Αυτό που κάνει τη φανερή, το ξαναλέω και το τονίζω: τη φανερή διαφορά ανάμεσα στη γυναίκα και τον άντρα είναι η τρίχα. Η οποία λείπει από μια γυναίκα με τακτοποιημένες ορμόνες. Εμένα η τρίχα μ’ αρέσει στον άντρα. Όχι πως τον θέλω αρκούδα. Απλώς, να φαίνεται η διαφορά. Δεν το θέλω το μάγουλο βερίκοκο. Τον προτιμώ με μούσι. Άμα θέλει να ξυριστεί, θα το αντέξω. Αλλά άμα θέλει να αφήσει μουστάκι, παρά το ότι είμαι συνηθισμένη στο θέαμα, θα πάθω κακό.
Ο πατέρας μου έχει μουστάκι. Έτσι τον γνώρισα. Ένα από τα γεγονότα που πρέπει να με σημάδεψαν γιατί ήμουν πολύ μικρή, περίπου τριών ετών και το θυμάμαι σαν εφιάλτη, είναι το ξύρισμα του μύστακος του πατρός. Τον είδα και τρόμαξα. Δεν ήταν ο μπαμπάς μου αυτός που έβλεπα. Δεν ξέρω αν ήταν αυτός ο λόγος που δεν το ξαναξύρισε. Επίσης ο πατέρας μου είναι νταλικέρης. Και βρίζει σαν νταλικέρης. Μία από τις πιο χοντρές του βρισιές είναι το «γαμώ του μπαμπά σου τα μουστάκια». Ε, τώρα άμα το λέει αυτό ο μουστακαλής ο άνθρωπος, όλο και θα είναι σοβαρά τα πράγματα.
Στο παρελθόν το μουστάκι ήταν σήμα κατατεθέν του ανδρός του ζόρικου, του μάγκα, που τιμάει τα παντελόνια του, βρε αδερφέ. Για τους λαούς της Ανατολής, είσαι άντρας, έχεις μουστάκι, τέλος. Κι εμείς ανήκουμε στην Ανατολή, άκου που σου λέω και άσε τι έχουν πει κατά καιρούς για τη χώρα μας και μας παρέσυραν στην κατρακύλα.
Το ότι οι Έλληνες ήταν ανέκαθεν μουστακαλήδες, όπως και τα αδέρφια τους εξ Ανατολών, αποδεικνύει και το πιο διάσημο μουστάκι της χώρας, το οποίο μνημονεύεται κατά καιρούς, από διάφορους και για διάφορους λόγους: Του Κολοκοτρώνη. Όλοι οι Έλληνες της εποχής είχαν μουστάκι καμαρωτό, εκτός από αυτούς που είχαν φύγει στο εξωτερικό και επέστρεφαν εξευρωπαϊσμένοι και ξυρισμένοι. Η ίδια τάση συνεχίστηκε για πολλά χρόνια. Το μουστάκι φορέθηκε από το λαό και η μάπα φράπα από τους εξευρωπαϊσμένους.
Το μόνο που άλλαζε ήταν το σχήμα. Παχύ που πήγαινε πακέτο με τη βαρβατίλα, κουρεμένο και περιποιημένο, λεπτό και διακριτικό, φαγωμένο από τα πλάγια και όπως αλλιώς πρόσταζε η μόδα.
Ο λαϊκός ο τύπος στην Ελλάδα, δεν αποχωριζόταν το μουστάκι του, το οποίο πήγαινε πακέτο με την τιμή και την υπόληψή του. Ήταν σαν να τιμά την καταγωγή του, την πλύστρα μάνα του, τον αχθοφόρο πατέρα του. Όλοι θυμόμαστε τη σκηνή από τις θαλασσιές τις χάντρες όπου ο λαϊκός Γεωργίτσης ξυρίζει το μουστάκι του για να αρέσει στην πλουσία και κακομαθημένη Λάσκαρη. (Όποιος δε θυμάται, μπορώ να βοηθήσω με το ακόλουθο βίδεο).
Την εποχή εκείνη, οι καθωσπρέπει Έλληνες, οι γνήσιοι αστοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι σωστοί νοικοκυραίοι, δεν άφηναν τρίχα στη μούρη τους. Κόντρα ξύρισμα και κολόνια Μυρτώ. Δεν ξέρω αν τις έβγαζαν και με το τσιμπιδάκι για τα φρύδια για να έχουν ροδαλό μαγουλάκι.
Στη δεκαετία του 80 όμως, απενοχοποιήθηκε η τρίχα. Το ΠΑΣΟΚ μας έφερε ένα βήμα πιο κοντά στη δημοκρατία πριν μας ρίξει στο λάκκο με τα σκατά, λίγα χρόνια αργότερα. Έκανε μόδα ξανά το μουστάκι. Το έβαλε στα υπουργεία, στις δημόσιες υπηρεσίες, στους χώρους πολιτισμού. Το καλύτερο είναι ότι έπαιζε και το μούσι. Αλλά αυτό κράτησε για λίγο. Η τάση της χλιδής και της γκλαμουριάς που έπεσε σαν κατάρα πάνω μας, μερικά χρόνια αργότερα, απαιτούσε και πάλι μάπα φράπα και κόντρα ξούρα. Εκεί ήταν που πιστέψαμε ότι απαλλαγήκαμε για πάντα από αυτήν την τριχωτή μάζα.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, τη δεκαετία του 70 και του 80, το ανατολίτικο μουστάκι κατακτά τον κόσμο. Γίνεται ροκ και εξαπλώνεται στα μάγουλα ή στο σαγόνι. Το συναντούμε σε καλλιτέχνες του χαρντ ροκ και του μέταλ, αλλά και στον Φρέντι Μέρκιουρι, του οποίου το στυλ, την εποχή εκείνη, αντιγράφει ο κάθε γκέι που σέβεται τον εαυτό του.
Τα τελευταία χρόνια, έβλεπα παντού όμορφους μουσάτους άντρες. Αυτοί ούτε να με φτύσουν. Κατάλαβα τι γίνεται όταν πήγα σε γκεόμπαρο και αντίκρισα το πλήθος των γενειοφόρων. Οι γκέι ακολουθούν πιστά τη μόδα και συχνά τη φτιάχνουν. Έτσι τα τελευταία χρόνια που επέστρεψε το μούσι στη μόδα, ήταν οι πρώτοι που το φόρεσαν.
Πριν από δύο χρόνια, σε γκεομπαρότσαρκα, συνάντησα φίλο από αυτούς που φτιάχνουν τη μόδα. Είχε το μουστάκι του Νταλί στο πιο παχύ του. Αποφάσισε να γίνει γκέιερ δαν γκέι και να προχωρήσει ένα βήμα μπροστά, με ακόμα μεγαλύτερη βαρβατίλα από αυτήν της γενειάδας. Τώρα πλέον τα γκεόμπαρα, γέμισαν μουστάκια. Στυλάτα αγόρια, άψογα ντυσίματα, σετάκι με μουστάκι. Αυτό που έλεγαν κάποτε ότι το μουστάκι είναι ο φερετζές του πούστη, έχει πάψει να ισχύει. Είναι το σήμα κατατεθέν του. Και το βρίσκω λογικό. Ποιος είπε ότι στους γκέι αρέσουν τα τρυφερά μαγουλάκια; Αν ήταν έτσι, θα πήγαιναν με γυναίκες.
Σκέφτομαι πάντως, τώρα που έχει φύγει η παλιά σχολή μυστακοφόρων, αυτή των μπαμπάδων, που τους τα γαμούσε ο δικός μου ο μπαμπάς όταν νευρίαζε, μπορεί να αλλάξει την ατάκα του σε «γαμώ της αδερφής σου τα μουστάκια», αν πρέπει ντε και καλά να παίζει συγγένεια στη μέση.
Όσο κι αν μας φαίνεται παράξενο, αφού τα τελευταία χρόνια μάθαμε να βλέπουμε ξυρισμένα πρόσωπα, το μουστάκι δείχνει να μη θέλει να μας απαλλάξει από την παρουσία του. Από τον Νταλί μέχρι τον Νίτσε κι από τον Καπετανάκη μέχρι τον Γιωργάκη, θα είναι εκεί και θα το βλέπουμε. Όμως αρκετά με τις τρίχες. Την επόμενη φορά, λέω να ασχοληθώ με το νυχάκι στο μικρό το δαχτυλάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου