Άντε, γιατί με είχε εκνευρίσει η κατάσταση. Ε, δεν πήγαινε άλλο! Σε κάθε μου βήμα, επάνω τους έπεφτα. Έχουν κατακλύσει το κέντρο. Δεν ξέρω περιφερειακά αν συμβαίνει το ίδιο, αλλά στο κέντρο, δεν μπορείς πλέον να κυκλοφορήσεις άνετα. Και ήταν καιρός να γίνει και μάλιστα εγώ, ναι εγώ, σταμάτησα να συγχαρώ το όργανο της τάξης που έκανε το θεάρεστο έργο του εκείνη τη στιγμή. Μάλιστα του είπα ότι πιο κάτω, η κατάσταση είναι χειρότερη και να μην παραλείψουν να περάσουν από κει. Με διαβεβαίωσε ότι θα συνεχίσουν προς εκείνη την κατεύθυνση. Ικανοποιημένη, σχεδόν ευτυχισμένη, εξέφρασα την ευχαρίστησή μου για την καλή δουλειά και αποχώρησα.
Όχι, δε μ' έπιασε ρατσιστικό παραλήρημα. Χάρηκα γιατί ήταν καιρός να μαζέψουν όλα αυτά τα μηχανάκια που αράζουν σε χώρους που προορίζονται για χρήση από πεζούς. Έτσι και δουν ότι σε ένα πεζοδρόμια χωράνε πάνω από ένα άτομο για να περάσουν, κάνουν κατάληψη. Ε το έχουν παραχέσει!
Οι μοτοσικλετιστές, έχουν ήδη πολλά προτερήματα έναντι πεζών και άλλων οχημάτων. Ε ας κάνουν μια παραχώρηση στο θέμα του πάρκινγκ. Φτάνουν στον προορισμό τους πιο γρήγορα απ' όλους. Δεν περιμένουν σε ουρές στα φανάρια. Για την ακρίβεια, δεν περιμένουν ούτε όταν το φανάρι είναι κόκκινο. Βλέπουν αν έρχεται αμάξι (έχοντας πάντα χεσμένο τον πεζό που περνάει απέναντι από τη δάβαση) κι αν ο δρόμος είναι ελεύθερος, περνάνε με κόκκινο. Στην καλύτερη περίπτωση, στο κόκκινο φανάρι, δεν κοιτάνε πότε θα πρασινίσει το δικό τους. Κοιτάνε πότε θα κοκκινήσει του πεζού. Αν εσύ ως πεζός, περνάς με πράσινο και στην πορεία γίνεται κόκκινο και σε πιάνει στη μέση της διαδρομής, θα ακούσεις το μηχανάκι να γκαζώνει απειλητικά. Το ότι αδιαφορούν όταν από πορτοκαλί γίνεται κόκκινο, δε χρειάζεται να το αναφέρω.
Έτσι λοιπόν, με μπόλικες παραβάσεις και πολλές παραβιάσεις, το μηχανάκι, φτάνει στον προορισμό του γρήγορα και εύκολα.
Φτάνει λοιπόν στο Σύνταγμα. Δε θα χρειαστεί να αγοράσει κάρτα στάθμευσης και σιγά μην κάνει τον κόπο να βρει χώρο για στάθμευση δικύκλων. Δεν είμαστε για να περπατάμε ούτε μέτρο εμείς οι ξένοιαστοι καβαλάρηδες. Μην κάνουμε κάνα βήμα και μας πέσει ο κώλος... εεε, με συγχωρείτε, το ζάχαρο ήθελα να πω. Αράζει το εργαλείο έξω από το χώρο στον οποίο θα μπει και είναι άνετος. Τώρα, αν έχει και οδηγό τυφλών εκεί που θα το αράξει, χέστηκε. Ε όχι να κυκλοφορούν και οι τυφλοί μόνοι στο δρόμο! Πρέπει να απαγορευτεί η κυκλοφορία τους στο κέντρο. Επειδή έτσι γουστάρει ο μάγκας με το δίκυκλο. Το ίδιο θεματάκι έχουν και οι κινητικά ανάπηροι με τα αυτοκίνητα που αράζουν μπροστά στις ράμπες, αλλά με τα αυτοκίνητα θ' ασχοληθούμε άλλη φορά.
Κατέβαινα λοιπόν την Καραγιώργη Σερβίας και κάποια στιγμή ένιωσα αποκλεισμένη. Δέντρο από τη μια, μηχανές από την άλλη. Πάνω στους οδηγούς των τυφλών πάντα. Και πάντα είχα την απορία. Δεν υπάρχει νόμος γι' αυτούς; Δε θα σεβαστεί ποτέ κανείς τον πεζό; Και επιτέλους, στην επιστροφή, είδα το γερανό να μαζεύει δίκυκλα. Α-ηδονίστηκα!
Είμαι πεζή, γιατί έτσι γουστάρω, γιατί μ' αρέσει να βλέπω τι γίνεται γύρω μου όταν κινούμαι, γιατί είναι ένας καλός τρόπος να διατηρήσω το θεϊκό κορμί μου (δε θέλω σχόλια) σε καλή κατάσταση και σας το προτείνω κορίτσια, γιατί τα πόδια δε ρυπαίνουν το περιβάλλον και για πολλούς άλλους λόγους. Τα πεζοδρόμια φτάχτηκαν για μένα και πολλούς άλλους σαν εμένα και πρέπει επιτέλους να σεβαστούν το χώρο μας.
Παρατήρηση. Η αστυνομία έκανε πολύ καλή δουλειά στην προκειμένη περίπτωση, αλλά στην Ιπποκράτους, οι δελτάδες κάνουν κατάληψη στα πεζοδρόμια. Επειδή κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει, εκεί δε μιλάω και κατεβαίνω στο δρόμο για να κινηθώ με ασφάλεια.
Να μην παραλείψω να συγχαρώ την προσπάθεια φίλου για τα δικαιώματα των πεζών και να προτείνω τη σελίδα του.
http://www.facebook.com/home.php?ref=home#/group.php?gid=145192555462
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου