Η πίπα και η πίτα.

Τον είχες ζαλίσει τον άνθρωπο, κούκλα μου, με τους Βαλεντίνους, τα λουλουδάκια, τα αρκουδάκια και τα καρδουλάκια και άλλες τέτοιες πίπες. Τον είχες κάνει κουρέλι, αναγκάζοντάς τον να σε βγάζει για ρομαντικό δείπνο για δύο υπό το φως των κεριών και άλλες πίπες. Δε λέω, ήθελες κι εσύ τη μέρα σου, να νιώσεις ότι κάτι είσαι γι' αυτόν. Αφού από τόσες μέρες του χρόνου δεν αξιώθηκε να σου αφιερώσει μία, δηλαδή όλο το χρόνο πίπες, βρήκες την ευκαιρία σου. Α, όλα κι όλα, εμείς τα κρατάμε τα έθιμα. Τον Άγιο Βαλεντίνο -μεγάλη η χάρη του- τον τιμούμε στην οικογένειά μας, όχι πίπες. Κι έτρεχε ο άνθρωπος να σου κάνει τη χάρη, μη χάσει το κελεπούρι. Λες κι έχει όρεξη ν' ασχολείται με τέτοιες πίπες.
Δεν άντεξε όμως ο Χριστιανός τόση παράδοση. Έπρεπε να βρει μια μέρα να περάσει κι αυτός καλά. Καλά να είναι αυτός ο άγιος άνθρωπος, ο ραδιοφωνικός παραγωγός σταθμού της Καλιφόρνιας, ο Τομ Μπέρτσι, που από το 2002, καθιέρωσε την παγκόσμια ημέρα μπριζόλας και πεολειχίας. Τώρα έχουν και οι άντρες τη μέρα που θα γίνονται ευτυχισμένοι. Και δεν πιστεύω, εσύ που τιμάς τις παραδόσεις, να μην τίμησες σήμερα αυτήν τη μεγάλη γιορτή;
Βέβαια, δεν έχω καταλάβει πώς συνδυάζεται η μπριζόλα με την πίπα. Τρώει αυτός την μπριζόλα (για να μη μείνει με άδειο στόμα) ενόσω εμείς επιδιδόμεθα στην πίπα; Τρώμε την μπριζόλα και μετά κάνουμε πίπα; Τρώμε την μπριζόλα για να αλλάξει η γεύση; Την μπριζόλα την τρώμε με μαχαιροπήρουνο ή δαγκωτά; Στο τραπέζι ή στο κρεβάτι; Κι αν τα μπερδέψουμε; Αν, εκεί που πάμε για πίπα, νομίζουμε πως είναι η ώρα της μπριζόλας, τι γίνεται; Εκεί, αγάπη μου, νοικοκυροκόριτσό μου εσύ, ανοίγεις και φύλλο, βάζεις μέσα τη γέμιση, αυτό που πέρασες για μπριζόλα, και καλοφάγωτη.
Είναι επικίνδυνα πράγματα αυτά, κύριε Μπέρτσι μου. Η πίπα πρέπει να συνδυάζεται με τη χορτοφαγία. Διαφορετικά, κρέας το ένα, κρέας και τ' άλλο, ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Για το καλό των αγοριών μας και ημών, βεβαίως.
Άντε και του χρόνου, να γιορτάσουμε πάλι με το καλό και αναίμακτα.