Δευτέρα 31 Μαΐου 2010


Μα είναι ποτέ δυνατόν! Γίνεται να πηγαίνεις ξεβράκωτος στ' αγγούρια; Γίνεται να πηγαίνεις άοπλος τον πόλεμο; Δεν ήξεραν ότι το κράτος του Ισραήλ είναι ο νταβατζής της περιοχής; Δεν ήξεραν τι τους περιμένει; Σιγά μην ανέχονταν τέτοια κίνηση. Σιγά μην επέτρεπαν να περάσει ανθρωπιστική βοήθεια χωρίς να δείξουν ποιοι είναι. Βρίσκονται στην περιοχή για να γαμήσουν και να δείρουν. Χρόνια τώρα το ξέρουμε αυτό.
Και σιγά μη δεν έβρισκαν να απαντήσουν. Μια κοινωνική βίζιτα έκαναν στο πλοίο οι άνθρωποι για το καλωσόρισμα. Και τους την έπεσαν οι βάρβαροι οι Τούρκοι εξτρεμιστές ισλαμιστές, με τα μαχαίρια και τα παλούκια. Χώρια ότι μπορεί και να μετέφεραν όπλα για τη Χαμάς, κρυμμένα μέσα στα ρύζια και τις φακές. Τι να έκαναν κι αυτοί, βγάλανε τα όπλα. Έπρεπε να αμυνθούν. Πλάκωσαν οι υποστηρικτές της τρομοκρατικής Χαμάς. Κινδυνεύουν. Η ελευθερία του Ισραήλ, κινδυνεύει από τον ονομαζόμενο στόλο της ελευθερίας. Και συγνώμη δηλαδή. Πάνε να ελευθερώσουν, τι και ποιον; Βλέπεις εσύ καμιά κατοχή εκεί στη Γάζα; Σε παρακαλώ αγάπη μου!
Με μεγάλη χαρά είδα την γενναία αντίδραση της Τουρκίας. Και τους κατηγορούσαμε για τσιράκια του Ισραήλ. Μάλλον εμείς είμαστε τα τσιράκια. Ωραία και θαρραλέα αντίδραση: Εεε... καταδικάζουμε τα γεγονότα, αλλά... οι Ισραηλινοί είναι φίλοι μας.
Επίσης περιμένω να δω και αντιδράσεις του κόσμου. Ή μήπως επειδή αυτοί που σκοτώθηκαν ήταν Τούρκοι (εχθροί), μουσουλμάνοι (αντίχριστοι) και κατά πάσα πιθανότητα αριστεροί (μάστιγα), δε μας αφορά; Ε;

Σάββατο 29 Μαΐου 2010

ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΚΑΘΑΡΑ (κατά το Αθήνα καθαρή)


Είχα κάτι μέρες να κατέβω στην πλατεία. Χτες, μετά την απογευματινή μπίρα + σερφάρισμα στο βοξ, δεν είχαμε όρεξη να μαζευτούμε. Παρατηρήσαμε ότι στην πλατεία είχε κίνηση, κόσμο, φωνές... Να κάτσουμε, να μην κάτσουμε, ε, καταλήξαμε τελικά λίγο πιο πάνω, Αραχώβης και Μπενάκη, να φάμε κιόλας. (Ο φίλος μου ο Γιώργος αδυνάτισε και δε νιώθει πλέον ενοχές όταν ντερλικώνει. Εγώ πάλι, με τη μάσα, δεν έχω ποτέ ενοχές).
Όλα έμοιαζαν ήσυχα και χαρούμενα. Μας έπιασε το καλοκαίρι στα Εξάρχεια κι έχουμε χαλαρώσει. Η ατμόσφαιρα (το έχω ξαναδηλώσει) μου θυμίζει Σαμοθράκη. Κι εκεί που όλα έδειχναν ήρεμα, χαρούμενα κι ευτυχισμένα, γυρνάμε και βλέπουμε μια διμοιρία ματατζήδες να κατεβαίνει την Μπενάκη. Σταματάει γωνία με Αραχώβης. Κάνουν κάτι συνεννοήσεις. Λαμβάνουν θέσεις και κατεβαίνουν στην πλατεία.
Τι σκατά έγινε πάλι; ήταν η απορία όλων. Κάποιοι σηκώθηκαν και κοίταξαν προς την πλατεία. Τίποτα δε γινόταν. Οι μπάτσοι κατέβηκαν, έτσι για να δηλώσουν την παρουσία τους. Έτσι. Στα καλά καθούμενα. Όπως κατέβηκαν, έτσι ανέβηκαν. Προφανώς κανείς δε γύρισε να τους κοιτάξει. Κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να απαντήσει στην πρόκληση. Οι κάτοικοι των Εξαρχείων που γλεντοκοπούσαν για το καθάρισμα της πλατείας, κράτησαν την ψυχραιμία τους, όπως φαίνεται. Κι έτσι, γύρισαν πίσω χωρίς να ρίξουν ούτε μια γκλοπιά, ούτε ένα δακρυγόνο.
Σήμερα τα έμαθα τα χαμπέρια. Ότι δηλαδή, η πλατεία καθάρισε από την πρέζα κι ότι οι κάτοικοι έχουν κάνει κατάληψη στην πλατεία, προκειμένου να μην ξαναεισβάλλουν οι έμποροι και τα πτώματα οι αγοραστές. Και το επιβεβαίωσα. Μπήκα στη μέση της πλατείας. Κάθισα σε παγκάκι. Και γύρω μου, σε άλλα παγκάκια, κάθονταν άνθρωποι κανονικοί κι όχι λιωμένα φαντάσματα όπως άλλοτε. Όταν δε βλέπεις χαΐρι από φορείς, αρκεί να έχεις τσαγανό για να αναλάβεις δράση μόνος σου. Και οι κάτοικοι των Εξαρχείων το έχουν. Γι' αυτό διάλεξα αυτό το μέρος για να γίνει το καινούργιο μου χωριό.
Και τώρα κατάλαβα γιατί κατέβηκαν τα ΜΑΤ στα καλά καθούμενα. Τέτοιες δράσεις ενοχλούν. Οι διακινητές της ηρωίνης δεν ενοχλούσαν κανέναν. Τα ναρκωμένα μυαλά που σέρνονταν πάνω σε διαλυμένα σώματα στη μέση της πλατείας δεν ενοχλούσαν κανέναν. Τώρα που εκτοπίστηκαν και αντικαταστάθηκαν από ανθρώπους που αποφάσισαν να διαχειριστούν μόνοι τους τα θέματα της γειτονιάς τους, το σύστημα κινδυνεύει. Οι πολλές πρωτοβουλίες είναι επικίνδυνες.
Να υποθέσω ότι θα έχουμε συχνά τέτοιες επιβλητικές επισκέψεις στην πλατεία; Δηλαδή, ξεφορτωνόμαστε τα σκατά και πέφτουμε στα απόσκατα;
Βρε ουστ από το χωριό μου κοπρίτες!

Ανταπόκριση από τα εξωτικά Εξάρχεια



“Αχ βρε κοριτσάκι μου, να προσέχεις εκεί που πήγες” είπε με τρεμάμενη φωνή η μητέρα μου όταν, πριν από δυο χρόνια που μετακόμισα στην Αθήνα, της ανακοίνωσα ότι βρήκα σπίτι στα Εξάρχεια. Μεταξύ μας, δεν έψαξα και πουθενά αλλού.
“Μα καλά, πώς βρέθηκες εσύ εδώ;” ήταν η απορία που εξέφρασε ο πρώην μου όταν πρωτοήρθε στη γειτονιά μου. “Ήταν ακριβά τα ενοίκια στην αριστοκρατική περιοχή του Νέου Κόσμου όπου μένεις και ξέπεσα” μου ήρθε να του πω, αλλά ήμουν ευγενής και καλοσυνάτη τότε. Δεν ερχόταν ποτέ με το αυτοκίνητό του. Και δυο τρεις φορές που με πήγε στο σπίτι μ' αυτό, γκρίνιαζε λες και τον ανάγκαζα να μπει σε γκέτο πυρπολητών αυτοκινήτων. Αργότερα, όταν κυκλοφόρησε στην περιοχή, άρχισε να του αρέσει. Κι ας έφαγε και τα δακρυγόνα του στα καλά καθούμενα.
“Κακόφημη περιοχή” σχολίασε μια κυρία στο τρένο, μόλις άκουσε ότι η φίλη μου που βρισκόταν στο ίδιο κουπέ, ζούσε στα Εξάρχεια. Η ίδια έμενε Μεταξουργείο και εργαζόταν σε ένα από τα σπίτια της Φυλής.
“Τι λες που θα μπω εγώ εκεί μέσα με το αυτοκίνητο βραδιάτικα” αναφώνησε ταραγμένος ο αδερφός της φίλης μου, όταν του είπε να έρθει να μας πάρει από το σπίτι μου. Εκεί μακριά από την Αθήνα όπου ζει, ακούει διάφορα για την περιοχή. Και να πω ότι είναι έξω απ' τα πράγματα. Κοτζάμ περιφερειακή εφημερίδα διευθύνει. Αλλά έτσι φτάνει η πληροφόρηση στα μέρη του. Όπως φτάνει παντού δηλαδή. Ότι στα Εξάρχεια δρουν επαγγελματίες εμπρηστές.
Είχε έρθει πέρυσι, δυο μήνες μετά τα Δεκεμβριανά για μια δουλειά. Αλλά το προηγούμενο βράδυ, θα πηγαίναμε σ' ένα πάρτι. Πέρασε όλη την Μπενάκη, φτάνοντας κοντά στο λόφο και το μόνο που είδε ήταν καφέ και μπαράκια και νέους ανθρώπους να πηγαινοέρχονται. Κανείς δε γυρνούσε να τον κοιτάξει. Κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί του, ή με το αυτοκίνητό του.
Ανέλαβα την ξενάγηση. Εξάρχεια, νέοι, χαλαρή ζωή, σαν να είναι καλοκαίρι και να βρίσκεσαι σε νησί. Σαμοθράκη μου θυμίζει η κατάσταση, ο χώρος και ο κόσμος. Βγήκαμε από το “αυτόνομο κρατίδιο” και περάσαμε στη Σταδίου. Τον έβαλα να στρίψει από Σοφοκλέους. Όχι αγάπη μου. Ήρθες στην Αθήνα και θα σε πάω στα καλύτερα. Σε κάποιο σημείο φρακάραμε. Μποτιλιαρισμένα αμάξια, επέλεγαν παρέα. Θα είμαι εκτός θέματος αν σχολιάσω τους καθωσρέπει κυρίους που/, ψωνίζουν κορίτσια από το δρόμο. Κάποιες μας πλησίασαν με τσαχπινιά και νάζι, επιδεικνύοντας τα κάλλη τους. Λίγο πιο πέρα, κάποιοι προστάτες, επέβλεπαν την κατάσταση, ενώ παραδίπλα κάποιος είχε αράξει σ' ένα πλατύσκαλο και τρυπιόταν ανενόχλητος. Είχα αρχίσει να αγχώνομαι. Πόσο μάλλον ο ιδιοκτήτης του ακριβού αυτοκινήτου.
Δε χρειάστηκε να εξηγήσω πού βρίσκεται τελικά το επικίνδυνο αυτόνομο κρατίδιο. Δε χρειάζεται να αναφέρω ποια περιοχή έχει ανάγκη από εξυγίανση. Δε χρειάζεται να αναφέρω ποια περιοχή έχει ανάγκη από αστυνόμευση. Δε χρειάζεται να πω αν είναι πιο επικίνδυνοι οι νέοι των Εξαρχείων από τους προστάτες της Σοφοκλέους; Αλλά ο προστάτης, προστάτη μάτι δε βγάζει.

Κατσγούμαν
28/5
www.blogpress.gr

Ανταπόκριση από τα εξωτικά Εξάρχεια



Είναι κάποιες γυναίκες που τρελαίνονται για στολή. Βλέπουν στρατιωτικό, αστυνομικό ή πυροσβέστη με στολή και θέλουν να πέσουν πάνω του και να του τη βγάλουν με... νύχια και με δόντια. Άλλες πάλι, πιο μερακλούδες της στολής, θέλουν μόνο ν' ανοίξουν κάποια κουμπιά. Εμένα πάντως, δε μου αρέσουν καθόλου οι στολές. Τους βλέπω όλους ίδιους. Ποιον να διαλέξω και με ποια κριτήρια; Χώρια ότι καμιά φορά, τους βλέπω εκεί στο στέκι τους στην Ιπποκράτους, αρματωμένους και φορτωμένους με όλα αυτά τα αξεσουάρ και νιώθω ότι υποφέρουν. Ειδικά τώρα το καλοκαίρι, το αλεξίσφαιρο γιλέκο, πρέπει να είναι μαρτύριο.
Εγώ προτιμώ τους άλλους. Τους χωρίς στολή. Εκείνους που κάνουν την εμφάνισή τους σε πορείες και συγκεντρώσεις, όταν υποψιάζονται ότι θα παίξουν επεισόδια και βγαίνουν οι μαγκίτες στο μεϊντάνι καμουφλαρισμένοι. Θυμίζουν περισσότερο ροκ σταρ, παρά μπάτσο. Και με μια ιδέα από αλήτη μηχανόβιο της δεκαετίας του '80. Το τζιν το στενό, το δερμάτινο και το τι σερτ, να κολλάει πάνω στο αγαλματένιο κορμί και να διαγράφονται οι έξι κοιλιακοί και το τετράγωνο μαρμαρένιο στήθος. Αυτοί κι αν είναι φαντασίωση. Συχνά περνάνε και σάκο στην πλάτη, εντός του οποίου υποψιάζομαι ότι δε βρίσκεται σαμπουάν με κοντίσιονερ – λούζομαι και φεύγω. Ο υπεύθυνος για αυτό το στάιλινγκ να έρθει να του δώκω συχαρήκια.
Πριν ξεκινήσει η πορεία, βρίσκονται σε πηγαδάκια των τριών ή των πέντε ή και παραπάνω, στις γωνίες των δρόμων. Κινούνται οργανωμένα. Κανείς δεν τους παίρνει χαμπάρι έτσι όπως είναι. Παρεισφρύουν με επιτυχία ανάμεσα στους διαδηλωτές. Κανείς δεν τους υποψιάζεται. Ένας σκληρός ροκ σταρ διαμαρτύρεται για το σύστημα. Χτυπάει το τηλέφωνό του. Ντιρλιντίν, αρχικά το μπουζουκάκι. Και μέχρι να το σηκώσει, ακούγεται το άσμα. Η πριγκιπέσα, με τη φωνή τη ζόρικια, τη βαθιά, τη λαϊκιά, την αυθεντικιά, τη γνήσια, την αντρίκεια. Του Βασίλη Καρά. Έτσι χτυπάει όταν τον παίρνει η καυτή γκομενίτσα με το μαλλί το πλατινέ και το παραγεμισμένο βυζί. Τη γνώρισε μια κρύα νύχτα του χειμώνα. Χόρευε τσιφτετέλι σ' ένα μπαρ στο Μπουρνάζι. Την καψουρεύτηκε κάργα. Ε, ήτο κι αυτός αγόρι ζόρικο, ψηλό, γεροδεμένο, άντρας – φαντασίωση. Και τη διπλάρωσε. Μιλάνε ώρες ατέλειωτες στο τηλέφωνο όταν βρίσκεται στη δουλειά. Να κάνουμε και καμιά ζουζουνιά με το μωρό, για να περνάει κι η ώρα. Αλλά τώρα, η ώρα ήταν εντελώς ακατάλληλη. Δεν της είπε κανείς ότι παίζει διαδήλωση;
Τα συντρόφια τον κοιτάνε στραβά. Ύποπτος ο τύπος. Σκληρός ροκάς και μπουζουκάκιας. Και κανείς δεν τον ξέρει. Από πού ξεφύτρωσε; Ωχ! Πάμε για συμπλοκή.
Χρήσιμη υπόδειξη: Το στυλάκι του άγριου ροκά μηχανόβιου, είναι ξεπερασμένο. Χρόνια τώρα, οι ανήσυχοι νέοι, έχουν πιο φρι στάιλ εμφάνιση. Αν δεν μπορείτε οι στυλίστες της αστυνομίας να το πετύχετε, ε ντύστε τους φλώρους. Κουστουμογραβατιά, χωρίστρα στο πλάι, κολόνια Μυρτώ και χαρτοφύλακα. Ναι ρε! Ως πότε οι γιάπηδες θα καταπιέζονται στα γραφεία; Καιρός να ξεσπαθώσουν.

21/5
www.blogpress.gr

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Ανταπόκριση από τα εξωτικά Εξάρχεια



Είμαι από τα Εξάρχεια και ξέρω από καλό λάδι. Στη φωτιά. Όλοι γνωρίζουμε ότι το λάδι προστατεύει τον οργανισμό. Από διάφορα. Δε θα το αναλύσω. Όλοι ξέρουμε ότι το λάδι στη φωτιά δύναται να καταστεί από εύφλεκτο μέχρι και καρκινογόνο. Όλοι ξέρουμε ότι τα Εξάρχεια δεν παράγουν λάδι. Μπορούμε όμως να το αντικαταστήσουμε με την αστονομία. Όλοι ξέρουμε ότι η αστυνομία προστατεύει τους πολίτες. Εκτός κι αν υπάρχει φωτιά εκεί γύρω.
Είμαι από τα Εξάρχεια, τον τόπο της φωτιάς. Τον τόπο των ανοιχτών μυαλών, όπου γίνεται διακίνηση ιδεών. Και ναρκωτικών. Καμιά φορά, διακινούνται και κάτι τύποι από αυτούς που τους συναντάς παντού. Αρπάζουν καμιά τσάντα, κάνουν καμιά διάρρηξη, κανέναν τσαμπουκά... Πού το βρίσκουν το θάρρος ανάμεσα σε τόσους αστυνομικούς, δεν μπορώ να το εξηγήσω.
Δυο χρόνια μένω στα Εξάρχεια. Δεν έχω δει κουκουλοφόρους να τα σπάνε. Μόνο προχτές κάποιος, χωρίς κουκούλα, έσπασε την τζαμαρία στην είσοδο της διπλανής πολυκατοικίας. Δεν ήταν πράξη αντίστασης. Εκτιμώ πως ήταν επίθεση για επίλυση προσωπικών διαφορών. Δεν ξέρω, δεν το έψαξα. Δεν είδα αστυνομία να καταφθάνει για να σώσει περιουσίες πολιτών. Προφανώς επειδή το κίνητρο της επίθεσης δεν ήταν πολιτικό. Το περιστατικό συνέβη λίγα μέτρα μακριά από το αστυνομικό τμήμα της περιοχής, λίγο πιο κάτω από τους αρματωμένους φύλακες της Ιπποκράτους.
Αυτοί οι αρματωμένοι φυλάνε τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ. Με την πλάτη γυρισμένη σ' αυτά και το βλέμμα στραμμένο στο πάρκινγκ που έγινε πάρκο και στους δρόμους που οδηγούν στην πλατεία. Είμαστε περικυκλωμένοι, άρα πρέπει να νιώθουμε ασφαλείς. Τώρα βέβαια, εκείνο το βράδυ που άκουσα μια γυναικεία κραυγή έξω από το σπίτι μου, συνοδευόμενη από “πιάστε τον, η τσάντα μου” δεν είδα κανέναν να κινείται, εκτός από περαστικούς. Πολίτες ασφαλώς.
Η αποστολή της αστυνομίας είναι η φύλαξη των πολιτών. Ναι, θα ήθελα τον αστυνομικό της γειτονιάς να κόβει βόλτες και να μου λέει “κοιμήσου ήσυχα, η Ελληνική Αστυνομία σε προσέχει”. Αλλά αυτό δεν το πετυχαίνουν ξύνοντας τα... όπλα τους στην Ιπποκράτους. Και να δηλώσω ότι ουδέποτε ένιωσα ότι κινδυνεύω από αναρχικό, δεν απείλησε κανείς από δαύτους τη σωματική μου ακεραιότητα, δεν επιχείρησε κανείς να καταστρέψει την περιουσία μου, ούτε ζήτησε με το ζόρι τη συνδρομή μου στον -όποιο- αγώνα. Από την άλλη, η διακίνηση ναρκωτικών είναι αποδεδειγμένα επικίνδυνη ιστορία. Δεν βλέπω κανέναν να ασχολείται με το θέμα. Κάνουν το πέρασμά τους γύρω από την πλατεία ψάχνοντας για “ταραξίες”, την ώρα που στο κέντρο της γίνεται εμποροπανήγυρη. Ποιον φυλάνε, ποιον προστατεύουν και από ποιον; Εγώ γιατί δε νιώθω προστατευμένη
Α, δε σου είπα πώς αλλιώς αποκαλούν τους προστάτες στο χωριό μου. Δεν προλαβαίνω τώρα. Σε επόμενο επεισόδιο.

Κατσγούμαν
14/5
www.blogpress.gr

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010


Η Kats-woman και οι εκδόσεις Σοκόλη - Κουλεδάκη παρουσιάζουν τη Θρακιώτικη υπερπαραγωγή "Για μια χούφτα λίρες".
Σενάριο: Νάντια Κατσαρού
Σκηνοθεσία: Χρήστος Καρχαδάκης
Παραγωγός: Θόδωρος Κουλεδάκης
Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Αθηνά Σοκόλη
Με την ευγενική χορηγία του ιδρύματος γραμμάτων και τεχνών "Εύα Καρύδη"

Από τη Δευτέρα στα βιβλιοπωλεία.

Σχετικά με το βιβλίο:
Στη Θράκη, οι ιστορίες για θαμμένους θησαυρούς είναι άπειρες. Από κατακτητές, από πειρατές, από πρόσφυγες, ή απλώς από φραγκοφονιάδες. Η τσάπα και το φτυάρι ευθύνονται για τα καλογυμνασμένα μπράτσα πολλών Θρακιωτών αλλά και επισκεπτών που καταφθάνουν στην περιοχή διψασμένοι να ανακαλύψουν το θησαυρό. Οι ιστορίες αυτές, τις περισσότερες φορές είναι αναληθείς, αλλά δεν είναι λίγοι κι αυτοί που πλούτισαν από τη μια στιγμή στην άλλη. Γιατί αυτοί και όχι οι ήρωές μας; Θα οργανωθούν, θα ερευνήσουν και, πού θα πάει, θα το βρούνε το τσουμπλέκι με τις λίρες.
Ένα έξυπνο και χιουμοριστικό μυθιστόρημα για το τι σκαρφίζεται ο άνθρωπος προκειμένου να "πιάσει την καλή".

Σχετικά με τη συγγραφέα:
Η Νάντια Κατσαρού γεννήθηκε στην Κομοτηνή, πριν από τόσα χρόνια, ένα απόγευμα του Οκτώβρη. Κανείς δεν περίμενε ότι το χοντρό ζωηρό μωρό θα γινόταν ένα ήσυχο ψηλόλιγνο κοριτσάκι, στη συνέχεια μια ανήσυχη νέα, η οποία ήθελε να γίνει νταλικέρισσα, αλλά έγινε κομμώτρια που ζωγράφιζε κι έκανε ραδιοφωνικές εκπομπές, τις οποίες εγκατέλειψε για το τηλεοπτικό ρεπορτάζ, για να ακολουθήσει η αρθρογραφία και η ενασχόληση με την επικοινωνία, και να το ρίξει μετά στην πώληση, συνεχίζοντας ωστόσο να γράφει. Και, κάποια στιγμή, θα την πάρει και την νταλίκα.

Κουράγιο συντρόφια!

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ - ΜΥΡΩΜΕΝΟΙ ΣΤΙΧΟΙ (λόγω σκατένιων ημερών)




Τίποτε δεν απόμεινε στον κόσμο πια για μένα,
όλα βρωμούν τριγύρω μου και φαίνονται χεσμένα.
Όλα σκατά γενήκανε και ο δικός μου κώλος
σκατά εγίνηκε κι αυτός, σκατά ο κόσμος όλος.

Μόνο σκατά φυτρώνουνε στον τόπο αυτό τον άγονο
κι όλοι χεσμένοι είμαστε, σκατάδες στο τετράγωνο.
Μας έρχεται κάθε σκατάς, θαρρούμε πως σωθήκαμε,
μα μόλις φύγει βλέπομε πως αποσκατωθήκαμε.

Σκατά βρωμάει τούτος δω, σκατά βρωμά κι εκείνος,
σκατά βρωμάει το σκατό, σκατά βρωμά κι ο κρίνος.
Σκατά κι εγώ, μες στα σκατά, και με χαρτί χεσμένο
ό,τι κι αν γράψω σαν σκατό προβάλλει σκατωμένο.

Σκατά τα πάντα θεωρώ και χωρίς πια να απορώ,
σκατά μασώ, σκατά ρουφώ, σκατά πάω να χέσω,
απ' τα σκατά θα σηκωθώ και στα σκατά θα πέσω.

Όταν πεθάνω χέστε με, τα κόλλυβά μου φάτε
Και πάλι ξαναχέστε με και πάλι ξαναφάτε,
μα απ' τα γέλια τα πολλά κοντεύω ν' αρρωστήσω
και δεν μπορώ να κρατηθώ, μου φεύγουν από πίσω.

Σκατά ο μεν, σκατά ο δε, σκατά ο κόσμος όλος
κι απ' το πολύ το χέσιμο μου πόνεσε ο κώλος!

Σάββατο 1 Μαΐου 2010

ΣΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΑ ΕΔΡΑΝΑ, ΑΧ ΚΙ ΕΓΩ ΝΑ ΕΚΛΑΝΑ.


Μαλάκα Έλληνα! Πριν από 7 μήνες, χαιρόσουν, ως γνήσιος μαλάκας, που εκμεταλλεύτηκες την ευκαιρία που σου δόθηκε, να στείλεις κάποιους κοπρίτες εκεί που έπρεπε. Στα σπίτια τους. Είχες αρχίσει να νιώθεις ότι σε καταστρέφουν. Άργησες να το καταλάβεις, αλλά σκέφτηκες ότι ποτέ δεν είναι αργά να σώσεις τη χώρα σου και το τομάρι σου. Και χάρηκες και πανηγύρισες. Χωρίς να περάσει από το μυαλό σου ότι και οι καινούργιοι είναι για τα πανηγύρια.
Είχες πιστέψει ότι σε 100 μέρες, θα λύσουν το πρόβλημα. Είχαν πρόγραμμα αυτοί. Βέεεεβαια! Ήξεραν από πού πρέπει να τα πάρουν και ποιοι πρέπει να πληρώσουν για την καταστροφή σου. Μαλάκα μου! Ήσουν σίγουρος ότι για την κατάντια σου, θα πληρώσουν οι υπεύθυνοι. Ότι θα μπουν οι κλέφτες στη φυλακή. Ότι τα κλεμμένα θα γυρίσουν στον ιδιοκτήτη τους. Ότι η νέα κυβέρνηση έχει τ' αρχίδια να τα βάλει με τις τράπεζες που σου ρουφούσαν το αίμα. Ρούφα τους τ' αρχίδια κι εσύ τώρα, μπας και ξυπνήσεις.
Οι μέρες περνούσαν. Ένας μήνας, δύο μήνες, ε μέχρι τις 100 μέρες, έχουμε καιρό. Περίμενες να λειτουργήσει το κράτος, μαλάκα Έλληνα. Η επιλογή των ανθρώπων που θα έμπαιναν σε σημαντικές θέσεις για αυτή τη λειτουργία ήταν δύσκολη. Άργησαν, αλλά τα κατάφεραν. Επέλεξαν τους άριστους και όχι τους αρεστούς. Βέβαια, σε κάποιες περιπτώσεις, αυτοί που θεωρήθηκαν άριστοι, δεν ήταν καθόλου αρεστοί και σε κανέναν. Κι ακόμη απορείς για τα κριτήρια. Κι όσο για το κατά πόσο λειτουργούσε το κράτος, αναφέρω ένα παράδειγμα. Το ΔΣ της προηγούμενης κυβέρνησης του προβληματικού και πατόκορφα καταγαμημένου ΟΣΕ, αντικαταστάθηκε μόλις πριν από δύο εβδομάδες. Συνεδρίαζαν τακτικά, αλλά οι αποφάσεις τους δεν εκτελούνταν. Να σου το πω λιανά; Επί 7 μήνες, τα τρένα πάνε κι έρχονται, αλλά ο ΟΣΕ δε λειτουργεί. Αυτό φυσικά είναι το λιγότερο που μπορούσε να σου συμβεί, μαλάκα Έλληνα.
Και ήρθε η στιγμή για την κυβέρνηση που εσύ, μαλάκα, όρισες για να σε σώσει, να σου ανακοινώσει ότι θα παίξεις το ρόλο της Πόντιας πουτάνας. Ξέρεις, αυτή που αυτοκτόνησε όταν έμαθε ότι οι άλλες πληρώνονται. Αλλά εδώ, η συμφωνία γίνεται αλλιώς. Όπως όλοι γνωρίζουμε, η κάθε πουτάνα έχει τον νταβατζή της που την προστατεύει και παίρνει ποσοστά από τις πωλήσεις. Σε κάποιες περιπτώσεις το ποσοστό αυτό καλείται ΦΠΑ. Σου το αύξησαν και θα σου το αυξήσουν κι άλλο. Σε κάποιες άλλες λέγεται 13ος και 14ος μισθός. Κατάσχεται. Κι ο ιδιωτικός υπάλληλος, καλά θα κάνει να ξεχάσει και τον ίδιο το μισθό του. Γιατί οι επιχειρήσεις στις οποίες εργάζεται δε θα αντέξουν το ΦΠΑ και θα κλείσουν. Εξάλλου κανείς δε θα μπορεί να αγοράζει τα προϊόντα τους.
Πριν από λίγες μέρες, μαλάκα Έλληνα, διαπίστωσες με απογοήτευση ότι η κυβέρνηση που πίστεψες ότι θα σε σώσει, γιατί είχε πρόγραμμα κι οργανωμένο σχέδιο της σωτηρίας σου, αποφάσισε να σε παραχώσει στο λάκκο με τα κωλοδάχτυλα. Θα κάτσεις πάνω τους, ή θα τους τα χώσεις στον κώλο; Ήρθε η ώρα να δούμε και τα δικά σου αρχίδια. Πριν από 7 μήνες, όταν πήρες την απόφαση να διώξεις αυτούς που σε κατάντησαν έτσι, πήρες το ψηφοδέλτιο κι έβαλες σταυρούς σε ανθρώπους τους οποίους εμπιστεύτηκες για τη σωστηρία σου. Μην τους αφήσεις να σε σταυρώσουν. Τους έστειλες στη βουλή, για να σε εκπροσωπήσουν. Πόσο μπορεί να σε εκπροσωπεί κάποιος που θα ψηφίσει υπέρ του να πας στο ΔΝΤ; Θα σε στείλουν στο σταυρό, αλλά φρόντισε κι εσύ να τους στείλεις στην πυρά. Με το να μην τους ξαναψηφίσεις, θα τους κλάσεις τ' αρχίδια. Πάλι εκεί μέσα θα είναι και θ' αλωνίζουν και θα τους πληρώνεις. Γιατί κανένα απ' αυτά τα αρχιδάκια δε βγήκε να πει ότι χαρίζει τουλάχιστον το 13ο και το 14ο μισθό του υπέρ της πατρίδας, για την οποία υποτίθεται ότι αγωνίζονται. Και μιλάμε για αυτούς που εσύ πληρώνεις, εσύ τους έστειλες εκεί που βρίσκονται, χάρη σε σένα τα κονομάνε και χάρη σε σένα ικανοποιούνται οι φιλοδοξίες τους κι οι ματαιοδοξίες τους. Κι όταν τους ψήφιζες, σου υπόσχονταιν ότι για σένα θα δουλέψουν κι όχι για τις τράπεζες και τα κυκλώματα που παίζουν με το χρήμα που γαμήθηκες για ν' αποκτήσεις.
Στην πυρά λοιπόν. Αν δεν τολμάς, ε τουλάχιστον μετά την ψηφοφορία, παρ' τους με τις ντομάτες. Μην ξοδευτείς πολύ. Πάρε από αυτές που βρίσκονται στα πρόθυρα της σήψης και τις πουλάνε μπιρ παρά. Και γιαουρτάκια. Ληγμένα. Έγινε μια καλή αρχή με τον Κακλαμάνη. Τα ίδια και χειρότερα μπορείς να κάνεις σε όσους από αυτούς έχουν τα μούτρα να κυκλοφορούν ελεύθεροι.

Ελπίζω να πέρασες καλά την πρωτομαγιά, μαλάκα Έλληνα. Καλά να ήπιες και καλά να ντερλίκωσες. Φάε τώρα τα κοψίδια σου, γιατί σε λίγο καιρό θα τρως τα σκατά σου.