Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Ελλάδα vs Βουλγαρία


Προσφάτως βρέθηκα στο εξωτικό Σαντάνσκι. Είναι η πιο κοντινή μεγάλη πόλη από τον Προμαχώνα Σερρών. Από τις γύρω περιοχές, πηγαίνουν έτσι για πλάκα. Για ψώνια, για καφέ, για νυχτερινή διασκέδαση, για πουτάνες και για καζίνο.
Ήταν μια ημερήσια εκδρομή. Με πήγαν και με φέρανε κι έτσι δεν μπόρεσα να κάνω σε βάθος εξερεύνηση. Ωστόσο διαπίστωσα ότι οι γείτονες το έχουν ανεβάσει πολύ το επίπεδο. Ή μήπως είμαστε εμείς που το ρίξαμε;
Οι Βούλγαροι είναι φτωχοί άνθρωποι. Αλλά αξιοπρεπείς. Έχουν ανατραφεί σε αυστηρό κομμουνιστικό περιβάλλον και προφανώς αυτός είναι ένας λόγος που, ακόμα και οι πιο κακομοίρηδες, μοιάζουν μορφωμένοι και καλλιεργημένοι.
Το πρώτο πράγμα που σου λέει κάποιος όταν μαθαίνει ότι θα πας Βουλγαρία, είναι να προσέχεις μη σου κλέψουν το αυτοκίνητο και σου το κάνουν τάλαρα. Πανικόβλητος το βάζεις σε ανοιχτό πάρκινγκ και από το άγχος σου ξεχνάς ανοιχτό το παράθυρο και το κινητό φαρδύ πλατύ πρώτη μούρη, να μην παιδευτεί ο άλλος να το πάρει. Όταν το θυμάσαι, πας και βρίσκεις έναν άσχετο της περιοχής, που δε σου κάνει και πολύ καθωσπρέπει να σου λέει σε σπαστά ελληνικά: "Δικό σου είναι; Έριξα το κινητό πιο μέσα για να μην το δει κανείς και το πάρει". Εκεί διαπιστώνεις ότι όχι μόνο δεν κλέβουν αυτοκίνητα, αλλά μπορεί να βρεις και κάποιον που θα σε προστατεύσει από τους κλέφτες.
Ψάχνεις να βρεις φαγάδικο και κάνεις κέφι για βουλγάρικο φαγάκι, καυτερό, μαγειρεμένο στο τσουκάλι. Καταλήγεις σε κάποιο από τα πολλά με τις ελληνικές επιγραφές. Ο σερβιτόρος, με σπαστά ελληνικά, σου εξηγεί ότι τα φαγητά τους απευθύνονται σε ελληνικά γούστα κι έτσι καταλήγεις να τρως αυτό που έχει σιχαθεί ο οργανισμός σου: Μπριζόλα στη σχάρα.
Περπατώντας στον κεντρικό δρόμο που, σε αντίθεση με την Πανεπιστημίου, είναι πεζόδρομος, διαπιστώνεις πόσο κοντά μας βρίσκονται. Όλα τα μαγαζιά απευθύνονται σε Έλληνες. Μπαίνεις μέσα και συνεννοείσαι στα ελληνικά, γιατί δε μιλάς βουλγάρικα και δε μιλούν αγγλικά. Παρατηρείς γύρω σου και βρίσκεις λογιστικό γραφείο στα ελληνικά, οδοντιατρείο στα ελληνικά, αλλά και τη νέα μόδα που έχει κατακλύσει τη χώρα μας, τα ενεχυροδανειστήρια, τώρα σε όλα τα Βαλκάνια.
Περπατάς στο Σαντάνσκι και σκέφτεσαι ότι οι Βούλγαροι είναι οι καλοί άνθρωποι που φτιάχτηκαν για να διευκολύνουν τους γείτονές τους. Αυτό το καταλαβαίνεις με το που περνάς τα σύνορα, όπου σε καλωσορίζουν, χωρίς καν να κοιτάξουν ποιος είσαι. Κι όσο τους γνωρίζεις, τόσο καταλαβαίνεις πόσο πάνω απ' αυτούς βρίσκονται.
Η βόλτα στην πόλη θυμίζει βόλτα στην Κηφισιά, μόνο που αν κάτσεις να πιεις καφέ, θα τον πληρώσεις 1 ευρώ (δέχονται και τέτοια) και όχι 5.
Η Zagorka, η πράσινη μπίρα τους, είναι καλύτερη από την Άλφα μας. Άσε που κοστίζει 1,5 ευρώ το δίλιτρο και γι' αυτό φορτώνεσαι δυο εξάδες απ' αυτά φεύγοντας και σε κοιτάνε οι τελωνειακοί με μισό μάτι.
Ο Αζίς τραγουδάει καλύτερα το ίδιο τραγούδι από τον Κιάμο. Άσε που την κλοπή του άσματος την κάναμε εμείς.
Το αιθέριο έλαιο τριαντάφυλλου είναι ανώτερης ποιότητας από αυτά που κυκλοφορούν στη δική μας αγορά και μπορείς να πάρεις μεγάλη ποσότητα χωρίς να φτωχύνεις.
Τα κομμουνιστικά μπλοκ εργατικών πολυκατοικιών βρίσκονται μέσα σε χώρους με πράσινο και με τις σχετικές υποδομές. Δηλαδή είναι φτιαγμένα με προδιαγραφές, άρα καμία σχέση με τα δικά μας εργατικά γκρεμούλια.
Σέβονται τους επισκέπτες τους. Μπορεί να μην είναι γελαστοί και πρόσχαροι, αλλά άμα σε δούνε να ψάχνεσαι, θα έρθουν μόνοι τους να σε ρωτήσουν (στα ελληνικά πάντα) αν θέλεις βοήθεια. Εμείς βλέπουμε ξένο και, εκτός του ότι ορμάμε να τον ληστέψουμε στα μαγαζιά, χλευάζουμε τα πάντα. Από τη φάτσα τους μέχρι το πέδιλο με την κάλτσα.
Ζούνε μια ήρεμη ζωή. Περπατάς στο δρόμο ή το τεράστιο πάρκο τους και δεν ακούς φωνές. Οι άνθρωποι μιλάνε, αλλά δε σε αναγκάζουν να τους ακούσεις. Δεν κράζουν, δεν κραυγάζουν, δεν καγκουριάζουν. Βέβαια, σε μια πόλη σαν το Σαντάνσκι, δίπλα στα σύνορα, μπορεί μια παρέα Ελλήνων να διαταράξει αυτή την ηρεμία.
Με βάση όλα τα παραπάνω και λογικά σκεπτόμενη, μπορώ να είμαι σίγουρη ότι οι ενεχυροδανειστές τους κάνουν τη δουλειά τους με ευνοϊκότερους όρους, σε σχέση με τους Έλληνες συναδέλφους τους. Γι' αυτό και, χωρίς να θέλω να κάνω διαφήμιση, αλλά θα την κάνω, συνιστώ να τους προτιμήσουμε.

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Για Τεχεράνη καλά πάμε;



Κάποτε χρειάστηκε να ζητήσω τη βοήθεια της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος. Ήταν τότε που κάποια περιέφερε τη μούρη μου στο φέισμπουκ με το όνομα Sara Kavla και με τρόπο που με έκανε να φαίνομαι κάτι παραπάνω από απλώς διαθέσιμη και έτοιμη για όλα.
Εννοείται πως δεν προσέτρεξα κατευθείαν στις αστυνομίες και στις μεγάλες δυνάμεις για να μου λύσουν το θέμα. Πρώτα έστειλα μήνυμα στην ίδια ζητώντας της να κατεβάσει τη φωτογραφία μου. Όμως ο τσουλίστικος τρόπος της, ο οποίος δε διέφερε από το ύφος της σελίδας της, με ανάγκασε να λειτουργήσω αλλιώς.
Οι άνθρωποι της δίωξης ήταν ευγενέστατοι. Ήταν ολοφάνερο ότι πολύ τους στεναχώρησε το ότι διασύρομαι στο διαδίκτυο με τέτοιο τρόπο. Όμως δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Ήταν ξεκάθαροι. Σε φεϊσμπουκοδουλειές δεν ανακατεύονται.
Λίγους μήνες μετά, γνωστός συγγραφέας -δε λέω το όνομά του για να μην αναστατωθούν οι νοικοκυραίοι- δέχεται απειλές από κάτι τύπους που τώρα μπήκαν στη βουλή. Στην προσπάθειά του να ζητήσει βοήθεια από την ίδια υπηρεσία, η απάντηση ήταν πως πρέπει να διαπιστωθεί έγκλημα για να παρέμβει. Δηλαδή, άμα τον τρώγανε λάχανο, η δίωξη θα προχωρούσε σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες να βρει από πού προέρχονταν τα απειλητικά μηνύματα.
Οι τύποι που λέγαμε, αυτοί που τώρα μπήκαν στη βουλή, οι οποίοι δε φημίζονται και για την καλή τους σχέση με το Χριστιανισμό -να δω τον Καιάδα να ανάβει το κερί του στον Άγιο Παντελεήμονα (της Αχαρνών, εννοείται) και να προσκυνά με δέος και κατάνυξη την εικόνα της Παναγιάς και τι σταδιάλα- θίχτηκαν από την ύπαρξη του Γέροντα Παστίτσιου και την προσπάθεια δημιουργίας της θρησκείας του πασταφαριανισμού (που κανονικά θα έπρεπε να θιχτούν οι ρασταφάριανς, αλλά δεν είναι όλοι άρρωστοι σ’ αυτόν τον πλανήτη) και, εκτιμώντας ότι ο τύπος χλευάζει τον Παΐσιο και όχι το ρασταφαριανισμό, προκάλεσαν τέτοια ταραχή, που ξαφνικά η δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος, βρήκε σοβαρό λόγο για να λειτουργήσει.
Εγώ πάλι αυτόν τον Παστίτσιο πολύ τον είχα συμπαθήσει και δεν τον είχα για βλάσφημο. Και απόρησα όταν έμαθα ότι συνελήφθη. Σκεφτόμουν ότι το εγκλημά του ίσως ήταν ο προσηλυτισμός. Κι αυτό, γιατί, αν δεν άλλαξε κάτι στο σύνταγμα, ο καθένας μπορεί να έχει όποιο θρήσκευμα θέλει σ’ αυτή τη χώρα. Και ναι, η πάστα, για εμάς τους καλοφαγάδες, είναι θρησκεία. Το ίδιο και η μπεσαμέλ.
Κάποιοι δηλώνουν ως θρησκεία τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ, τον Ολυμπιακό, τη θύρα 13 (για να κάνει και ρίμα). Και, παθιασμένοι με τη θρησκεία τους, μετατρέπουν τα γήπεδα σε ναούς των ταλιμπάν. Μπορώ να ορκιστώ στην αγία ταλιατέλα ότι οι ίδιοι άνθρωποι, με το ίδιο πάθος, υπερασπίζονται και το Γέροντα Παΐσιο που ποτέ δε γνώρισαν και ποτέ δεν έμαθαν τι είπε και τι έκανε.
Κάποιοι άνθρωποι έχουν αξίες. Πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια. Πήραν αρχές από τα σπίτια τους. «Η θρησκεία πάνω απ’ όλα» ούρλιαζε ο πατέρας τους, καθώς έδερνε τη μάνα τους επειδή δεν είχε κάνει το σταυρό της πριν από το φαγητό. Άλλωστε κι ο Παΐσιος δε θα διαφωνούσε και θα του ‘δινε και την ευχή του. Γιατί στη σωστή, τη χριστιανική οικογένεια, ο άντρας πρέπει να αφεντεύει τη γυναίκα.
Ο νεοέλληνας, αυτός που έχτισε τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, δε σηκώνει αστεία. Και όχι, δε φταίει το ότι με την κρίση έχουμε χάσει το χιούμορ μας. Έτσι είμαστε. Ο ήρωας του ’21 και ο παπάς της ενορίας είναι αξίες ανεκτίμητες για αυτόν τον τύπο. Τον βοηθούν να αποκτήσει υπόσταση, τον κάνουν να νιώθει έξυπνος, δυνατός, ικανός και νομίζει πως παίρνει τουλάχιστον δέκα πόντους μήκος στο πουλί του.
Έκατσα και παρακολούθησα ποιοι παθιάζονται πιο πολύ με το θέμα, αντιδρώντας με βρισιές και χωρίς επιχειρήματα. Ποιοι νομίζουν ότι θίχτηκαν τα ιερά και τα όσιά τους. Ποιοι χρειάζονται τέτοια ιερά και όσια. Και δε χάρηκα με τη διαπίστωση. Οι περισσότεροι είναι νέοι, από αυτούς που σε άλλες εποχές, οι γονείς τους θα φιλούσαν κατουρημένες ποδιές για να τους βολέψουν κάπου -καθώς ήταν ανίκανοι να κάνουν κάτι μόνοι τους και να πετύχουν-, αλλά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, δε θα βολευτούν πουθενά και τα πράγματα είναι πραγματικά δύσκολα για αυτούς. Έτσι, οι κοπέλες ποζάρουν στα προφίλ τους με το μαγιό ή με το καυτό το φόρεμα και το λάγνο βλέμμα, περιμένοντας να βρεθεί κάποιος που θα συγκινηθεί από τα κάλλη τους, τα μόνα προσόντα που διαθέτουν. Τα αγόρια ποζάρουν δίπλα σε κακομούτσουνες γκόμενες, καμαρώνοντας που ακόμα κι αυτές τους κάτσανε. Οι ίδιες καμαρώνουν επειδή τους έκατσε γκόμενος κι ας είναι και κάγκουρας με μυαλό αμοιβάδας. Πέρα από την προσωπική τους ζωή που είναι ευτυχισμένη, υπάρχει μια αγανάκτηση γιατί οι πολιτικοί είναι κλέφτες και μας κοροϊδεύουν και μας κλέβουν κι εμείς τους μουντζώνουμε και πατσίζουμε.
Σε τι σπίτια μεγάλωσαν αυτά τα παιδιά και τι αξίες πήραν; Σε τι σχολεία μορφώθηκαν; Με τι παρέες συναναστράφηκαν; Τι βιβλία διάβασαν; Τι ταινίες είδαν; Μπροστά σε τι είδους τηλεόραση πέρασαν το χρόνο τους. Από τι είδους εκπομπές ενημερώθηκαν; Τι γνώμη απέκτησαν με όλα αυτά και με ποιον την αντάλλαξαν;
Αυτά τα παιδιά είχαν αυτές τις δυνατότητες σ’ αυτήν την κοινωνία. Δε θα κάνουν κάτι για να την αλλάξουν. Θα διατηρήσουν τις αξίες τους και θα περιμένουν τον άγιο να κάνει το θαύμα του, βρίζοντας όποιον προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει χιούμορ για να τους πει ότι δε διαφέρουν από τους μουσουλμάνους που μισούν επειδή είναι βάρβαροι, και στέλνοντας στην πυρά όποιον τους θυμίσει ότι, χάρη σ' αυτούς, ο μεσαίωνας δεν τελείωσε ακόμη.
«Η θρησκεία και οι νόμοι είναι δύο πατερίτσες που χρειάζονται οι άνθρωποι με αδύνατα πόδια» είχε πει ο Ντιντερό. Εύχομαι αυτά τα παιδιά να δυναμώσουν και να λιγοστέψουν οι ανάγκες τους. Και δε θα κάνω άλλες αναφορές στο τι έχει ειπωθεί για τη θρησκεία. Ούτε θα υποστηρίξω ότι είναι το όπιο του λαού, όπως κάνουν πολλοί. Δε ζούμε πλέον στην εποχή του Μαρξ και του οπίου. Οι καιροί αλλάζουν, γίνονται άγριες οι εποχές, οι καταστάσεις γίνονται πιο ζόρικες, και τα ναρκωτικά πιο σκληρά.