Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

Τα πουλάκια και οι πούλοι



Ξεκινάω με ένα τραγούδι αγαπημένο, έναν υπέροχο συγκαθιστό από τα χωριά μου τα παλιά, για να μπω στη συνέχεια στο θέμα μου.
Αυτό το τραγούδι πάντα με συγκινούσε. Αυτό το πουλάκι που ήταν λυπημένο επειδή το ταίρι του το εγκατέλειψε στα καλά καθούμενα, στην καρδιά μου το είχα. Αντιθέτως, εκείνο το ταίρι του που θα βρήκε ν' αρπάξει κάναν άλλο πούλο, μου ερχόταν να πάω να το βρω, να το αρπάξω απ’ το μαλλί και ν' αρχίσω να το σαβουρλαντάω αλύπητα. Σκεφτόμουν όμως ότι κάποια στιγμή θα του επιστραφεί η τσουλίστικη συμπεριφορά του από τον άλλο πούλο, θα γυρίσει μετανιωμένο και στο μεταξύ το πουλάκι μας θα έχει βρει το ταίρι που του αξίζει, κι έτσι θα πάρει κι από κει τον πούλο. Όχι για να εκδικηθεί ή για να πάρει το δάκρυ του πίσω, αλλά γιατί πρέπει να έχουμε αυτό που μας αξίζει.
Παραμένω στον κόσμο των πουλιών και περνάω σε ένα αγαπημένο μου θέαμα: Τον περιστέρη πέφτουλα και τη ναζιάρα περιστέρα. Όχι πως έχω το βίτσιο να ανακατεύομαι στις ερωτικές τους περιπτύξεις, αλλά μ’ αρέσει να παρακολουθώ τις συμπεριφορές τους και να τις συγκρίνω με τις αντίστοιχες συμπεριφορές των ανθρώπων. Με είχε εντυπωσιάσει κάποτε ένα αρσενικό που είχε πρηστεί από το φούσκωμα για να εντυπωσιάσει το θηλυκό, αλλά το μόνο που εισέπραττε ήταν φτύσιμο ανελέητο. Δεν το έβαζε κάτω. Κι όσο το αρσενικό επέμενε, τόσο η τσουλάρα του έριχνε χλαπάτσες στα μούτρα. Είδε απόειδε το έρμο το αγόρι κι έφυγε παραπέρα απογοητευμένο και ταλαιπωρημένο. Η τσουλίτσα έκοβε βόλτες πουλώντας ωραιάδα δεξιά κι αριστερά στα περιστερόπουλα που κυκλοφορούσαν στο πάρκο, με σκοπό να ικανοποιήσει το ναρκισσισμό της. Πράγμα που της τρίφτηκε στη μάπα μόλις είδε το αρσενικό που την πολιορκούσε να παίζει με άλλη, η οποία ναι μεν του έκανε ναζάκια, αλλά ήταν ολοφάνερο πως έψαχναν ένα ήσυχο μέρος για να κουτουπωθούν. Η ναρκισσίστρια περιστέρα, αφού είδε πως δεν πέφτουν όλοι στα πατώματα για χάρη της, έτρεξε να βρει τον παλιό της θαυμαστή που της είχε ανεβάσει την αυταρέσκεια στα ύψη. Τώρα τον διεκδικούσε. Ο περιστέρης όμως έφυγε με την καινούργια που έκανε παιχνιδάκια χωρίς να τον βασανίζει. Η συμπεριφορά του μου θύμισε τη σκέψη που έκανα για το πουλάκι του τραγουδιού.
Αυτό δείχνει πολύ απλό και, λογικά, θα έπρεπε να συμβαίνει και στον κόσμο των ανθρώπων. Δε συμβαίνει. Πίσω από την απλή σκέψη, το απλό συναίσθημα, την απλή συμπεριφορά για κάθε σχέση που κάνουμε, υπάρχει και το βίτσιο, το γαμώτο, το όπως θες πες το. Οι περισσότεροι είμαστε γραμματόσημα. Δε θέλουμε αυτό που μας αξίζει. Θέλουμε αυτό που μας φτύνει, μας πληγώνει, μας ακυρώνει. Αυτό που το θεωρούμε ανέφικτο, τρομάρα του. Αυτό που ίσως πιστεύουμε πως, αν το κατακτήσουμε, κατακτούμε ένα στόχο.
Ένα στόκο κατακτούμε. Στο κεφάλι μας. Μια ικανοποίηση ότι τελικά τα καταφέραμε, απολύτως επιπόλαιη και απολύτως προσωρινή. Μια φίλη μου δέχτηκε άπειρες φορές πίσω τον καλό της (ωραία λέξη βρήκα να χρησιμοποιήσω για το κακό που την έβρισκε κάθε φορά) ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα της δώσει αυτό που της αξίζει. Κι αυτός κάθε φορά ξανάφευγε είτε γιατί κάτι καινούργιο και φανταχτερό του γυάλισε είτε γιατί περίμενε κι αυτός να πάρει κάποια στιγμή αυτό που του άξιζε από κάτι παλιό που τον πρόδωσε. Κύκλος μέσα στον κύκλο, φαύλοι κύκλοι ομόκεντροι που σχηματίζονταν ξανά και ξανά, κύκλοι που δεν κλείνουν ποτέ. Το πολύ πολύ να γίνουν δίνη απ’ αυτή που σε παίρνει και σε σηκώνει. Αυτό που περιμένει, δε θα το πάρει ποτέ. Όσες φορές κι αν επιστρέψει ο καλός της. Γιατί έτσι είναι. Έπρεπε να περάσουν χρόνια για να το αποφασίσει. Δεν της έφυγε η πίκρα για το ανικανοποίητο, για το γαμώτο για όσα έδωσε και δεν πήρε, για το ότι δεν πήρε αυτό που της άξιζε. Ξέρει πια πως δε θα το πάρει ποτέ αλλά, ευτυχώς, δεν τον βλέπει πια ως το ανέφικτο που έχασε και πρέπει να ξανακερδίσει.
Ανέφικτο τελικά δεν είναι να πέσει στα πατώματα αυτός που κάποτε μας έφτυσε. Άσε που ξέρουμε ότι θα το ξανακάνει γιατί οι συμπεριφορές μας, όπως όλα γύρω μας, κάνουν κύκλους.  Ανέφικτο είναι να δίνουμε και να παίρνουμε αυτό που μας αξίζει. Κι όσο θα είμαστε τυφλοί, εγωιστές και θα ζητούμε να ικανοποιήσουμε το ανικανοποίητο, τα πουλάκια θα κουτουπώνονται ευτυχισμένα κι εμείς θα παίρνουμε πούλους αβέρτα.



1 σχόλιο:

Georgina είπε...

Δεν έχουμε αυτό που μας "αξίζει" γιατί δεν έχουμε καταλάβει πως μας μάθανε να αντιλαμβανόμαστε την αγάπη οι γονείς και το ευρύτερο περιβάλλον. Από τα λίγα πράγματα για τα οποία είμαι απολύτως βέβαιη είναι αυτό. Στην ουσία γοητευόμαστε από ανθρώπους που εκδηλώνουν την αγάπη τους και τον έρωτά τους προς εμάς με τον ίδιο τρόπο που μας αγαπούσαν οι γονείς μας. Έτσι μάθαμε να καταλαβαίνουμε την αγάπη. Δύο χοντροκομμένα παραδείγματα. Αν είχες υποστηρικτικούς γονείς και περιβάλλον, πιθανότατα δεν έχεις ροπή στην θυματοποίηση. Αν όμως είχες γονείς απορριπτικούς και περιβάλλον επίσης, την έκατσες. Πρέπει να παλέψεις πάρα πολύ για να σπάσεις τον φαύλο κύκλο της αυτοκαταστροφικής αγάπης, που ναι είναι σαν βίτσιο. Είναι μαζοχισμός. Εκτός κι αν τελικά αποφασίσεις πως γουστάρεις μαζοχισμό οπότε όλα καλά.