Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Ο Σακκάς και ο Σκατάς στη χώρα της Δικαιοσύνης


Όσο περνούσε ο καιρός κι όσο πλησιάζαμε στο τέλος (που ευτυχώς ήταν αίσιο), βλέπαμε να γίνονται μάχες ανελεήτες για την υπόθεση του Κώστα Σακκά. Άλλος να τον κάνει σύμβολο και να ετοιμάζεται να τυπώσει τη φάτσα του σε μπλουζάκι, άλλος να συμπάσχει με το δράμα του, άλλος να ζητάει δικαιοσύνη, άλλος να τον βρίζει, όπως βρίζει κάθε αναρχικό, έτσι, επειδή είναι επικίνδυνος για την τάξη που έχει στο σκατένιο μυαλό του, και άλλος να αναρωτιέται ποιος είναι αυτός που η φωτογραφία του κυκλοφορεί στα μισά προφίλ του φβ.
Όλοι είχαν βγάλει συμπεράσματα ανάλογα με το πώς βλέπουν τα πράγματα. Από τη μια τον στήριξαν μέχρι και αριστερούτσικοι υπέρμαχοι της υπευθυνότητας ή αστοί υπέρμαχοι της νομιμότητας κι από την άλλη κάποιοι τολμούσαν να δηλώνουν πως απολαμβάνουν τον αργό θάνατο ενός νέου, αποδεικνύοντας πόσο σάπια είναι η φύση του ανθρώπου, πόσο οι φασιστικές πεποιθήσεις τη σαπίζουν ακόμα περισσότερο. Δε θα μείνω στα φασιστικά επιχειρήματα, αφού μόνο αν κάποιος είναι ηλίθιος ή βαλτός τα υποστηρίζει. Ή τελικά δεν καταλαβαίνει τι είναι νόμιμο και τι είναι ηθικό. Πρέπει να είναι ο ορισμός του κρετινισμού αυτός που δεν καταλαβαίνει ότι με τον ίδιο νόμο που έπρεπε να αποφυλακιστεί ο Σακκάς, αποφυλακίστηκαν όλα τα λαμόγια (έστω, τα «άτυχα» που συνελήφθησαν) που καλοπέρασαν σε βάρος του ελληνικού λαού και μας οδήγησαν στην κατάσταση που βρισκόμαστε. Κανένας από αυτούς τους σκατάδες, που δεν έκρυβαν τη χαρά τους για τον αργό θάνατο του Σακκά, δε διαμαρτυρήθηκε για τον ανήθικο αυτό νόμο που απελευθερώνει τέτοιους στυγνούς εγκληματίες, αλλά κρατάει τρία χρόνια προφυλακισμένο κάποιον που δηλώνει αναρχικός.
(Όταν το κεφάλι κουβαλάει σκατά, αναρχικός ίσον τρομοκράτης και κράτος ίσον τάξη και ασφάλεια. Αυτή η ιδεολογία είναι ο φόβος κι ο τρόμος του σκατένιου συστήματος -το είδαμε και στις επιθέσεις αστυνομικών σε όσους τολμούν να κάνουν κινήσεις υποστήριξης του απεργού πείνας- όμως μόνο κάποιος με κεφάλι γεμάτο σκατά έχει πειστεί πως το σύστημα αποτελεί καταφύγιο για τον πολίτη).
Η αδικία της ελληνικής δικαιοσύνης ήταν ολοφάνερη. Αυτοί που έκλεψαν τις ζωές μας αντιμετωπίστηκαν σαν κύριοι κι αυτός που αγωνίστηκε εναντίον του συστήματος (δε θα εξετάσουμε με ποιον τρόπο) που ανέχεται (ή μήπως στηρίζει;) τη δράση των προαναφερθέντων λαμογιών, αντιμετωπίστηκε χωρίς έλεος. Ίδιος νόμος, διαφορετική αντιμετώπιση. Αυτό δεν έχει να κάνει με την τύφλα της δικαιοσύνης, αλλά με την ηθική της.
Αδιαφορώντας για την εκτεθειμένη στο πανελλήνιο ηθική της, η δικαιοσύνη συνέχισε αυτήν την τσουλίστικη συμπεριφορά της. Να στέλνει αυτούς που έκαναν εγκλήματα κατά του ελληνικού λαού στα σπίτια τους (που έχτισαν με το αίμα μας) και να αρνείται να αποφυλακίσει κάποιον αναρχικό, επικίνδυνο για το σύστημα που τη συντηρεί και την προστατεύει. Αυτή την ηθική της ελληνικής δικαιοσύνης θα μπορούσε άνετα να εκθέσει ο Σακκάς σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, πριν ξεκινήσει την απεργία πείνας. Πράγμα που ήδη δρομολογήθηκε με την προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Ωστόσο ο ίδιος επέλεξε διαφορετικό τρόπο για να περάσει τα μηνύματά του: Την αργή και βασανιστική του αυτοκτονία. Το ότι έφτασε ένα βήμα πριν από το θάνατο, είναι αποδεδειγμένο και βασίζεται σε ιατρική γνωμάτευση, σε αντίθεση με την ενοχή του για όσα κατηγορείται, που δεν έχουν αποδειχτεί σε καμία δίκη. Όποιος είναι –έστω θεωρητικά- αθώος, κανείς δεν μπορεί να τον κρατήσει στη φυλακή με το ζόρι. Και όταν κάποιος πεθαίνει, ακόμη και οι ορκισμένοι του εχθροί οφείλουν να στέκονται σε στάση προσοχής, αν έχουν ίχνος τσίπας.
Κανείς δεν πεθαίνει με τη βούλησή του για λόγους εγωιστικούς ή αντεκδίκησης. Κανείς δεν επιλέγει να πεθάνει για πλάκα. Κάποιος που πιστεύει στην ιδέα του συνόλου, βγάζει τον εαυτό του μπροστά για να αφυπνίσει και να βοηθήσει το σύνολο. Ο Σακκάς αποφάσισε να θυσιάσει τον εαυτό του για να ξεκινήσει μια πάλη ενάντια στο σύστημα που μας έχει καταδικάσει σε αιώνιο ύπνο μέσα σε μια φυλακή που δε βλέπουμε. Και να αποδείξει ότι αυτό που υποψιαζόμαστε, ισχύει. Πως το ναζιστικό καθεστώς στην Ελλάδα είναι γεγονός. Και πως πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Να κάνουμε όλοι μια μικρή θυσία για να αλλάξει ο κόσμος μας.
Αυτός ήταν ο λόγος που πέρασε όσα πέρασε (και θα περάσει κι άλλα μέχρι να αποκατασταθεί η υγεία του). Το ότι την τελευταία στιγμή τον εμπόδισαν να βάλει τέλος στη ζωή του, δεν έγινε επειδή υπάρχει δικαιοσύνη σ’ αυτόν τον τόπο, αλλά επειδή υπάρχει ο φόβος του ξεσηκωμού. Υπάρχει η πεποίθηση ότι αυτό για το οποίο αγωνίστηκε ο Σακκάς, μπορούσε να συμβεί. Χώρια ότι είχε ήδη αρχίσει το διεθνές κράξιμο, πράγμα που δεν ταιριάζει σε μια χώρα που ζει το σαξές στόρι της.
Και τελικά, ναι. Ο Σακκάς είναι σύμβολο. Όχι γιατί το σύστημα στράφηκε εναντίον του, όχι γιατί αντιστάθηκε γενναία, όχι ένας νέος άνθρωπος δε φοβήθηκε το θάνατο, όχι γιατί απέδειξε πως δεν υπάρχει πραγματική δικαιοσύνη. Είναι σύμβολο για το δρόμο που μας έδειξε. Για το πώς πρέπει να προχωρήσουμε. Δεν ξέρω αν αξίζει να γίνει μπλουζάκι με τη φάτσα του. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ λίγο.

1 σχόλιο:

Astrosynnefo είπε...

Και δυστυχώς οι σκατάδες ειναι πολλοί σ' αυτό τον τόπο.Κατά τ'άλλα συμφωνώ ότι δεν τον άφησαν να πεθάνει γιατί φοβήθηκαν. Φοβήθηκαν την οργή του κόσμου που θα πέσει να τους πνίξει.Να σαι καλά.