιριχτή - ναζιάρικη - παιχνιδιάρικη φωνή και το χαμόγελο που ταιριάζει με το σπινθηροβόλο, αλλά κατά βάθος χαμένο βλέμμα. Τώρα διαπιστώνω ότι αυτή η γκόμενα υπάρχει. Και απαντάει στον κύριο που πάει να διαδηλώσει. "Θα πάμε αύριο". "Θα πάρουμε και κατσαρόλες" συμπληρώνει η φίλη της με την ίδια φωνή. Και οι δύο μαζί κάνουν χαρούλες.
Μπράβο κορίτσια. Να πάρετε και κατσαρόλες, να ρίξετε και τη γαλανόλευκη στους ώμους και να φωνάξετε "Εθνική Ελλάδος, γεια σου" μαζί με τον Σαββόπουλο που προσφάτως εξέφρασε επίσημα τον προβληματισμό του μαζί με άλλους ανθρώπους του πνεύματος, με κείνο το κείμενο που υπέγραψαν οι ακαδημαϊκοί (ξέρεις, η ελιταρία των γραμμάτων και των τεχνών) και βγήκαν από την υποχρέωση.
Μπράβο κορίτσια. Σε σας βασίζεται η επανάσταση. Στις κατσαρόλες σας (που ελπίζω να ξέρετε τουλάχιστον να τις χρησιμοποιείτε στην κουζίνα, γιατί ίσως εκεί είναι το ιδανικό μέρος που μπορείτε να αναδείξετε την αξία σας).
Οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα είναι μούτζες, φωνές και κατσαρόλες. Έτσι, να ξεδώσουμε και λίγο. Να δούμε κόσμο, να κάνουμε και καμιά ενδιαφέρουσα γνωριμία άμα λάχει.
Ήμουν πολύ αισιόδοξη όταν ξεκίνησε αυτή η ιστορία. Και τώρα είμαι. Δε θα μου τη χαλάσουν δυο χαζογκόμενες με τις κατσαρόλες τους. Ούτε κάτι ψηφίσματα στα οποία κατέληξαν οι ατελείωτες ώρες συνελεύσεων, που δείχνουν ότι ακόμα, το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η κατσαρολάδα προς το Σύνταγμα με ξεσηκωμό του κόσμου στο δρόμο και αν θα εκπέμπει το ραδιόφωνο από το Σύνταγμα κι από προτάσεις και λύσεις στο πώς θα ξεκουμπιστούν, στο τι θα γίνει μετά, στο ποιος, πώς, τι, τίποτα.
Και τώρα είμαι αισιόδοξη. Δε θα μου τη χαλάσουν οι χαζογκόμενες. Αλλά, γαμώτο, κάνουν τόσο θόρυβο με τα κλαπατσίμπαλα που δεν μπορεί να γίνει σωστή συζήτηση. Ναι, αυτό είναι. Χρειάζεται ησυχία για να μην αποσυντονίζονται όσοι συμμετέχουν στη συνέλευση και να μην παρασύρονται από το πανηγυρτζίδικο της υπόθεσης.
Τέλος. Είμαι αισιόδοξη. Δε θα μου τη χαλάσουν οι χαζογκόμενες με τις κατσαρόλες τους. Ούτε η ιστορία με τις διαδηλώσεις της κατσαρόλας που έφεραν τον Πινοσέτ στη Χιλή. Εξάλλου, εμείς τον έχουμε ήδη τον Πινοσέτ. Δεν το λέω εγώ. Ο Τσίπρας το λέει κι ο Πεταλωτής παρεξηγείται γιατί του χάλασε τη σοσιαλιστική φαντασίωση.
Είμαι αισιόδοξη γιατί, τι στο καλό, θα βγει κάτι μετά από τόσες μέρες. Πριν μας φέρουν κάτι άλλο. Θα μάθουμε και στις χαζογκόμενες ότι αυτό που γίνεται δεν είναι παιχνίδι. Ότι είναι πολιτική. Θα τους εξηγήσουμε και τι σημαίνει πολιτική. Θα μάθουν το διαφορά ανάμεσα στην πολιτική και το κόμμα. Ότι πολιτική είναι ακόμα και το ότι κυκλοφορούσαν με μετρό κι όχι με κάρο, κόμμα είναι αυτό που δεν τις βόλεψε με εξάμηνη σύμβαση σε κάποια θέση, παρόλο που το ψήφισαν οι γονείς τους. Θα μάθουν κι αυτές τι θέλουν. Θα ανοίξουν τα μυαλά τους. Λες;