Από την Αθηνάς μέχρι τη Σταδίου δεν μπορούσες να περπατήσεις από την πολυκοσμία. Και από το πάγωμα που σου προκαλεί η εικόνα που αντικρίζεις. Σε αυτά τα ελάχιστα βήματα που κάναμε, πέσαμε πάνω σε μία συναλλαγή και τρεις διαπραγματεύσεις. Η πρέζα πήγαινε κι ερχόταν μπροστά στα μάτια μας. Αυτοί που την προμηθεύτηκαν κατευθύνονταν σε στοές και στα γύρω στενά (κάπου μεταξύ Αιόλου και Αθηνάς) για να τρυπηθούν. Και να τονίσω ότι αυτό το σημείο της Ομόνοιας είναι πιο ζωντανό από κάτι δρόμους γύρω από την Πειραιώς και την Αγίου Κωνσταντίνου.
Προσπαθώ να φανώ ψύχραιμη. Δεν τους κοιτάω και προχωράω μαζί με τη φίλη μου. Δε μιλάμε μέχρι να πιάσουμε φανάρι για να περάσουμε απέναντι. Εκεί περίμεναν κι άλλοι εκτός κυκλώματος. Μια κυρία με ένα παιδάκι. Πού το πας μανδάμ το παιδί μετά τη δύση του ηλίου σε τέτοιες περιοχές; Περάσαμε απέναντι και κατευθυνθήκαμε προς την Πανεπιστημίου όπου και θα χωριζόμασταν. Γυρνάω το κεφάλι μου αριστερά και τι βλέπω: Η πλατεία έγινε εργοτάξιο. Κάτι ντάνες με οικοδομικά υλικά αραδιασμένες, που εκείνη την ώρα χρησίμευαν για να κάθονται και να στηρίζονται οι θαμώνες της πλατείας. Ε, ναι. Δε με γελούν τα μάτια μου. Έργα στην πλατεία Ομονοίας. Ανάπλαση και καλλωπισμός. Εργολάβοι και προμήθειες. Να τη χέσω την Ομόνοια την περιποιημένη κι ανανεωμένη. Αν και είναι ήδη χεσμένη, οπότε άδικος κόπος. Όπως άδικος είναι ο κόπος σε όποια επιφανειακή παρέμβαση γίνεται στην περιοχή. Αλλού πρέπει να γίνουν οι παρεμβάσεις.
Φτάνω στην Ακαδημίας και κατευθύνομαι στην πιο καθαρή και ακίνδυνη περιοχή της Αθήνας. Στο "άβατο" των ευλογημένων Εξαρχείων. Εκεί, να θυμίσω, οι παρεμβάσεις γίνονται από τους κατοίκους. Στην Ακαδημίας, σε κάθε δρόμο που οδηγεί στα Εξάρχεια είναι στημένες στρατιές μπάτσων. Είμαι ήσυχη. Κανένας αλήτης κουκουλοφόρος δε θα με πειράξει.
2 σχόλια:
Παράπλυρες απώλειες ενός ακύρηχτου πολέμου μπορείς να πεις, μιας κοινωνίας που το 0.05% ορίζει το παιχνίδι , ορίζει το πρέπον, κλέβει από παντού αρκεί να γίνεται με την υπογραφή του αρμοδίου οργάνου, όλα τα σφάζει ,όλα τα μαχαιρώνει...Η ηδονή του απειλητικού βλέμματος και της φέρμας είναι οι μόνες χαρές που έχουν μείνει σε αυτά τα θύματα...Κι όλοι οι υπόλοιποι είτε με τις πράξεις μας ή με τις παραλήψεις μας συνένοχοι είμαστε...
πολυ ενδιαφερον blog
ευστοχα τα σχολια για γνωστες και αγνωστες πτυχες(η πτυχαρες)της εφιαλτικης αθηναικης(και οχι μονο)καθημερινοτητας ενος ακηρυχτου πολεμου(εμφυλιου και μη)βαρβαροτητας,αγενειας,εγκληματικοτητας,παρεμποριου,βρωμιας,αισθητικης και πολλων αλλων.FINIS GRECIAE,δυστυχως..............
Δημοσίευση σχολίου