Το ημερολόγιο μιας άνεργης: Το πρόγραμμα του Σαββάτου

Ναι, έχω πρόγραμμα, η αργόσχολη. Και το σπίτι μου είναι καθαρό και νοικοκυρεμένο (σε σχέση με πριν, μην τρελαθούμε κιόλας, δε μου προκάλεσε και τόσο μεγάλη βλάβη η ανεργία) και γράφω με την ησυχία μου και χρόνο να δω φίλους έχω και τις βόλτες μου κάνω και τους ύπνους μου ρίχνω. Αλλά εδώ μιλάμε για πρόγραμμα Σαββάτου.

Θα σηκωθώ νωρίς (κατά τις 11 είναι το νωρίς της άνεργης) θα πάω στη λαϊκή της Καλλιδρομίου,  να γεμίσω φρεσκαδούρα το ψυγείο μου, θα βγω για ψώνια, να εκμεταλλευτώ την περίοδο των εκπτώσεων, θα ξεκουραστώ, θα γίνω κι εγώ φρεσκαδούρα και το βράδυ θα βγω. Όταν δούλευα κι έβγαινα Σάββατο βράδυ, το μόνο βράδυ που μπορούσα να ξενυχτήσω, επειδή δε θα είχα πρωινό ξύπνημα, κουτουλούσα. Είχα μαζεμένη όλη την κούραση της εβδομάδας. Κι οι μαύροι κύκλοι μου έφταναν στο πάτωμα.

Για πρώτη φορά, από τότε που βγήκα στην παραγωγή, έχω ελεύθερο Σάββατο. Ακόμα και στη δική μου τη δουλειά, περνούσα τα Σάββατα από το γραφείο για τις όποιες εκκρεμότητες. Έπρεπε να μείνω άνεργη για να ζήσω Σάββατο εκτός δουλειάς. 

Πάντα δούλευα έξι μέρες τη βδομάδα. Και πάντα ήμουν δηλωμένη για πέντε. Αλλά δε γινόταν αλλιώς. Έπρεπε να εξυπηρετήσω την κατάσταση. Να μείνει το ραδιόφωνο χωρίς παρουσία; Δεν έπρεπε. Να μείνει ολόκληρος νομός (ναι, μόνη μου τον δούλευα) χωρίς δημοσιογραφική κάλυψη; Δεν ήταν σωστό. Να μείνει κλειστό το μαγαζί Σαββατιάτικα; Πού ακούστηκε; Προσέφερα λοιπόν τα Σάββατά μου στο αφεντικό κι έλεγα κι ευχαριστώ ω εταιρεία. Εννοείται ότι στην αμοιβή μου δεν υπήρχαν ποτέ τα Σάββατα.

Στο μεταξύ, έμαθα ότι από τότε που απολύθηκα, το μαγαζί λειτουργεί με ωράριο γραφείου. 10 με 6 και τα Σάββατα κλειστά. Ε, ναι. Δεν είναι όλοι διατεθειμένοι να στήσουν κώλο για να διευκολύνουν καταστάσεις. Καμία υπάλληλος δε θα έκλεινε το μεσημέρι για να πάει τρέχοντας (υποτίθεται να κάνει διάλειμμα και να ξεκουραστεί) και να γυρίσει με την ψυχή στο στόμα μέσα σε τρεις ώρες, για να κρατήσει το μαγαζί ανοιχτό μέχρι το βράδυ. Καμία υπάλληλος δε θα κάτσει να γαμήσει όλη της τη μέρα, για κανένα μαγαζί. Μόνο εσύ τα έκανες αυτά, ηλίθια ψηλή. Και καμία υπάλληλος δε θα χαρίσει το Σάββατό της σε κανένα αφεντικό, ηλίθια ψηλή, που φαντάστηκες ότι θα εκτιμήσουν το χαμαλίκι. Αυτά για να μάθεις ότι οι άνθρωποι δουλεύουν πενθήμερο και οχτάωρο. Ζώο.

Παριστάνεις τη ζόρικη, αλλά είσαι κότα. Κάτσε και σκέψου, πόσες φορές έστησες κώλο για να μη χάσεις τη δουλειά σου. Κι επειδή δεν υπήρχε άλλος, έπρεπε εσύ να σηκωθείς δυο ώρες νωρίτερα για να τρέχεις να μαζεύεις εισπράξεις από υπηρεσίες, χωρίς να τα μετράς ως υπερωρίες. Που δεν είχες καμιά δουλειά να το κάνεις. Για πωλήτρια πληρωνόσουν. Αλλά αυτή η εταιρεία σου έδινε να φας. Δεν μπορούσες να την αφήσεις ξεκρέμαστη. Όπως και τότε που σηκωνόσουν κι απ' το κρεβάτι σου για να μη χάσεις την είδηση. Θα πληρωνόσουν κάτι παραπάνω; Τ' αρχίδια μου θα 'παιρνες; Αλλά έπρεπε. Ήταν υποχρέωσή σου (κι ας έγραφε άλλα στο κωλόχαρτο του ΟΑΕΔ και της επιθεώρησης εργασίας). Έπρεπε, με κάποιον τρόπο, να πεις "σ' ευχαριστώ, ω εταιρεία". 

Άντε γαμήσου, ω εταιρεία.