Φεγγαράδα, όλοι αράδα

Υπάρχει μια παράδοση στην Αθήνα που όλοι τη σέβονται και την τηρούν πιστά. Αυγουστιάτικη πανσέληνος στην Ακρόπολη με στριμοκωλίδι, Δεκαπενταύγουστος οπουδήποτε αλλού με στριμοκωλίδι, Σεπτέμβριος στο κέντρο με το αυτοκίνητο, πάντα με στριμοκωλίδι. Τα τελευταία χρόνια παρατηρήθηκε μια μεταφορά της αυγουστιάτικης πανσελήνου στο φέισμπουκ σε φωτογραφία, συνήθως από την Ακρόπολη, όχι απαραιτήτως πετυχημένη λήψη, συνοδευόμενη με πρωτότυπο άσμα τύπου έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία, γεγονός που μετέφερε ένα στριμοκωλίδι πανσελήνων στις αρχικές μας σελίδες.

Εγώ, να σου πω την αλήθεια, τα πάω καλά με την πανσέληνο, η νεραϊδοπαρμένη. Ειδικά την αυγουστιάτικη που είναι η πιο δυνατή (δεν εννοώ τη λάμψη της), και βγαίνουν στη γύρα οι νεράιδες, οι μοίρες, τα ξωτικά και άλλες δυνάμεις του σύμπαντος και να κάμνουν όλα άνω κάτω μέσα μας κι έξω μας.

Είναι ωραίο στην πανσέληνο να βρίσκεσαι σε ιερούς χώρους, στους οποίους κάποιοι κατά την αρχαιότητα την έχουν τιμήσει και τους έχει ποτίσει με την ενέργειά της. Είναι φρικτό να βρίσκεσαι εκεί μαζί με χιλιάδες άσχετους, πιστούς σε μια παράδοση που τους οδήγησε εκεί, αλλά δεν μπορούν να κατανοήσουν ούτε γιατί την ακολουθούν. Είναι εφιαλτικό να μην μπορείς να απολαύσεις το φως της πανσελήνου επειδή γύρω σου, πάνω σου, παντού, υπάρχουν κάποιοι που δεν κατανοούν γιατί βρίσκονται γύρω σου, πάνω σου, παντού.

Αποφασισμένη να μην ξαναζήσω και φέτος τη μανία του πανσεληνιασμένου του Αυγούστου, απομακρύνθηκα από το κέντρο και έφτασα σε παραλία με θέα στην Ανατολή. Έτσι για να παρακολουθώ και τη διαδρομή της. Αν έλειπε ο «πολιτισμός» από γύρω μου, θα ήταν καλύτερα, αλλά τον ανέχτηκα σκεπτόμενη ότι θα μπορούσε να βρίσκεται και πάνω μου. Απομακρύνθηκα όσο μπορούσα από αυτόν, πιάνοντας βραχάκι-μπαλκόνι πρώτη μούρη στη θάλασσα, με παφλασμό στα πόδια. Κανένας άσχετος δεν μπήκε ανάμεσα σε μένα και στο φως της πανσελήνου, ούτε και της αντανάκλασής της στη θάλασσα. Και τα σκατόπαιδα που φώναζαν εκεί γύρω, δεν πλησίασαν αρκετά. Καλά ήταν.

Μετά από λίγη ώρα, νεαρό ζεύγος πλησίασε σε παρακείμενο βραχάκι, εφοδιασμένο με έξυπνα κινητά τεραστίων διαστάσεων. Σε θήκη κουνελάκι η νεαρά, σε θήκη βιβλιαράκι ο νεαρός. Δεν τα βάλανε στην τσέπη τους ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Φωτογράφιζαν το φεγγάρι, το έδειχνε ο ένας στον άλλον. Ξαναφωτογράφιζαν το φεγγάρι, ξανά το έδειχνε ο ένας στον άλλον. Βγάζανε σέλφι με φόντο το φεγγάρι, το έδειχνε ο ένας στον άλλον. Ξανά σέλφι με φόντο το φεγγάρι, ξανά το έδειχνε ο ένας στον άλλον. Μετά έπεσαν με τα μούτρα στα κινητά τους, δείχνοντας πάντα κάτι ο ένας στον άλλον. Προφανώς ανέβαζαν φωτογραφίες στο φέισμπουκ, ενημερώνοντας τους φίλους τους ότι είναι ένα γαμάτο ζευγάρι που το φεγγάρι λούζει τον έρωτά τους, μην τους περνάνε και για τίποτα ξενέρωτους, μην τύχει και δεν τους ζηλεύουν για τη μαγεία που ζούνε.

Σκέφτηκα πως αυτά τα έξυπνα κινητά, είναι τόσο έξυπνα που δίνουν σε κάποιους από αφορμές για συζήτηση μέχρι και υπόσταση. Σκέφτηκα ότι αυτοί οι δύο ίσως να κάθονταν αμήχανα μπροστά στο φεγγάρι, ίσως να έπλητταν, να φεύγανε στα δέκα λεπτά, να πήγαιναν στα σπίτια τους ή να βρούνε κάποιον άλλον να τους διώξει την πλήξη. Ή μήπως θα τους περνούσε από το μυαλό να άγγιζε ο ένας τον άλλον, αντί να αγγίζουν τις οθόνες τους; Θα άντεχαν να περάσουν τόσο καλά; Ή μήπως η επαφή έχει γίνει κάτι ενοχλητικό;

Δεν μπήκα καθόλου στο φέισμπουκ το βράδυ της πανσελήνου. Δεν ήθελα να δω τι έγινε. Δεν ήθελα να ξέρω πόσοι από τους φίλους μου έχασαν τη φεγγαράδα για να βγάζουν φωτογραφίες στην αράδα. Πόσα αγγίγματα χάθηκαν, είτε από την πανσέληνο, είτε από κάποιο χέρι για να γίνουν τα αγγίγματα στην οθόνη, για να ανέβουν οι φωτογραφίες, να μαζευτούν τα λάικ, να γίνουν σχόλια, να γίνουν όλα όσα χρειάζονται για την εικονική μας ευχαρίστηση.

Έχω φωτογραφίες δικές μου από την πανσέληνο του Αυγούστου, αλλά επειδή λέω να τις κρατήσω για μένα ως ενθύμιο, διάλεξα μία εντυπωσιακή κι επαγγελματική από το ίντερνετ.