Η ΚΑΤΣΓΟΥΜΑΝ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΙ: Σημάδεψέ τον.

Σήμερα παρακολούθησα θεατρική παράσταση. Εκεί που δεν το περίμενα. Θέατρο δρόμου το λένε. Και πέρασε από τα Εξάρχεια.
Νωρίς το απόγευμα, βγήκε η αδερφή μου για τσιγάρα και κάτι ψιλά ψωνάκια. Εγώ μόλις είχα φάει κι ετοιμαζόμουν να φύγω για το μαγαζί. Και τον άκουσα. Παρά την ένταση της μουσικής που άφησε να παίζει (μια βδομάδα την ίδια λίστα, δεν τη βαρέθηκε;) τον άκουσα να σπαράζει. Στην αρχή φαντάστηκα ότι πρόκειται για κάνα πρεζόνι που λύνει τις διαφορές του με κάνα άλλο πρεζόνι, αλλά είχε κλείσει το κέντρο από δίπλα. Βγήκα να δω τι γίνεται. Δεν ήταν φυσιολογικά πράγματα αυτά. Κάποιοι σφάζονταν. Ήμουν σίγουρη.
Ακριβώς κάτω από το μπαλκόνι μου, μπροστά στην εξώπορτα. Χρειάστηκα περίπου δύο λεπτά για να καταλάβω ότι δεν ήταν πρεζόνια. Ο νεαρός κι η νεαρά είχαν άλλες διαφορές να λύσουν. Στην αρχή άκουγα μόνο αυτόν να ουρλιάζει "άσε με" και "φύγε" και την άλλη να τον παρακαλάει να την ακούσει. Ακολουθεί διάλογος μετά σκέψεων:

Ο νεαρός: (Ουρλιάζοντας) Φύγε! Φύγε, γαμώτο, μη με τρελαίνεις!
Η νεαρά: (Κλαίγοντας) Σε παρακαλώ άκουσέ με.
Ο: Δε θέλω να σ' ακούσω. Φύγε!
(Άκαρδος)
Η: Κοίταξέ με!
(Αμετανόητη. Της λέει ότι δε θέλει να την ακούσει και του ζητάει να την κοιτάξει κιόλας).
Ο: (Ουρλιάζοντας πιο σπαρακτικά από ποτέ) Φύγε σου λέω! Φύγε! Φύγε! Φύγε!
Η: (Κλαίγοντας πιο γοερά από ποτέ). Πες μου ότι δε μ' αγαπάς και θα φύγω.
Ο: (Ενώ χτυπιέται. Δεν τον βλέπω, αλλά νιώθω τραντάγματα). Δε σ' αγαπάω. Φύγε τώρα. Φύγε! Φύγε! Φύγε! Φύγε!
Η: (Ο λυγμός της κοντεύει να με πνίξει κι εμένα). Δε σε πιστεύω. Δε φεύγω άμα δε με κοιτάξεις.
Ο: (Κι ο δικός του λυγμός με πνίγει). Φύγε! Φύγε! Φύγεεεεεεε!
(Νιώθω ότι γύρισε και την άρπαξε και ναι, την σπρώχνει προς το δρόμο κι έχω την ευκαιρία να τους δω. Κοντή, μελαχρινή, ντυμένη κνίτισσα. Ψηλός, ξερακιανός, ντυμένος πανκ).
Ο: (Ακόμα πιο σπαρακτικά). Δε θέλω να σε βλέπω. Γαμημένο τσουλί.

Εδώ όλοι καταλάβαμε ότι το κορίτσι ξενοπηδήχτηκε. Εγώ στο μεταξύ κατάλαβα ότι αν συνεχίσουν να χτυπιούντια στην πόρτα μου δε θα μπορέσω να φύγω χωρίς να μου 'ρθει καμιά ξώφαλτση. Κι η Λία; Πώς θα έρθει η Λία; Πάω να της τηλεφωνήσω. Να την προετοιμάσω ψυχολογικά. Αλλά καθώς πιάνω το τηλέφωνο νιώθω αυτό το "φύγε, φύγε, φύγε" να έρχεται από πιο μακριά. Ε, αφού δεν έφευγε αυτή, σηκώθηκε να φύγει αυτός. Αν και δεν τον έλεγες και αποφασισμένο να απομακρυνθεί και πολύ. Αυτή από πίσω του να κλαίει και να σπαράζει και να τον ικετεύει, όπως πάντα, να την ακούσει. Πέρασαν στο απέναντι πεζοδρόμιο. Κατέφθασε και η Λία. Βγήκαμε να δούμε αν θα γίνει σφαγή. Κι όλη η γειτονιά στα μπαλκόνια. Κι οι περαστικοί, κρατώντας αποστάσεις ασφαλείας πάντα. Και κάτι μηχανάκια σταμάτησαν και παρακολουθούσαν το θέαμα. Έχουν πέσει κι οι δυο κάτω. Γαμημένο δέντρο, μου κόβει τη θέα. Αυτός ο Κακλαμάνης έχει κόψει όλα τα δέντρα της Αθήνας, αυτό έξω απ' το σπίτι μου, ούτε ένα κλάδεμα. Ο διάλογος συνεχίζεται:

Η: (Εξουθενωμένη αλλά πάντα με λυγμό). Σε παρακαλώ, άκουσέ με.
Ο: (Με πιο δυνατό λυγμό κι αποστροφή). Μη μ' αγγίζεις. Φύγε.
Η: (Σπαράζοντας και πέφτοντας πάνω του). Κοίτα με. Πες κάτι. Χτύπα με.
(Μερακλού, δεν μπορώ να πω. Μέρα που ήταν σήμερα, άλλοι ασχολήθηκαν με την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών κι αυτή ήθελε το ξύλο της. Αυτός της ζητούσε ευγενικά να φύγει. Αυτή επέμενε. Ε, της έριξε μια γερή σπρωξιά και την έστειλε πέρα).
Η: (Δεν της άρεσε τελικά). Δεν αντέχω άλλο. Φύγε!
Ο: Φύγε, σου λέω, φύγε!
Η: Πάντα τέτοιος ήσουν. Φύγε!
Ο: Μου ρήμαξες τη ζωή. Φύγε!
Η: Φύγε! Φύγε! Φύγε!
Ο: Φύγε! Φύγε! Φύγε!
Η+Ο: Φύγε! Φύγε! Φύγε!
(Αυτός έκανε δυο βήματα, έπεσε πάνω σε μια κολόνα κλαίγοντας, αυτή σύρθηκε πίσω του σπαράζοντας, αυτός άρχισε να περπατάει παραπατώντας και παραμιλώντας κι αυτή τον ακολουθούσε παρακαλώντας).

Τέλος της παράστασης. Το θέατρο δρόμου συνεχίστηκε στον απάνω μαχαλά. Τώρα όμως καλούμαστε να μαντέψουμε την πιθανή κατάληξη της ιστορίας.
1. Σφάχτηκαν.
2. Στην πρώτη διασταύρωση χώρισαν οι δρόμοι τους για πάντα.
3. Πηδιούνται ακόμη.
Νομίζω ότι όλοι θα συμφωνήσουμε στην τρίτη εκδοχή.
Και σκέφτομαι εγώ τώρα. Γιατί δεν έχω σημαδέψει κανέναν; Δεν είμαι εγώ μοιραία υπεργυναίκα; Σαράντα τέτοιες σκατούλες βάζω κάτω. Αλλά όταν είμαι με κάποιον, δεν του ρίχνω κέρατο. Γίνομαι πιστό σκυλί. Και η πλάκα είναι ότι περιμένω να το εκτιμήσει.
Συμπέρασμα: Πίστη, αφοσίωση, φροντίδα, στοργή και προδέρμ, καταστρέφουν τη σχέση. Θα σε έχει δεδομένη, άρα γραμμένη. Ενώ, στην ιστορία μας, η νεαρά τον έχει σημαδέψει για πάντα. Τον έχει δέσει. Τον έχει κάνει άλογο και τον τρέχει.
Συμβουλή: Κόρες, δέστε το γάιδαρό σας. Κερατώστε τον ασύστολα.