Βουτιά στην άβυσσο του φβ

Ξαφνικά, θυμήθηκα ότι στα νιάτα μου ήθελα να σπουδάσω ψυχολογία. Είχα το βίτσιο να βουτάω στην άβυσσο (έτσι δε λένε την ψυχή του ανθρώπου;) και να την εξερευνώ. Αλλά επειδή είμαι ανάποδος άνθρωπος και ποτέ δεν εκτίμησα τα ελληνικά πανεπιστήμια, δεν το κυνήγησα. Σκεφτόμουν το εξωτερικό, αλλά στην πορεία έγιναν άλλα, η ζωή μου έγινε αλλιώς και δεν έγινα ψυχολόγα. Το ξέχασα κιόλας, γιατί είχα πολλά άλλα να κάνω.
Αλλά αυτή η πουτάνα η ζωή (το "πουτάνα" το λέω με εκτίμηση, ωστόσο το τονίζω) δε μ' άφησε να γλιτώσω από τις εξερευνήσεις. Έχω τον τρελομαγνήτη. Τραβάω κάθε είδους τρέλα. Από την καλύτερη, που δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν, μέχρι την πιο βαριά αρρώστια. Το παρατηρούν κι όσοι με γνωρίζουν. Άμα δεν έχει τη λόξα του ο άλλος, δεν κάνουμε χωριό. Κι όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα την έχουν και είμαι πολύ ευτυχής που τα συνάντησα.
Συνάντησα και άρρωστους. Πολλούς. Είπαμε, η πουτάνα η ζωή μού δίνει θέματα, να έχω να ασχολούμαι. Και η φεϊσμπουκική ζωή μού τα πετάει στα μούτρα. Δεν έχω παράπονο. Εκεί μέσα γνώρισα τους καλύτερους. Εύκολο είναι. Συναντάς τον άλλον ανάμεσα στα πλήθη που σχολιάζουν, διαπιστώνεις ότι η λόξα του ταιριάζει με τη δικιά σου και προχωράς στη σύναψη σχέσεων που μπορεί να καταλήξουν ιδανικές. Και σκέφτεσαι ότι, αν δεν ήταν αυτό το μαραφέτι, δεν υπήρχε περίπτωση να συναντήσεις αυτές τις περιπτώσεις στον έξω κόσμο.
Το θέμα είναι ότι συναντάς και άλλες περιπτώσεις. Αναφέρω δείγματα αρρώστιας:
1. Γράφω ένα μαλακισμένο στάτους για το παστίτσιο που μαγειρεύει η γειτόνισσα και δε χτυπάει την πόρτα να μου δώσει ένα τεμάχιο και πετάγεται ο άγνωστος Χ, ο οποίος είναι υποψήφιος για διαγραφή, αφού έχει πει και στο παρελθόν μαλακίες, με την ατάκα: "Κι εσύ μας δείχνεις τα κάλλη σου αλλά δε μας δίνεις να τα φάμε". Ομολογώ ότι ήμουν λίγο αγενής. Του είπα ότι αυτή τη φάτσα μου έδωσε ο Θεός και δεν μπορώ να γίνω μπάζο για να μην τον πιάνει λιγούρα το λιγούρη, ούτε να επιτρέπω στον καθένα να εκφράζει την επιθυμία του να με φάει. Ο τύπος συνεχίζει με τις εξυπνάδες του κλασικού παντρεμένου πέφτουλα που φτιάχνει ανώνυμο προφίλ μπας και πηδήξει καμιά γκόμενα. Και πάνω που ετοιμάζομαι να τον τζάσω, εμφανίζεται ο ευγενικός μέχρι τότε κύριος που δεν άφηνε τίποτα χωρίς λάικ, χωρίς θαυμαστικά και χωρίς σχόλια θαυμασμού (και παπαρίσματος), αυτή τη φορά όχι για να με παπαρίσει, αλλά για να με βρίσει. Είμαι ανάγωγη και κακομαθημένη, χώρια ότι τα βρήκα όλα έτοιμα και δε σέβομαι κανέναν. Να σημειώσω ότι εκείνον τον καιρό, τα είχα βρει όλα τόσο έτοιμα, που έμενα σε ένα υπόγειο 20 τετραγωνικών, το οποίο ούτε για γαμιστρώνα δεν το νοικιάζει κάποιος. Πήραν κι οι δυο έναν πούλαρο, να με το συμπάθιο.
2. Μου έχει στείλει δεν ξέρω πόσα μηνύματα με ιδέες του για να αλλάξουμε τον κόσμο. Για να έχουμε ανθρώπους πολιτισμένους και με ανοιχτά μυαλά. Ποστάριζε τα κείμενά μου αβέρτα, σχολιάζοντας την τελειότητά τους. Εντάξει, σε όλους αρέσει να αρέσουν αυτά που γράφουν. Αλλά αυτό ήταν υπερβολή. Κάτι δε μου καθόταν καλά. Εγώ δεν του έδινα και πολλή σημασία. Αποφεύγω όσους δείχνουν να έχουν εμμονή μαζί μου. Και εκδηλώθηκε. Ξεκίνησε σχολιάζοντας τα ακριβά μου ρούχα σε μια φωτογραφία (πολύ μου αρέσει να νομίζουν ότι φοράω ακριβά ρούχα όταν το κόστος των ενδυμάτων και αξεσουάρ, με καπέλο και παλτό, δεν ξεπερνούν τα 50 ευρώ στο σύνολό τους) κι ότι είμαι πολύ δήθεν επαναστάτρια μ' αυτά τα ρούχα. Κατάλαβα ότι σύντομα θα πέσει το μπινελίκι. Με γαμωσταύρισε με την πρώτη ευκαιρία. Πάει κι αυτός.
3. Ένα βράδυ Παρασκευής, διαφώνησε με κάτι που έγραψα και δικαίωμά του. Έστησε κουβέντα στον τοίχο μου, στην οποία άρχισε να εμφανίζεται η υστερία του. Δήλωσα ότι θα αποχωρήσω, ωστόσο παρότρυνα τους υπόλοιπους συνομιλητές να συνεχίσουν να τα λένε. Είμαι δημοκρατικός άνθρωπος εγώ. Αυτός θεώρησε ότι τους έβαλα στην κουβέντα (που αυτός ξεκίνησε) και τους έφτυσα. Δεν είχα και πολλές εναλλακτικές. Ποιον να έφτυνα; Το μωρό ή τον υστερικό παπάρα; Το επόμενο μεσημέρι που άνοιξα το φβ, βρήκα τον τοίχο μου καταχεσμένο. Άφησε τα απίστευτα μπινελίκια. Ανάμεσα σ' αυτά μου πρότεινε να αποκτήσω πραγματική ζωή και τόνιζε και ξανατόνιζε ότι είμαι αγάμητη. Όλα αυτά τα έγραφε την ώρα που ζούσα εκτός φβ, ενώ μόνο αγάμητη δεν έμεινα εκείνο το βράδυ (και πρωί). Έφαγε ένα γενναίο μπλοκάρισμα και αναφορά και συνέχισε να αμολάει σκατά στον τοίχο του μιλώντας για την αγάμητη Κατσαρού.
4. Δεν μπορώ να αφήσω έξω το Χριστινάκι. Έχω ξαναμιλήσει για αυτό. Αλλά έχει και συνέχεια. Έμαθα ότι οργάνωσε σταυροφορία για να με εξαφανίσει από το ίντερνετ. Οι περισσότεροι στους οποίους απευθύνθηκε, της πρότειναν να την κοιτάξει γιατρός. Τελευταία, με λύπη μου διαπιστώνω ότι με απατά. Χώνεται σε άλλους συγγραφείς. Μεγάλους. Κι εμένα, το ταπεινό συγγραφάκι, σταμάτησε να με βρίζει. Βέβαια, όπου αντιλαμβάνεται την παρουσία μου (δε με βλέπει, γιατί είναι κι αυτή μπλοκαρισμένη) παθαίνει υστερία. Αυτό είναι καλό σημάδι. Δείχνει ότι η καψούρα της για μένα δεν έχει τέλος.
5. Ιστορία φρέσκια και δροσερή. Με το αγόρι που ξημεροβραδιαζόταν στον τοίχο μου τις τελευταίες μέρες, σχολιάζοντας τα πάντα. Κυρίως τα κείμενά μου στο eyedoll. Εγώ και πάλι δεν ασχολήθηκα μαζί του, γιατί είχα διαπιστώσει παπάρισμα. Ενδεικτικά αναφέρω σχόλια (με κόπι πέιστ και τα ορθογραφικά δικά του, τα σχόλια δικά μου):
"ευτυχώς που δεν γράφεις λουλουδιαστά ποιήματα, θα μας γ@μ0Υς3σ την ψυχή, αντιθέτος είναι πολύ ευεργετικά, αυτά που γράφεις"
(Βάλσαμο! Βάλσαμο τα λόγια σου, μάνα μου).
"... στον δικό μου πάντως κόσμο, δεν έχει happy end ούτε έρωτας που να μην συνοδεύεται από την προσφορά επιπέδου ζωής, προτιμάται η μοναξιά ως επιλογή

‎... ξέρεις που να φορτώνεσαι το μαλάκα στο κεφάλι σου, μια χαρά περνάς και έτσι, τι θα σου προσφέρει άλλωστε, αν τώρα βρεις κάποιον που να είναι ο άνθρωπος ... να μπορεί να σου ... να τα βρείτε να περνάται καλά, ε! τότε ναι.

ξέρω αρκετούς ανθρώπους που δεν παίζουν κανένα ρόλο είναι ο εαυτός τους απλά, αυτό που ήταν πάντα και καμία δεν κόπτεται να τους φυλάξει ως κόρη οφθαλμού, κατόπιν αγοράς καινούργιου οχήματος ή αλαγή εργασίας, λες και το μαγικό ραβδάκι τους αγγίζει και οι ευαίσθητες ψυχές εμφανίζονται η μία μετά την άλλη - εντελώς μαγικό και τόσο μα τόσο ρομαντικό :))"

(Εδώ έχουμε τρία σπαρακτικά σχόλια για το ίδιο θέμα. Πήγα να τον συμπαθήσω, γιατί φάνηκε παιδί πονεμένο από άκαρδες γυναίκες. Κρίμα).
1000 like !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
(Εδώ δείχνει ότι το κείμενό μου στο eyedoll του άρεσε πολύ, αλλά δεν του έδωσα θάρρος γιατί μπορεί να πρόκειται για το κλασικό παπάρισμα).
Συγχρόνως, τις τελευταίες μέρες, απέκτησα κι άλλον θαυμαστή. Ένα φίλο του. Δεν άφησε και πολύ σάλιο στα σχόλια. Μόνο λάικ. Αλλά φάνηκε ότι με παρακολουθούσε να σχολιάζω το στάτους κάποιας που δεν ήταν φίλη του. Σε κείνο το στάτους είχαμε στήσει τρελό γλέντι. Όλοι ήμασταν φίλοι και στην έξω ζωή και λέγαμε τα δικά μας, κάνοντας τις πλάκες μας, όπως τις κάνουμε και έξω, καταφέρνοντας να ξεπεράσουμε τα 500 σχόλια. Και ξαφνικά εμφανίστηκε ο τύπος από το πουθενά, για να πει κάτι σε μένα. Έδειχνε να με εκτιμάει πολύ. Σε στάτους μου για τις παρθένες που ανακάλυψα και τη λογική τους, και λάικ πάτησε και σχολίασε. Αλλά εγώ απάντησα σε άλλα σχόλια και όχι στο δικό του. Τα ίδια που έκανα και στο φίλο του. Ε, δεν είχα κάτι να του πω, ούτε με εντυπωσίασε.
Εδώ να (ξανα)πω ότι δε στέλνω ποτέ αιτήματα φιλίας. Μόνο σε δημόσια πρόσωπα που εκτιμώ και πάλι με μεγάλο δισταγμό. Επειδή είμαι... κάπως. Κι επειδή πολλοί δεν αντέχουν το κάπως μου. Το προφίλ μου είναι ορθάνοιχτο για να βλέπουν αυτοί που θα με προσεγγίσουν ότι έχουν να κάνουν με κάποια που είναι... κάπως. Το πρώτο που βλέπουν στο προφίλ μου είναι η άγρια (για μένα άγια) μουτσούνα του Πετρόπουλου. Από τον πολύ Πετρόπουλο που διάβασα (και ξαναδιάβασα) έμαθα να σκέφτομαι (ελεύθερα) και να μιλάω (ωμά) σαν αυτόν. Πολλοί δεν τον άντεχαν και είναι λογικό κι εμένα πολλοί να μη με αντέχουν. Εγώ πάντως τους δέχομαι όλους. Μέχρι να ανακαλύψω τον κακοπροαίρετο και να τον στείλω από κει που 'ρθε.
Επανέρχομαι. Δύο μέρες μετά, καταπιάστηκα με το ίδιο θέμα στο eyedoll. Ξαφνικά, ο πρώτος, σαν να ήταν η πρώτη φορά που μπήκε στο σάιτ, σαν να ανακάλυπτε για πρώτη φορά τη συντάκτριά του, άρχισε να μιλάει για κατινιές, απύθμενες βλακείες και ηλιθιότητες. Επειδή τόλμησα να αναφέρω το αυτονόητο. Ότι το πολυτιμότερο πράγμα που δίνουμε στον άλλον είναι η ψυχή μας. Θυμήθηκα τον πόνο του με τις γυναίκες που δεν του δόθηκαν ποτέ ουσιαστικά και δεν τον γαμωσταύρισα. Απλώς του θύμισα την εμμονή του με το eyedoll και του πρότεινα να μην ξαναμπεί αφού θεωρεί ότι του κατεβάζει το επίπεδο. Με διέγραψε και χέστηκα. Από τον καημό μου, βρε.
Μετά από λίγο μπήκε ο φίλος του να με μαλώσει, σε άψογα γκρίκλις, επειδή μάλωσα το φίλο του. Και πάλι ήμουν, εκτός από αγάμητη, πουτάνα στη ζωή. Ο μαλάκας είναι τόσο μαλάκας που αυτό που δήλωνα ως σπουδές, δηλαδή το πανεπιστήμιο της πουτάνας της ζωής (το "πουτάνα" είπαμε το λέω με εκτίμηση) το πήρε αλλιώς. Είπε τόσες χοντράδες που δεν ήξερα αν πρέπει να γελάσω ή να τον βρίσω. Τον έβρισα και τον έτζασα. Μου είπε ότι θα μπει να δει τι θα γράψω για τους μικροτσούτσουνους στο αναρχοπεριοδικό που είμαι αρχισυντάκτρια. Το βόιδι, αν θεωρεί ότι η travel voice, όπου είμαι αρχισυντάκτρια, είναι αναρχοπεριοδικό κι ότι γράφω τέτοια θέματα εκεί μέσα, είναι πιο γελοίος κι από τα σχόλιά του. Αλλά θα γράψω εδώ για τους μικροτσούτσουνους.
Δεν είχα ιδέα για το ποιο είναι το φυσιολογικό μέγεθος αντρικού μορίου. Σε κάποιο φίλο είπα ότι το φυσιολογικό είναι... τόσο. Μου είπε ότι αυτό ανήκει στα μεγάλα μεγέθη κι ότι το φυσιολογικό είναι... τόσο. Κι αν είναι τόσο το φυσιολογικό, πόσο είναι το μικρό; Μου είπε ότι ανήκω στην κατηγορία των γυναικών που οι κάτω του μετρίου δε με πλησιάζουν. Λίγο η εμφάνιση, λίγο ο χαρακτήρας, νομίζουν ότι θα τους χλευάσω; Δεν ξέρω. Πάντως δε με πλησιάζουν. Ωστόσο, την εμμονή τους μαζί μου δεν την κρύβουν. Ξεροσταλιάζουν στον τοίχο μου, ελπίζοντας να τους προσέξω. Έστω να τους ευχαριστήσω για το παπάρισμα.
Δεν είμαι αγνώμων. Ευχαριστώ τους φίλους μου για την καλή τους την κουβέντα και κοκκινίζω συγχρόνως. Αλλά το γλείψιμο δεν το μπορώ. Καμιά φορά, ειδικά όταν εμφανίζονται αυτοί που παπαρίζουν, δε μιλάω σε κανέναν. Κάνω πως δεν υπάρχω. Για να μην το συνεχίσουν. Ε, για αυτούς πιστεύω ότι είναι μικροτσούτσουνοι. Αν δεν είναι μικροτσούτσουνοι, έχουν σίγουρα κάποιο πρόβλημα. Ο συγκεκριμένος μας άφησε να καταλάβουμε ότι είναι φετιχιστής σαδομαζόχας. Και όλοι στο τέλος αποκαλύπτονται.
Τελικά το φβ είναι σχολείο. Και με αυτούς και άλλους πολλούς που πέρασαν από τη φεϊσμπουκική ζωή μου, νομίζω ότι εκπαιδεύτηκα τόσο, που ήρθε η ώρα να αλλάξω αυτό που δηλώνω ως σπουδές εκεί μέσα. Μπορώ πλέον να δηλώνω ότι σπούδασα στην ανωτάτη φεϊσμπουκική, όπου έκανα έρευνα για πονεμένες ψυχές, κρυμένες πίσω από την οθόνη τους.