Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

Το ημερολόγιο μιας άνεργης: Στον ΟΑΕΔ


Τόσα χρόνια στην παραγωγή και δεν έφαγα τίποτα μαζί τους. Ούτε μια επιδότηση. Ό,τι έφαγα, το δούλεψα. Η μαλάκω. Τώρα όμως, ως άνεργη, αποφάσισα να μπω κι εγώ στην ομάδα του "μαζί τα φάγαμε". Είμαι αποφασισμένη. Δικαιούμαι επίδομα ανεργίας και θα το πάρω.
Η αλήθεια είναι ότι θα προτιμούσα να βγω στην παραγωγή. Αλλά καλοκαιριάτικα, δεν υπάρχουν δουλειές. Άσε που αποφάσισα, μέχρι να τελειώσουν αποζημίωση και επίδομα, θα επιδιώξω να κάνω αυτό που μου αρέσει, μου ταιριάζει και μου αξίζει.
Βγήκα που λες στη γύρα, να μάσω τα δικαιολογητικά. Τα εύκολα μου ήρθαν πακέτο από την παλιά δουλειά. Κάτι άλλα τα μάζεψα από δω κι από κει και ήρθε η ώρα να ανοίξω λογαριασμό στην εθνική τράπεζα. 
Η έξυπνη, νομίζοντας ότι όλα γίνονται αυτόματα, επειδή έτσι θα λειτουργούσα κι εγώ, ξεκίνησα την Παρασκευή το πρωί για τέτοιες δουλειές. Θα καταθέσω το ενοίκιο στη μια τράπεζα, θα ανοίξω λογαριασμό για τον ΟΑΕΔ κι έτσι όπως μάζεψα τη χαρτούρα μου, θα πάω να τους την παραδώσω. "Κάπου ανάμεσα στο τυχαίο και το μυστήριο, γλιστράει η φαντασία, η ολοκληρωτική ελευθερία του ανθρώπου" έλεγε εκείνη η λατρεία, ο Μπουνιουέλ. Δεν την έχω χάσει και χαίρομαι πολύ γι' αυτό. Η διαπίστωση ότι διατηρώ τη φαντασία μου, ήταν η μόνη μου παρηγοριά όταν ήρθα αντιμέτωπη με την πραγματικότητα.
Στην εθνική τράπεζα, δεν ανοίγεις λογαριασμό έτσι εύκολα. Ξεκινάς την Παρασκευή και τον έχεις τη Δευτέρα. Πρέπει να έχεις εκκαθαριστικό. Όχι, δεν τους κάνει το αντίγραφο της φορολογικής σου δήλωσης. Το εκκαθαριστικό το ίδιο θέλουν. Γιατί μπορεί να έκανες δήλωση στην εφορία και να έβαλες ψεύτικο ΑΦΜ. Κι εκείνοι θα σου την εκκαθαρίσουν και θα σου δώσουν το κανονικό. Και χέσε το ΑΦΜ. Το κορυφαίο ήταν όταν ανακάλυψαν ότι έχει καταχωρηθεί το όνομά μου στο κατάστημα της Κομοτηνής. Ανήσυχη η υπάλληλος με ρώτησε αν έχω εκεί λογαριασμό. Γιατί ρε παιδιά; Τι έγινε; Α, τίποτα, για λόγους ασφαλείας, θα χρειαστεί να πάρουμε έγκριση να ανοίξουμε καινούργιο λογαριασμό σε άλλο κατάστημα. Και περιμέναμε την έγκριση από την κυρία Παπαράκη. Συγχρόνως ετοιμάζαμε τη σχετική χαρτούρα. Διότι, άμα θέλουν, σου τη δίνουν αυτόματα την έγκριση. Ε, η κυρία Παπαράκη, προφανώς στραβογαμήθηκε και δεν ήθελε. Τηλεφώνησαν, ξανατηλεφώνησαν, τηλεφώνησα κι εγώ στη φίλη μου στην Κομοτηνή, να μιλήσει στον πατέρα της που είναι στην εθνική, να πει στην κυρία Παπαράκη να μη μας γαμάει άλλο τη ζωή. 
Προσπαθούσα όλη μέρα να θυμηθώ τι δουλειά είχα με την εθνική τράπεζα. Την απέφευγα, για να αποφεύγω τις τεράστιες ουρές της. Θυμήθηκα πριν από λίγο. Υπήρχε ένα αυτοκίνητο που πληρώναμε εκεί τις δόσεις και ήταν και το όνομά μου μέσα. Το ποσοστό που είχα στο αυτοκίνητο το άφησα προίκα στον πρώην άντρα μου, μαζί με όλα τ' άλλα όταν έφυγα. Τι να το 'κανα άλλωστε; Πέρα από το ότι δεν ξέρω να οδηγώ, το αυτοκίνητο δεν έχει φτερά -το μόνο που είχα ανάγκη- οπότε έμεινε εκεί κι εγώ βρέθηκα να πληρώνω ακόμα γι' αυτό.
Τελικά, με τρόπο μαγικό, την πήραμε την έγκριση. Έβαλα τον αριθμό του λογαριασμού μέσα στο φάκελο με τα δικαιολογητικά και ξεκίνησα για τον ΟΑΕΔ. Καταλαβαίνεις ότι βρίσκεσαι στον ΟΑΕΔ από τον κόσμο που βρίσκεται απ' έξω. Τρέμοντας για το τι θα αντιμετωπίσεις, μπαίνεις μέσα. "Να έρθετε αύριο πριν τις 10. Μετά δε δίνουμε νούμερα. Δεν προλαβαίνουμε να εξυπηρετήσουμε". 
Έχουν αγριέψει τα πράγματα. Έχουν μεγαλώσει οι ουρές των ανέργων. Και δεν εξυπηρετούνται. Οι ουρές στήνονται από το χάραμα. Όποιος προλάβει. 
Πρέπει να κάνουν κάτι με τις δημόσιες υπηρεσίες. Αυτοί που κωλοβαράνε σε διάφορες θέσεις που δημιουργήθηκαν για να τους τακτοποιήσουν, να πάνε να βοηθήσουν στον ΟΑΕΔ. Έχει πολλή δουλειά. Τόσοι άνεργοι σ' αυτήν τη χώρα, πρέπει να εξυπηρετηθούν. Κι όταν ξέρεις ότι τους έχεις ήδη γαμήσει τη ζωή, ε, μην τους αναγκάζεις να ολοκληρώσουν με πίπα και κατάποση.

Δεν υπάρχουν σχόλια: