Έμεινα μια μέρα μουγκή, προσπαθώντας να αποφασίσω με ποιον πρέπει να θυμώσω.Ο θυμός υπήρχε καιρό τώρα γι' αυτούς που μας οδηγούν στην εξαθλίωση για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα άλλων. Δεν είναι θέμα να το αναλύσω τώρα. Τα ξέρουμε.
Είχα θυμό μεγάλο με τα κανάλια και την προσπάθειά τους να τρομοκρατήσουν τον κόσμο. Φαντάζομαι πόσες θείτσες που ενημερώνονται από την τηλεόραση, χέστηκαν από το φόβο τους μήπως κλείσει ο Σκλαβενίτης κι ανοίξει στη θέση του ο Μαυραγορίτης. Θα ξεμέναμε από πετρέλαιο κι από φάρμακα γιατί... δεν ξέρω. Άσε που δε θα είχαν να πληρώσουν τις συντάξεις. Και για να σώσει η θείτσα τον κώλο της, έπρεπε να συμφωνήσει στο να καούν οι κώλοι των παιδιών και τον εγγονιών της και να κάτσει στ' αυγά της, που μου ήθελε και διαμαρτυρίες.
Την Κυριακή, μέχρι κάποια στιγμή ήμουν θυμωμένη με την καταστολή. Με τα πιστά σκυλιά που σκοτώνουν για το ξεροκόμματο που τους δίνει το αφεντικό τους. Μ' αυτούς που έπεφταν με τις μηχανές τους πάνω σε ανθρώπους κι αμέσως μετά τους ψέκαζαν και τους χτυπούσαν με λύσσα. Που χτυπούσαν αδιακρίτως, απλώς επειδή κάποιοι (που δεν ήταν και λίγοι) τόλμησαν να πάνε σε συγκέντρωση. Που για δεύτερη φορά, δε δίστασαν να ψεκάσουν το Γλέζο. Που ο σκοπός τους ήταν να διαλύσον τη συγκέντρωση, με κάθε τρόπο.
Στο τέλος θύμωσα με τις φωτιές, ενώ κανονικά δε με ενοχλεί καθόλου μια καμένη τράπεζα. Αλλά κοντά στην κακιά την τράπεζα, κάηκαν και μαγαζιά που ήδη είχαν να αντιμετωπίσουν την κρίση. Ενώ δε με ενοχλεί ένα σπασμένο ΑΤΜ με το περιεχόμενό του να μοιράζεται, με ενοχλεί μια σπασμένη βιτρίνα κι ένα πλιατσικολογημένο μαγαζί.
Μέχρι χτες λέγαμε για τα κλειστά μαγαζιά στο κέντρο, για το ένα εκατομμύριο άνεργους, για την απόγνωση που δημιουργεί η κρίση και η ανέχεια και για την αλληλεγγύη. Παπάρια αλληλεγγύη δείχνει το λεηλατημένο μαγαζί. Μόνο για αλληλεγγύη του κώλου μπορούμε να μιλήσουμε όταν δημιουργούνται κι άλλοι άνεργοι.Γι' αυτό και δε θέλω να πιστέψω ότι αυτές οι καταστροφές ήταν επαναστατικές πράξεις. Όταν μια παρέα μπουκάρει σε ένα μαγαζί για να το αδειάσει, είναι καγκουριά και αρχιδιά. Όταν καις ένα ιστορικό κτίριο που στεγάζει κινηματογράφο (χώρο πολιτισμού) είσαι τουλάχιστον κάγκουρας κι αν νομίζεις ότι κάνεις επανάσταση, είσαι και γελοίος.
Βγήκα σήμερα στο κέντρο να δω τι απόμεινε. Τα μαγαζιά στο Atrium δεν ξέρω πόσο υπηρετούσαν το σύστημα και έπρεπε να καταστραφούν, ούτε το Αττικόν και τα γειτονικά καταστήματα.
Θυμήθηκα τη δήλωση του Θεοδωράκη, μετά την επίθεση δακρυγόνων: "Τέτοια χημικά έχω να δω από όταν πέθανε ο Πέτρουλας". Τι το 'θελε και το μελέτησε; Στο ίδιο σημείο έγινε το μεγαλύτερο μακελειό. Όταν άκουσα στην τηλεόραση για φωτιά στη Χρήστου Λαδά, πριν δω εικόνα, το μυαλό μου πήγε στο μαγαζί του Λαμπράκη, το οποίο εξακολουθεί να στέκει περήφανο και να μας περνάει την πληροφορία που θέλει. Επανάσταση σε άσχετα κτίρια δεν είναι επανάσταση.
Συνέχισα κατεβαίνοντας την Ερμού για να δω άσχετα μαγαζιά και πάλι να έχουν γίνει κάρβουνο. Αλλά στην Αθηνάς φαίνεται πως έγινε πιο οργανωμένη επίθεση. Εκεί η καγκουριά μειώθηκε, αφού όντως χτύπησαν τράπεζες.
Με όλα αυτά, ο μεγάλος κερδισμένος ήταν το μνημόνιο. Είχε γίνει πλέον το δεύτερο θέμα που μας απασχολούσε. Κερδισμένοι βγήκαν και οι πολιτικοί που το ψήφισαν. Η συγκέντρωση διαλύθηκε, πήγαν κι αυτοί ήσυχοι στα σπίτια τους και θα ζήσουν ήσυχοι κι από δω και πέρα. Αφού πλέον οι πολίτες ξέχασαν το θυμό που είχαν γι' αυτούς και είναι περισσότερο θυμωμένοι με όσους καταστρέφουν την Αθήνα.
Όταν άλλος σου φταίει κι αλλού ξεσπάς, πάσχεις από κάψιμο. Ενώ το αρχικό σύνθημα ήταν "να καεί το μπουρδέλο η Βουλή" πράγμα που νομίζω ότι δε βρίσκει και πολλούς αντίθετους, είτε πρόκειται για συμβολικό κάψιμο, είτε για πραγματικό, κάηκαν άσχετα κτίρια.Βέβαια, άμα το δούμε κι αλλιώς, οι καμένοι άνθρωποι, αυτοί που τους κατέστρεψε η κρίση, είναι περισσότεροι από τα καμένα κτίρια. Ο άνθρωπος αξίζει περισσότερο από το κτίριο και αξίζει περισσότερο να θρηνούμε για αυτόν.
Μπορούμε να σκεφτούμε κι ότι σε περίοδο πολέμου, υπάρχουν παράπλευρες απώλειες. Και ναι, έχουμε πόλεμο. Ποτέ δεν κατακτήθηκε τίποτα με ειρηνικό τρόπο. Και χρειαζόμαστε πολεμιστές. Αλλά πόλεμος χωρίς στρατηγική είναι μπάχαλο και καταλήγει σε αποτυχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου