ΑΛΗΤΕΣ, ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ...

Το μαγαζί μου είναι σχεδόν δίπλα στην ΕΣΗΕΑ. Και παρακολουθώ τη συγκέντρωση των δημοσιογράφων. Μ' ένα σφίξιμο στο στομάχι.
Ναι, είναι άτιμο αυτό το σινάφι. Το είχα καταλάβει από τον καιρό που έτρεχα όλη μέρα με το μικρόφωνο στο χέρι για να μη μου ξεφύγει τίποτα από την επικαιρότητα. Χώρια το κυνήγι του αποκλειστικού. Με μισθό υπαλλήλου γραφείου. Κι η κοπέλα που σήκωνε τα τηλέφωνα στο κανάλι που δούλευα, τα ίδια λεφτά έπαιρνε και ήταν όλη μέρα στο γραφείο της και το μεσημέρι στο σπίτι της. Εγώ δεν είχα ωράριο. Κι όλη μέρα στους δρόμους και μετά γράψιμο στα γρήγορα και άγχος τρελό. Και ήμουν σε ετοιμότητα οποιαδήποτε ώρα της μέρας και της νύχτας. Γαμώ τη ματαιοδοξία μου, γαμώ.
Και μόλις ετοίμασα τα χαρτιά μου για να τα καταθέσω στην ΕΣΗΕΜΘ, με έπιασε μια κρίση και τους έστειλα στο διάολο. Είδα απολυμένους συναδέλφους (μέλη της ένωσης) να μην έχουν καμία στήριξη απ' αυτήν. Η εργασιακή αντιπρόσωπος, βέβαια, έκανε ό,τι μπορούσε για να τους βολέψει. Κανόνιζε μια συμφέρουσα τιμή για την εφημερίδα κι έστελνε το εμπόρευμα που θα γεμίζει τις σελίδες της. Οπότε το να μαζευόμαστε τα μέλη της ένωσης και να κόβουμε πρωτοχρονιάτικη πίτα με δώρο το σημειωματάριο που γράφει ΕΣΗΕΜΘ, δεν ήταν αρκετά σημαντικός λόγος να γίνω μέλος της.
Παρέμεινα αδέσποτη κι αστήριχτη. Κι όταν ήρθα στην Αθήνα, κατάλαβα ότι δε θα δουλέψω ως δημοσιογράφος. Τους έπεφτα πολύ έμπειρη. Χώρια ότι είχα και άποψη. Όλοι ζητούσαν δόκιμους δημοσιογράφους, απόφοιτους σχολών, δηλαδή τζάμπα δουλειά με προοπτικές. Στην καλύτερη περίπτωση, ζητούσαν συνεργάτες με μπλοκάκι και μηνιάτικο 300 ευρώ. Πριν από τρία χρόνια, πίστευα ότι η κρίση σ' αυτό το επάγγελμα χτύπησε εμένα που ξεφύτρωσα από το πουθενά. Τώρα βλέπω ότι χτυπάει αλύπητα όλο το σινάφι. Σήμερα θα συναντήσω την απολυμένη δημοσιογράφο φίλη μου, ενώ κι ο συγκάτοικός μου ψάχνει ήδη δουλειά, αφού κλείνει το περιοδικό του. Μέχρι και στον 902 θα γίνουν συντροφικές απολύσεις.
Στο μεταξύ, στη διαδρομή από το σπίτι στο μαγαζί, περνάω από το εργαστήρι δημοσιογραφίας και βλέπω εκκολαπτόμενα δημοσιογραφάκια, έτοιμα να ξεχυθούν με ορμή και τσαμπουκά στο χώρο και με τη σιγουριά ότι θα γαμήσουν και θα δείρουν. Είναι ολοφάνερο ότι έχουν τα σωστά πρότυπα. Μου θυμίζουν την εποχή που ο διευθυντής μου με αποκαλούσε Έλλη (είχα την εικόνα της χαλαρής και άνετης κι ας έβραζα μέσα μου) κι εγώ τον αποκαλούσα Νίκο (ήταν ο σκληρός και ανελέητος, αλλά και ατσαλάκωτος παρουσιαστής).
Τη γνώμη του κόσμου για τους δημοσιογράφους, την ξέρουμε όλοι. Είναι αλήτες και ρουφιάνοι. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που απολαμβάνουν την ανεργία των δημοσιογράφων. "Καλά να πάθουν" σχολιάζουν όταν ακούνε για απολύσεις δημοσιογράφων. Χωρίς να έχουν σκεφτεί ότι η Τρέμη δε θα μείνει χωρίς δουλειά και θα συνεχίσει να παίρνει μισθούς που ούτε σε ένα χρόνο δε βγάζουν οι απολυμένοι. Ο απολυμένος δημοσιογράφος είναι αυτός που όλη μέρα βρίσκεται στο κυνήγι της είδησης, αυτός που τον τρώνε οι δρόμοι, αυτός που τον τρώει το άγχος, αυτός που στην καλύτερη πρίπτωση θα παίρνει μισθό υπαλλήλου γραφείου συν ασφάλιση (οι περισσότεροι δε θα πάρουν ούτε αποζημίωση, καθώς δουλεύουν με μπλοκάκι). Ακόμη κι αν ακολουθεί τη γραμμή του μέσου στο οποίο εργάζεται, είναι επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Κι εμένα μου έχουν κόψει θέματα. Χώρια ένα θέμα μου  που δεν έπαιξε ποτέ, παρά μόνο χρησιμοποιήθηκε για να ξεκινήσει οικονομική συνεργασία μ' αυτόν που τον αφορούσε. Εγώ, πάντως, τη δουλειά μου την έκανα.
Ο άνεργος δημοσιογράφος δεν είναι αλήτης και ρουφιάνος. Και γι' αυτό είναι άνεργος. Περιμένω να μείνουν χωρίς δουλειά οι μεγαλοδημοσιογράφοι. Αυτοί που τα φέρνουν όπως τους βολεύουν. Αυτοί που όσοι χαίρονται για τους απολυμένους, δε χάνουν ούτε εκπομπή ούτε παράθυρο με τις μουτσούνες τους. Όταν τους απολύσουν, θα κάνω τρελό πάρτι έξω από το μαγαζί, σχεδόν δίπλα στην ΕΣΗΕΑ, έτσι για να το χαρούμε όλοι. Αλλά τώρα μόνο πονάμε. Για το τέλος της δημοσιογραφίας.

Νάντια Κατσαρού
Πωλήτρια