Το κενό...

Το είδα σε έναν τοίχο στα Εξάρχεια, πού αλλού, και το πέρασα στο αρχείο μου με τις φωτογραφείες "τοίχου". Καλό είναι, αλλά θεωρώ πως είναι ανάγκη να συμπληρώσουμε ότι:
Το κενό δεν καλύπτεται με ακριβά και κυριλάτα ρούχα.
Το κενό δεν καλύπτεται με το υπεργαμάτο και φιγουράτο αυτοκίνητο, απαραίτητο αξεσουάρ για να γαμήσουμε πιο εύκολα.
Το κενό δεν καλύπτεται με τους δήθεν φίλους. Κι αν είσαι ανίκανος να ξεχωρίσεις τον δήθεν από τον αυθεντικό, την έβαψες.
Το κενό δεν καλύπτεται με τους τίτλους. Ειδικά τους δανεικούς, πόσο μάλλον τους, ας πούμε, κληρονομικούς.
Αντιγράφω από το φέισμπουκ το σχετικό σχόλιο του φίλου Antoine Parinis:
"Κάθε κενό καλύπτεται μονάχα με κάτι ...καινό!!"
Είναι σοφό αυτό το παιδί. Αλλά και πάλι με προβλημάτισε.
Ας υποθέσουμε ότι ήρθε κάτι καινό και κάλυψε το κενό. Αλλά το κενό, δεν άντεξε το καινό και το εκκένωσε. Σ' αυτή την περίπτωση, νιώθει ότι επέστρεψε στην κενότητα, ή επειδή έγινε κάποια στιγμή και το ίδιο καινό, θεωρεί περιττό το καινό που το έκανε καινό;
Δεν τα πάω καλά με τα μαθηματικά γαμώτο, ειδικά όταν πάνε και ανακατεύονται στη χημεία.