«Θυμάσαι τον Παπάρα Μαλακίδη;» με ρώτησε η φίλη μου σε μια
κουβέντα ανταλλαγής νέων. «Την παντρεύτηκε τη Σκυλάρα Ζαμπλουτίδου. Κι η
Κακομοίρα Ονειρομπόλογλου έμεινε να θυμάται πόσο λάμπει το πρόσωπό του κάθε φορά
που τη βλέπει.
«Για έναν άντρα είναι πολύ φυσιολογικό να έχει την κυρά του
που θα είναι μια Ζαμπλουτίδου και μια σπιτωμένη γκόμενα. Είναι θέμα κοινωνικής
καταξίωσης» της απάντησα. Για να με στείλει αμέσως μετά λέγοντας:
«Εντάξει, αλλά κι εμείς πόσους συμβιβασμούς είμαστε ικανές
να κάνουμε για να φουσκώσει η κοιλιά μας;»
Την κοίταξα καλά καλά. Κούνησα και το κεφάλι μου.
Τσιμπήθηκα. Την ξανακοίταξα. Αυτή ήταν. Αυτή που πριν από κάτι χρόνια δεν
μπορούσε να χωνέψει ότι η σχέση της με τον Γκουράδα Παπαρίδη, τον τελευταίο άξεστο
χωριάτη (με την απολύτως κακή έννοια) έληξε άδοξα. Εγώ βέβαια, ως καλή φίλη,
είχα χαρεί τότε. Αυτός ο τύπος μου καθόταν στο λαιμό. Ήθελα να ξεκουμπιστεί και
να το αφήσει ήσυχο το κορίτσι μας. Της έπεφτε λίγος, ελάχιστος. Και ως
προσωπικότητα και ως άνθρωπος.
Τότε η φίλη μου ήταν στα 30. Στην ηλικία που τα καμπανάκια
της γυναίκας χτυπάνε υστερικά, τραγουδώντας της με στριγκιά φωνή: «Εσύ πότε θα
γίνεις μάνα; Εσύ πότε θα γίνεις μάνα;». Αυτή η φωνή της τραγουδούσε κάθε μέρα
κι εγώ από την άλλη της κελαηδούσα άλλο τροπάριο: Δεν είναι αυτός για σένα / βρες
κάποιον που να σου ταιριάζει / ναι, εντάξει, δεν είναι εύκολο να δέσει το γλυκό
με κάποιον και θα περάσεις από σαράντα κύματα μέχρι να βρεις αυτόν που σου
κάνει, αλλά και με τον Παπαρίδη πόσο δεμένο ήταν / τράβα κάνε κάτι που σου
αρέσει / ασχολήσου με το κέντημα, το πλέξιμο / όταν βγαίνεις έξω μην πας στα
στέκια του, εξάλλου εσύ ποτέ πριν απ’ αυτόν δε σύχναζες σε χώρους που κάνουν
λεζάντα τύποι σαν τον πρώην σου. Δεν μπορώ να πω ότι είχε απάντηση στα
ατράνταχτα επιχειρήματά μου. Συμφωνούσε σε όλα. Εκτός του ότι έπρεπε να γίνει
μάνα. Έτρεχε σε γάμους άλλων, ντυμένη και στολισμένη σα νυφούλα, είχε αγωνία αν σβήστηκε το όνομά της από το παπούτσι της νύφης, ορμούσε σαν τρελή να πιάσει την ανθοδέσμη και μαλλιοτραβιόταν με τις άλλες που τη διεκδικούσαν, και βέβαια τα βράδια κοιμόταν με τα κουφέτα στο μαξιλάρι.
Με τον καιρό το πάλεψε. Είδε και κάτι άλλα ζευγάρια της συμφοράς με φίλες της τριαντάρες που λυσσούσαν να γίνουν μάνες και τα κατάφεραν και πρόκοψαν, το έριξε
στην εργασιοθεραπεία, έκανε ένα βήμα παραπέρα στις σπουδές της, βρήκε έναν
ωραίο τύπο στα μέτρα της και εδώ και καιρό απολαμβάνει μαζί του όλα τα καλά της
συντροφικότητας, χωρίς άγχη για το πότε θα γίνει μάνα. Αυτό το υποψιαζόμουν,
βλέποντάς την πόσο απολαμβάνει τη ζωή της, το επιβεβαίωσα με το σχόλιό της.
Σκέφτηκα πως ήρθε η ώρα να την καλωσορίσω σε έναν άλλο κόσμο
γυναικών. Αυτόν των «ώριμων». Αυτών που ξέρουν τι θέλουν. Έτσι λένε αυτοί οι
ηλιθιότατοι νεαροί που τις κυνηγούν δηλώνοντας με έμφαση: «Μου αρέσουν οι ώριμες γυναίκες
επειδή ξέρουν τι θέλουν» και στην πραγματικότητα εννοούν ότι τους αρέσουν οι
ώριμες γυναίκες επειδή θα περάσουν μαζί τους καλά και δε θα τους ζητήσουν γάμο
και παιδιά, δε θα τους ζαλίσουν τ’ αρχίδια στα τηλέφωνα τριάντα φορές τη μέρα
πούείσαικαιτικάνειςκαιπότεθαπάμεγιαποτάκιβρεκουτσούνιμουνιάου, ενδεχομένως δε
θα τους ζητήσουν καν δεύτερο ραντεβού. Βέβαια, ο φυγόπονος και πάντα ηλιθιότατος νεαρός δεν ξέρει
ότι αυτό σημαίνει πως η ώριμη γυναίκα την άλλη μέρα που κατάλαβε ότι έγινε κάτι
που τη στιγμή που γινόταν δεν το καταλάβαινε (μάντεψε γιατί, ηλιθιούλη μου),
χτυπούσε το κεφάλι της για τη μαλακία που έκανε παρά την υποτιθέμενη ωριμότητά της. Η
ηλιθιούλης δεν είναι σε θέση να καταλάβει ότι η ώριμη γυναίκα δε θέλει το
προϊόν που παράγουν τ’ αρχίδια του για αναπαραγωγή, αλλά τα ίδια τ’ αρχίδια του
(αρκεί να έχει) για διάφορες άλλες χρήσεις.
Η φίλη μου πλέον ανήκει στην κατηγορία των ώριμων γυναικών.
Και ναι, ξέρει τι θέλει. Θέλει ό,τι της φέρει η ζωή, αρκεί να τη γεμίζει. Απελευθερώθηκε από ψυχαναγκασμούς, από το άγχος της κοινωνικής αποδοχής, από την επιδίωξη της
κοινωνικής καταξίωσης. Δε νιώθει πλέον άβολα δίπλα στις παντρεμένες με παιδιά
φίλες της, από τις οποίες προτιμάει αυτές που επέλεξαν αυτόν το ρόλο επειδή τις γέμιζε και τους
τον έφερε η ζωή. Αυτό είναι ωριμότητα. Αυτό που μάλλον δε θα έχεις ποτέ τη χαρά
να απολαύσεις, ηλιθιούλη μου.
Υ/Γ: Για τους ώριμους άντρες θα μιλήσουμε μια άλλη φορά. Δεν
μπορώ όλα μαζεμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου