Έχω μια φίλη, σχετικά καινούργια, αλλά έχουμε τα ίδια μυαλά. Γι’ αυτό κολλήσαμε. Κι όταν βρισκόμαστε, το ρίχουμε στη φιλοσοφία. Αν υπάρχει και τσίπουρο, το ρίχουμε σε διαλόγους πλατωνικού τύπου.Την τελευταία φορά καταπιαστήκαμε με τις ανθρώπινες σχέσεις. Και οι δύο πιστεύουμε ότι οι σχέσεις (φιλικές, ερωτικές, επαγγελματικές κλπ) δεν μπορούν να κρατήσουν για πάντα, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις. Και οι δύο πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να κρατήσουμε κανέναν στη ζωή μας με το ζόρι, όπως και κανείς δεν μπορεί να μας κρατήσει με το ζόρι. Και οι δύο πιστεύουμε ότι τακιμιάζουμε με ανθρώπους που έχουμε κάτι να πούμε, κάτι να κάνουμε, κάτι να μοιραστούμε, κάτι να νιώσουμε. Όταν παύει να ισχύει κάτι απ’ αυτά, δεν είναι ανάγκη να συνεχίζουμε μαζί τους.
Το γεγονός ότι κάναμε κάποια πράγματα με κάποιον κάποτε, δεν είναι αρκετό για να τον κρατάμε στη ζωή μας, τη στιγμή που πλέον δεν έχουμε τίποτα κοινό. Ούτε είμαστε απ’ αυτές που κρατάνε τους τύπους. Οι σχέσεις μας με τους άλλους, άμα δεν έχουν ουσία, δεν έχουν και λόγο ύπαρξης. Σ’ αυτήν την περίπτωση, τελειώνουν εύκολα. Εκεί που τραβάμε ζόρι, είναι όταν εμείς βλέπουμε ουσία κι οι άλλοι δεν ξέρουν τι είναι αυτό. Και είναι διαφορετικοί οι λόγοι και τα κίνητρα που τους κρατάνε μαζί μας.
Όπως οι δύο περιπτώσεις σχέσεων που θυμήθηκε, μια φιλική και μια γκομενική, που έληξαν άδοξα. Και στις δύο, το άλλο πρόσωπο, παραδέχτηκε ότι το μέγεθος της αγάπης της ήταν μεγαλύτρο από το μέγεθος της δικής του αγάπης προς αυτήν και γι’ αυτό ένιωθε πληγωμένη.
Πίπες.
Για μένα (και για αυτήν) υπάρχουν δύο περιπτώσεις: Ή αγαπάω κάποιον και ασχολούμαι μαζί του ή τον έχω χεσμένο και προτιμώ να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Υπάρχουν κι άλλες. Εκτιμώ ή δεν εκτιμώ. Συμπαθώ ή δε συμπαθώ. Σε κάθε περίπτωση, ο άλλος είναι σε θέση να καταλάβει τι νιώθω γι’ αυτόν. Δεν προσπαθώ να κρύψω ούτε τα θετικά ούτε τα αρνητικά συναισθήματα. Γιατί δε φοβάμαι αυτά που νιώθω.
Απορούσε με τον πρώην γκόμενο που από τη λατρεία που έδειχνε και δήλωνε, κατέληξε στο «κάποιο λάθος κάνετε, εγώ δεν εννοούσα κάτι τέτοιο». Σκέφτηκε μήπως δεν έπρεπε να αφεθεί και να τον αγαπήσει, μήπως έχει πρόβλημα και πρέπει να μαζέψει, έστω να μετριάσει τα συναισθήματά της. Λες και το συναίσθημα είναι κάτι που πατάς ένα κουμπί και το ρυθμίζεις. Για παράδειγμα, όταν γνωρίζω κάποιον που μου κάνει κάπως, τον μετράω, κάνω τους υπολογισμούς μου και αποφασίζω: Θα πάρει μόνο 2 κιλά αγάπης, γιατί άμα πάρει παραπάνω, μπορεί να πληγωθώ.
Ασφαλώς δε θα δώσω την αγάπη μου σε κάποιον που αδιαφορεί για την ύπαρξή μου. Αλλά θα ξαφνιαστώ όταν από τη μια στιγμή στην άλλη, θα έρθω αντιμέτωπη με την αδιαφορία του. Εκεί θα καταλάβω ότι είχε άλλα κίνητρα ή ότι φοβάται αυτό που του συμβαίνει. Σε κάθε περίπτωση, δε μου ταιριάζει. Θα υπάρξει πόνος. Δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιείς ότι τζάμπα ξοδεύτηκες. Αλλά είναι εύκολο να απομακρυνθείς από ό,τι δεν αξίζει.
Δε μας πληγώνουν αυτοί που παίρνουν και δε δίνουν. Μας πληγώνουν αυτοί που δεν ξέρουν να διαχειριστούν αυτό που παίρνουν και δεν έχουν τίποτα να δώσουν. Παρ’ όλα αυτά, σε προκαλούν να δώσεις. Κι αυτό είναι πάθηση και πρέπει να το κοιτάξουν. Οι πάσχοντες λέγονται συναισθηματικά βαμπίρ και το μόνο μας πρόβλημα είναι ότι έχουμε βαμπιρομαγνήτη.
Έχω μια τεράστια λίστα με πρώην. Έχω χάσει το λογαριασμό. Έχω και μια λίστα με νυν που συνεχώς ανανεώνεται. Κι απ’ αυτούς, κάποιοι μπορεί να αλλάξουν, να με δούνε αλλιώς, να τους δω αλλιώς, να φύγουν, να αλλάξουν πορεία, να αλλάξω εγώ πορεία. Δεν είμαστε δεμένοι για πάντα. Μπορεί και με τη φίλη μου που τόσο πολύ το αναλύουμε, σε λίγο καιρό να αλλάξουμε συνήθειες. Αυτό δε σημαίνει πως θα πληγωθούμε ή πως θα τελειώσουμε.
Καταλήξαμε στο ότι θα συνεχίσουμε να δίνουμε όπου κρίνουμε ότι αξίζει τον κόπο. Αν ο άλλος είναι σαν εμάς κι έχει κι αυτός να δώσει, έστω και λιγότερα, θα έχουμε ευκαιρίες να ζήσουμε ευτυχισμένες στιγμές. Αν δεν έχει, το πρόβλημα είναι δικό του.
Η ψυχή είναι κουρσούμι και δεν κουβαλιέται εύκολα. Πρέπει να δίνεις και στους άλλους. Εκτός κι αν δεν έχεις. Εκτός κι αν σου την πήρε η μιζέρια. Εκτός κι αν τρέφεσαι με την ψυχή των άλλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου