Περί μπινελικίων

Εντάξει. Το χέσιμο το λέω χέσιμο και όχι αφόδευση, εκκένωση, ξαλάφρωμα ή όπως σκατά θα μπορούσα να το πω για να φανώ ευγενής. Χέστηκα για το αν θα φανώ ευγενής.

Άλλο είναι το θέμα. Όλοι νομίζουν ότι είμαι ένας άνθρωπος που βρίζει. Ακόμα κι η μάνα μου, όταν διάβασε το βιβλίο μου, ταράχτηκε. Τζάμπα πήγαν τα γαλλικά και το πιάνο, σκέφτηκε.

Όχι. Δε βρίζω για να βρίσω. Είμαι πραγματικά ευγενής. Με το σεις και με το σας. Δηλαδή, μπορώ να πω "έχετε την ευγενή καλοσύνη να φάτε έναν κουβά σκατά;" ή με απεριόριστη συμπάθεια και σεβασμό προς το συνομιλητή μου, να πω τη λέξη "κώλος". Γιατί αυτή είναι η λέξη που εκφράζει αυτό που θέλω να πω.

Δεν είμαι ο τύπος που θα πει το "άντε ρε μαλάκα". Αν όμως εντοπίσω το μαλάκα, θα τον ξεμπροστιάσω. Και θα τον στολίσω κανονικά.

Καμιά φορά, χρησιμοποιώ τα μπινελίκια για να ταράξω όσους ταράζονται με τις λέξεις, αλλά οι πράξεις τους (που γίνονται πάντα στη ζούλα) είναι πιο χυδαίες από αυτό που τους πετάω στα μούτρα. Κι απολαμβάνω την ταραχή που τους προκαλεί η υποκρισία τους.

Έλεγε ο Ηλίας Πετρόπουλος: "Πάντοτε μιλάω από μνήμης και τίποτα δεν καταφέρνω να αποδείξω. Ωστόσο, νιώθω πως οι αναγνώστες μου εξαγριώνονται από τις κακές λέξεις. Γι' αυτό, εφεξής, θα χρησιμοποιώ υποκοριστικά: μουνάκι, κωλοτρυπιδούλα, ψωλίτσα κτλ. Οι μινατούρες, ανέκαθεν ήσαν προτιμητέες και αποδεκτές". Συμφωνώ για τις μινιατούρες, τους χαμηλούς τους τόνους και τα νιαουρίσματά τους. Αλλά ελάχιστα τις εκτιμώ. Και δε θα γίνω μια απ' αυτές. Κι ας μην είμαι αποδεκτή.

Κυρίως χρησιμοποιώ μπινελίκια για να κάνω λεπτομερείς περιγραφές, χωρίς πολλά λόγια. Εδώ μπορεί και μια μινιατούρα να κάνει τη δουλειά της. Για να γίνω αντιληπτή, ας πάρω μια λέξη: Αρχίδι. Δεν αποκαλώ τον άλλον "αρχίδι". Δε μου φταίει σε τίποτα ο αδένας αυτός. Θα τον αποκαλέσω όμως "αρχιδάκι" για να δείξω ότι πρόκειται για κάποιον ασήμαντο που φέρεται άσχημα. 

Θα χρησιμοποιήσω χαρακτηρισμούς ανάλογα με το φύλο: "Αρχίδης" και αρχίδω". Για να δείξω ότι πρόκειται για κάποιον που τα καταφέρνει μια χαρά να φερθεί άσχημα. Που είναι κωλοχαρακτήρας από τη φύση του. Από την άλλη, θα χρησιμοποιήσω τη λέξη "αρχιδάτος" για να μιλήσω για τον ξηγημένο, που τιμάει αυτά που κουβαλάει. 

Η κατηγορία αυτή, ξέρουμε ότι βρίσκεται υπό εξαφάνιση. Έτσι έκαναν την εμφάνισή τους και οι "αρχιδάτες" που καλύπτουν το κενό. Όλοι ξέρουμε ότι μια γυναίκα δεν έχει αρχίδια από τη φύση της. Τα αποκτάει όμως από ανάγκη. Δεν μπορώ να την πω "μουνάτη" γιατί είναι ούτως ή άλλως.

Τέλος, θα χρησιμοποιήσω τη λέξη "αρχιδιά" για να χαρακτηρίσω τον ασήμαντο, τον τελευταίο, τον τίποτα. Για κάτι ευτελές, χωρίς αξία και λόγο ύπαρξης. 

Μη μου ξαναπεί λοιπόν κανείς ότι ρίχνω μπινελίκια, γιατί θα τον μπινελικώσω. Είναι λέξεις γεμάτες ουσία που μας απαλλάσσουν από κουραστικές και ανούσιες περιγραφές.