ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ: Οι δικυκλιστές.

Είναι οι γαμιάδες του δρόμου. Και του πεζοδρομίου και του πεζόδρομου. Θα αποφύγουμε τις περιττές εισαγωγές και θα πάρουμε τις κατηγορίες με τη σειρά.
Στο δρόμο: Καβαλάει το μωρό του και σχίζει τις λεωφόρους με μεγάλη ταχύτητα, καθώς ο αγέρας δέρνει απαλά τ' αγαλματένιο του κορμί. Εκεί πάνω νιώθει ελεύθερος. (Και πουθενά αλλού, γιατί, προφανώς, δεν είναι). Θα φτάσει πρώτος στον προορισμό του. Θα χωθεί σαν την τσουτσού ανάμεσα στα αμάξια, θα προσπεράσει από δεξιά, στο κόκκινο φανάρι, αν έχει άλλους μπροστά του, θα τους καβαλήσει για να έρθει μπροστά. Δε θα βλέπει το δικό του φανάρι. Θα βλέπει αυτό των πεζών. Μόλις ανάψει το κόκκινο για τους πεζούς, θα αρχίσει να γκαζώνει απειλητικά. "Παρ' τα πόδια σου μαλάκα που περνάς τη διάβαση, ο γαμιάς της ασφάλτου είναι έτοιμος να μεταμορφωθεί σε πύραυλο". Δεν προλαβαίνει να ανάψει το πράσινο και έχει βρεθεί στο επόμενο φανάρι. Αν ανάψει το κόκκινο και δεν έχει άλλους μπροστά του, θα το αγνοήσει. Ε, μέχρι να κουνηθεί ο διπλανός που του άναψε το πράσινο, προλαβαίνει να περάσει έτσι όπως πετάει. Τώρα, αν υπάρχει πεζός που πάει να περάσει, στο μουνί του. Αν είναι δυνατόν! Ο πεζός δεν πρέπει να κοιτάει το φανάρι του, αλλά την καλή διάθεση του οδηγού να σταματήσει στο δικό του κόκκινο φανάρι. Ο μοτοσικλετιστής δεν έχει ποτέ τέτοια διάθεση. "Να περιμένει ο αναιδής, που θέλει και δικαιώματα στο δρόμο" σκέφτεται και γκαζώνει ακόμα πιο δυνατά. Είπαμε, ο δρόμος είναι του καυλιάρη καβαλάρη.
Και το πεζοδρόμιο είναι του καυλιάρη καβαλάρη. Θα το καβαλήσει κι αυτό, πάντα με φόρα. Οι πεζοί που κινούνται πάνω του πρέπει να κάνουν στην άκρη να περάσει. Αν δεν το κάνουν από μόνοι τους, θα τους αναγκάσει ορμώντας πάνω τους απειλητικά. Θα παρκάρει φαρδύς πλατύς πάνω στο πεζοδρόμιο κλείνοντας τα περάσματα. Στο μουνί του και πάλι για τον πεζό. Να στριμωχτεί και να περάσει. Πόσο χώρο θέλει πια για να κινηθεί ένας άνθρωπος!
Ο καυλιάρης καβαλάρης θα καβαλήσει και τον πεζόδρομο. Ε, ναι. Αφού χωράει άνετα, γιατί να παιδεύεται στους δρόμους με τα αυτοκίνητα; Ειδικά σε πεζόδρομους με παγκάκια και δεντράκια, λατρεύω να τους γαμάω τη φαντασίωση. Περπατάω αργά, πηγαίνοντας ως αναποφάσιστη δεξιά - αριστερά και κάνω πως δεν τον ακούω που μαρσάρει υστερικά πίσω μου. Κι όταν φτάνουμε στο δρόμο και τον απεγκλωβίζω, πατάει μια απότομα το γκάζι, σαν να μου λέει: "Άντε γαμήσου κομπλεξικιά καριόλα που νομίζεις ότι ο πεζόδρομος δεν ανήκει σε μένα και το μωρό μου. Ίσα μωρή τσούλα, μη σε θερίσω!" και χάνεται στον ορίζοντα. Θα μπορούσε να μου τα πει στα μούτρα τα μπινελίκια που σκέφτηκε. Αλλά είναι ευγενής. Και αυτό τον κάνει ανώτερο από τα υπόλοιπα ανθρωπάκια που κινούνται με τα πόδια ή πήζουν μέσα στα αυτοκίνητά τους.
Παρά το ότι ο κάθε μοτοσικλετιστής κάνει τουλάχιστον διακόσιες παρανομίες σε μια μέρα, θα φάει πρόστιμο μόνο για κάνα κράνος, άντε και καμιά ταχύτητα, στην έσχατη περίπτωση και για καμιά ηχορύπανση. Προτείνω στο νέο, αξιόλογο υπουργό ΠΡΟΠΟ, τη σύσταση ομάδας για να μαζευτούν τα μυαλά των μοτοσικλετιστών που πήραν αέρα. Και να μην έχει καμία σχέση με ΔΙΑΣ. Αυτοί είναι χειρότεροι. Εξακόσιες παρανομίες σε μια μέρα.