Η αγάπη που δεν έζησες

Αυτή η ιστορία με το χαρακτηρισμό «αγάμητη» σε όποια γυναίκα έχει λίγα (ή περισσότερα) νευράκια παραπάνω, είναι καιρός να σταματήσει. Από αλλού ξεκινάει το κακό και δεν είναι από κει τα νεύρα της.

Γιατί, άμα μια γυναίκα θελήσει να απαυτωθεί, είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Όμως η ίδια ξέρει πως θα είναι ένα απλό ξεχαρμάνιασμα που θα της ρυθμίσει προσωρινά τις ορμόνες, δίνοντάς της προσωρινή ηρεμία. Και την άλλη μέρα, πάλι νευράκια θα έχει.

Άσε που, τις περισσότερες φορές, δεν είναι αυτό που χρειάζεται. Συχνά δεν το θέλει καθόλου. Είτε γιατί αυτού του είδους το ξεχαρμάνιασμα, κατάλαβε ότι δεν έχει αποτέλεσμα, είτε γιατί πάει κόντρα στην ηθική της, είτε γιατί έχει στεγνώσει τόσο που δεν μπορεί να το κάνει. Γι’ αυτό, αν βλέπετε γυναίκα με νευράκια, μην τη στέλνετε να πάει να γαμηθεί. Δεν είναι αυτό που χρειάζεται. Κι είναι βασανιστικό άμα δε γλιστράει. Στείλτε την να πάει να αγαπηθεί. Η αγάπη είναι το καλύτερο λιπαντικό. Αλλά άντε να τη βρεις.

Δεν τη βρίσκεις. Και μη μου πεις ότι αν κάποια είναι παντρεμένη δεν ισχύουν αυτά γιατί αγαπήθηκε και έφτασε ως εκεί. Όλοι ξέρουμε τι είναι οι περισσότεροι γάμοι και γιατί γίνονται. Από ανασφάλεια μέχρι κοινωνική υποχρέωση κι από φόβος για μοναξιά μέχρι εγωιστικό πάθος είναι στις περισσότερες περιπτώσεις οι λόγοι που οδήγησαν σε γάμο. Ελάχιστες ήταν οι τυχερές που παντρεύτηκαν επειδή αγαπήθηκαν.

Οι γυναίκες που αγαπήθηκαν, εντός ή εκτός γάμου, έχουν κάτι που τις κάνει να ξεχωρίζουν απ’ τις άλλες. Η διαφορά τους είναι στο βλέμμα. Αυτή που αγαπήθηκε έχει βλέμμα ήρεμο. Όσο για να παρατηρεί τι γίνεται γύρω της και να κρατάει αυτό που τη γεμίζει. Η άλλη έχει ταραχή στο βλέμμα της. Ψάχνει, αλλά δεν ξέρει τι. Θέλει να πάρει, αλλά δεν ξέρει πώς. Και δεν ξέρει πως για να πάρει, πρέπει να δώσει. Κανόνας της φύσης είναι αυτός.

Το έχω δηλώσει επισήμως και τώρα που το θυμήθηκα, το ξαναλέω. Στο τέλος της ζωής μου θέλω να τα έχω κάνει, να τα έχω ζήσει, να τα έχω νιώσει όλα. Και τα όμορφα και τα άσχημα. Και τις χαρές και τα μαθήματα. Που θα μου δώσουν σοφία, θα γεμίσουν την ψυχή μου και θα ηρεμήσουν το βλέμμα μου. Να μπορώ να κοιτάω πίσω και να βλέπω τη ζωή μου γεμάτη.

Προσφάτως συνάντησα μια γυναίκα, μεγαλύτερή μου, που ζει μόνη, αλλά όχι μοναχικά κι απολαμβάνει όσες μικρές ομορφιές της δίνει η καθημερινότητά της. Της είπα πως αυτό που βλέπω στο βλέμμα της είναι ο σκοπός μου. Μου αποκάλυψε και τον δικό της σκοπό. Μου είπε ότι, νεαρή ακόμη, είχε δει τη Γερτρούδη στον κινηματογράφο και σκέφτηκε πως στο τέλος της ζωής της, θα ήθελε να έχει αυτό που είχε κι η ηρωίδα της ταινίας. Να προσπεράσει τα εμπόδια, τα λάθη και τις δυσκολίες κι αυτό που θα της έχει μείνει, να είναι το ότι αγαπήθηκε. Διαπιστώνει (κι εγώ επίσης) ότι βρίσκεται σε καλό δρόμο. Και συμπληρώνει: «Μόνο που η δική μου ματιά δε θα ‘χει σκιά μελαγχολίας».

Με ή χωρίς σκιά μελαγχολίας, πρέπει να φροντίσουμε για τη ματιά μας. Πρέπει να φροντίσουμε να αγαπηθούμε. Και κυρίως να αγαπήσουμε. Για να έχουμε και κάτι καλό να θυμόμαστε.

Και για να καταλήξω εκεί που ξεκίνησα, γιατί εκνευρίζομαι όταν με πιάνει το αγαπησιάρικο. Όταν μια γυναίκα έχει νευράκια, δε φταίει το ότι είναι αγάμητη. Φταίει το ότι δεν αγαπήθηκε. Φταίει το ότι δεν πήρε αγκαλιές. Ή ότι οι αγκαλιές που πήρε είτε ήταν για να νιώσουν καλύτερα αυτοί που τις έδιναν, είτε για να τη φυλακίσουν μέσα τους. Φταίει το ότι δεν ένιωσε χάδι για αυτό που είναι, αλλά γιατί κατάφερε να γίνει αυτό που ο άλλος ήθελε. Φταίει το ότι δεν έχει ακούσει καλή κουβέντα, δεν έχει νιώσει τρυφερότητα, δεν έχει νιώσει πραγματικό ενδιαφέρον.

Δεν είναι ούτε κακογαμημένη. Είναι κακοαγαπημένη. Από κάποιον που αγαπάει μόνο τον εαυτό του. Και ζώντας τον εγωισμό του άλλου, γίνεται κι αυτή εγωίστρια. Και φτάνει στο σημείο να μην αντέχει να βλέπει άλλες να αγαπιούνται.

Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορώ να θυμώσω με μια γυναίκα με νευράκια. Δεν μπορώ να θυμώσω ακόμη και με μια υστερική ύαινα. Μπορώ μόνο να της προτείνω να ανοίξει μυαλό, καρδιά και αγκαλιά και να πάει ν’ αγαπηθεί.