ΚΙ ΑΝ ΠΑΣ ΚΑΒΑΛΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΕΜΕΝΑ ΔΕ ΘΑ ΜΕ ΚΑΒΑΛΗΣΕΙΣ!

Έτσι μου 'ρχεται ν' αρχίσω τους βανδαλισμούς. Να σκίζω λάστιχα. Να χαρακώνω. Εντάξει, κατανοώ ότι δεν υπάρχουν χώροι στάθμευσης στο κέντρο, αλλά δεν ξέρω γιατί πρέπει να την πληρώνουν οι πεζοί και πάλι.
Έχω ξαναδηλώσει, ότι είμαι πεζή εκ πεποιθήσεως. Μου αρέσει να περπατάω. Κι αν ενοχλώ κανέναν οδηγό το ότι περπατάω σε πεζόδρομο, να πάει να γαμηθεί με το συμπάθιο. Προτιμώ τους πεζόδρομους, γιατί τα πεζοδρόμια είναι στενά αλλά και γιατί εκεί, υποτίθεται, έχω χώρο να κινούμαι ανενόχλητη. Έτσι όταν μετακινούμαι από το σπίτι στο μαγαζί και αντίστροφα, περνάω από Δερβενίων ή Βαλτετσίου, ανάλογα την έμπνευση.
Κατεβαίνω λοιπόν τη Δερβενίων και έχω δεξιά μου παρκαρισμένο αυτοκίνητο (στον πεζόδρομο πάντα) κι αριστερά μου χώρο πράσινου με παγκάκι. Μπροστά μου έχω βιαστικό οδηγό που νομίζει ότι κινείται σε εθνική οδό. Ο παπάρας, έχει την εντύπωση ότι θα κάνω στην άκρη να περάσει. Δεν κατάλαβες αγάπη μου! Βρίσκεσαι στα χωρικά μου ύδατα. ΠΑΡΑΝΟΜΑ. Περπατάω εγώ, γκαζώνει έτοιμος να περάσει από πάνω μου αυτός. Δεν έχει χώρο ρε φίλε! Έχει παρκάρει κι ο μαλάκας δίπλα, επομένως ή εγώ, ή εσύ. Δεν υπάρχει περίπτωση να υποχωρήσω. Ξέρω πολύ καλά τα δικαιώματα του πεζού στον πεζόδρομο και δε θα του περάσει. Και τα κατάφερα. Πάτησε φρένο.
"Τι θα γίνει ρε φίλε, θα περάσεις κι από πάνω μας"; Μούγγα η δικός σου. Απλά χαμογέλασε. Ή για τρελή με πέρασε, ή κατάλαβε πως έκανε μαλακία, αν και συνήθως αυτοί οι τύποι, δεν είναι σε θέση να συλλάβουν τέτοιες έννοιες.
Ανεβαίνω τη Δερβενίων. Ακούω μια μηχανή πίσω μου. Πάλι έχω από τη μια παρκαρισμένο αμάξι κι από την άλλη παγκάκι. Περπατάω στη μέση του ελεύθερου χώρου αργά και χαλαρά, φροντίζοντας να μην πηγαίνω εντελώς ευθεία, να κάνω κανένα οχταράκι, ψαχουλεύοντας συγχρόνως στην τσάντα μου, έτσι για να μπερδεύω τον τύπο από πίσω μου και να μην ξέρει από πού να προσπεράσει. Στη διασταύρωση με Χαριλάου Τρικούπη, τον ακούω να φεύγει γκαζωμένος και μου φάνηκε πως ήταν αγανακτισμένος. Κρίμα. Δεν ήρθε να μου ζητήσει τα ρέστα. Στα τσακίδια κι εσύ παπάρα!
Βαλτετσίου με Ιπποκράτους. Μονίμως ένα παρκαρισμένο αμάξι διαγωνίως στη γωνία. Να μην έχεις από πού να περάσεις. Και μηχανάκια κατά μήκος του πεζοδρομίου (άμα δεν παρκάρεις το μηχανάκι στο πεζοδρόμιο, είναι γρουσουζιά μάλλον) και δίπλα στις πρασινάδες. Αδύνατο να περάσει πεζός. Στην Αραχώβης μονίμως ένα αυτοκίνητο (όχι πάντα το ίδιο) καταλαμβάνει το πεζοδρόμιο έξω από χώρο στάθμευσης. Χώρια το ξεφόρτωμα που πέτυχα προχτές Δερβενίων και Ζωοδόχου Πηγής. Όλος ο πεζόδρομος κλειστός. Να πας από αλλού μαλάκα πεζέ, αν δε γουστάρεις να πηδάς πάνω από παγκάκια και να σκαρφαλώνεις σε δέντρα!
Και έρχεται τώρα η απορία. Παρατηρώ ότι η τροχαία φροντίζει να υπάρχει τάξη στους δρόμους. Το ίδιο και η δημοτική αστυνομία, απ' ότι έχω καταλάβει. Υπάρχει άραγε κάποιος υπεύθυνος για την τάξη στους πεζόδρομους; Αν όχι, μπορώ να το αναλάβω εγώ. Θα ήταν μεγάλη ικανοποίηση και χαρά για μένα, μια ευκαιρία να επιβάλω τον πολιτισμό στους απολίτιστους. Άντε γιατί αρκετά νεύρα έχω από μόνη μου. Τουλάχιστον να μπορώ να περπατάω ελεύθερα.