ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΟΙ, ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΕΣ ΚΑΙ ΤΕΡΑΤΑ

Καθόμαστε με το φίλο μου το Γιώργο για τους απογευματινούς καφέδες μας. Στο διπλανό τραπέζι κάθεται ένας από τους πεντάμορφους. Κοιτάζει τη χαρτούρα του, κοιτάζει και γύρω του μήπως έρχεται αυτή που περιμένει.
Εκλεκτό τεμάχιο. Και όμορφο και στυλάτο. Λίγο κοντό μου φαίνεται. Ε, τι να κάνω, είπαμε, δεν μπορώ να κοιτάω πιο κάτω από τον ώμο μου. Τον Γιώργο πάλι, αυτό το κοντό δεν τον χαλάει καθόλου. Έχει αδυναμία στους κοντούς, αν και δίμετρος. Βίτσια είναι αυτά. Ξέρω κάποιον που του αρέσουν οι χοντροί. Να ξεχειλίζει όμως το λίπος.
"Να δεις που θα κουβαληθεί κανένα μπάζο" λέει ο Γιώργος, βλέποντάς τον να κοιτάει το ρολόι του και μετά να ψάχνει γύρω του. Δεν άργησε να φανεί. "Τα'πα, δεν τα'πα;" σχολιάζει μόλις τη βλέπει. "Τα'πες για την τάπα" του απαντάω. Ναι. Η κοπέλα ήταν τραγικά μπάζο. Όχι μόνο κοντή, χοντρή και άσχημη. Αυτό θα μπορούσαμε και να το προσπεράσουμε. Το σύνολο ήταν απελπισία σκέτη. Χαρακτηριστική κνίτισσα. