Η κατσαρόλα κι η χαζοβιόλα

Σάββατο απόγευμα, μετρό (τι το 'θελα και δεν πήγαινα με τα πόδια), στριμοκωλίδι. Ρουφιέμαι για να πιάνω λιγότερο χώρο, που έτσι κι αλλιώς είμαι μισή από τους υπόλοιπους. Νιώθωντας την ανάσα μιας νεαράς πάνω στο μπράτσο μου, ευχαριστώ το Θεό (και τον μπαμπά) για το ύψος που μου έδωσε κι έχω τη δυνατότητα να αναπνέω και λίγο αέρα, αφού βρίσκομαι ένα κεφάλι πάνω απ' τους άλλους.
Στάση Σύνταγμα. Θα βγούνε όλοι, σκέφτομαι και χαίρομαι. Δεν έχω δει ακόμη ότι αυτοί που περιμένουν να μπούνε είναι περισσότεροι. Δύο μεσόκοποι κύριοι σηκώνονται από τα καθίσματα για να προχωρήσουν προς την έξοδο. "Κορίτσια θα βγείτε;" ρίχνει την ερώτηση ο ένας απ' αυτούς σε δυο νεαρές που βρίσκονται μπροστά τους. Ήταν μια καλή ευκαιρία να κάνουν μια γνωριμία για να έχουν και παρέα στον αγώνα. "Όχι, περάστε" του απαντάει η μία απ' αυτές. "Τι, δεν πάτε εσείς στο Σύνταγμα;" (Άμα σου λέω εγώ ότι ψάχνουν παρέα για τον αγώνα, να με ακούς).
Και εδώ αρχίζει ο ενδιαφέρων διάλογος. Ακούω τη φωνή μου έτσι όπως την κάνω όταν παριστάνω τη χαζή. Είχα την εντύπωση ότι εγώ επινόησα αυτόν τον τύπο γκόμενας με την τσιριχτή - ναζιάρικη - παιχνιδιάρικη φωνή και το χαμόγελο που ταιριάζει με το σπινθηροβόλο, αλλά κατά βάθος χαμένο βλέμμα. Τώρα διαπιστώνω ότι αυτή η γκόμενα υπάρχει. Και απαντάει στον κύριο που πάει να διαδηλώσει. "Θα πάμε αύριο". "Θα πάρουμε και κατσαρόλες" συμπληρώνει η φίλη της με την ίδια φωνή. Και οι δύο μαζί κάνουν χαρούλες.
Μπράβο κορίτσια. Να πάρετε και κατσαρόλες, να ρίξετε και τη γαλανόλευκη στους ώμους και να φωνάξετε "Εθνική Ελλάδος, γεια σου" μαζί με τον Σαββόπουλο που προσφάτως εξέφρασε επίσημα τον προβληματισμό του μαζί με άλλους ανθρώπους του πνεύματος, με κείνο το κείμενο που υπέγραψαν οι ακαδημαϊκοί (ξέρεις, η ελιταρία των γραμμάτων και των τεχνών) και βγήκαν από την υποχρέωση.
Μπράβο κορίτσια. Σε σας βασίζεται η επανάσταση. Στις κατσαρόλες σας (που ελπίζω να ξέρετε τουλάχιστον να τις χρησιμοποιείτε στην κουζίνα, γιατί ίσως εκεί είναι το ιδανικό μέρος που μπορείτε να αναδείξετε την αξία σας).
Οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα είναι μούτζες, φωνές και κατσαρόλες. Έτσι, να ξεδώσουμε και λίγο. Να δούμε κόσμο, να κάνουμε και καμιά ενδιαφέρουσα γνωριμία άμα λάχει.
Ήμουν πολύ αισιόδοξη όταν ξεκίνησε αυτή η ιστορία. Και τώρα είμαι. Δε θα μου τη χαλάσουν δυο χαζογκόμενες με τις κατσαρόλες τους. Ούτε κάτι ψηφίσματα στα οποία κατέληξαν οι ατελείωτες ώρες συνελεύσεων, που δείχνουν ότι ακόμα, το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η κατσαρολάδα προς το Σύνταγμα με ξεσηκωμό του κόσμου στο δρόμο και αν θα εκπέμπει το ραδιόφωνο από το Σύνταγμα κι από προτάσεις και λύσεις στο πώς θα ξεκουμπιστούν, στο τι θα γίνει μετά, στο ποιος, πώς, τι, τίποτα.
Και τώρα είμαι αισιόδοξη. Δε θα μου τη χαλάσουν οι χαζογκόμενες. Αλλά, γαμώτο, κάνουν τόσο θόρυβο με τα κλαπατσίμπαλα που δεν μπορεί να γίνει σωστή συζήτηση. Ναι, αυτό είναι. Χρειάζεται ησυχία για να μην αποσυντονίζονται όσοι συμμετέχουν στη συνέλευση και να μην παρασύρονται από το πανηγυρτζίδικο της υπόθεσης.
Τέλος. Είμαι αισιόδοξη. Δε θα μου τη χαλάσουν οι χαζογκόμενες με τις κατσαρόλες τους. Ούτε η ιστορία με τις διαδηλώσεις της κατσαρόλας που έφεραν τον Πινοσέτ στη Χιλή. Εξάλλου, εμείς τον έχουμε ήδη τον Πινοσέτ. Δεν το λέω εγώ. Ο Τσίπρας το λέει κι ο Πεταλωτής παρεξηγείται γιατί του χάλασε τη σοσιαλιστική φαντασίωση.
Είμαι αισιόδοξη γιατί, τι στο καλό, θα βγει κάτι μετά από τόσες μέρες. Πριν μας φέρουν κάτι άλλο. Θα μάθουμε και στις χαζογκόμενες ότι αυτό που γίνεται δεν είναι παιχνίδι. Ότι είναι πολιτική. Θα τους εξηγήσουμε και τι σημαίνει πολιτική. Θα μάθουν το διαφορά ανάμεσα στην πολιτική και το κόμμα. Ότι πολιτική είναι ακόμα και το ότι κυκλοφορούσαν με μετρό κι όχι με κάρο, κόμμα είναι αυτό που δεν τις βόλεψε με εξάμηνη σύμβαση σε κάποια θέση, παρόλο που το ψήφισαν οι γονείς τους. Θα μάθουν κι αυτές τι θέλουν. Θα ανοίξουν τα μυαλά τους. Λες;