Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Ποιηουργία


Σήμερα διάβαζα ποίηση. Συγκεκριμένα, και δεν ξέρω αν είναι επειδή (επιτέλους) άρχισα να μαθαίνω τούρκικα και επηρεάστηκα, διάβαζα τουρκική ποίηση.
Γενικώς μ' αρέσει η ποίηση. Κι έχω διαβάσει πολύ απ' αυτήν. Και πριν από λίγο καιρό, διάβαζα Κατσαρό. Τον αγαπώ. Τι κρίμα που μας συνδέει μόνο μια απλή συνωνυμία. Πολύ θα ήθελα να είναι ο παππούς μου. Από την άλλη, καλύτερα που δεν είχα τέτοιες ρίζες, γιατί νομίζω ότι θα έβγαινα εντελώς σαλεμένη.
Όσο κι αν μ' αρέσει η ποίηση, κατέληξα πεζή. Μέχρι τώρα δεν έχω γράψει ούτε μια σειρά ποιητικού λόγου. Αντιθέτως, έχει γεμίσει ο τόπος με τις πεζότητές μου.
Τον τελευταίο καιρό, παρακολουθώντας τον κόσμο του φβ, παρατηρώ ότι ο ποιητικός λόγος, ειδικά αυτός που έχει ευαισθησία ή πολυπλοκότητα, έχει μεγάλο σουξέ. Όσο πιο ευαίσθητος και πολύπλοκος, τόσο πιο πολλά τα λάικ. 
Ναι ρε. Είμαι λαϊκάντζα. Θέλω κι εγώ πολλά λάικ. Αφήνω πίσω το πεζό παρελθόν μου και ξεκινάω από αυτήν τη στιγμή την ποίηση. Με πάθος, μυστήριο, ευαισθησία, υπονοούμενα και πολλά αποσιωπητικά...

Σκίρτημα

Θα 'ρθεις να με βρεις
σ' ένα δωμάτιο...
υγρό και σκοτεινό...
σα να 'ναι βγαλμένο 
από σκηνή βιβλίου του Ντίκενς

Θα φοράω κορσέ με ζαρτιέρες
και διχτυωτές κάλτσες
που θα αποκαλυφθούν... 
μόλις τραβήξεις την πατατούκα
που θα με προστατεύει από το κρύο

Θα φοράς το σώβρακο
με τον Σούπερμαν...
που σου πήρα 
πέρσι στο Παρίσι...
τότε...
που...
αποκαλύφθηκε
γενναία και περήφανα...
εμπρός μου...
το μεγαλείο...
της ψυχής σου

Η υγρασία του χώρου
θα αυξηθεί κατακόρυφα
μα δε θα μπορεί να σβήσει
τη φλόγα...
που θα καίει...
και θα λιώνει...
ό,τι συναντά στο διάβα της

Κι όταν θα σε ονομάσω πύραρχο
θα βγάλεις...
τη μάνικα...
και θα γίνουν όλα...
θάλασσα...

Την επόμενη φορά, θα γράψω κάτι για τ' ολόγιομο φεγγάρι. 
Κι όποιος μου πει ότι γράφω μαλακίες, θα του τις δώσω να τις φάει. Κι αυτές και όσες άλλες έχει λαϊκάρει.

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Το βρήκες, το θες και ξυρισμένο

Αυτήν τη φράση χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να πούμε σε κάποιον ότι δεν του αξίζει το καλό το πράμα, στην προκειμένη περίπτωση, το ξυρισμένο μουνί. Κι ας αρκεστεί σ' αυτό που με το ζόρι βρήκε και πολύ του πέφτει.
Αυτό σκέφτηκα μετά τα σχόλια που διάβασα σε κάποιο κείμενο για αξύριστο μουνί γνωστής ηθοποιού. Πέρα από το ότι είναι δικαίωμά της να το έχει όπως θέλει, να το φωτογραφίζει και γενικώς να μη μας δίνει λογαριασμό για το πως θα το διαχειριστεί, κάποια σχόλια μου φάνηκαν τελείως κουλά.
Ξυρισμένο το έχουν οι πορνοστάρ, έμαθα ξαφνικά. Το ξυρισμένο θυμίζει παιδικό (οπότε ότι αυτός που το προτιμάει έτσι είναι παιδόφιλος, αν δεν τον κάνουμε εμείς οι ίδιες παιδόφιλο). Βέβαια, είναι κι αυτοί που το προτιμούν δασύτριχο. Γούστα είναι αυτά και δεν μπορώ να πάω κόντρα στον κάθε μερακλή.
Εξάλλου, υπάρχουν πολλά είδη μουνιών: Τα γλυκά και τα υγρά από τη μια, τα ξινά, τα στεγνά και τα φαρμακερά από την άλλη. Κατηγορίες που μπορείς να κάτσεις και να τις αναλύσεις μέσα σε πολλές σελίδες. Μπροστά σ' αυτές τις κατηγορίες, τα ξυρισμένα και τα αξύριστα, θα έλεγε κανείς ότι δεν αξίζουν και τόσο την προσοχή μας. Διαφωνώ. Έχουν κι αυτά το ενδιαφέρον τους.
Θυμήθηκα μια φίλη μου από την Κομοτηνή και την Τουρκάλα γειτόνισσά της. Οι Τουρκάλες και γενικά οι λαοί της Ανατολής, δεν έχουν καλές σχέσεις με τις τρίχες. Και, αιώνες τώρα, αποτριχώνουν όλο τους το σώμα, εκτός από φρύδια (τα οποία ωστόσο φροντίζουν) και μαλλιά. Έχουν ανακαλύψει και διάφορες μεθόδους αποτρίχωσης, όπως η ζάχαρη με το λεμόνι, αυτό που ξέρουμε ως χαλάουα. Λόγω της ζέστης που επικρατούσε στις περιοχές τους, οι θάμνοι από τρίχες ήταν μια καλή φωλιά τόσο για τα μικρόβια, όσο και για τις μουνόψειρες, ενώ δεν ταίριαζαν και στην αισθητική τους. Οι νύφες έπρεπε να είναι απολύτως άτριχες. Αυτό σήμαινε καθαριότητα και σεβασμός προς το σύζυγο. Αυτό συνέβαινε και με την Γκιουλτέν (αν θυμάμαι καλά το όνομά της) τη γειτόνισσα της φίλης μου. Δεν υπήρχε περίπτωση να δώσει στον άντρα της μουνί απεριποίητο. Του άξιζε το καλύτερο και το καλύτερο έπρεπε να το έχει αυτή.
Κι εγώ, έχοντας ζήσει τόσα χρόνια στην Κομοτηνή, είχα κατανοήσει την κουλτούρα του ξυρισμένου μουνιού, λόγω της παράδοσης. Πέρα απ' αυτό, οι Τουρκάλες δεν έχουν και μεγάλη εκτίμηση στο χαρτί υγείας. Το ότι το σκούπισες, δε σημαίνει κι ότι το καθάρισες. Άμα δεν πλυθεί, καθαρό δε γίνεται. Αν πάλι έχει και τρίχες που συγκρατούν το σκατό, το κάτουρο και τα κολπικά υγρά (τα οποία μπορούν να ξεραθούν εκεί πάνω, παριστάνοντας τα απολιθώματα) θέλει και βούρτσα για να καθαρίσει.
Με τον πούτσο είναι διαφορετικά τα πράγματα. Όχι πως με ένα τίναγμα τη βγάζει καθαρή (έκφραση που έχει σχέση με άλλη τρύπα), αλλά είναι εξωτερικό σημείο του σώματος, που μάλιστα προεξέχει. Τον παίρνει τον αέρα του. Οι δε μουσουλμάνοι κάνουν και σουνέτ και ελευθερώνουν τη βάλανο, ώστε να παίρνει περισσότερο αέρα και να αποφεύγεται η παραγωγή τυροκομκών προϊόντων. Το μουνί είναι κρυμμένο, καλυμμένο με δίπλες που, το καλοκαίρι ειδικά, ιδρωκοπιούνται. Άμα ρίξεις και τη γούνα από πάνω, πάει, το έπνιξες. Και το μουνί και όποιον το πλησιάσει. Εκτός κι αν του αρέσει το καμαμπέρ.
Η Γκιουλτέν είχε πάθος με την καθαριότητα. Όλα και όλοι της βρωμούσαν. Έτσι και της μύριζε ο ιδρώτας κάποιου, ταραζόταν. Έβρισκε αμέσως τι είχε φάει, ο άπλυτος. Έτσι και πήγαινες στην τουαλέτα και δεν άκουγε μετά το νερό να ρέει, δε δίσταζε να σε πει βρωμιάρα. Όταν έβγαινε έξω, πάντα κουβαλούσε ένα δεύτερο βρακί και σύνεργα καθαρισμού για περίπτωση ανάγκης. Αν, για παράδειγμα, καθόταν κάπου έξω για καφέ και χρειαζόταν να πάει τουαλέτα, δεν μπορούσε να το πλύνει όπως ήθελε, αλλά ένα καθαρό βρακί μπορούσε να βάλει. Μην πάθει και τίποτα στο δρόμο και τη βρούνε ακάθαρτη.
Είχε πάει η φίλη μου να χειρουργηθεί. Δεν της έδωσε ευχές για καλό κουράγιο, επιτυχή έκβαση της επέμβασης και άλλα τέτοια άχρηστα. Της έδωσε συμβουλή. Της είπε για μια δική της επέμβαση, όπου είχαν να λένε πως ήταν η ασθενής με το πιο καθαρό μουνί. Κι είναι πολύ σημαντικό να εκτιμούν τη λάμψη του αιδοίου σου. Έτσι κι αυτή έπρεπε να το ξυρίσει και να το πλύνει καλά πριν πάει στο χειρουργείο. Να είναι καθαρό, τριζάτο και μπουζάτο. Μετά την επέμβαση, της τηλεφώνησε. Το πρώτο πράγμα που της είπε: "Είχες μουνί μπουζάτο;". Αφού βεβαιώθηκε ότι δε θα μιλάνε για τη φίλη της χαρακτηρίζοντάς την βρωμόμουνο, τη ρώτησε κι αν είναι καλά.
Οι Ελληνίδες τις πουτάνες τις λένε και παστρικές. Επειδή το πλένουν. Φαντάσου πόσο αντίθετες είναι στο πλυμένο μουνί. Πόσο απέχει η κουλτούρα τους από την κουλτούρα της Ανατολής. Η Γκιουλτέν δεν είναι πουτάνα. Ούτε πορνοστάρ.Το έχει για να το δίνει στον άντρα της και να τον ικανοποιεί, ώστε να ικανοποιείται και η ίδια. Διότι δε γίνεται να του δίνεις του ανθρώπου να φάει την τριχάρα που έχει μαζέψει του κόσμου την μπίχλα. Δεν τον σέβεσαι έτσι. Δε σέβεσαι ούτε τον εαυτό σου κι αυτό που κουβαλάς. Έχω παρατηρήσει ότι σε περιόδους αποχής και κατάθλιψης, ξεχνάω το ξυραφάκι για αρκετές μέρες. Είναι το πρώτο σημάδι που με κάνει να σκεφτώ ότι παραμέλησα τον εαυτό μου και πρέπει να επανέλθω. Ο άντρας της Γκιουλτέν είναι ναυτικός. Όμως το ότι λείπει για καιρό από το σπίτι, δεν την κάνει να εγκαταλείπει το ξύρισμα. Μπουζάτο για τον άντρας της, μπουζάτο και για την αφεντιά της. Και είμαι σίγουρη ότι κάνουν σπουδαία γαμήσια για αυτόν το λόγο. Άμα προσέχεις πώς είναι αυτό που δίνεις, ξέρεις και πώς να το δώσεις.
Η έκφραση "μουνί μπουζάτο" έμεινε να συνοδεύει τη ζωή μας και την αξιοπρέπειά μας. Γιατί πρέπει να αγαπούμε αυτό που κουβαλάμε και το φροντίζουμε. Γιατί είναι μια ένδειξη ότι αγαπούμε και φροντίζουμε κι αυτόν που το απολαμβάνει. Δεν ξέρω τελικά ποια είναι πιο πουτάνα. Αυτή που σου δίνει το καλύτερο κομμάτι της ή αυτή που σκέφτεται ότι το βρήκες, το θες και ξυρισμένο; Και η δικαιαολογία "έτυχε σήμερις" δεν πρέπει να ισχύει.


Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Οι κάγκουρες των Εξαρχείων


Αρχικά να ξεκαθαρίσω τη θέση μου. Πιστεύω ότι οι ειρηνικές διαδηλώσεις σε καιρό πολέμου είναι για γέλια. Κι επειδή, καιρό τώρα, μας πολεμούν, πρέπει να αντιδρούμε ανάλογα. Για τα δίκια μας και τα δικαιώματά μας που τα έχουνε τσαλαπατήσει. Το έλεγε και ο αείμνηστος Peter Tosh: “I don't want no peace, I need equal rights and justice”.
Δε γίνεται, κύριε μπάτσε μου, να με ποτίζεις χημικό επειδή τόλμησα... tsantiri.gr

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Κομψή, μικρή μου μαϊμουδίτσα


Κυριακή στο Κολωνάκι. Κατευθύνομαι προς το Σύνταγμα.
Μπροστά μου περπατά το ζεύγος. Με την ίδια κατεύθυνση. Μετά τους πρωινούς τους καφέδες, πάνε να πάρουν το μετρό και να επιστρέψουν, Άγιο Αντώνιο μεριά.
Κομψότατο ζεύγος. Το στάιλινγκ ανέλαβαν οι νεωτερισμοί Χατζηπαπαχαραλαμπόπουλος γι αυτόν και η μπουτίκ Λέλα γι αυτήν. Συνοικιακά καταστήματα σίγουρα, γιατί τέτοια ρούχα δεν έχω δει ούτε στην Αιόλου που ψωνίζει η γιαγιά μου.
Αυτό που ξεχωρίζει όμως, είναι η τσάντα που κρατάει εκείνη με καμάρι. Δεν ξέρω γιατί καμαρώνει τόσο. Τη βρίσκω απαίσια. Κι αυτό το «LV» χρώματος σκατουλί -δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει- που επαναλαμβάνεται σε όλη την έκταση της τσάντας, το βρίσκω ακόμα πιο απαίσιο... eyedoll.gr

Αγία οικογένεια


Μετακόμισα. Από την καρδιά των Εξαρχείων, στη Νεάπολη.
Δυο βήματα θα μου πεις, αλλά και δύο διαφορετικοί κόσμοι. Από κει που άκουγα όλη μέρα μουσικές και φωνές νέων (από γείτονες ή παρακείμενα μπαράκια) τώρα ακούω παιδάκια, παιδάκια, παιδάκια και εκτός από παιδάκια, ακούω και παιδάκια, καθώς επίσης ακούω παιδάκια.
Όχι, δεν πιστεύω ότι η εμφάνιση του Ηρώδη θα με σώσει. Δε μου φταίνε αυτά. Οι γονείς τους φταίνε, που δεν ασχολούνται.
Ουρλιάζει, που λες, το παιδάκι, η μάνα τίποτα. Μαγειρεύει, ξεσκονίζει, μιλάει στο τηλέφωνο, πίνει καφέ, κάνει οτιδήποτε εκτός από το να δει τι θέλει το παιδί της... eyedoll.gr

Η κότα η λιράτη


Είναι κοινωνική, αεράτη, έξυπνη, μορφωμένη, καλλιεργημένη, ματσωμένη και, πάνω απ' όλα, πετυχημένη.
Το σπίτι της τη βλέπει ελάχιστα. Και το παιδί της το ίδιο. Το μεγαλώνει η νταντά με το φόβο του μπαμπούλα. Όταν μεγαλώσει, θα αντιμετωπίζει την αλήθεια με φόβο και την ψευτιά με θράσος.
Δεν έχει χρόνο για πολλά. Γραφείο, ψώνια, δημόσιες εμφανίσεις, πού πρώτα, παντού είναι καλεσμένη.
Παντού φροντίζει να είναι καλεσμένη... eyedoll.gr

Κατούρα να φύγουμε


Περπατούσα ένα βράδυ στην Αιόλου με δυο σακούλες ψώνια στα χέρια κι ένα τηλέφωνο στο αυτί.
Και τον είδα.
«Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό μπροστά στα μάτια μου, μπροστά στα μάτια τόσου κόσμου» είπα στο τηλέφωνο.
Ο τύπος κατουρούσε δημοσίως.
Σιγά το πράγμα. Έχει γίνει η Αθήνα ουρητήριο.
Αλλά αυτός δεν πήγε να χωθεί σε κάποιο στενό, ούτε προτίμησε καμιά γωνία. Κατουρούσε στη μέση του πεζοδρόμου, έχοντας επιλέξει ένα παρτέρι για τουαλέτα... eyedoll.gr

Το σουτιέν και το μουστάκι


Μου αρέσει όταν η μάνα μου με συγκρίνει με τη γιαγιά μου, λέγοντας "όνομα και πράμα".
Μπορεί αυτή να κακοπέρασε με την κακιά πεθερά (όχι, η σύγκριση δεν έχει να κάνει μ' αυτό) αλλά εγώ πάντα θαύμαζα τον τσαμπουκά της. Μακάρι να της μοιάσω.
Η γιαγιά Κωνσταντία συζούσε με τον παππού, χωρίς γάμο. Είχε κι αυτή μια κακιά πεθερά που δεν ήθελε με τίποτα τη Σμυρνιά την τσιγαρού, που ζούσε μακριά από την οικογένειά της.
Το αποκορύφωμα ήταν όταν, μετά από ένα ταξίδι στο νησί της, επέστρεψε με ένα βρέφος ορφανό που δεν είχε τι να γίνει και τον ανάγκασε να το υιοθετήσει... eyedoll.gr

Το γουρούνι της ζωής μου


Ποτέ μην υποτιμάς ένα χώρο. Το έκανα και άλλαξα γνώμη.
Καθόμουν ένα απόγευμα με μια παρέα στο Φίλιον. Στον ίδιο χώρο, σύσσωμο το ΚΑΠΗ του Κολωνακίου. Βαρεμάρα.
Με παρηγορούσε μόνο ότι αυτό το μέρος θα μπορούσε να είναι το κέντρο του κόσμου. Ό,τι θες περνάει από κει. Να έχεις μάτια να βλέπεις και αυτιά ν’ ακούς.
Εκείνο το απόγευμα πέρασε Εκείνος. Πρώτα εμφανίστηκε ο φίλος του.
Κοίταξα την Ελισάβετ δίπλα μου που δεν της ξεφεύγουν κάτι τέτοια και γέλασα. Μόλις δει πλανόδιο με άχρηστα γκατζετάκια, παθαίνει μια ταραχή και τα θέλει όλα... eyedoll.gr

Η βιτρίνα και η πείνα


Πρώτα πρώτα, αυτό το «γιορτάΖΕΙ» δεν είναι καθόλου πρωτότυπο. Έχω βαρεθεί να το βλέπω, χρόνια τώρα, να το χρησιμοποιούν ταυτίζοντας προϊόντα, υπηρεσίες και καταστάσεις με τη ζωή. Και να υπάρχει ζωή, το δέχεσαι. Αλλά σε μια πόλη σαν την Αθήνα, θα ταίριαζε περισσότερο το «η Αθήνα πενθεί και τιμά τα θύματά της» από το να κάνουμε τόσο αγωνιώδεις προσπάθειες για την προσωρινή, αν όχι εικονική ανάστασή τους λόγω εορτών... travelvoice.gr

Εκτεθείτε ανεπανόρθωτα


Έχω πάει σε πολλές εκθέσεις, αλλά στη Philoxenia δεν είχε τύχει μέχρι τώρα. Με πήρε η κυρία διευθύντρια, που είναι χρόνια στο χώρο, από το χέρι και μου είπε: «Έλα να γνωρίσεις τον καινούργιο σου κόσμο, όλο μαζί κι από κοντά».
Φανταζόμουν ότι θα βρεθώ στο μαγικό κόσμο του τουρισμού, όπου δε θα ξέρω πού να πρωτοκοιτάξω και πού να βρω να αποθηκεύσω τόση πληροφορία που θα συλλέξω... travelvoice.gr

Καλώς ήρθε το ευρώ


Άντε πάλι να κάνεις μετατροπές τα ευρώ σε δραχμές. Είδαμε και πάθαμε μέχρι να συνηθίσουμε το ευρωπαϊκό νόμισμα. Στο τέλος καταλήξαμε στη στρογγυλοποίηση. Αντικαταστήσαμε τις 100 δραχμές με το ευρώ και ησυχάσαμε. Αναρωτιέμαι, αν επιστρέψουμε στη δραχμή, το μικρό μπουκάλι το νερό θα εξακολουθεί να κάνει 50 δραχμές όπως τότε, που ξαφνικά το πενηντάρικο έγινε πενηντάλεπτο; Τώρα βέβαια, μπορεί να φτάσει και στις 50.000. Ποτέ μην υποτιμάς μια υποτίμηση.
Δεν είναι δικά μου σενάρια αυτά. Όχι πως δεν πέρασαν από το άρρωστο μυαλό μου, αλλά ήρθε η πραγματικότητα και απέδειξε ότι δεν είναι τόσο άρρωστο... travelvoice.gr

Αθλητισμός, άθλος και αθλιότητα

Όταν κάποιος θέλει να παρακολουθήσει κάποιον, φοράει καμπαρντίνα, καπέλο και μαύρα γυαλιά και (λέμε τώρα) περνάει απαρατήρητος. Όταν κάποιος συμμετέχει σε αθλητικό γεγονός, ντύνεται αθληταράς. Μαύρο ελαστικό αθλητικό σύνολο, πορτοκαλί πατούμενο ασορτί με το χρώμα των ακουστικών και το γυαλί αεροτομή, γιατί ένα σπιντ το έχεις, ο φιτ ο άνθρωπος... travelvoice.gr

Ούτε φασίστες – ούτε κομμουνιστές… Απλώς… μαλάκες!


Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα μόλις άκουσα τον Πάγκαλο να μιλάει σε γαλλική εκπομπή, ήταν το πόσο ωραία το δουλεύει το γαλλικό. Με αξάν Παριζιάνου. Εντυπωσιάστηκα. Ακουγόταν σχεδόν πολιτισμένος.
Εκεί που έλεγα ότι δε γίνονται αυτά τα πράγματα, τσουπ! ξύπνησε ο Πάγκαλος που όλοι αγαπήσαμε. Έγινε αναφορά στους αγανακτισμένους, αγανάκτησε ο άνθρωπος, με το δίκιο του κατέβασε καντήλια... tsantiri.gr

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

Η μόδα και η ρόδα. Αυτή που γυρίζει.

Αχ, Λάκη μου. Πού να το 'ξερες ότι από τον Διογένη όπου γλεντοκοπούσες, θα βρισκόσουν κλεισμένος σε πιθάρι. Ούτε καν απ' τα σαλόνια στα αλώνια.
Είναι τραγικό. Να γλεντάς αμέριμνος, ξοδεύοντας τα λεφτά που χρωστάς σε δημόσιο και ιδιώτες, έτσι, για να κινείται η αγορά της νύχτας, και να γυρνάς επίσης αμέριμνος στο σπίτι σου τα ξημερώματα και να σου έρχονται εκείνοι οι ξεπεσμένοι τύποι και να σε συλλαμβάνουν. Και το χειρότερο, να λες το περίφημο "ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε" και να μη δίνουν σημασία.
Αλλά κι εσύ, βρε μάνα μου, φέσωσες το σύμπαν και το διασκέδαζες με τόση άνεση; Δεν είχες μάθει ότι σε ψάχνουν οι φεσωμένοι; Δεν είχες υποψιαστεί τίποτα, να τα μαζέψεις και να φύγεις, να στήσεις την ίδια πετυχημένη καριέρα και στο εξωτερικό; Ή μήπως εκεί δεν πιάνουν αυτά τα κόλπα;
Αχ, Λάκη μου. Ξέρω. Ήταν η κακιά στιγμή. Γι' αυτό κι εγώ, έτσι, ως ένδειξη διαμαρτυρίας, θα κάψω όλα μου τα Burberry στη μέση της πλατείας Κολωνακίου. Θα σκίσω όλα μου τα D&G. Το Κολωνάκι δε θα είναι πια το ίδιο χωρίς εσένα. Η Μύκονος δεν έχει λόγο ύπαρξης μετά την τραγωδία σου. Μαύρα Χριστούγεννα θα κάνουμε, Λάκη μου. Κανένα πάρτι δε θα έχει επιτυχία, αν δεν είσαι κι εσύ μέσα. Δε θα μου κατεβαίνει η σαμπάνια και το foie gras.
Δε σου ταιριάζει, Λάκη μου, η φυλακή. Αυτή είναι για κάτι ρεμάλια αναρχικούς που διαμαρτύρονται για το χάλι της χώρας. Χάλι στο οποίο φτάσαμε γιατί πολλοί σαν εσένα κερδοσκοπούν και δεν πληρώνουν, Λάκη μου.
Αλλά μην ανησυχείς. Θα βρεις κι άλλους σαν εσένα εκεί μέσα. Τώρα που πήραν φόρα και άρχισαν οι συλλήψεις των καθωσπρέπει επιχειρηματιών, που ελπίζω να ακολουθήσει και η δήμευση των περιουσιών τους, εμείς, το φανατικό σου κοινό, είμαστε πιο ήσυχοι. Θα σας μαζέψουν όλους μαζί στο ίδιο κλουβί και μετά ελπίζω να σας βγάλουν μια βόλτα στην πόλη για να σας δείξουμε τη συμπαράστασή μας με τις ροχάλες μας.
Όλα τα καλά παιδιά μαζί. Γιατί μαζί τα φάγατε. Και ΜΑΣ φάγατε.

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Οι Δράκουλες των Εξαθλίων

Πέμπτη βράδυ στις 9. Ο κόσμος στα Εξάρχεια, πάει κι έρχεται. Στο πιο πολυσύχναστο σημείο, στη μέση της Μπενάκη, σε νεανικό εστιατόριο, μπουκάρουν καμιά δεκαριά τύποι με καλυμμένα πρόσωπα, τσεκούρια και άλλα ζοριλίκια και το κάνουν καλοκαιρινό. Κανείς δεν προλαβαίνει να αντιδράσει. Αλλά και πώς να αντιδράσει κάποιος σ' αυτήν την περίπτωση. Φεύγουν τρέχοντας και διαλύονται λίγο πιο πάνω.
Πέμπτη βράδυ 20 λεπτά αργότερα. Στο ίδιο σημείο. Ο κόσμος είναι μουδιασμένος. Αστυνομία δεν έχει φανεί. Το Α.Τ. Εξαρχείων βρίσκεται 5 στενά πιο πάνω. Προφανώς μας προστατεύουν τόσο πολύ από τους εγκληματίες αναρχικούς που απειλούν τη ζωή των κατοίκων της περιοχής, που δεν προλαβαίνουν να ασχοληθούν με τίποτα άλλο.
Θυμάμαι κι άλλα περιστατικά. Σπάνε τζαμαρίες δίπλα από το σπίτι μου (δυο βήματα από το αστυνομικό τμήμα) και αστυνομία δεν πλησιάζει. Αρπάζουν τσάντα μπροστά στο σπίτι μου και αναλαμβάνουν δράση οι περαστικοί. Ευτυχώς, στα Εξάρχεια υπάρχει αλληλεγγύη και οι άνθρωποι καθαρίζουν μόνοι τους. Πλακώνονται πρεζόνια έξω απ' το σπίτι σου που γίνεται η διακίνηση, τους παίρνεις τηλέφωνο και σου ζητάνε να τους κάνεις περιγραφή. Για να τσακιστούν να έρθουν να το δούνε με τα μάτια τους, δεν υπάρχει περίπτωση.
Γυρνούσα ένα βράδυ αργά στο σπίτι μου. Πάλι στην εξωτική, πολυσύχναστη Μπενάκη. Έξω από ένα μπαρ, τρία κωλόπαιδα, αφού είχαν πιει τα άντερά τους, αποφάσισαν να γαμήσουν το σύστημα. Όχι ολόκληρο. Μόνο ενός αυτοκινήτου. Έσπασαν τζάμια και καθρέφτες. Δεν είχα κάρτα, ούτε σταθερό να καλέσω την αστυνομία. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ενοχές για αυτόν που θα ξυπνούσε το πρωί και θα αντίκριζε το διαλυμένο του αυτοκίνητο. Μετά σκέφτηκα ότι η αστυνομία δε θα ερχόταν ποτέ και μου έφυγαν. Στην Μπενάκη και τα περάσματα όσων κατεβαίνουν από το Στρέφη, απαγορεύεται η στάθμευση. Ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να βγάλει ο άλλος την καύλα του και την οργή του για το σύστημα, όταν έχει πιει κανείς δεν ξέρει τι. Παρεμπιπτόντως, η έξοδος του Στρέφη είναι στην Καλλιδρομίου. Όπως και η έξοδος του Α.Τ. Εξαρχείων. Κι έτσι όπως είναι στην ανηφόρα, έχουν και πανοραμική θέα. Αλλά σιγά μην κάτσουν ν' ασχοληθούν με το ποιος σπάει τι. Είναι αναρχικοί; Όχι. Απλώς, τα παιδιά ρημάζουν εξαρχειώτικα αυτοκίνητα.
Φεύγω από το σπασμένο εστιατόριο και κατεβαίνω τη Στουρνάρη. Έξω από το Πολυτεχνείο έχει κόσμο μαζεμένο. Πλησιάζοντας διαπιστώνω ότι δεν πρόκειται για κάποια κινητοποίηση. Προφανώς, είχε τόσο μεγάλη κίνηση στην παράλληλη Τοσίτσα, που δε χωρούσαν όλοι εκεί και κάποιοι μετακινήθηκαν. Πρώτη φορά βλέπω να γίνεται νταλαβέρι και στη Στουρνάρη. Αγοράζουν και τρυπιούνται μπροστά στα μάτια μου. Έχω ξεχωρίσει τα βαποράκια από τους χρήστες. Κι εκεί που ρωτάω πού είναι η αστυνομία σ' αυτή τη γαμημένη περιοχή, σταματάει ένα μπατσάδικο βαν. Ένας τύπος με στολή και βαρύ περπάτημα κατεβαίνει. Σκέφτομαι ότι θα τους διαλύσουν. Με τη σκέψη έμεινα. Αυτό μπορούν να το κάνουν μόνο οι κάτοικοι, όπως το έκαναν και πριν από δύο χρόνια στην πλατεία. Ο αστυνομικός πλησίασε στο χώρο που γινόταν το νταλαβέρι, προφανώς διαπίστωσε ότι όλα κυλούν ομαλά και έφυγε. Αυτό ακριβώς που γίνεται και στην Τοσίτσα, στη διασταύρωση με την Μπουμπουλίνας. Όπου βρίσκεται η κλούβα που, υποτίθεται, φυλάει το Υπουργείο Πολιτισμού και πάντα δυο μπάτσοι στέκουν άγρυπνοι φρουροί στην είσοδο της Τοσίτσα όπου γίνεται η εμποροπανήγυρη.
Πριν από τέσσερα χρόνια, όταν κατέβηκα από την Κομοτηνή, επέλεξα να κατοικήσω στα Εξάρχεια. Τα διάλεξα για τα ανοιχτά μυαλά, τα κοινωνικά και καλλιτεχνικά κινήματα και τους ελεύθερους ανθρώπους (δηλαδή το αντίθετο των ναρκωτικών). Ήξερα ότι θα κινούμαι όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας χωρίς να φοβάμαι. Τα πράγματα άλλαξαν. Είμαι σίγουρη πλέον ότι, για κάποιο λόγο, τα Εξάρχεια πρέπει να γίνουν περιοχή όπου κινδυνεύει η σωματική σου ακεραιότητα. Το σχέδιο είναι οργανωμένο.

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Άντε SPAσε, ρε μαλάκα

Ήθελα τις προάλλες να κάνω ένα δώρο σε άτομο που τραβούσε ζόρι κι ήταν ταλαιπωρημένο και κουρασμένο, το καημένο. Και το βρήκα. Θα το βάζανε κάτω και θα του αλλάζανε τη ζωή με μασάζ ή κάτι τέτοιο. Μετά μου ήρθε κι άλλη έμπνευση. Θα πηγαίναμε μαζί. Από τη μία θα ήταν κοινή δράση κι από την άλλη, τι; Δεν είμαι εγώ ταλαιπωρημένη και κουρασμένη; Δε χρειαζόμουν εγώ ένα λιώσιμο;
Πήγα λοιπόν σε ένα κέντρο ομορφιάς που έχει και τέτοια καλούδια, όπου είχα ξαναπάει για άλλη δουλειά κάποτε. Τι σκατά, δικός τους άνθρωπος είμαι, θα μου κάνουν και μια καλή τιμή, σκέφτηκα. Παπάρια.
"Έχετε ραντεβού;" με ρωτάει η νεαρά στη ρεσεψιόν. "Όχι, ήρθα να κλείσω ραντεβού" της απαντάω. "Θα περιμένετε" μου λέει. Στρώνομαι και περιμένω.
Αισθητικοί - πωλήτριες πηγαινοέρχονταν περπατώντας με δυσκολία πάνω στα ψηλοτάκουνά τους (ναι, σ' αυτά τα μαγαζιά δεν επιτρέπεται να φοράνε πιο χαμηλό από δωδεκάποντο) αλλά καμιά δε γύρισε να με κοιτάξει. Δυο τύποι, τύπου μάνατζερ, παρακολουθούσαν την κίνησή τους και μιλούσαν χαμηλόφωνα καμιά φορά μαζί τους. Σε κάποια φάση, αφού είχε περάσει μισή ώρα και είχα αρχίσει να κοιτάω προς την έξοδο, με πλησίασε ο ένας και με καλοσυνάτο χαμόγελο μου είπε ότι επειδή δεν έκλεισα ραντεβού, δεν μπορούν να με εξυπηρετήσουν άμεσα, αλλά σε πέντε λεπτά είναι η σειρά μου. Εγώ πάλι δεν τους είδα να έχουν και την τρελή δουλειά. Ποιος τρελός ξοδεύει για τέτοιες ιστορίες με τέτοια κρίση;
Στα πέντε λεπτά ακριβώς, με πλησίασε μια τύπισσα ντυμένη γιατρός. Μάλλον είχαν καταλάβει ότι στο έκτο λεπτό θα έφευγα τρέχοντας. Με έμπασε σε ένα γραφείο και μου ζήτησε να βγάλω τα παπούτσια μου για να μου κάνει λιπομέτρηση. "Δεν ήρθα εδώ για λιπομέτρηση" της δηλώνω, "σε όλους το κάνουμε" μου απαντάει. Άμα βρεις λίπος πάνω μου θα κάτσω να με χέσεις, σκέφτηκα καθώς ανέβαινα στο μηχάνημα.
Έβγαλε κι ένα έντυπο και σημείωνε εντυπώσεις απογοητευμένη. "Δεν έχεις καθόλου λίπος. Τι ύψος έχεις; Και τα κιλά σου για το ύψος σου είναι πολύ καλά. Καλά, δεν τρως;". "Το στομάχι μου ακόμα πονάει από το χτεσινοβραδικό ντερλίκωμα" της είπα, νομίζοντας ότι θα την αποτελειώσω. "Ναι, αλλά έχεις χαμηλή μυική μάζα" βρήκε να συμπληρώσει. "Ναι, είμαι τεμπέλα και δε γυμνάζομαι. Θα το κοιτάξω άλλη φορά, τώρα βαριέμαι" της το ξέκοψα. "Και τα μάτια σου δεν τα βλέπω καλά, έχεις μαύρους κύκλους". "Έχω τρεις μέρες να κοιμηθώ σαν άνθρωπος. Θα το διορθώσω". "Και το δέρμα σου στο πρόσωπο είναι αφυδατωμένο" έκανε διάγνωση εξ αποστάσεως με την πρώτη ματιά. Δεν της είπα να κοιταχτεί στον καθρέφτη που ήταν έτοιμο να σκάσει το δικό της. Αποφάσισα να είμαι ευγενική. "Ε, δεν είναι έτσι τα αφυδατωμένα δέρματα. Έχω δει πώς είναι" της είπα. "Θέλω να πω ότι είναι θαμπό" διόρθωσε. "Α, από την πολλή την πούδρα θα είναι. Είναι τόσο λιπαρό το δέρμα μου και γυαλοκοπάει. Αναγκάζομαι και βάζω τόνους πούδρας για να το συμμαζέψω". Κανονικά, θα έπρεπε να μου πεί ότι χρειάζομαι ρύθμισης λιπαρότητας. Μάλλον δεν υπάρχει στις θεραπείες τους. Ή έχουν μάθει να κάνουν σε όλες τα ίδια: Ενυδάτωση, μάτια, ρυτίδες. "Ρυτίδες δεν έχεις, αλλά έχεις μια χαλάρωση, αυτή η πτώση στα μάγουλα, που είναι κληρονομική". Τώρα την παραδέχτηκα. Πουτάνα κληρονομικότητα. Καλά που μου άνοιξε τα μάτια γιατί ήμουν έτοιμη να βρίσω την πουτάνα τη βαρύτητα.
Με πήρε και με πήγε στην ειδική. Επιτέλους, ήρθε η ώρα να ζητήσω αυτό που θέλω. Ζήτησα συγκεκριμένα και με κάθε λεπτομέρεια αυτό που θέλω. ΜΙΑ επίσκεψη, ΔΥΟ άτομα, κάτι από τα χαλαρωτικά τους. Ξέρω ότι υπάρχουν διάφορα. Από λουτρά της Κλεοπάτρας, για χαλάρωση στην μπανιέρα με τα καλούδια, από μασάζ διάφορα, κάτι παπαρίτσες με πέτρες, σοκολάτες και άλλα ανανεωτικά. Ήθελα ΕΝΑ από αυτά.
Μου βγάζει ένα πακέτο που περιλαμβάνει ΔΥΟ επισκέψεις για το δεύτερο άτομο ΠΕΝΤΕ για μένα και ΟΛΑ μαζί τα χαλαρωτικά τους. Στα 450 ευρά. Της εξηγώ και πάλι τι θέλω, μήπως και δεν ήμουν αρκετά σαφής την πρώτη φορά, ή μήπως τα ελληνικά μου δεν είναι καλά, ή μήπως ο λόγος μου είναι προβληματικός, βρε αδερφέ. Μου λέει ότι μου δίνει όλα αυτά γιατί η μία επίσκεψη είναι ακριβή. Φεύγει και πάει στους κυρίους που στέκονταν και κόβανε κίνηση, να τους ρωτήσει τι καλύτερο μπορεί να κάνει. Επιστρέφει και μου λέει ότι, επειδή είμαι εγώ και με συμπάθησε, η μία θα μου κοστίσει 170 ευρά. "170 ευρώ για δύο μασαζάκια; Υπάρχουν και φτηνότερα. Υπάρχουν μόνο φτηνότερα, αλλά σας προτίμησα επειδή σας ξέρω και επειδή είστε στο κέντρο και δεν έχω όρεξη να τρέχω αλλού" της δηλώνω. "Δεν είναι δύο μασαζάκια, είναι όλο το πακέτο" μου απαντάει. "Κάτι σε μεμονωμένο δεν πουλιέται σ' αυτό το μαγαζί;" συνεχίζω εκνευρισμένη. "Όχι, δε γίνεται έτσι" απαντάει με απόλυτα κατηγορηματικό ύφος.
Το κουλό στην υπόθεση είναι ότι κυνηγάνε τους πελάτες στο δρόμο. Τους αρπάζουν, τους ανεβάζουν πάνω και λυσσάνε για να τους πουλήσουν ένα ανάλογο πακέτο. Τους κάνουν και δώρο -λέμε τώρα- δοκιμή δωρεάν. Στο μεταξύ, οι πωλήσεις τους έχουν πιάσει πάτο, έμαθα από φίλη που δούλευε σε τέτοιο μαγαζί και απολύθηκε για αυτόν το λόγο. Κι εγώ, που πήγα με δική μου πρωτοβουλία, έφαγα μισή ώρα στην αναμονή και απαίτηση να αγοράσω αυτό που αυτοί ήθελαν. Επίσης, στα μαγαζιά που πουλάνε είδη πολυτελείας μέσα στην κρίση, αν δεν μπορούν να αρπάξουν το μεγάλο το ποσό, δεν καταδέχονται το μικρό. Έτσι μπράβο. Δε θα ξεπέσετε σε ψιλικατζίδικες δουλειές. Θα πάτε που θα πάτε αδιάβαστοι σύντομα, τουλάχιστον να πάτε με το κεφάλι ψηλά.
Ξεκουμπίστηκα. Πήγα παραδίπλα και αγόρασα σιντί με χαλαρωτική μουσική, διότι έχει και η χαλάρωση τα όριά της.

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Κάνε το Σύνταγμα Ομόνοια

Καλά τους έκαναν. Το είχαν παραχέσει με τα τσαντίρια στη μέση της πλατείας, λες κι ήταν τσιγγάνικος καταυλισμός. Και, άντε, οι τσιγγάνοι δεν έχουν τόπο δεν έχουν ελπίδα, δε θα τους χάσει καμιά πατρίδα. Αυτοί, οι σκηνίτες του Συντάγματος, έχουν πατρίδα και δεν την εκτιμούν. Οι αλήτες. Μου ήθελαν και άμεση δημοκρατία. ΕΧΟΥΜΕ δημοκρατία. Όποιος δεν το βλέπει, όποιος δεν το νιώθει, είναι ένας κοινός, ελεεινός προβοκάτορας... tsantiri.gr

Το ληξιπρόθεσμο

Περήφανε, αγουροξυπνημένε Έλληνα, ένα μήνα τώρα, αγωνίζεσαι ειρηνικά, με κατσαρόλες και συνθήματα, αυτά που είχες μάθει από το γήπεδο, και το μόνο που πέτυχες, ήταν ένας ανασχηματισμός. Στο γήπεδο, εκεί που μέχρι τώρα έδωσες τις πιο σκληρές σου μάχες, πέτυχες περισσότερα. Ξεκαθάρισαν τα βρώμικα κυκλώματα που μόλυναν με την παρουσία τους τη μεγάλη ιδέα του ιερού ποδοσφαίρου. Τα κατάφερες... tsantiri.gr

Οι παρέες του Συντάγματος


ΠΑΡΕΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΝΟΥΜΕΡΟ 1
Κυρίες γύρω στα 50+. Η οικογενειακή τους ζωή είναι μια φρίκη. Οι σύζυγοι, ούτε να τις χέσουν. Τις Κυριακές τη βγάζουν στον καφενέ, τσιγάρο, πρέφα και καφέ κι αυτές είναι αναγκασμένες να παρακολουθούν όλο το βαρετό πρόγραμμα της τηλεόρασης. Ε λοιπόν, ήρθε η ώρα να ξεκολλήσουν από τη μιζέρια τους. Θα κάνουν επανάσταση. Που την επανάσταση στο σύζυγο έπρεπε να την κάνουν εδώ και καιρό, αλλά τι θα έλεγε ο κόσμος. Άσε, μάνα μου. Τραγική η μοίρα της ζωντοχήρας. Μαζεύονται, που λες, οι φιλενάδες και φεύγουν για την κυριακάτικη βόλτα τους... tsantiri.gr

Γαϊδουριές

Η Νάντια Κατσαρού πήρε τη φωτογραφική μηχανή της και… δεν χρειάστηκε να πάει μακριά. Μία βόλτα στους δρόμους του κέντρου της πρωτεύουσας και συνάντησε περισσότερα γαϊδούρια απ’ όσα μπορεί να βρει κανείς στην Ύδρα... tsantiri.gr

Δε φτάνει που πεθαίνουμε, φέρετρο από καρυδιά γυρεύουμε

Λοιπόν όποιος τον ξαναπεί Γιωργάκη, θα τον πάρει και θα τον σηκώσει, γαμώ τα κόμπλεξ σας γαμώ, για Έλληνες. Ο Γιωργά… εεε… ο Τζέφ… εεε… ο Γιωργάρας είναι τεράστιος. Τέλος... tsantiri.gr

Καλή αρχή και εις αγριότερα…

Τι περιμένατε, βρε αγάπες μου; Να γίνονται όλα ανώδυνα τη στιγμή που μας φορτώσατε ζόρια; Να καμαρώνετε τους μαθητές που παρελαύνουν και την ίδια στιγμή να γίνονται συγχωνεύσεις σχολείων χωρίς καμία αντίδραση; Ναι καλιέ. Δεν τρέχει τίποτα. Όλα καλά. Συνεχίστε έτσι και θα παίξουμε κι εμείς το παιχνίδι σας. Θα συνεχίσουμε να σας χειροκροτούμε. Και θα σας πλησιάζουμε να σας σφίξουμε το χέρι. Όπως κάποτε. Προεκλογικά. Ωραίες, αξέχαστες εποχές... tsantiri.gr

Με την ανοχή μας, οίκος ανοχής γίναμε

Πάνε οι εποχές που όταν πέθαινε κάποιος σπουδαίος πολιτικός άνδρας (ή και γυναίκα, δεν κάνουμε διακρίσεις) εξέφραζε τη θλίψη του και θρηνούσε ο λαός. Τώραμόνο η πολιτική ηγεσία (σύσσωμη πάντα) κάνει κάτι τέτοια. Πάνε οι εποχές που τα λαϊκά προσκυνήματα κρατούσαν μια βδομάδα. Στην εποχή που το προσκύνημα (και το στήσιμο) το κάνει και πάλι η πολιτική ηγεσία στα μεγάλα αφεντικά, ο λαός δεν έχει καμία διάθεση για τέτοια...  tsantiri.gr

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Πέδιλο με κάλτσα ή γείτονας στο διπλανό τραπέζι;

Τον τελευταίο καιρό, προτιμώ για βόλτες με καφέδες τις περιοχές γύρω από Πλάκα και Μοναστηράκι (εκτός από το χωριό μου, τα Εξάρχεια). Νιώθω γνήσια Αθηναία σε κείνα τα μέρη. Κι όχι επειδή είναι γεμάτα τουρίστες. Μύθος. Αν εξαιρέσουμε ένα πολύ μικρό ποσοστό τουριστικών μαγαζιών με γκρικ συρτάκι και γκρικ σουβλάκι, όλα τα άλλα απευθύνονται σε όλους τους άλλους. Χωρίς γραφικότητα, αλλά με στυλ.... travelvoice.gr

Βαθιές ανάσες και αναστεναγμοί

Πριν από λίγους μήνες μετακόμισα σε ένα χαριτωμένο διαμέρισμα, το οποίο ωστόσο έχει ένα μικρό ελάττωμα: Βλέπει σε ακάλυπτο. Όταν το έκλεισα, δεν ήξερα με τι γείτονες έχω να κάνω. Φαντάστηκα ότι βρίσκομαι σε μια ήσυχη και πολιτισμένη γειτονιά, χωρίς κάγκουρες. Μετά κατάλαβα το λάθος μου. Όταν άρχισα να ξυπνάω από το χάραμα με καψουροτράγουδα, καυγάδες, ουρλιαχτά και υστερίες... travelvoice.gr

Δεν προλαβαίνω να γυρίσω το φλιτζάνι

Φθινοπώριασε. Και, δεν ξέρω εσείς τι κάνετε, αλλά εγώ τους έκοψα τους κρύους τους καφέδες. Τώρα νιώθω περισσότερο φυσιολογική και λιγότερο Ελληνίδα... travelvoice.gr

Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, τέχνη θα βρεις

Ανάμεσα στις αγαπημένες μου βόλτες στην Αθήνα είναι αυτή στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Εκεί ήταν το πρώτο ξάφνιασμα. Κάποιοι είχαν στρωθεί και κάτι έβλεπαν σε μια οθόνη. «Κάτι καλλιτεχνικό παίζει εδώ» σκέφτηκα η φιλότεχνη (συν περίεργη) και πλησίασα. Προφανώς δεν ήταν και πολλοί αυτοί που είχαν τη δική μου περιέργεια (και την αγάπη για την τέχνη, βεβαίως) κι έτσι με καλοδέχτηκαν. Μόνο κόκκινο χαλί για να πατήσω δεν έστρωσαν. Ένα μαξιλαράκι πάντως, το πήρα... travelvoice.gr

Βόλτα στην Ακαδημία Πλάτωνος

Κοίτα να δεις τι γίνεται εκεί που δεν το περιμένεις. Ανάδειξη αρχαιολογικού χώρου και ενοποίηση της Ακαδημίας Πλάτωνος, αποφάσισε το ΚΑΣ. Ναι, εκείνη η περιοχή, ανάμεσα Κολωνό και Βοτανικό, έχει κάτι να δείξει. Κι αν ο Βοτανικός είχε έναν μάγκα που τον κάνανε και τραγούδι, η περιοχή για την οποία μιλάμε, έχει αρχαιολογικό χώρο. Μην πας ακόμη να δεις τι είναι. Δε θα βγάλεις άκρη... travelvoice.gr

Όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά, σε λόφους και δρυμούς

Πάνω απ’ όλα, ο Έλληνας κουβαλάει πολιτισμό. Φταίνε και τα γονίδια. Τόσες χιλιάδες χρόνια, δε λέμε ν’ αλλάξουμε. Φαίνεται στη συμπεριφορά μας αυτό. Στον τρόπο που μιλάμε, στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους γύρω μας, στον τρόπο που ακούμε τη μουσική μας (αλλά και στη μουσική που ακούμε), στον τρόπο που πετάμε τα σκουπίδια μας... travelvoice.gr

