Το ξινό το αγαπώ μα μ' αρέσει και το γλυκό

"Βρήκα έναν γκόμενο, νέο, ωραίο, περνάμε καλά δυο φορές την εβδομάδα, αλλά εκείνη η γκόμενά του τού 'χει ζαλίσει τ' αρχίδια. Όλη μέρα τηλέφωνο τον παίρνει" μου είπε μια φίλη μου που είχα να τη δω αρκετό καιρό λόγω διακοπών. Προσπαθώ να συνέλθω για να τη ρωτήσω: "Τι τον θέλεις τον γκόμενο με την γκόμενα;" και να μου απαντήσει: "Επειδή δεν έχω χρόνο να αφιερώσω σε άντρα, δε μ' ενδιαφέρει".

Εντάξει, σιγά μη θέλει και αποκλειστικότητες, ακόμα δεν τον γνώρισε. Αλλά είναι πολύ φυσιολογικό να τις θελήσει αργότερα, αν προχωρήσει το θέμα. Η φίλη μου όμως, είναι ανώτερος άνθρωπος. Κάνει και τη σύμβουλο σχέσεων, άμα λάχει. Του λέει να κάτσει με την γκόμενά του (την επίσημη ντε) και να βρούνε ποιο είναι το πρόβλημά τους. Γιατί αυτή είναι τόσο καταπιεστική και δεν τον εμπιστεύεται; Γιατί αυτός, στον ένα χρόνο που είναι μαζί, την έχει τρελάνει στο κέρατο και στο ψέμα; (Η φίλη μου είναι η τρίτη γκόμενα με την οποία κεράτωσε την γκόμενά του, την επίσημη ντε).

Μου περιέγραψε σκηνικά με την επίσημη να τον παίρνει τηλέφωνο κάθε τρεις και λίγο και να τον ρωτάει πού είναι και τι κάνει. Δηλαδή, τι ήθελε να της πει; Ότι είναι με γκόμενα και επιτέλους πηδάει ένα μουνί που δεν είναι ξινό σαν το δικό της; Όχι. Ψέματα της έλεγε: "Είμαι σε ένα επαγγελματικό ραντεβού, αγαπούλα μου. Μόλις ξεμπερδέψω, θα σε πάρω εγώ". "Είμαι με το φίλο μου τον Μπάμπη και κάνουμε καφρίλες, μωρό μου. Θα τον ξεφορτωθώ σύντομα και θα 'ρθω να χωθώ στην αγκαλιά σου, τζουτζουρινιλίνι μου". 

Τρέμει το φυλλοκάρδι του κάθε φορά που συναντιούνται. Μην τύχει και πάρει χαμπάρι η γκόμενα (η επίσημη ντε) ότι ξενοπηδάει και του κάνει τη ζωή κόλαση. Ή μήπως τον χωρίσει και πώς θα ζήσει χωρίς γκρίνια και ξινίλα. Η φίλη μου το αντιμετωπίζει ψύχραιμα. "Εγώ μια χαρά είμαι και δεν έχω να δώσω λογαριασμό σε κανέναν. Αυτός έχει το πρόβλημα".

Μια νύχτα, αργά, μετά τα μεσάνυχτα, χτύπησε το κινητό της φίλης μου με απόκρυψη. Ήταν αυτή. Πήρε το κινητό του γκόμενού της και το ψαχούλεψε. "ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΤΗΣ ΜΙΛΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΞΕΡΩ ΕΓΩ;" του είπε. "Αχ, μωρό μου, μην κάνεις έτσι. Είναι η κουμπάρα του μπατζανάκη του ανιψιού της πεθεράς του ξάδερφου του Αλέκου. Δουλεύει στην τράπεζα από την οποία θα πάρουμε το δάνειο να χτίσουμε τη φωλίτσα μας, τσιριπιριπιτσίνι μου".

Ναι, υπάρχουν κάτι άντρες, με τόσο λίγα αρχίδια, που κάτι τέτοιες γκόμενες τις έχουν, τις παιδεύουν, τους παιδεύουν και στο τέλος τις παντρεύονται. Επειδή ξέρουν ότι βρήκαν ένα κορίτσι για σπίτι. Για να φτιάξουν μαζί μια ευτυχισμένη οικογένεια. Στο μεταξύ, γιατί πριν τις παντρευτούν (αλλά και μετά το γάμο) ψάχνουν περιστασιακές ευτυχίες στα βρακιά άλλων γυναικών, κανείς δεν ξέρει.

Είπα στη φίλη μου να τον σχολάσει επειγόντως. Αυτοί οι φτωχαρχίδηδες δεν αξίζουν να τους δίνουμε τίποτα. Ένα πήδημα και πολύ τους είναι. Που εγώ δε θα το έδινα ούτε αυτό. Αλλά, αφού έφτασε ως εκεί, ας ήταν ένα και μοναδικό. Και ας ήξερε ότι του έκανε μεγάλη χάρη που του έδωσε την ευκαιρία να πηδήξει μουνί που δεν είναι ξινό. Ένα και να το θυμάται.

"Ναι, η αλήθεια είναι ότι έπαθε πλάκα την πρώτη φορά" μου είπε η φίλη μου και μ' έκανε ακόμα πιο έξαλλη. Και τώρα τα θέλει όλα. Να έχει και το ξινό και το γλυκό. Να έχει και το κορίτσι για σπίτι και την γκόμενα για τα καλά γαμήσια. Και ποιος είσαι, ρε φίλε; Δεν είσαι καν άντρας. Σκατά είσαι. Και σου αξίζει να τα χάσεις και τα δύο. Το τίποτα αξίζει στα λειψά αρχίδια που κουβαλάς. 

Δε θα άντεχα ποτέ να δώσω το σώμα μου (για την ψυχή μου δεν το συζητώ) σε τέτοιο μαλάκα. Τον άντρα τον θέλω αρχιδάτο. Όποια μορφή κι αν έχει η σχέση μου μαζί του. Γκόμενος με γκόμενα ή σύζυγο που θέλει ξενοπηδήματα επειδή βαρέθηκε το ξινό μουνί, θέλει δυνατή κλωτσιά στα αρχίδια. Έτσι κι αλλιώς, του είναι περιττά.