Ερώτηση: Γιατί τα τελευταία χρόνια οι γυναίκες δεν παντρεύονται;
Απάντηση: Γιατί προτιμούν το γουρούνι στο ψυγείο τους και όχι στο σαλόνι τους.
Αυτό θυμήθηκα διαβάζοντας σε γνωστό μπλογκ, την άνευ λόγου κριτική στο ότι η πράσινη υπουργός επέλεξε να είναι ανύπαντρη μητέρα.
Παραπέμπω: http://troktiko.blogspot.com/2009/11/blog-post_4578.html
Το αν ο μπλόγκερ δηλώνει συντηριτούκλας, με απασχολεί το ίδιο με το αν η κυρία Μπιρμπίλη έχει παιδί εκτός γάμου. Αλλά αφού τέθηκε το ζήτημα, θα σκάσω αν δεν ασχοληθώ.
Σε ποιον πρέπει να δώσει λογαριασμό μια γυναίκα για το αν θα γίνει μάνα; Ακόμη κι αν αυτή είναι δημόσιο πρόσωπο κι ως εκ τούτου εκτίθεται. Είτε υποστηρίζουμε τον ιερό θεσμό της οικογένειας είτε όχι, δε μας πέφτει λόγος. Και δεν πρέπει να τολμούμε καν να ασχοληθούμε με τις επιλογές της.
Συμφωνώ ότι ένα παιδί, είναι καλό να μεγαλώνει με τη μαμά και τον μπαμπά. Αλλά αν η μαμά κρίνει ότι ο μπαμπάς αντί να είναι ανύπαρκτος μέσα στην οικογένεια, ας είναι ανύπαρκτος στον κόσμο του, ε καλά κάνει και το μεγαλώνει μόνη της και μαγκιά της και μπράβο της.
Και έλα τώρα συντηριτούκλα μου και πες μου πόσους πατεράδες γνωρίζεις οι οποίοι κατάλαβαν πώς μεγάλωσαν τα παιδιά τους. Με μεγάλη επικοίκεια, δηλώνω ότι είναι ένας στους εκατό. Οι υπόλοιποι ασχολούνται με άλλα θέματα. Από δουλειές μέχρι γκομενοδουλειές. Ναι, θα μου πεις ότι δουλεύει για να μη λείψει τίποτα στο παιδί του. Αλλά και πάλι ερχόμαστε στο θέμα της απουσίας του πατέρα, άρα η ύπαρξή του είναι περιττή. Το θέμα γκομενοδουλειές, δεν το σχολιάζω.
Μια γυναίκα μόνη, μπορεί να ασχοληθεί και με τη δουλειά της και με το παιδί της. Κι αυτό γιατί δεν έχει τον άντρα μέσα στα πόδια της, για τον οποίο πρέπει να καταναλώσει επιπλέον ενέργεια. Διότι οι άντρες φιλενάδα, είναι δυσκολότεροι στο χειρισμό τους από παιδιά. Είναι πιο δύσκολοι στο τι θα φάνε, τι θα φορέσουν, διαμαρτύρονται όταν κάτι δεν το βρίσκουν όπως το θέλουν, σου κουβαλάνε τους άχρηστους φίλους τους να δούνε μπάλα, σε αναγκάζουν να ασχοληθείς με τις κοινωνικές, οικογενειακές και δεν ξέρω τι σκατά υποχρεώσεις τους, λες και δεν είναι αρκετές οι δικές σου και σε θέλουν κυρία, μούνα, μάνα, απ' όλα. Ενώ ένα παιδάκι, θέλει λιγότερα από σένα. Αν λοιπόν δεν έχεις στο κεφάλι σου τον σύζυγο, άνετα αφιερώνεις το χρόνο σου στο παιδί.
Για να μην πάμε στο άλλο θέμα. Πόσοι άντρες ΔΕΝ φοβούνται την πατρότητα; Πόσοι άντρες ΔΕΝ φοβούνται το γάμο; Πόσοι άντρες ΔΕΝ φοβούνται τη σχέση; Πόσοι άντρες ΔΕΝ φοβούνται τη μαμά τους; Πόσοι άντρες ΔΕΝ είναι να τους στέλνεις από κει που ήρθαν; Ξέρω άντρα που την κοπάνησε από το γάμο πανικόβλητος. Κι ας δηλώνει, χρόνια μετά, ότι αυτή ήταν η γυναίκα της ζωής του. Κι ας περίμενε παιδί από τη γυναίκα αυτή. Παιδί που η μάνα του, το μεγάλωσε μόνη της και δεν επέτρεψε ποτέ επαφή με τον πατέρα του. Και καλά έκανε. Ωραίο πρότυπο πατρός!
Προφανώς γνώρισε αρκετούς τέτοιους η κυρία Μπιρμπίλη. Και αντί να κάθεται να το παιδεύει, πήρε τις αποφάσεις της. Δε θα με εμποδίσεις μαλάκα, επειδή είσαι μαλάκας, να μην κάνω παιδί. Δώσε μου τα γονίδιά σου και άδειασέ μου τη γωνιά. Έτσι κι αλλιώς, το πιο πιθανό, είναι να είσαι απών από τη ζωή του παιδιού. Απών κι από τη δική μου.
Εμείς Τινάρα μου είμαστε μαζί σου! Είσαι θεά! Είσαι πρότυπο! Είσαι είδωλο! Είσαι υπεργυναίκα!
(Άντε να δούμε και τα χαΐρια σου στη θέση που έχεις, γιατί ειδικά από σένα, έχουμε πολλές απαιτήσεις).
4 σχόλια:
α, ωστε θέλουμε τα γονίδια του μαλάκα ε;
Τέσπα. Πράγματι, απ' το να είσαι παιδί τσακωμένων γονιών, καλύτερα να είσαι παιδί χωρισμένων.
Η τάση της αποχής του μαλ...του άνδρα από την οικογενειακή εστία υπάρχει εξ' αιτίας πολλών παραγόντων.
Θα αναφέρω έναν που δεν τίθεται στο κείμενο.
Η "αρετή" του να δουλεύεις σαν σκύλος όλη μέρα.
Ένα λάθος που κάνουν σχεδόν όλοι οι άνδρες, το να το θεωρούν δηλαδή "μαγκιά" το να δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ.
Και μετά γυρίζουν "πτώματα" απ' τη δουλειά, και δεν έχουν όρεξη "για πολλά".
Και μετά, αποκόβεται ο άνδρας από τη γυναίκα, ζουν σε διαφορετικούς κόσμους, βαριούνται ο ένας τον άλλο, η γυναίκα αναλώνεται σε υποκατάστατα πληρότητας (shopping, φαϊ) ο άντρας σε πιτσιρίκες.
Μετά, ο ένας καταριέται τον άλλο κλπ.
Αυτός είναι ένας παράγοντας που αφορά άνδρες και γυναίκες.
Όταν ήρθα στο νησί, ήρθα για γυναίκα.
Το πρώτο εξάμηνο, μη γνωρίζοντας τίποτα και κανέναν, ήμουν άνεργος.
Η γυναίκα με πίεχε να βρω δουλειά ότι νά 'ναι.
Εγώ της δήλωσα ότι προτιμώ να μείνω άνεργος για κάμποσο (και να αφοσιωθώ στο να ψάχνω πρόσωπα και πράγματα -να κάνω γνωριμίες κλπ) παρά να δουλεύω ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΣ.
Η γυναίκα έτζασε, παρ' όλο που με αγαπούσε.
Θεώρησε ότι είμαι ανώριμος, "εκτός πραγματικότητος", ακατάλληλος για οικογένεια.
Για μένα όμως μέλος οικογένειας σημαίνει να έχεις χρόνο για:
1. Να μένεις μόνος με τη Γυναίκα.
2. Να μένεις μόνος με τη Γυναίκα στο κρεβάτι (ή στο μπάνιο)
3. Να εκπαιδεύεις το παιδί σου
4. Να παίζεις με το παιδί σου
Να βγαίνεις με το παιδί σου βόλτα και να του παίρνεις παγωτάκι.
6,7,8. Όλα τα παραπάνω συνδυασμένα (εξαιρείται η περίπτωση 2).
Το "εγώ, μωρή αχάριστη, δουλεύω 15 ώρες την ημέρα για να σε έχω βασίλισσα" δεν παίζει.
Ε ναι! Δεν είσαι για οικογένεια με τέτοια μυαλά. Γιατί, για να πω την αλήθεια, όσοι κάνουν οικογένεια, δεν το κάνουν για το λόγο που θα σε ενδιέφερε εσένα. Γυναίκες και άντρες.
Ναι, αλλά κατά τα φαινόμενα, και οι περισσότεροι που κάνουν οικογένεια, δεν έχουν μυαλά για αυτήν.
Οι περισσότεροι που κάνουν οικογένεια, την κάνουν για λόγους κοινωνικούς.
Εναλλακτικά μια γυναίκα που δε θέλει να κάνει οικογένεια για αυτό το λόγο, γίνεται ανύπαντρη μητέρα. Για τον άντρα, είναι πιο δύσκολα τα πράγματα.
Δημοσίευση σχολίου