Δεν πήρα χαμπάρι ότι το Σάββατο το βράδυ έπαιζε γιουροβίζιον. Και, ευτυχώς, ούτε η φίλη μου, ούτε η άλλη φίλη που είχαμε μαζευτεί στο σπίτι της πρώτης. Για κάτι τέτοια τις αγαπώ. Είναι στον κόσμο τους και μακριά από τον κόσμο που πάνε να μας επιβάλουν. Και για αυτόν τον κόσμο μιλούσαμε, από τον οποίο δεν ξεφεύγεις εύκολα, αφού σε ρίχνουν μέσα από παιδί.
Στέλνεις για παράδειγμα το παιδί σου στο σχολείο να μορφωθεί. Και συνοδεύοντάς το σε ημερήσια εκδρομή, διαπιστώνεις ότι τα άλλα παιδάκια έχουν φέρει μαζί τους σιντί με σκυλολαϊκοπόπ τραγουδίστριες του συρμού, τα δίνουν στη δασκάλα (αυτή την κότα στην οποία εμπιστεύεσαι τη μόρφωση του παιδιού σου), αυτή τα δίνει στον οδηγό του λεωφορείου να τα βάλει να παίζουν και τραγουδάει, μαζί με τα παρτσακλά 8χρονα, τραγούδια που αναφέρονται σε αυτά που κάνουν οι χαζογκόμενες για να ρίξουν τον γκόμενο στο κρεβάτι, χωρίς καν να υπάρχει συναίσθημα. Ή πας με το παιδί σου σε πάρτι συμμαθήτριας σε παιδότοπο και, αφού ακούσουν την μπεμπέ Λιλή, πέφτει το σκυλοξεκωλοπόπ. Όλα τα κοριτσάκια κουνιούνται σαν λυσσασμένα, τα αγοράκια κοιτάνε αμήχανα, αντιλαμβανόμενα ότι αυτό το κούνημα μπορεί να επηρεάσει το πουλάκι τους και οι μαμάδες καμαρώνουν για τις γνώσεις που έχουν τα παιδιά τους.
Αυτά τα παιδάκια, θα μάθουν να ενθουσιάζονται με τα φαντασμαγορικά θεάματα -αυτά με τα φώτα που σε τυφλώνουν για να μη δεις την ουσία που τους λείπει- και να χειροκροτάνε με ενθουσιασμό. Θα μάθουν να κουνάνε σημαίες και να πανηγυρίζουν όταν κάτι ανούσιο θα τους κάνει να νιώθουν σημαντικοί. Αυτά τα παιδάκια θα κάτσουν με γουρλωμένα μάτια να παρακολουθήσουν τη γιουροβίζιον. Τα κοριτσάκια θα νομίζουν ότι αυτό το βύζιον ίσως θα χρειαστεί σιλικόνη όταν μεγαλώσουν και τα αγοράκια θα σκέφτονται πώς θα είναι άραγε της Λιλίκας το βύζιον όταν θα μεγαλώσει. Θα θαμπωθούν από τα φώτα, θα ονειρευτούν μια ζωή φανταχτερή κι ας είναι ανούσια. Αν είσαι σοβαρός άνθρωπος, ξέρεις ότι όλα αυτά πρέπει να απαγορεύονται σε χώρους όπου υπάρχουν ανήλικα, με τρόπο δημοκρατικό: Διά ροπάλου.
Ξεκινάμε λοιπόν με τέτοιες βάσεις. Χτίζουμε σε γερά θεμέλια την κοινωνία μας. Μαθαίνουμε στα παιδιά μας από μικρά πως η γυναίκα πρέπει να είναι η χαζογκόμενα που κάνει τα κουνήματα και ο άντρας είναι ο χαλβάς που θα πέσει σ' αυτήν που κουνιέται περισσότερο, σ' αυτήν που δείχνει πιο πολύ τον κώλο της.
Αυτός ο κώλος θα μεγαλώσει και θα ψάξει να βρει το δρόμο του. Θα γίνει κώλος φανταχτερός που περικλείει το κενό. Αυτός είναι ο στόχος της γυναίκας. Ο άντρας το κενό του θα το χώσει σε ένα ακριβό αυτοκίνητο (ασχέτως αν δεν έχει να βάλει βενζίνη) το οποίο θα χρησιμοποιήσει ως σύμμαχο στην προσπάθειά του να βρει τον ωραιότερο κώλο να στρώσει στη θέση του συνοδηγού. Οι δυο τους θα γεννήσουν κωλαράκια τα οποία, μπορεί να μην έχουν να τα ταΐσουν, αλλά θα τα στείλουν στα καλύτερα σχολεία για να γεμίσουν πτυχία, να εξειδικευτούν και να γίνουν χρήσιμοι άνθρωποι στον εαυτό τους και στην πάρτη τους. Θα τα στείλουν και στα καλύτερα γυμναστήρια για να φτιάξουν ωραίους κώλους.
Ποια κρίση; Ποια φτώχεια; Ποιο ευρώ και ποια δραχμή; Ο κόσμος καίγεται κι ο νεοέλληνας ψάχνει ακόμα να βρει ποιος είναι, καθώς χάνεται ανάμεσα στο αρχαίο πνεύμα της χώρας του (που ακουστά το έχει, δεν το έχει γνωρίσει, αλλά ξέρει πως ήταν ξεχωριστό) και στα πρότυπα της τηλεόρασης (που ακόμα, το πρόβατο, την κρατάει ανοιχτή). Ψάχνεται το βόδι ο νεοέλληνας ανάμεσα στην ελληνική πραγματικότητα και το αμερικάνικο όνειρο. Και σ' όλα αυτά, έρχεται η γιουροβίζον και δένει το σκατό. Πράγμα που, ευτυχώς, εμείς δεν πήραμε χαμπάρι το βράδυ του Σαββάτου.
Ο μόνος σοβαρός λόγος να δει κανείς γιουροβίζιον είναι η διάθεση για αγνό, τίμιο κουτσομπολιό. Όποιος την παρακολουθεί για οποιονδήποτε άλλο λόγο, έχει πρόβλημα. Δεν είχαμε διάθεση ούτε για αυτό, αφού είχαμε να λύσουμε σοβαρά θέματα. Τα οποία όμως, δε θα λυθούν από εμάς. Θα λυθούν όταν και οι υπόλοιποι θα καταλάβουν ότι είναι προβλήματα που δεν τα θέλουν στη ζωή τους. Και τότε ο κόσμος μας θα αλλάξει.
Άφησα την κουβέντα στη μέση κι έφυγα να προλάβω το τρόλεϊ. Ήθελα να μαζευτώ και νωρίς στο σπίτι μου που είχα να το δω από το πρωί, άσε που κουτουλούσα από τα συμπτώματα της ιγμορίτιδας. Βγήκα σε έναν άδειο δρόμο, μπήκα σε ένα άδειο τρόλεϊ το οποίο προσπερνούσε τις στάσεις, αφού κανείς δε βρισκόταν εκεί να το σταματήσει. Πέρασε από ένα άδειο κέντρο και έφτασε μέσα σε λίγα λεπτά στο σπίτι μου.
Σκεφτόμουν ότι δεν μπορεί να μας έχει κάνει τόσο μεγάλη ζημιά η κρίση. Μπορεί να μην έχουμε να ξοδέψουμε, αλλά μια βόλτα μπορούμε να βγούμε, βρε αδερφέ. Τζάμπα είναι. Κατάλαβα αργότερα γιατί υπήρχε ερημιά, όταν είδα τι γίνεται στο φέισμπουκ. Και κυρίως κατάλαβα ότι αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου