Θυμήθηκα τη Γώγου τις προάλλες και έκανα συνειρμούς. Από αυτούς που μόνο εγώ μπορώ να κάνω. Γαμώτο, σκέφτηκα κάποια στιγμή. Έχουμε χάσει τη φαντασία μας. Κάθε μέρα μαγειρεύουμε πατάτες. Τώρα βέβαια, θα μου πεις, τι άλλο να μαγειρέψουμε με τα λεφτά που βγάζουμε και με αυτά που μένουν, αφού πρώτα πληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας; Πατάτες και πολύ μας είναι.
Όμως άμα δεν τρέφεσαι σωστά, δε λειτουργείς σωστά, ακόμα χειρότερο για τη φαντασία, την ήδη χαμένη. Φαύλος κύκλος. Και η φαντασία είναι άκρως επικίνδυνη για την εξουσία. Άλλωστε στο μυαλό είναι ο στόχος.
Δεν είναι κατάσταση αυτή με τις διαδηλώσεις που οργανώνουν φορείς και οργανώσεις. Έχω ξενερώσει. Μονότονες. Βαρετές. Αναποτελεσματικές. Χέστηκαν κι αν βγαίνουμε στους δρόμους και χτυπιόμαστε. Θα βγάλουν κι αυτοί τα μαντρόσκυλά τους μα χτυπηθούν με τους αναρχικούς, να γίνει το μπάχαλο και να τελειώσουν όλα με δυσάρεστο τρόπο. Να καίγεται η Αθήνα, να μην μπορείς να ανασάνεις από τα δακρυγόνα, δηλαδή να προστεθούν και τα αναπνευστικά προβλήματα στον υποσιτισμό μας. Πάρε το πτώμα σου και άδειασέ μας τη γωνιά. Κανένα αποτέλεσμα. Θυμήθηκα μια συζήτηση στο φέισμπουκ για εναλλακτικές διαδηλώσεις, όπου είχαν πέσει ενδιαφέρουσες προτάσεις. Και νομίζω πως ήρθε η ώρα.
Όχι άλλες πατάτες. Ήρθε η ώρα να ανανεώσουμε το μενού. Θα βάλουμε και κεφτεδάκια. Στο τάπερ. Θα πάρουμε και το καρό τραπεζομάντιλο και θα πάμε στο Σύνταγμα για πικνίκ. Τώρα που ήρθε η άνοιξη, μια χαρά θα είναι. Ασφαλώς, η εκδήλωση θα έχει και θέμα και όνομα: «Μαζί τα φάγαμε». Γραμμένο σε πανό για να ξέρουν και οι περαστικοί τι κάνουμε εκεί μαζεμένοι. Ποιος απ’ αυτούς δε θα κάτσει μαζί μας; Ποιος δε θα συμφωνήσει; Κι αν πλακώσουν τα μαντρόσκυλα, θα τους δώσουμε να γλείψουν κανένα κοκαλάκι. Έτσι κι αλλιώς, αρκούνται στα κοκαλάκια αυτοί.
Πλησιάζει όμως και το καλοκαίρι. Πόσοι από εμάς τους νεόπτωχους έχουμε τη δυνατότητα να πάμε διακοπές; Ούτε μέχρι τη θάλασσα μπορούμε να πάμε. Μέχρι το Σύνταγμα όμως; Με τις ξαπλώστρες μας, με τις ομπρέλες μας, με το φρέντο μας στο χέρι (έτσι όπως μάθαμε στις παλιές καλές εποχές που νομίζαμε ότι είχαμε κατακτήσει το σύμπαν), θα στηθούμε όλοι μαζί, μια χαρούμενη παρέα. Θα φορέσουμε τα μαγιό μας, θα πλατσουρίσουμε στο σιντριβάνι (με προσοχή στους μύκητες), θα λιαστούμε κάτω από τον καυτό ήλιο της υπέροχης πατρίδας μας. Κι αν πλησιάσουν τα μαντρόσκυλα της πατρίδας να μας διώξουν, θα τα στείλουμε από κει που ήρθαν. Θα τα κοιτάξουμε στα μάτια, θα χαμογελάσουμε και θα πούμε με τσαχπινιά και νάζι: «Αχ! Θα μου βάλεις λάδι στην πλάτη;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου