Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Ποιηουργία


Σήμερα διάβαζα ποίηση. Συγκεκριμένα, και δεν ξέρω αν είναι επειδή (επιτέλους) άρχισα να μαθαίνω τούρκικα και επηρεάστηκα, διάβαζα τουρκική ποίηση.
Γενικώς μ' αρέσει η ποίηση. Κι έχω διαβάσει πολύ απ' αυτήν. Και πριν από λίγο καιρό, διάβαζα Κατσαρό. Τον αγαπώ. Τι κρίμα που μας συνδέει μόνο μια απλή συνωνυμία. Πολύ θα ήθελα να είναι ο παππούς μου. Από την άλλη, καλύτερα που δεν είχα τέτοιες ρίζες, γιατί νομίζω ότι θα έβγαινα εντελώς σαλεμένη.
Όσο κι αν μ' αρέσει η ποίηση, κατέληξα πεζή. Μέχρι τώρα δεν έχω γράψει ούτε μια σειρά ποιητικού λόγου. Αντιθέτως, έχει γεμίσει ο τόπος με τις πεζότητές μου.
Τον τελευταίο καιρό, παρακολουθώντας τον κόσμο του φβ, παρατηρώ ότι ο ποιητικός λόγος, ειδικά αυτός που έχει ευαισθησία ή πολυπλοκότητα, έχει μεγάλο σουξέ. Όσο πιο ευαίσθητος και πολύπλοκος, τόσο πιο πολλά τα λάικ. 
Ναι ρε. Είμαι λαϊκάντζα. Θέλω κι εγώ πολλά λάικ. Αφήνω πίσω το πεζό παρελθόν μου και ξεκινάω από αυτήν τη στιγμή την ποίηση. Με πάθος, μυστήριο, ευαισθησία, υπονοούμενα και πολλά αποσιωπητικά...

Σκίρτημα

Θα 'ρθεις να με βρεις
σ' ένα δωμάτιο...
υγρό και σκοτεινό...
σα να 'ναι βγαλμένο 
από σκηνή βιβλίου του Ντίκενς

Θα φοράω κορσέ με ζαρτιέρες
και διχτυωτές κάλτσες
που θα αποκαλυφθούν... 
μόλις τραβήξεις την πατατούκα
που θα με προστατεύει από το κρύο

Θα φοράς το σώβρακο
με τον Σούπερμαν...
που σου πήρα 
πέρσι στο Παρίσι...
τότε...
που...
αποκαλύφθηκε
γενναία και περήφανα...
εμπρός μου...
το μεγαλείο...
της ψυχής σου

Η υγρασία του χώρου
θα αυξηθεί κατακόρυφα
μα δε θα μπορεί να σβήσει
τη φλόγα...
που θα καίει...
και θα λιώνει...
ό,τι συναντά στο διάβα της

Κι όταν θα σε ονομάσω πύραρχο
θα βγάλεις...
τη μάνικα...
και θα γίνουν όλα...
θάλασσα...

Την επόμενη φορά, θα γράψω κάτι για τ' ολόγιομο φεγγάρι. 
Κι όποιος μου πει ότι γράφω μαλακίες, θα του τις δώσω να τις φάει. Κι αυτές και όσες άλλες έχει λαϊκάρει.

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Το βρήκες, το θες και ξυρισμένο

Αυτήν τη φράση χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να πούμε σε κάποιον ότι δεν του αξίζει το καλό το πράμα, στην προκειμένη περίπτωση, το ξυρισμένο μουνί. Κι ας αρκεστεί σ' αυτό που με το ζόρι βρήκε και πολύ του πέφτει.
Αυτό σκέφτηκα μετά τα σχόλια που διάβασα σε κάποιο κείμενο για αξύριστο μουνί γνωστής ηθοποιού. Πέρα από το ότι είναι δικαίωμά της να το έχει όπως θέλει, να το φωτογραφίζει και γενικώς να μη μας δίνει λογαριασμό για το πως θα το διαχειριστεί, κάποια σχόλια μου φάνηκαν τελείως κουλά.
Ξυρισμένο το έχουν οι πορνοστάρ, έμαθα ξαφνικά. Το ξυρισμένο θυμίζει παιδικό (οπότε ότι αυτός που το προτιμάει έτσι είναι παιδόφιλος, αν δεν τον κάνουμε εμείς οι ίδιες παιδόφιλο). Βέβαια, είναι κι αυτοί που το προτιμούν δασύτριχο. Γούστα είναι αυτά και δεν μπορώ να πάω κόντρα στον κάθε μερακλή.
Εξάλλου, υπάρχουν πολλά είδη μουνιών: Τα γλυκά και τα υγρά από τη μια, τα ξινά, τα στεγνά και τα φαρμακερά από την άλλη. Κατηγορίες που μπορείς να κάτσεις και να τις αναλύσεις μέσα σε πολλές σελίδες. Μπροστά σ' αυτές τις κατηγορίες, τα ξυρισμένα και τα αξύριστα, θα έλεγε κανείς ότι δεν αξίζουν και τόσο την προσοχή μας. Διαφωνώ. Έχουν κι αυτά το ενδιαφέρον τους.
Θυμήθηκα μια φίλη μου από την Κομοτηνή και την Τουρκάλα γειτόνισσά της. Οι Τουρκάλες και γενικά οι λαοί της Ανατολής, δεν έχουν καλές σχέσεις με τις τρίχες. Και, αιώνες τώρα, αποτριχώνουν όλο τους το σώμα, εκτός από φρύδια (τα οποία ωστόσο φροντίζουν) και μαλλιά. Έχουν ανακαλύψει και διάφορες μεθόδους αποτρίχωσης, όπως η ζάχαρη με το λεμόνι, αυτό που ξέρουμε ως χαλάουα. Λόγω της ζέστης που επικρατούσε στις περιοχές τους, οι θάμνοι από τρίχες ήταν μια καλή φωλιά τόσο για τα μικρόβια, όσο και για τις μουνόψειρες, ενώ δεν ταίριαζαν και στην αισθητική τους. Οι νύφες έπρεπε να είναι απολύτως άτριχες. Αυτό σήμαινε καθαριότητα και σεβασμός προς το σύζυγο. Αυτό συνέβαινε και με την Γκιουλτέν (αν θυμάμαι καλά το όνομά της) τη γειτόνισσα της φίλης μου. Δεν υπήρχε περίπτωση να δώσει στον άντρα της μουνί απεριποίητο. Του άξιζε το καλύτερο και το καλύτερο έπρεπε να το έχει αυτή.
Κι εγώ, έχοντας ζήσει τόσα χρόνια στην Κομοτηνή, είχα κατανοήσει την κουλτούρα του ξυρισμένου μουνιού, λόγω της παράδοσης. Πέρα απ' αυτό, οι Τουρκάλες δεν έχουν και μεγάλη εκτίμηση στο χαρτί υγείας. Το ότι το σκούπισες, δε σημαίνει κι ότι το καθάρισες. Άμα δεν πλυθεί, καθαρό δε γίνεται. Αν πάλι έχει και τρίχες που συγκρατούν το σκατό, το κάτουρο και τα κολπικά υγρά (τα οποία μπορούν να ξεραθούν εκεί πάνω, παριστάνοντας τα απολιθώματα) θέλει και βούρτσα για να καθαρίσει.
Με τον πούτσο είναι διαφορετικά τα πράγματα. Όχι πως με ένα τίναγμα τη βγάζει καθαρή (έκφραση που έχει σχέση με άλλη τρύπα), αλλά είναι εξωτερικό σημείο του σώματος, που μάλιστα προεξέχει. Τον παίρνει τον αέρα του. Οι δε μουσουλμάνοι κάνουν και σουνέτ και ελευθερώνουν τη βάλανο, ώστε να παίρνει περισσότερο αέρα και να αποφεύγεται η παραγωγή τυροκομκών προϊόντων. Το μουνί είναι κρυμμένο, καλυμμένο με δίπλες που, το καλοκαίρι ειδικά, ιδρωκοπιούνται. Άμα ρίξεις και τη γούνα από πάνω, πάει, το έπνιξες. Και το μουνί και όποιον το πλησιάσει. Εκτός κι αν του αρέσει το καμαμπέρ.
Η Γκιουλτέν είχε πάθος με την καθαριότητα. Όλα και όλοι της βρωμούσαν. Έτσι και της μύριζε ο ιδρώτας κάποιου, ταραζόταν. Έβρισκε αμέσως τι είχε φάει, ο άπλυτος. Έτσι και πήγαινες στην τουαλέτα και δεν άκουγε μετά το νερό να ρέει, δε δίσταζε να σε πει βρωμιάρα. Όταν έβγαινε έξω, πάντα κουβαλούσε ένα δεύτερο βρακί και σύνεργα καθαρισμού για περίπτωση ανάγκης. Αν, για παράδειγμα, καθόταν κάπου έξω για καφέ και χρειαζόταν να πάει τουαλέτα, δεν μπορούσε να το πλύνει όπως ήθελε, αλλά ένα καθαρό βρακί μπορούσε να βάλει. Μην πάθει και τίποτα στο δρόμο και τη βρούνε ακάθαρτη.
Είχε πάει η φίλη μου να χειρουργηθεί. Δεν της έδωσε ευχές για καλό κουράγιο, επιτυχή έκβαση της επέμβασης και άλλα τέτοια άχρηστα. Της έδωσε συμβουλή. Της είπε για μια δική της επέμβαση, όπου είχαν να λένε πως ήταν η ασθενής με το πιο καθαρό μουνί. Κι είναι πολύ σημαντικό να εκτιμούν τη λάμψη του αιδοίου σου. Έτσι κι αυτή έπρεπε να το ξυρίσει και να το πλύνει καλά πριν πάει στο χειρουργείο. Να είναι καθαρό, τριζάτο και μπουζάτο. Μετά την επέμβαση, της τηλεφώνησε. Το πρώτο πράγμα που της είπε: "Είχες μουνί μπουζάτο;". Αφού βεβαιώθηκε ότι δε θα μιλάνε για τη φίλη της χαρακτηρίζοντάς την βρωμόμουνο, τη ρώτησε κι αν είναι καλά.
Οι Ελληνίδες τις πουτάνες τις λένε και παστρικές. Επειδή το πλένουν. Φαντάσου πόσο αντίθετες είναι στο πλυμένο μουνί. Πόσο απέχει η κουλτούρα τους από την κουλτούρα της Ανατολής. Η Γκιουλτέν δεν είναι πουτάνα. Ούτε πορνοστάρ.Το έχει για να το δίνει στον άντρα της και να τον ικανοποιεί, ώστε να ικανοποιείται και η ίδια. Διότι δε γίνεται να του δίνεις του ανθρώπου να φάει την τριχάρα που έχει μαζέψει του κόσμου την μπίχλα. Δεν τον σέβεσαι έτσι. Δε σέβεσαι ούτε τον εαυτό σου κι αυτό που κουβαλάς. Έχω παρατηρήσει ότι σε περιόδους αποχής και κατάθλιψης, ξεχνάω το ξυραφάκι για αρκετές μέρες. Είναι το πρώτο σημάδι που με κάνει να σκεφτώ ότι παραμέλησα τον εαυτό μου και πρέπει να επανέλθω. Ο άντρας της Γκιουλτέν είναι ναυτικός. Όμως το ότι λείπει για καιρό από το σπίτι, δεν την κάνει να εγκαταλείπει το ξύρισμα. Μπουζάτο για τον άντρας της, μπουζάτο και για την αφεντιά της. Και είμαι σίγουρη ότι κάνουν σπουδαία γαμήσια για αυτόν το λόγο. Άμα προσέχεις πώς είναι αυτό που δίνεις, ξέρεις και πώς να το δώσεις.
Η έκφραση "μουνί μπουζάτο" έμεινε να συνοδεύει τη ζωή μας και την αξιοπρέπειά μας. Γιατί πρέπει να αγαπούμε αυτό που κουβαλάμε και το φροντίζουμε. Γιατί είναι μια ένδειξη ότι αγαπούμε και φροντίζουμε κι αυτόν που το απολαμβάνει. Δεν ξέρω τελικά ποια είναι πιο πουτάνα. Αυτή που σου δίνει το καλύτερο κομμάτι της ή αυτή που σκέφτεται ότι το βρήκες, το θες και ξυρισμένο; Και η δικαιαολογία "έτυχε σήμερις" δεν πρέπει να ισχύει.


Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Οι κάγκουρες των Εξαρχείων


Αρχικά να ξεκαθαρίσω τη θέση μου. Πιστεύω ότι οι ειρηνικές διαδηλώσεις σε καιρό πολέμου είναι για γέλια. Κι επειδή, καιρό τώρα, μας πολεμούν, πρέπει να αντιδρούμε ανάλογα. Για τα δίκια μας και τα δικαιώματά μας που τα έχουνε τσαλαπατήσει. Το έλεγε και ο αείμνηστος Peter Tosh: “I don't want no peace, I need equal rights and justice”.
Δε γίνεται, κύριε μπάτσε μου, να με ποτίζεις χημικό επειδή τόλμησα... tsantiri.gr

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Κομψή, μικρή μου μαϊμουδίτσα


Κυριακή στο Κολωνάκι. Κατευθύνομαι προς το Σύνταγμα.
Μπροστά μου περπατά το ζεύγος. Με την ίδια κατεύθυνση. Μετά τους πρωινούς τους καφέδες, πάνε να πάρουν το μετρό και να επιστρέψουν, Άγιο Αντώνιο μεριά.
Κομψότατο ζεύγος. Το στάιλινγκ ανέλαβαν οι νεωτερισμοί Χατζηπαπαχαραλαμπόπουλος γι αυτόν και η μπουτίκ Λέλα γι αυτήν. Συνοικιακά καταστήματα σίγουρα, γιατί τέτοια ρούχα δεν έχω δει ούτε στην Αιόλου που ψωνίζει η γιαγιά μου.
Αυτό που ξεχωρίζει όμως, είναι η τσάντα που κρατάει εκείνη με καμάρι. Δεν ξέρω γιατί καμαρώνει τόσο. Τη βρίσκω απαίσια. Κι αυτό το «LV» χρώματος σκατουλί -δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει- που επαναλαμβάνεται σε όλη την έκταση της τσάντας, το βρίσκω ακόμα πιο απαίσιο... eyedoll.gr

Αγία οικογένεια


Μετακόμισα. Από την καρδιά των Εξαρχείων, στη Νεάπολη.
Δυο βήματα θα μου πεις, αλλά και δύο διαφορετικοί κόσμοι. Από κει που άκουγα όλη μέρα μουσικές και φωνές νέων (από γείτονες ή παρακείμενα μπαράκια) τώρα ακούω παιδάκια, παιδάκια, παιδάκια και εκτός από παιδάκια, ακούω και παιδάκια, καθώς επίσης ακούω παιδάκια.
Όχι, δεν πιστεύω ότι η εμφάνιση του Ηρώδη θα με σώσει. Δε μου φταίνε αυτά. Οι γονείς τους φταίνε, που δεν ασχολούνται.
Ουρλιάζει, που λες, το παιδάκι, η μάνα τίποτα. Μαγειρεύει, ξεσκονίζει, μιλάει στο τηλέφωνο, πίνει καφέ, κάνει οτιδήποτε εκτός από το να δει τι θέλει το παιδί της... eyedoll.gr

Η κότα η λιράτη


Είναι κοινωνική, αεράτη, έξυπνη, μορφωμένη, καλλιεργημένη, ματσωμένη και, πάνω απ' όλα, πετυχημένη.
Το σπίτι της τη βλέπει ελάχιστα. Και το παιδί της το ίδιο. Το μεγαλώνει η νταντά με το φόβο του μπαμπούλα. Όταν μεγαλώσει, θα αντιμετωπίζει την αλήθεια με φόβο και την ψευτιά με θράσος.
Δεν έχει χρόνο για πολλά. Γραφείο, ψώνια, δημόσιες εμφανίσεις, πού πρώτα, παντού είναι καλεσμένη.
Παντού φροντίζει να είναι καλεσμένη... eyedoll.gr

Κατούρα να φύγουμε


Περπατούσα ένα βράδυ στην Αιόλου με δυο σακούλες ψώνια στα χέρια κι ένα τηλέφωνο στο αυτί.
Και τον είδα.
«Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό μπροστά στα μάτια μου, μπροστά στα μάτια τόσου κόσμου» είπα στο τηλέφωνο.
Ο τύπος κατουρούσε δημοσίως.
Σιγά το πράγμα. Έχει γίνει η Αθήνα ουρητήριο.
Αλλά αυτός δεν πήγε να χωθεί σε κάποιο στενό, ούτε προτίμησε καμιά γωνία. Κατουρούσε στη μέση του πεζοδρόμου, έχοντας επιλέξει ένα παρτέρι για τουαλέτα... eyedoll.gr

Το σουτιέν και το μουστάκι


Μου αρέσει όταν η μάνα μου με συγκρίνει με τη γιαγιά μου, λέγοντας "όνομα και πράμα".
Μπορεί αυτή να κακοπέρασε με την κακιά πεθερά (όχι, η σύγκριση δεν έχει να κάνει μ' αυτό) αλλά εγώ πάντα θαύμαζα τον τσαμπουκά της. Μακάρι να της μοιάσω.
Η γιαγιά Κωνσταντία συζούσε με τον παππού, χωρίς γάμο. Είχε κι αυτή μια κακιά πεθερά που δεν ήθελε με τίποτα τη Σμυρνιά την τσιγαρού, που ζούσε μακριά από την οικογένειά της.
Το αποκορύφωμα ήταν όταν, μετά από ένα ταξίδι στο νησί της, επέστρεψε με ένα βρέφος ορφανό που δεν είχε τι να γίνει και τον ανάγκασε να το υιοθετήσει... eyedoll.gr

Το γουρούνι της ζωής μου


Ποτέ μην υποτιμάς ένα χώρο. Το έκανα και άλλαξα γνώμη.
Καθόμουν ένα απόγευμα με μια παρέα στο Φίλιον. Στον ίδιο χώρο, σύσσωμο το ΚΑΠΗ του Κολωνακίου. Βαρεμάρα.
Με παρηγορούσε μόνο ότι αυτό το μέρος θα μπορούσε να είναι το κέντρο του κόσμου. Ό,τι θες περνάει από κει. Να έχεις μάτια να βλέπεις και αυτιά ν’ ακούς.
Εκείνο το απόγευμα πέρασε Εκείνος. Πρώτα εμφανίστηκε ο φίλος του.
Κοίταξα την Ελισάβετ δίπλα μου που δεν της ξεφεύγουν κάτι τέτοια και γέλασα. Μόλις δει πλανόδιο με άχρηστα γκατζετάκια, παθαίνει μια ταραχή και τα θέλει όλα... eyedoll.gr

Η βιτρίνα και η πείνα


Πρώτα πρώτα, αυτό το «γιορτάΖΕΙ» δεν είναι καθόλου πρωτότυπο. Έχω βαρεθεί να το βλέπω, χρόνια τώρα, να το χρησιμοποιούν ταυτίζοντας προϊόντα, υπηρεσίες και καταστάσεις με τη ζωή. Και να υπάρχει ζωή, το δέχεσαι. Αλλά σε μια πόλη σαν την Αθήνα, θα ταίριαζε περισσότερο το «η Αθήνα πενθεί και τιμά τα θύματά της» από το να κάνουμε τόσο αγωνιώδεις προσπάθειες για την προσωρινή, αν όχι εικονική ανάστασή τους λόγω εορτών... travelvoice.gr

Εκτεθείτε ανεπανόρθωτα


Έχω πάει σε πολλές εκθέσεις, αλλά στη Philoxenia δεν είχε τύχει μέχρι τώρα. Με πήρε η κυρία διευθύντρια, που είναι χρόνια στο χώρο, από το χέρι και μου είπε: «Έλα να γνωρίσεις τον καινούργιο σου κόσμο, όλο μαζί κι από κοντά».
Φανταζόμουν ότι θα βρεθώ στο μαγικό κόσμο του τουρισμού, όπου δε θα ξέρω πού να πρωτοκοιτάξω και πού να βρω να αποθηκεύσω τόση πληροφορία που θα συλλέξω... travelvoice.gr

Καλώς ήρθε το ευρώ


Άντε πάλι να κάνεις μετατροπές τα ευρώ σε δραχμές. Είδαμε και πάθαμε μέχρι να συνηθίσουμε το ευρωπαϊκό νόμισμα. Στο τέλος καταλήξαμε στη στρογγυλοποίηση. Αντικαταστήσαμε τις 100 δραχμές με το ευρώ και ησυχάσαμε. Αναρωτιέμαι, αν επιστρέψουμε στη δραχμή, το μικρό μπουκάλι το νερό θα εξακολουθεί να κάνει 50 δραχμές όπως τότε, που ξαφνικά το πενηντάρικο έγινε πενηντάλεπτο; Τώρα βέβαια, μπορεί να φτάσει και στις 50.000. Ποτέ μην υποτιμάς μια υποτίμηση.
Δεν είναι δικά μου σενάρια αυτά. Όχι πως δεν πέρασαν από το άρρωστο μυαλό μου, αλλά ήρθε η πραγματικότητα και απέδειξε ότι δεν είναι τόσο άρρωστο... travelvoice.gr

Αθλητισμός, άθλος και αθλιότητα

Όταν κάποιος θέλει να παρακολουθήσει κάποιον, φοράει καμπαρντίνα, καπέλο και μαύρα γυαλιά και (λέμε τώρα) περνάει απαρατήρητος. Όταν κάποιος συμμετέχει σε αθλητικό γεγονός, ντύνεται αθληταράς. Μαύρο ελαστικό αθλητικό σύνολο, πορτοκαλί πατούμενο ασορτί με το χρώμα των ακουστικών και το γυαλί αεροτομή, γιατί ένα σπιντ το έχεις, ο φιτ ο άνθρωπος... travelvoice.gr

Ούτε φασίστες – ούτε κομμουνιστές… Απλώς… μαλάκες!


Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα μόλις άκουσα τον Πάγκαλο να μιλάει σε γαλλική εκπομπή, ήταν το πόσο ωραία το δουλεύει το γαλλικό. Με αξάν Παριζιάνου. Εντυπωσιάστηκα. Ακουγόταν σχεδόν πολιτισμένος.
Εκεί που έλεγα ότι δε γίνονται αυτά τα πράγματα, τσουπ! ξύπνησε ο Πάγκαλος που όλοι αγαπήσαμε. Έγινε αναφορά στους αγανακτισμένους, αγανάκτησε ο άνθρωπος, με το δίκιο του κατέβασε καντήλια... tsantiri.gr

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

Η μόδα και η ρόδα. Αυτή που γυρίζει.

Αχ, Λάκη μου. Πού να το 'ξερες ότι από τον Διογένη όπου γλεντοκοπούσες, θα βρισκόσουν κλεισμένος σε πιθάρι. Ούτε καν απ' τα σαλόνια στα αλώνια.
Είναι τραγικό. Να γλεντάς αμέριμνος, ξοδεύοντας τα λεφτά που χρωστάς σε δημόσιο και ιδιώτες, έτσι, για να κινείται η αγορά της νύχτας, και να γυρνάς επίσης αμέριμνος στο σπίτι σου τα ξημερώματα και να σου έρχονται εκείνοι οι ξεπεσμένοι τύποι και να σε συλλαμβάνουν. Και το χειρότερο, να λες το περίφημο "ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε" και να μη δίνουν σημασία.
Αλλά κι εσύ, βρε μάνα μου, φέσωσες το σύμπαν και το διασκέδαζες με τόση άνεση; Δεν είχες μάθει ότι σε ψάχνουν οι φεσωμένοι; Δεν είχες υποψιαστεί τίποτα, να τα μαζέψεις και να φύγεις, να στήσεις την ίδια πετυχημένη καριέρα και στο εξωτερικό; Ή μήπως εκεί δεν πιάνουν αυτά τα κόλπα;
Αχ, Λάκη μου. Ξέρω. Ήταν η κακιά στιγμή. Γι' αυτό κι εγώ, έτσι, ως ένδειξη διαμαρτυρίας, θα κάψω όλα μου τα Burberry στη μέση της πλατείας Κολωνακίου. Θα σκίσω όλα μου τα D&G. Το Κολωνάκι δε θα είναι πια το ίδιο χωρίς εσένα. Η Μύκονος δεν έχει λόγο ύπαρξης μετά την τραγωδία σου. Μαύρα Χριστούγεννα θα κάνουμε, Λάκη μου. Κανένα πάρτι δε θα έχει επιτυχία, αν δεν είσαι κι εσύ μέσα. Δε θα μου κατεβαίνει η σαμπάνια και το foie gras.
Δε σου ταιριάζει, Λάκη μου, η φυλακή. Αυτή είναι για κάτι ρεμάλια αναρχικούς που διαμαρτύρονται για το χάλι της χώρας. Χάλι στο οποίο φτάσαμε γιατί πολλοί σαν εσένα κερδοσκοπούν και δεν πληρώνουν, Λάκη μου.
Αλλά μην ανησυχείς. Θα βρεις κι άλλους σαν εσένα εκεί μέσα. Τώρα που πήραν φόρα και άρχισαν οι συλλήψεις των καθωσπρέπει επιχειρηματιών, που ελπίζω να ακολουθήσει και η δήμευση των περιουσιών τους, εμείς, το φανατικό σου κοινό, είμαστε πιο ήσυχοι. Θα σας μαζέψουν όλους μαζί στο ίδιο κλουβί και μετά ελπίζω να σας βγάλουν μια βόλτα στην πόλη για να σας δείξουμε τη συμπαράστασή μας με τις ροχάλες μας.
Όλα τα καλά παιδιά μαζί. Γιατί μαζί τα φάγατε. Και ΜΑΣ φάγατε.