Το ημερολόγιο μιας άνεργης: Με το ζόρι πωλήτρια

Αποφάσισα, μέχρι να βρεθεί -λέμε τώρα- η δημοσιογραφοδουλειά, να δοκιμάσω την τύχη μου κι αλλού. Τι κατάλαβα; Έφαγα δυο ώρες από τη μέρα μου, κερδίζοντας τεράστια ταλαιπωρία μέσα στον καυτό ήλιο του απομεσήμερου (καυτός ήλιος του απομεσήμερου... άμα πω κι άλλα τέτοια, πάω για μπεστ σέλερ και ποιος χέζει το μεροκάματο) και πληγές στα πόδια, γιατί πήγα περπατώντας και με άβολα παπούτσια.

Γαμώ το άγχος μου, δηλαδή. Κάτσε και μια βδομάδα άνεργη. Ξεκουράσου. Γράψε. Τόσα έχεις να κάνεις. Αλλά από τη μια δε βλέπω την ώρα να βγω ξανά στην παραγωγή κι από την άλλη δε θέλω να βάλω το ταλαίπωρο κράτος σε έξοδα. Δε γίνεται να ζούμε όλοι με το επίδομα του ΟΑΕΔ. Πρέπει να στηρίξουμε την ελληνική οικονομία, οι ευσυνείδητοι πολίτες.

Κατέγραψα, που λες, διάφορες αγγελίες και άρχισα να τηλέφωνα. Έτσι τηλεφώνησα εταιρεία που ζητούσε υπαλλήλους γραφείου. Μια χαρά μπορώ να την κάνω αυτήν τη δουλειά. Ωστόσο, η αγγελία μου φάνηκε λίγο ύποπτη, της υποψιασμένης. "Πρόκειται για πωλήσεις;" ρώτησα αμέσως μετά την εκδήλωση του ενδιαφέροντός μου για την αγγελία. Η απάντηση ήταν κατηγορηματική: "Όχι, πρόκειται για εξυπηρέτηση πελατών". Κανονίσαμε το ραντεβού και επανέλαβα: "Ελπίζω να μην είναι πωλήσεις, γιατί δεν το 'χω".
Και όντως, δεν το 'χω. Στο μαγαζί που δούλευα, τον τελευταίο χρόνο, ανέβασα τον τζίρο μόνο κατά 40%, τη στιγμή που όλοι οι τζίροι έχουν πτώση 60%. Αυτή μου η ανικανότητα (και το γεγονός ότι γράφω, άρα όταν κλείνω το μαγαζί δε βγαίνω στη γύρα για κονσομασιόν, ώστε να έχω πελάτες την επόμενη μέρα) συνέβαλε στο να θεωρηθώ ακατάλληλη για τη θέση και να πάρω τον πούλο. Από την άλλη, έχω δοκιμάσει την τύχη μου και ως πλασιέ, στα μεγάλα ζόρια, με αποτέλεσμα να κάνω τα ζόρια μου μεγαλύτερα. Δεν μπορώ να πιέσω τον άλλον να αγοράσει. Πιστεύω στην ελεύθερη βούληση.
"Όχι, μην ανησυχείτε, αν ήταν πωλήσεις θα το είχαμε αναφέρει" με καθησύχασε η άλλη άκρη της γραμμής (άλλη άκρη της γραμμής... το 'χω στο τσεπάκι το μπεστ σέλερ).

Στην είσοδο του κτιρίου έγραφε ποια εταιρεία βρίσκεται σε κάθε όροφο. Δε μου φάνηκαν και πολύ σόι. Ειδικά όταν από τον τρίτο, όπου είχα κλείσει ραντεβού, με έστειλαν στον πέμπτο κι όταν μετά, όλα τα προβατάκια που βρισκόμασταν εκεί για την ίδια δουλειά, μας κατέβασαν στον τέταρτο. Όλο το κτίριο δικό τους, με όλες του τις εταιρείες. Στον τέταρτο υπήρχαν γραφεία με τηλέφωνα. Στους τοίχους χαρτάκια που έγραφαν το στόχο και το μπόνους για τόσα κομμάτια και άνω. Ήρθε μια κυρία και μας έλεγε παπαριές για ενημέρωση πελατών, για πελάτες που μας ψάχνουν και θέλουν να ενημερωθούν, αλλά, εντάξει, παίρνουμε κι εμείς καμιά φορά. Τη διόρθωσα, αναφέροντας ότι πρόκειται για πώληση και όχι για ενημέρωση κι έτσι αναγκάστηκε να μιλήσει λίγο πιο ξεκάθαρα. Και πάλι όμως, δεν τα είπε σωστά. Έπρεπε να πει ότι ξυπνάμε τον πελάτη, τον διακόπτουμε από ό,τι κάνει, του γαμάμε το κέρατο και τον πιέζουμε μέχρι να μας βρίσει και να μας κλείσει το τηλέφωνο στα μούτρα, εκτός κι αν συμβεί το ακατόρθωτο. Δηλαδή, αν τον πιάσουμε μαλάκα και του πουλήσουμε τη μαγική συσκευή.
Και βέβαια, η αμοιβή δεν ήταν αυτή που αναγραφόταν στην αγγελία. Την είχαν υπολογίσει μαζί με τα μπόνους. Και, ασφαλώς, ο εκπαιδευόμενος δεν πληρώνεται. Και μάλλον έτσι τη βγάζουν σ' αυτήν την εταιρεία. Όλοι πάνε την πρώτη μέρα ως εκπαιδευόμενοι και άμα κάτσει η πώληση, έκατσε. Ο εκπαιδευόμενος, αν καταλάβει ότι η πώληση έκατσε κατά λάθος, δε θα ξαναπατήσει. Άμα ξαναπατήσει, δε θα προλάβει να πάρει ολόκληρο μηνιάτικο.
Έπρεπε να τους γαμοσταυρίσω. Δύο φορές τους είπα ότι δεν ενδιαφέρομαι για πωλήσεις και με κουβάλησαν για να με κάνουν τηλεπωλήτρια. Εντελώς σαδιστικός ο τρόπος τους. Αλλά, άμα έχεις μεγαλώσει με γαλλικά και πιάνο, γίνεσαι ευγενής. Κάποια την έκανε, δηλώνοντας πως δε σκοπεύει να δουλέψει ούτε μέρα χωρίς αμοιβή. Δικαιολογίες. Ήξερε τι εστί πώληση και δεν είχε σκοπό να ασχοληθεί. Εγώ τους είπα ότι έχω κάτι εκκρεμότητες που πρέπει να τακτοποιήσω. Πού ξέρεις. Μπορεί σε λίγους μήνες να μην έχω να φάω. Τότε, ίσως αναγκαστώ να πουλήσω και τις κωλοσυσκευές τους και την ψυχή μου στο διάολο ακόμη.