Εσύ θα φας πόρτα από το λεωφορείο ή αυτό από σένα;

Ήρθε η ώρα να κάνω δηλώσεις. Ανήκω κι εγώ στην κατηγορία αυτών των ελεεινών ανθρώπων που δεν χτυπούν εισιτήριο στα ΜΜΜ. Ωστόσο –δεν ξέρω αν με βρίζετε που κλέβω από το δημόσιο που μ’ έχει κατακλέψει, αλλά η πατρίδα δικαιούται να σε σκίζει πατόκορφα επειδή είναι η γλυκιά πατρίδα- δε νιώθω καθόλου ελεεινή. Καθόλου τζαμπατζού και καθόλου μπαταχτσού. Είμαι άνεργη δυο χρόνια και θεωρώ αυτονόητο το ότι πρέπει να μου επιτρέπεται να μετακινούμαι δωρεάν. Αυτό δε σημαίνει ότι θεωρώ μπαταχτσήδες τους εργαζόμενους που μετακινούνται χωρίς εισιτήριο. Γιατί με τις τιμές που έχουν, δεν τα λες και προσαρμοσμένα στην κρίση. Θυμίζω μόνο πως το 2008, λίγο πριν από την κρίση, τότε που παίρναμε τους διπλάσιους μισθούς και τα εισιτήρια είχαν τη μισή τιμή. Γενικώς θεωρώ τη μετακίνηση χωρίς εισιτήριο πολιτική στάση, στάση ζωής, κι αντίσταση.

Ευτυχώς, είμαι τυχερή. Μόνο μία φορά με έπιασε ελεγκτής. Συνήθως τους αναγνωρίζω και τους αποφεύγω. Αλλά τότε με έπιασε στον ύπνο. Ζήτησε εισιτήρια, κανείς δεν είχε, έγραψε μία, ξεκίνησε να γράφει την άλλη, του έδειξα κάρτα ανεργίας, μου είπε να τη δείξω εκεί που θα πάω να πληρώσω το πρόστιμο, του είπα ότι τέτοια πράγματα δεν κάνω κι ότι αυτά είναι βαρβαρότητες, έκανε στάση το τρόλεϊ και με είδε να περνάω από μπροστά του και να εξαφανίζομαι. Δεν το θεώρησα ξυπνηλίκι, ούτε πίστεψα ότι του την έφερα. Πιστεύω πως ήταν απλώς μια αξιοπρεπής αντίδραση στις συνεχείς απόπειρες βιασμού της αξιοπρέπειάς μου που γίνονται συνεχώς κι από παντού.

Τώρα εφευρέθηκε και νέος τρόπος βιασμού: Οδηγοί λεωφορείων σε ρόλο πορτιέρη. Άμα δεν του τρίψουμε το εισιτήριο στα μούτρα, δε μας μπάζει στο κινητό παλάτι του. Δε θα μας δώσει αυτή τη μοναδική ευκαιρία, μετά από πολύωρη αναμονή σε στάση που την ψήνει ο ήλιος, την τρώει το αγιάζι, τη λιώνει η βροχή, να μετακινηθούμε με ανέσεις παστής σαρδέλας Καλλονής. Άμα δε δει ο οδηγός το εισιτήριο, θα μας κατεβάσει από το κινητό του παλάτι κι έτσι δε θα έχουμε τη χαρά να ξεχαρβαλωθούμε καθώς, κρεμασμένοι από τη χειρολαβή, θα προσπαθούμε να κρατηθούμε, ώστε να μην απογειωθούμε με κάθε απότομο γκάζωμα και να μην σαβουρντιστούμε σε κάθε απότομο φρενάρισμα. Άμα δε δείξουμε στον οδηγό το εισιτήριό μας, θα μας δείξει το δρόμο της επιστροφής. Θα φάμε πόρτα. Κι έτσι θα χάσουμε την εμπειρία της ιδρωτίλας, της σκορδίλας, της κωλίλας, του κολλητηρτζή, του πορτοφολά. Ρισκάρεις να ζήσεις ζωή χωρίς ρίσκο;

Αυτός ο νέος βιασμός πιστεύουν ότι θα τους φέρει πολλά καλούδια. Θα δώσει, υποτίθεται, την ευκαιρία στους ελεγκτές να ασχολούνται πιο εντατικά με ελέγχους στις γραμμές όπου δε θα ισχύει το μέτρο, οπότε και θα κονομάνε πιο πολλά από τα πρόστιμα. Θα φέρει, υποτίθεται περισσότερα έσοδα και από εισιτήρια, αφού όλοι οι επιβάτες, έντρομοι θα τρέχουν να ακυρώσουν το εισιτήριό τους. Υποτίθεται, θα πάνε όλα καλά κι έτσι δε θα αναγκαστούν να μας αυξήσουν κι άλλο την τιμή του εισιτηρίου. Κατάλαβες τώρα ποιο είναι το θέμα μας, ε; Να αυξηθούν τα έσοδα. Αν αυξηθούν, που δε θα αυξηθούν, αφού όλοι θα το ρίξουμε στο περπάτημα, γιατί το περπάτημα είναι υγεία, χώρια ότι σφίγκουν οι κώλοι. Το μέτρο θα αποτύχει κι έτσι σύντομα θα δούμε τα εισιτήρια των 2 ευρώ.

Αμ δε θα τα δούμε. Αυτά δηλαδή θα βγουν στην αγορά αλλά εμείς δε θα τα αγοράσουμε. Θα οργανωθούμε. Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, από τον μπουμπούκο υπουργό υγείας μέχρι το κλείσιμο της ΕΡΤ κι από φυλακισμένους χωρίς δίκη, μέχρι την μπροστινή πόρτα στα λεωφορεία, όλα συμβαίνουν για να μας παρακινήσουν να οργανωθούμε. Στην προκειμένη περίπτωση, θα καταργήσουμε τα λεωφορεία. Θα επιχειρήσουμε να μετακινηθούμε ομαδικώς με ταξί. Μπορούμε να αλιεύσουμε συνεπιβάτες στη στάση του λεωφορείου. «Ποιο περιμένετε εσείς, μανδάμ; Το 4; Πλατεία Κυψέλης βολεύει να μας αφήσει το ταξί;» Τα βρίσκεις με τη μανδάμ, τσιμπάτε και μια νεαρά από δίπλα που πάει στο ίδιο μέρος, χτυπάτε κι έναν μπάρμπα που μένει εκεί πιο πάνω και τσουπ, μπαίνετε στο ταξάκι σας, κύριοι, χωρίς στάσεις, χωρίς στριμωξίδια, χωρίς μπόχες και άλλες παρενέργειες. Και αποκλείεται να κοστίσει περισσότερο από 1.20 το άτομο, την τιμή δηλαδή του εισιτηρίου που σε λίγο όλοι θα έχουμε ξεχάσει.

Εδώ να κάνω ένα διάλειμμα για να δηλώσω ότι δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα έφτανα ποτέ στο σημείο να στηρίζω την αγενή φυλή των ταξιτζήδων και να προτείνω μετακίνηση με ταξί. Δε με αναγνωρίζω. Οι καιροί όμως είναι δύσκολοι και απαιτούν αγώνες χωρίς εμπάθειες και τις προκαταλήψεις. Σκέψου μόνο ότι τα χρήματα που θα βγάλει ο ταξιτζής (τον οποίο παρεμπιπτόντως η κρίση τον εξευγενίζει) θα τα πάρεις πίσω, αφού θα τα ρίξει και πάλι στην αγορά. Ο δημόσιος οργανισμός δεν υπάρχει περίπτωση να σου επιστρέψει τα χρήματα που σου άρπαξε γιατί μόνο το χρέος στην τρόικα αναγνωρίζει.

Βέβαια, είναι πολύ πιθανό, για να μην πω βέβαιο, ότι θα βρουν ευκαιρία κι οι ταξιτζήδες να αυξήσουν τις ταρίφες τους και τις λοιπές παροχές τους. Και πάλι με την οργάνωση μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε. Θα μαζευόμαστε πέντε και θα πηγαίνουμε με το αυτοκίνητο του ενός. Δεν είναι καινούργιο κόλπο. Ήδη, εδώ και κάτι χρόνια, υπάρχουν πολλές σελίδες στο ίντερνετ (το ψάχνουμε ως συνεπιβατισμό ή συνοδήγηση, νέες έννοιες και νέος τρόπος ζωής) όπου, κατόπιν συνεννόησης, μοιραζόμασστε αυτοκίνητο, καύσιμα, διόδια, παρέα, συλλογική προσπάθεια επιβίωσης. Κι αν ξεκολλήσουμε από το καβούκι μας, αν έρθουμε σε επαφή με κόσμο, αν μάθουμε να λειτουργούμε συλλογικά, θα το κάνουμε μεταξύ μας με ευκολία.

Το έχω ξαναπεί. Η κρίση θα μας κάνει καλύτερους. Θα μας φέρει πιο κοντά. Θα μας κάνει ανθρώπους. Και οι άνθρωποι, όταν είναι όλοι μαζί, είναι δυνατοί και ισχυροί και μπορούν να νικήσουν τους μηχανισμούς. Στην περίπτωσή μας, άμα καταφέρουμε και δείξουμε την ισχύ μας, μπορούμε να τους κάνουμε να βάλουν στον κώλο τους τα πανάκριβα εισιτήρια που μας ετοιμάζουν. Και τα λεωφορεία τους ακόμη.