Είχε βγει να πάρει μαγιό από κάπου εδώ κοντά και πέρασε να δει τι καλά καινούργια έχουμε. Πήγε από τώρα γιατί φοράει μικρό νούμερο -είναι λεπτή και κομψή, με τα παντελονάκια της και τα σικάτα τα μπλουζάκια της- και φοβόταν μην τελειώσουν τα νούμερα. Δεν είναι μόνο ότι ετοιμάζεται από τώρα για τα μπάνια της στη θάλασσα. Είναι κι ότι στα 100 της χρόνια, τρέχει στις θάλασσες. Ε, κάπου τόσο εκτιμώ ότι είναι. Αν σκεφτεί κανείς ότι περπατάει με δυσκολία κι ότι έχει πρόσωπο ογδοντάρας μετά από 5 λίφτινγκ και 30 μπότοξ (και μη μου πεις ότι δεν έκανε η Κολωνακιώτισσα, γιατί ακόμα κι εγώ κοντεύω να κάνω) και μικρή την έκανα.
Ψαχουλεύει, βλέπει τα καινούργια, τα δοκιμάζει, ξαναγυρνάει στα παλιά κλασικά. Της δίνω καρέκλα να κάτσει, γιατί δεν μπορεί να σταθεί όρθια και της αφήνω φουλάρια στα πόδια της να διαλέξει. Βγάζει αυτά που της γυαλίζουν στην άκρη. Τα υπόλοιπα τα μαζεύω.
Χτυπάει το τηλέφωνο. Από τα κεντρικά. Μου είχαν αναθέσει να ενημερώσω για τα σχέδια που έχω σε γραβάτες. "Άντε, ακόμα δεν τα είδες;" "Πού να τα δω, βρε μάνα μου; Έχω κόσμο τώρα. Σε καμιά ώρα, εδώ θα είμαστε".
Έχει σηκωθεί κι αρχίζει να δοκιμάζει να βρει τα χρώματα που της πάνε. Αυτό που θέλει να πάρει για δώρο, βάζει εμένα να το δοκιμάσω. "Αχ, κοριτσάκι μου, όλα σου πάνε εσένα". Όλη η πραμάτεια μου στον πάγκο αραδιασμένη. Της δείχνω κόλπα με δεσίματα. Ενθουσιάζεται. Της είχα δείξει και την άλλη φορά ένα κόλπο. Τρελαίνεται για τέτοια.
Τα είδε όλα, πήρε μόνο δύο. Κι αυτά απ' τα φτηνά. Δε βαριέσαι. Η πλάκα είναι ότι δε δυσανασχέτησα καθόλου. Ούτε μετά, όταν έφυγε και ήρθα αντιμέτωπη με το βουνό από μετάξι που έπρεπε να μπει σε τάξη.
Παρατηρώ λοιπόν, ότι οι ξινές παλιές Κολωνακιώτισσες και να σου κάνουν το μαγαζί άνω κάτω, δε θα σου σπάσουν τα νεύρα. Πρώτα πρώτα, ξέρουν να ψωνίζουν. Απλώς θέλουν να τα δούνε όλα πριν αποφασίσουν. Λογικό. Η ευγένειά τους είναι μεγαλύτερη από την ξινίλα τους. Η ξινίλα που σε κάνει να ξερνάς είναι αυτή της νεόπλουτης κομπλεξικιάς βλαχάρας που μπαίνει και σε αντιμετωπίζει σαν δούλα της. (Έχω πολλές τέτοιες, θα τις ξεφωνίσω άλλη φορά).
Και καθώς δίπλωνα με χαμόγελο τα καμιά τριανταριά φουλάρια που δοκίμασε (ή δοκίμασα) σκεφτόμουν πόσο πολύ θα ήθελα να της μοιάσω σε καμιά 70αριά χρόνια, όταν θα φτάσω στην ηλικία της. Αν και, με το ύψος που έχω, μάλλον δε θα φοράω μικρό νούμερο μαγιό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου