Το ημερολόγιο μιας πωλήτριας: Η επιστολή του καλύτερου πελάτη

Πριν τον δω ακόμη να μπαίνει στο μαγαζί, τον άκουσα να κατεβάζει καντήλια και να ξεφυσάει. Ο Μάνος Ελευθερίου, πέρα από το ποιος είναι και τι είναι, είναι ένας πολύ γλυκός άνθρωπος. Μπορώ να πω ότι είναι ο καλύτερος πελάτης μου. Όλοι του οι φίλοι/συγγενείς/συνεργάτες του φοράνε μεταξωτά πουκάμισα (δικά μου) που τους τα χάρισε. Ευγενικός και γενναιόδωρος. Και ανοιχτός και φιλικός. Μου λέει τον κωδικό της κάρτας του να τον περάσω μόνη μου στο μηχάνημα. Σήμερα τον είπε μπροστά σε πελάτισσα η οποία έμεινε σύξυλη. "Δε φοβάστε που δίνετε έτσι τον κωδικό σας μπροστά σε αγνώστους;" τον ρώτησε. "Ε και; Τόσα λεφτά έχω, ας μου τα πάρουν". Μεγαλείο.

Από την άλλη, του γυρνάει εύκολα το μάτι. Τον έχω πετύχει να φρικάρει με πελάτισσες που είχαν αραδιάσει όλη μου την πραμάτεια και δεν μπορούσαν να διαλέξουν. Ένιωθα τις λιγοστές του τρίχες να σηκώνονται όρθιες κάτω από την τραγιάσκα του. Και αγχώδης. Μπορεί να διαλέξει δέκα πράγματα μέσα σε δευτερόλεπτα. Μην κάθεται και χάνει χρόνο ψαχουλεύοντας. 

Σήμερα του γύρισε το μάτι για τα καλά. "Τι πάθατε και μου ταράζεστε;" τον ρώτησα μόλις τον είδα. "Βλασφημάω. Τον εαυτό μου" απάντησε ρίχνοντας ένα μπινελίκι ακόμη. Δεν κατάλαβα γιατί τα είχε με τον εαυτό του, πάντως το ότι για πρώτη φορά μέσα στα δύο χρόνια που έχω το μαγαζί, πήρε κάτι για τον εαυτό του (είπαμε, πάντα για τους άλλους) ελπίζω να τον έκανε να νιώσει καλύτερα.

Νευριασμένος απάντησε στο τηλέφωνο, νευριασμένος μου μίλησε μετά από λίγο για το περιστατικό που τον φούντωσε. Κάποιο σουηδικό σατιρικό συγκρότημα ζήτησε την άδεια να παραποιήσει τους στίχους ενός τραγουδιού. Έξαλλος έγινε όταν άκουσε τη μετάφραση των σουηδικών στίχων. Οι Έλληνες, μεταξύ άλλων, χαρακτηρίζονται φτωχομπινέδες, ενώ τους αποδίδεται και μια βρισιά που είναι ό,τι πιο χυδαίο υπάρχει στα σουηδικά. Και όχι, δεν κάνουν σάτιρα με το καθεστώς, αλλά με το λαό. "Ποιο τραγούδι;" τον ρώτησα. "Η επιστολή. Και είναι κι από τα τραγούδια του αγώνα. Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Μίκης, εγώ πάντως δεν τους επιτρέπω να μας λένε φτωχομπινέδες. Ας βρίσουν εμένα, ας με πούνε και μαλάκα, θα το δεχτώ. Αλλά τον ελληνικό λαό να μην τον πιάνουν στο στόμα τους".

Έφυγε κατεβάζοντας καντήλια και ξεφυσώντας. Είμαι σίγουρη ότι κατά βάθος, δε θέλει να πιστέψει ότι οι Έλληνες δέχονται τη μοίρα τους ως κακόμοιροι φτωχομπινέδες που γελάνε μαζί τους οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι. Τα τραγούδια του αγώνα. Ο αγώνας. Μήπως να θυμηθούμε ποιοι είμαστε;

Μήπως να προτείναμε στους Σουηδούς να ρίξουν κάνα μπινελίκι στον χοντράνθρωπο που φαίνεται στο βίντεο να κάθεται στο τραπέζι και ακούει την επιστολή; Ε;