Το ημερολόγιο μιας άνεργης: Ζητούνται γαμάτοι δημοσιογράφοι για πρακτική άσκηση

Μετά την απόλυσή μου από το μαγαζί (ω ναι, απολύθηκα, μάλλον επειδή ανέβασα τον τζίρο μόνο 40%, τη στιγμή που όλοι έχουν πτώση 60%) αποφάσισα να μην ξαναγράψω στο ημερολόγιο μιας πωλήτριας. Και επειδή, παρά την μπουνιουελομανία μου, ούτε στο ημερολόγιο μιας καμαριέρας θα μπορούσα να γράφω, είπα να γυρίσω σ' αυτό που ξέρω να κάνω και σ' αυτό που μ' αρέσει. Στο δημοσιογραφιλίκι.
Ξέρω, είναι δύσκολες εποχές για συντάκτες, αλλά θέλω από κει να πάρω σύνταξη. Γι' αυτό ρίχνω και καμιά ματιά σε άλλες τέχνες που θα μπορούσαν να καλύψουν τις οικονομικές μου ανάγκες, μέχρι να καλύψω τις επαγγελματικές μου. Ξέρω ότι οι μόνες αγγελίες που υπάρχουν είναι για ασκούμενους. Ακόμα κι αυτές που δεν το αναφέρουν, σ' αυτούς αναφέρονται.
Πριν από τρία χρόνια, δεν ήξερα. Και πήγα να δω μια τέτοια αγγελία μ' ένα βιογραφικό να, με το συμπάθιο, δείγμα άρθρου, δείγμα συνέντευξης, συν δυναμική μου παρουσία. Ο κύριος διευθυντής του εντύπου τα διάβασε όλα με προσοχή. Με την ίδια προσοχή που με κοίταξε. "Είστε έμπειρη δημοσιογράφος με άποψη" απεφάνθη. Δεν το έκρυψα. "Δε μας κάνετε. Θέλουμε νέα παιδιά, με όρεξη για τρέξιμο". "Μα και βέβαια έχω όρεξη για τρέξιμο. Μόνη μου το κρατούσα το παράρτημα του καναλιού στο νομό μου. Μηχανή. Και, εντάξει, δε με πήραν και τα χρόνια". Δεν ήταν αυτό. Ήθελε νέα παιδιά που να τρέχουν χωρίς να πληρώνονται. Δεν το έγραφε όμως στην αγγελία. Κατέληξα πωλήτρια.
Η καινούργια αγγελία που είδα σήμερα, ήταν πιο ξεκάθαρη. Και μπορώ να μιλήσω ακόμα και για εντιμότητα. "Από δημοσιογραφικό οργανισμό ζητούνται άτομα με πολύ καλό γραπτό λόγο..." εδώ σκέφτηκα ότι εμένα ψάχνουν, για να αλλάξω γνώμη μόλις διάβασα τη συνέχεια. "...για πρακτική εκμάθηση δημοσιογραφίας..." εντάξει, θα έχω εγώ τον πολύ καλό γραπτό λόγο και θα τους τον χαρίσω για να μου κάνουν απ' αυτό το πρακτική εκμάθηση. "...δυνατότητα μελλοντικής συνεργασίας επ' αμοιβή". Δυνατότητα, να επαναλάβω. Όχι ότι όταν τελειώσει αυτό το "πρακτική εκμάθηση" θα σε τζάσουν για να δώσουν την ευκαιρία και σε άλλα άτομα να κάνουν "πρακτική εκμάθηση δημοσιογραφίας".
Απογοητευμένη, αν όχι εκνευρισμένη, προχωράω παρακάτω. Τώρα έχουμε μεγάλη εφημερίδα από την οποία ζητούνται "δόκιμοι υποψήφιοι δημοσιογράφοι, με άριστο γραπτό λόγο και πολύ καλή γνώση σε θέματα διεθνή ή κοσμικά ή άμυνας - διπλωματίας ή media". Και πάλι, η δυνατότητα μόνιμης συνεργασίας είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο.
Γιατί, ρε μαλάκα εκδότη, να έχω εγώ όλες αυτές τις πολύ καλές γνώσεις και να σου τις χαρίσω; Άμα θέλεις ασκούμενο, θα τον πάρεις όπως είναι. Άσχετο. Θα τον ξεζουμίζεις, συγνώμη, θα τον απασχολείς αμισθί ήθελα να πω, για να μαθαίνει.  Άμα θέλεις γνώσεις, θα πληρώσεις. Δε γίνεται αλλιώς. Δε γίνεται και την πούτσα στο μουνί και την ψυχή στον παράδεισο. Στο διάολο, αρχίδι. Κι εσύ και το μαγαζάκι σου, που στηρίζεται στην εκμετάλλευση νέων παιδιών που θέλουν να γίνουν δημοσιογράφοι και δεν τους αφήνεις. Ούτε εσύ ούτε το σινάφι σου. Γιατί σαν δημοσιογράφοι δε θα δουλέψουν ποτέ. Μόνο ως ασκούμενοι δουλεύουν σ' αυτή τη χώρα.
Αν και, τώρα που το σκέφτομαι, ασκούμενη δημοσιογράφος δεν υπήρξα ποτέ. Ακόμη και κατά τη διάρκεια της άσκησής μου (δεν κράτησε ούτε μία εβδομάδα) πληρωνόμουν. Βέβαια, πληρωνόμουν ως υπάλληλος γραφείου και μου φαινόταν αδικία να παίρνω τα ίδια λεφτά με τη γραμματέα που δούλευε 8ωρο, χαλαρά στο γραφειάκι της, ενώ εγώ έτρεχα αγχωμένη, έβγαζα θέματα, έγραφα, ξανά για θέμα και κάποια στιγμή, το βράδυ, με έβλεπε και το σπίτι μου.
Δε θα το βάλω κάτω. Όσο έχω λεφτά, τουλάχιστον. Όλο και κάποιος θα θέλει όντως καλό γραπτό λόγο και θα πληρώνει γι' αυτό. Δεν μπορεί να υπάρχει τόση καφρίλα σ' αυτήν τη χώρα. (Μπορεί, αλλά κάνω πως δεν το ξέρω).