Τα παιδιά του δρόμου

Ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται. Την πιτσιρικαρία. Τους νέους που δε βλέπουν παιδεία στο παρόν τους και ξέρουν πως δε θα δουν χαΐρι στο μέλλον τους. Που ξέρουν ότι άλλοι έχουν ορίσει την πορεία τους στη ζωή και τους πέταξαν στο δρόμο για την καταστροφή. Καταστροφή για την οποία δεν ευθύνονται.

Είναι λογικό να είναι εξοργισμένοι οι νέοι σήμερα. Ανησυχούσα μήπως έχουν βγει χαλβάδες, από γονείς που τους είχαν μαλθακέψει οι συνθήκες της προ κρίσης εποχής και βρέθηκαν ξαφνικά ανήμποροι μπροστά στο πρόβλημα. Αλλά ευτυχώς δεν είναι όλοι έτσι. Αυτά τα παιδιά δε γνώρισαν ευδαιμονία (ή ό,τι ήταν αυτό που φανταστήκαμε πως θα κρατήσει για πάντα), δεν άραξαν, δε σάπισαν, δεν πρόλαβαν να γίνουν χάχες σαν εμάς. Γι’ αυτό έχουν το κουράγιο να εξοργίζονται και να εξεγείρονται. Γι’ αυτό τα φοβούνται.

Γι’ αυτό, χεσμένοι πάνω τους, έβγαλαν στους δρόμους όλα τα δικά τους παιδιά, αυτά που τα περισσότερα μπήκαν στη σχολή που θα τους εξασφάλιζε το μέλλον και το σταθερό μισθό. Εντάξει, δεν είμαι απόλυτη. Δεν τσουβαλιάζω. Υπάρχουν και εξαιρέσεις και οφείλω να τις αναγνωρίσω. Κάποιοι έγιναν μπάτσοι επειδή γουστάρουν να δέρνουν και ήθελαν να το κάνουν χωρίς να υπάρχει φόβος να θεωρηθούν παράνομοι. Και ξεχαρμάνιασμα και βόλεμα. Αυτές είναι δουλειές.

Τους νέους φοβούνται. Γι’ αυτό φροντίζουν να τους κοιμίζουν. Γι’ αυτό τους κρατάνε μακριά από τη μόρφωση. Γι’ αυτό προωθούν κι επιβάλλουν την ημιμάθεια. Κι οι τυχεροί, αυτοί που δεν τους χτύπησε η κρίση, θα φύγουν στο εξωτερικό και θα προκόψουν. Οι υπόλοιποι, αυτοί που μεγαλώνουν μέσα στην ανέχεια, θα γίνουν σερβιτόροι. Σε μετάφραση, υπηρέτες. Μόνο ημιμαθείς μπορούν να γίνουν υπηρέτες χωρίς να σηκώνουν κεφάλι. Και ταγματασφαλίτες.

Κι αυτά τα σκασμένα τολμούν να σηκώνουν κεφάλι από τώρα. Πριν προλάβουν να ολοκληρώσουν τον κύκλο της ημιμάθειας. Σε λίγο θα θελήσουν να αντισταθούν και στο τέρας που επιβάλλεται να συνηθίσουν. Επικίνδυνα πράγματα. Φαινόμενο που πρέπει να πατάξουμε, πατάσσοντας αυτά τα άθλια, ανυπάκουα τσογλανάκια που κάθε Δεκέμβρη βρίσκουν αφορμή να διαμαρτυρηθούν.

Νομίζω πως ποτέ δεν ξαμολήθηκαν τόσο πολλοί προστάτες του πολίτη, για τόσο λίγους διαδηλωτές. Ποτέ δεν ήταν τόσο τρομακτική η παρουσία ταγματασφαλιτών στους δρόμους. Γέμισε ο τόπος στολές, αλλά και καγκουροειδή με σακίδια που νομίζουν πως λόγω αμφίεσης, δεν ξεχωρίζουν από τους διαδηλωτές. Δεν ξέρω πόσοι ένιωσαν προστατευμένοι, βλέποντας ότι για κάθε πολίτη υπάρχουν δύο προστάτες έτοιμοι να τον προστατεύσουν (ή μήπως να τον τσακίσουν;) αλλά εγώ ένιωσα τρόμο.

Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, ήταν το Πολυτεχνείο. Με την κουστωδία υποκριτών φοιτητών που φρόντισαν από νωρίς να γαντζωθούν σε κάποιο κόμμα, που μάλωναν ποιοι θα πρωτοφανούν. Η πορεία εκείνη έχει πια ξεφτίσει και τώρα οι φοιτητές εκείνοι αποφεύγουν αυτά τα ιβέντια. Μόνο καμιά φορά εμφανίζονται για να μας πουν πόσο προβληματίζονται για την κατάσταση που τους εμποδίζει να τελειώσουν με τις σπουδές τους για να συνεχίσουν με μεταπτυχιακό.
Έχουμε ανάγκη από νέες αφορμές και πιο επίκαιρους λόγους για αντίσταση. Και, αφού δεν μπόρεσαν οι απολυμένοι της ΕΡΤ και των πανεπιστημίων, αφού δεν μπόρεσαν όσοι εργάζονται σε διαλυμένα σχολεία και νοσοκομεία, θα μπορέσει η πιτσιρικαρία. Ακόμη κι αν δεν ξέρει συνειδητά τι κάνει, πώς και γιατί το κάνει. Το ότι δεν έχει μέλλον, είναι ένας πολύ καλός λόγος για να μην αφήσει τίποτα όρθιο. Για να γίνει αυτό όμως, θα πρέπει να μάθει αυτό που κάνει να το κάνει συνειδητά. Και να έχει ξεκαθαρίσει όλα τα πώς και τα γιατί.

Κατά τ’ άλλα, δεν ξέρω αν το πήρες χαμπάρι, αλλά ψηφίζουν προϋπολογισμό. Νταξ, μωρέ. Όπως κάθε χρόνο. Με τις υγείες μας.