ΟΙ ΣΚΛΗΡΟΙ ΤΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ

Η καθημερινή μου διαδρομή από το σπίτι στη δουλειά, είναι Εξάρχεια Κολωνάκι. Και το αντίστροφο. Πράγμα που σημαίνει ότι τουλάχιστον δύο φορές τη μέρα, περνάω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στην Ιπποκράτους. Και τους φύλακες αυτών. Που μοιράζονται στις γωνίες της διασταύρωσης Ιπποκράτους με Ναυαρίνου. Στη μεριά της κλούβας, είναι μαζεμένοι οι περισσότεροι. Ενώ πολύ συχνά, κάνουν κατάληψη στο πεζοδρόμιο τα δελτομηχανάκια. Σε μέρες (ή μάλλον νύχτες) που κάποιος κρίνει ότι μπορεί να προκληθεί ένταση στα Εξάρχεια, εξαπλώνονται και στη διασταύρωση με Διδότου, ενίοτε και Βαλτετσίου.
Αφού δεν μπορώ να αποφύγω το πέρασμα από αυτή τη διασταύρωση, ποφεύγω τη μεριά της κλούβας. Προτιμώ το απέναντι πεζοδρόμιο. Είναι στενό, με το ζόρι χωράνε δύο άτομα, αλλά έχει πιο πολύ αέρα. Παλιότερα απέφευγα τη Χαριλάου Τρικούπη. Ήταν εύκολο. Ακόμη και να ξεχνιόμουν, έβλεπα την κλούβα και έστριβα. Προτιμούσα τότε να πάω από Μαυρομιχάλη και μετά να στρίψω στη Ναυαρίνου και ν' αρχίσω να ανεβαίνω. Τώρα πάω κατευθείαν Ιπποκράτους. Γιατί στις γωνίες της Μαυρομιχάλη, έχει επίσης πάνοπλους μαχητές που αποκαθιστούν την τάξη. Και τους βλέπω κι ανταριάζομαι. Δεν ξέρω τι κάνουν εκεί. Και εδώ θα ήθελα να με πληροφορήσει κάποιος. Υπάρχουν τίποτα γραφεία του ΠΑΣΟΚ ή άλλου κόμματος ή άλλου φορέα που χρειάζονται φύλαξη; Φαντάζομαι ναι. Και μάλιστα, αυτά τα γραφεία, πρέπει να βρίσκονται προς τα κάτω, προς το πάρκο (που κάποτε ήταν πάρκινγκ), προς την καρδιά των Εξαρχείων. Δεν εξηγείται αλλιώς η προσήλωσή τους σε κείνη την πλευρά, τη στιγμή που τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ βρίσκονται ακριβώς πίσω απ' την πλάτη τους.
Μη βιάζεσαι αναγνώστη μου, θα δεις πού θέλω να καταλήξω.
Εγώ λοιπόν τη Μαυρομιχάλη την αποφεύγω πλέον. Αλλά πώς έτυχε και προχτές που βρισκόμουν αλλού, την ανέβηκα όλη τη Ναυαρίνου και σήμερα το μεσημέρι, έτυχε να ανέβω όλη τη Μαυρομιχάλη. Και τους μπάνισα. Ακίνητοι. Σοβαροί. Καμαρωτοί. Στιβαροί. Πέρασα από μπροστά τους, νιώθωντας ένα ρίγος, ένα δέος, μια ανατριχίλα - αχ! Σε στάση προσοχής, με το βλέμμα στραμμένο στο άπειρο και την ασπίδα στα πόδια... Είμαι σίγουρη ότι όταν ήταν μικροί, ήθελαν να γίνουν εύζωνοι και να στήνονται στον άγνωστο στρατιώτη και να φωτογραφίζονται οι μουνίτσες δίπλα τους αγκαλιάζοντάς τους. Δεν τα κατάφεραν. Και η αστυνομία καλή είναι μωρέ! Βολεύεσαι κιόλας.
Μετά το δέος κλπ λοιπόν, ένιωσα την ανάγκη να αγκαλιάσω έναν από αυτούς και να βγούμε φωτογραφία. Αλλά σκέφτηκα ότι μπορεί να εκνευριζόταν, γιατί ξέρω ότι δε θέλουν να φαίνονται. Γι' αυτό συχνά φοράνε και κουκούλες.
Έχω όμως πρόταση για τον υπουργό ΠΡΟΠΟ. Να γίνει κάτι ανάλογο με τους τσολιάδες. Δηλαδή ένα σώμα για φωτογράφιση. Οι σκληροί των Εξαρχείων. Να προσελκύσουμε και τουρισμό στο ταπεινό χωριό μας, που το φοβούνται όλοι. Όχι, όχι! Δε γίνονται οδομαχίες στα Εξάρχεια. Δεν πέφτουν δακρυγόνα. Τουριστική ατραξιόν είναι. Περάστε να φωτογραφηθείτε να έχετε ενθύμιο. Και να στηθούν και μαγαζάκια που θα πουλάνε κουκλάκια - μπατσάκια.
Μάλιστα έχω την εντύπωση, ότι η πρότασή μου θα δώσει λύση και σε θέματα οικονομίας, ανεργίας κλπ.
Αχ! Είμαι για μεγάλες δουλειές εγώ!