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Η Κατσγούμαν συμβουλεύει: 10 κόλπα για να αρπάξεις μονόπετρο σε 10 μήνες


Πέρασε καιρός χωρίς να δώσω τις πολύτιμες συμβουλές μου και φοβάμαι πως θα κάνεις πάλι του κεφαλιού σου, άρα εγγυημένη αποτυχία στις γκομενοδουλειές σου, φίλη μου αγαπημένη. Δε θα κάνω εισαγωγή και άλλες άχρηστες κινήσεις, γιατί ξέρω, δεν έχεις καιρό για χάσιμο. Μέχρι τα 30 πρέπει να καλοπαντρευτείς. Θα μπω κατευθείαν στο ψητό κι εσύ θα ακολουθήσεις τα σωστά βήματα για να τυλίξεις τα θύματα. Ασφαλώς, προσέχουμε τι είδους θύμα θα τυλίξουμε. Πριν από κάθε προσπάθεια, φροντίζουμε να μαθαίνουμε επάγγελμα, προοπτικές, οικονομική κατάσταση, σε τι σπίτι μένει, με τι αυτοκίνητο κυκλοφορεί. Οι καιροί είναι δύσκολοι και δεν ξοδεύουμε χρόνο και ενέργεια για τον κάθε φτωχάντζα.
  1. Ο άντρας πρέπει να σε ξέρει από τη μέση και κάτω. Μην εκφράζεις τις σκέψεις σου, τις ανησυχίες σου, τις αγωνίες σου, τους προβληματισμούς σου. Μόνο τα προβλήματα τύπου «φοβάμαι τις νύχτες μόνη» και τέτοια. Μη δώσεις ποτέ ψυχή. Δώσε ψίχουλα. Και να δεις που θα κάνει τα πάντα για να πάρει κάτι παραπάνω.
  2. Δεν κάνουμε σεξ στο πρώτο ραντεβού. Ναι μεν πρέπει να σε ξέρει από τη μέση και κάτω, αλλά για να δει αυτό το κάτω, άσε να περάσει καιρός. Μη σε περάσει και για τσούλα. Άσε να παίξει με το πουλί του αρκετά πριν του κάτσεις, για να εκτιμήσει το πολυτιμότερο πράγμα που έχεις να του δώσεις. (Επειδή ανέφερα πιο πάνω ότι δε θα του δώσεις ψυχή, αντιλαμβάνεσαι ότι το πολυτιμότερο πράγμα που απομένει να πάρει από σένα είναι το μουνί). Στο μεταξύ, όσο θα του το στερείς, άμα λυσσάς να γαμηθείς, κάνε καμιά ξεπέτα. Ξέρεις εσύ.
  3. Είσαι μια γυναίκα που χρειάζεται προστασία. Κάνε τον να νιώσει χρήσιμος. Είσαι μια γυναίκα αδύναμη και απροστάτευτη. Δεν είσαι αγωνίστρια. Δεν μπορείς μόνη σου. Χρειάζεσαι κάποιον να σε στηρίζει. Δεν μπορείς να πας μόνη σου ούτε για κατούρημα. Χρειάζεσαι τη συμβουλή του για το παραμικρό. Για όλα τα μικρά της ζωής σου. Τα μεγάλα (ιδέες, αξίες κλπ) φρόντισε να τα ξεφορτωθείς.
  4. Είσαι μια γατούλα. Δε θα μιλάς. Θα νιαουρίζεις. Στο στυλ «έεεεελα μωρέ μπούμπη μου, πάααααρε μου γλειφιτζούριιιιι». Θα σου το παίρνει και θα το γλείφεις με νάζι, πεταρίζοντας συγχρόνως τα βλέφαρα με τσαχπινιά. Εδώ να σημειώσω ότι θα γλείφεις μόνο γλειφιτζούρια. Οι πίπες απαγορεύονται (μη σε περάσει και για τσούλα). Μετά το γάμο, που δε θα αργήσει να έρθει. Νιάου.
  5. Γίνε πολύτιμη. Από το πρώτο ραντεβού, απόδειξε την αξία σου. Δε θα πάτε για μπίρα στο καφενείο της Ναυαρίνου στα Εξάρχεια που είναι τζάμπα πράμα. Διάλεξε εσύ το ακριβό ρεστοράν που θα τον μαδήσεις και πάρε ό,τι πιο ακριβό διαθέτει ο κατάλογος. Είσαι καλομαθημένη εσύ. (Εννοείται ότι δεν κουβαλάς μαζί σου χρήματα). Ζήτα του να σε πάει σε πίστα με μεγάλο όνομα, πριν περάσει εβδομάδα και πριν του δώσεις μουνί, εννοείται. Πρώτη φορά, θα του κάτσεις για να εκφράσεις τη χαρά σου όταν σου κάνει δώρο το LV τσαντό που πάντα ονειρευόσουν.
  6. Την ακούς τη μαμά σου. Ξέρω. Δε σου είπα και κάτι καινούργιο. Όλα αυτά, το ξέρω, σου τα λέει κι η μαμά σου κι εσύ, αντιδραστική σκατούλα, δεν την ακούς, έτσι για να της τη σπάσεις. Θα την ακούς και θα του το δηλώσεις κιόλας. Θα μιλάς μαζί της στο τηλέφωνο, όσο είστε μαζί και θα λες συνέχεια «ναι μαμά». Θα καταλάβει ότι είσαι κορίτσι από σπίτι και για σπίτι. Το οποίο σύντομα θα ανοίξει μαζί σου.
  7. Είσαι και νοικοκυροκόριτσο. Πας στο σπίτι του και βάζεις φασίνα. (Δες πώς τα κάνει η μαμά σου για να μαθαίνεις). Τον καλείς στο σπίτι σου και του κάνεις το τραπέζι. Μη διανοηθείς να μαγειρέψεις. Κάνε μια παραγγελιά τα καλύτερα απ’ έξω (όχι σουβλάκια, μαρή) και ισχυρίσου ότι τα έφτιαξες όοοοολα με τα χεράκια σου, η προκομμένη. Η μαμά σου σού τα έμαθε τα κόλπα της κουζίνας.
  8. Μιλήστε σοβαρά για τη σχέση σας. Αυτό είναι κάτι που δεν αρέσει στους άντρες. Αλλά συγχρόνως τους κάνει να νιώθουν υπεύθυνοι. Έχουν μάθει από την οικογένειά τους ότι η γυναίκα θέλει συνέχεια να αναλύει διάφορα και ο άντρας δε θέλει να ακούσει. Νιώθει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Χώρια ότι του θυμίζεις τη μάνα του, γι’ αυτό θα σ’ αγαπήσει.
  9. Σοβαρότητα, σοβαρότητα και σοβαρότητα. Να φροντίζεις να του υπενθυμίζεις ότι πρέπει να είναι σοβαρός. Οι καφρίλες που κάνει με τους φίλους του, δείχνουν ανωριμότητα. Κι εσένα δε σου ταιριάζει αυτό. Είσαι σοβαρή κοπέλα εσύ κι αυτός δεν είναι άξιος να σταθεί δίπλα σου με τόση έλλειψη σοβαρότητας. Μην ξεχνάς να ξινίζεις τη μούρη σου κάθε φορά που μιλάει για τις μαλακίες που κάνει με τους φίλους του. Θα τις κόψει. Και τις μαλακίες και τους φίλους. Μόνο δικός σου θα είναι. Του χεριού σου.
  10. Ω! Πόσο ασφαλής νιώθεις μαζί του! Αυτό θέλεις. Ασφάλεια. Κι αυτός έτσι έχει μάθει. Ότι ο άντρας παρέχει ασφάλεια στη γυναίκα. Τον έκανες να νιώσει άντρας. Τον έχεις. Καλά στέφανα.

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Όταν η χολή περισσεύει, τα αρχίδια απουσιάζουν


Για όσους νομίζουν ότι το να εκτίθεσαι είναι απλή υπόθεση, έχω απόδειξη του αντίθετου. Άμα τους χωθείς λίγο παραπάνω, δε θα ησυχάσουν άμα δε σου γαμήσουν την ψυχολογία, οι άρρωστες ψυχές.
Έλαβα ένα αηδιαστικό μήνυμα στο φέισμπουκ. Κι αναρωτιέμαι πόσο μικροτσούτσουνος παίζει να είναι κάποιος που κάθεται στις 4 το πρωί να ξεράσει τη χολή του, κάνοντας ανάλυση στην κάθε μου λέξη. Όποιος δε γουστάρει κάτι, δεν το διαβάζει. Αυτό κάνω εγώ. Κάποιοι θέλουν να ξοδέψουν χρόνο πουλώντας ξυπνηλίκι ή ξερνώντας χολή και σκατά. Χώρια ότι εκείνη την ώρα, ο φυσιολογικός ο άνθρωπος, άμα δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει (διασκέδαση, σεξ) κοιμάται. Όμως ο αρχίδης δείχνει την αρχιδιά του όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας.
Και ο λειψαρχίδης σε μπλοκάρει αμέσως μετά την αποστολή των σκατών του. Εκτός κι αν το προφίλ του είναι ψεύτικο. Γιατί εμένα αυτά μου θυμίζουν μια παλιά φίλη. Άρρωστη.
Πάρε κόσμε να γελάσεις:


Δημήτρης Παπαδημητρίου

  • Είδα στο ιστολόγιό σου την εξής φράση και απόρρησα!!


    "Και να δηλώσω ότι όποιος/όποια καριόλης/καριόλα, επιχειρήσει να σπάσει καρύδια με ξένο πούτσο, του έχω γαμήσει τη μάνα και δεν το ξέρει."


    Kατά τα λεγόμενα σου, ο ξένος πούτσος είναι αυτά που γράφεις γιατί όντως είναι για τον πούτσο!! Και επειδή τα γράφεις εσύ, μάλλον θα 'σαι κι εσύ πούτσος!!!;)


    Οπότε, οι μαλακίες στο blog σου είναι αυτές που σπάνε καρύδια σε άλλα blogs!!


    Τώρα, το πώς είναι δυνατόν να έχουν ήδη γαμηθεί ταυτοχρόνως οι μάνες όλων όσων των δεκάδων ή και εκατοντάδων άτομων που έχουν αντιγράψει κρυφά τα λεγόμενά σου, παραμένει μέχρι σήμερα ανεξήγητο!!!


    Είναι σαν να λες σε κάποιον δίπλα σου, που τον απειλείς:
    <<Άμα πεις τίποτα σε κανέναν, σου 'χω κλέψει (παλιά) το μηχανάκι και δεν το ξέρεις!!>>!!


    Πραγματικά, είναι ηλίου φαεινότερον ότι έχεις σχεδόν τ' ακατόλογιστο και προσπαθείς μάταια να πεις κάτι, που τελικά βγαίνει πάντα άτοπο!!!


    Για να μιλήσω λοιπόν κι εγώ στη δική σου γλώσσα και με τη δική σου, ας το πούμε, λογική!!
    (Σημ.: Αν και στη δική σου περίπτωση, δεν υπάρχει ούτε λογική, ούτε "Ας το πούμε" λόγική hahahaha!!!)


    Δεν ξέρω αν το συνειδητοποιείς αλλά, από όλα όσα έχεις γράψει, φαίνεται ότι πολύ απλά είσαι γεμάτη ανασφάλειες και κυρίως... χεζεσαι να πας να κάνεις ένα τέστ νοημοσύνης, μπας και βγεις ανάπηρο!!!


    Και κρύβεσαι διακριτικά πίσω την ακατάσχετη πληθώρα λέξεων και φράσεων για να τσιμπίσουν οι άλλοι αλλά και για να σπάσεις τη μονοτονία και να ξεδώσεις!!


    Ξέρεις πόσοι καταπιεσμένοι ή αλλοπαρμένοι στον κόσμο, με χαμηλό δείκτη ευφυίας, έχουν γράψει βιβλία και πολύ περισσότερα από σένα???


    Μιλάμε για μεγάλο ζώον στην κυριολεξία!!
    Κλασική γυναικουλίστικη ανοησία!!


    Πας στα κουτουρού, βάζεις διάφορες λέξεις στο κουφιοκέφαλό σου, τις πλάθεις και μετά πετάς τις ασυναρτησίες σου με έναν τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνονται εμπεριστατωμένες!!


    Και μετά από αυτό "το μηχανισμό μετατροπής των μαλακιών σου σε γνώμες ειδικού", έχεις τάχα και την ψευδαίσθηση ότι έβγαλες και συμπέρασμα!!


    Κι ενώ είναι άσχετες μεταξύ τους οι προκείμενες, έτσι όπως τις κολλάς, σου φαίνονται απολύτως λογικές, πράγμα που δείχνει ότι είσαι για πολύ φούσκο!!


    Γι'αυτό άλλη φορά να μην πετάγεσαι σαν την κλανίτσα και ΠΡΩΤΑ ΑΠ'ΟΛΑ να κοιτάς τη σκατόφατσα σου στον καθρέπτη και τις δικιές σου ατασθαλίες.(μάλλον είναι πάμπολλες!!)


    Είναι κρίμα να βλέπεις αξιόλογους, έξυπνους και μορφωμένους ανθρώπους να φέυγουν από τη χώρα και άρα, να καθορίζεται η τύχη της από κάτι τέτοια υποκείμενα...


    Κάτσε εσύ να ζεις μεσ'στα περιοδικά, τις μάσκαρες, τα ρουχαλάκια, τα κραγιονάκια, τα παπουτσάκια και τα γατάκια.


    Ζήσε μαζί με άλλα τέτοια τσόκαρα στο συννεφάκι σου!!!




    Ειλικρινά, δεν ξέρω αν πρέπει να γελάω ή να κλάψω με αυτή την θλιβερή κατάντια που βλέπω...




    Υ.Γ. Οι βρισιές και ο τρόπος που γράφεις δεν είναι τίποτα μπροστά στη βλακεία που σε δέρνει εκ γενετής και εξ ανατροφής!!


    Γι'αυτό, μην αναρτάς αλλά τέτοια πόστ.
    Είναι κρίμα να βρωμίζεις με τη βλακεία σου τους ιστοχώρους.
    Μη μας το κάνεις και υπόνομο σαν το μυαλό σου!!
    ΟΚ, ΒΩΘΡΙΤΣΑ???


    ΑΝΤΕ ΣΤΑ ΤΣΑΚΙΔΙΑ ΤΩΡΑ...
    ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΕ ΦΑΕ ΚΑΜΙΑ ΚΡΕΜΟΥΛΑ ΝΑ ΚΑΡΔΑΜΩΣΕΙΣ...


    ΣΕ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ ΘΑ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΟΙ ΕΓΓΡΑΦΕΣ ΣΤΟ... "ΔΡΟΜΟΚΑΤΕΙΟ", ΟΠΟΥ ΠΑΝΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΛΑ... "ΠΑΙΔΑΚΙΑ" ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΟΥΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥΣ... "ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ", ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΟΥΝ ΚΑΙ... "ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ" ΚΑΙ... "ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ"!!!


    Α, ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ!!


    ΚΑΘΟΛΟΥ ΜΑ ΚΑΘΟΛΟΥ!!


    ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΦΙΛΟΙ ΣΟΥ...



Και απαντώ: Οι δικοί μου φίλοι είναι παντού. Ασχολούνται μαζί μου και ασχολούμαι μαζί τους με τρόπο που με κάνει να μην ασχολούμαι με ξεκατινιάσματα. Οι δικοί σου φίλοι, πού στης μάνας σου τον κώλο βρίσκονται και δεν ασχολούνται μαζί σου, να σε μαζέψουν; Σ' ευχαριστώ μικροτσούτσουνε ή στεγνομούνα, ό,τι σκατά κρύβεται πίσω από το κρυφό σου προφίλ, που ασχολήθηκες κι εσύ μαζί μου και με πρόσεξες κι έβγαλες και συμπεράσματα για μένα και τη ζωή μου. Δεν το είχα ανάγκη, αλλά δε μου βγήκε και σε κακό. Κάνε και λίγο σεξ τώρα. Γιατί όταν έχεις γεμάτο μουνί (ή κώλο, ό,τι προτιμάς) έχεις και ζωή γεμάτη. Και δεν ψάχνεσαι. Και δεν ασχολείσαι με τους άλλους. Στην ανάγκη, πλήρωσε, αν δε σου κάθονται.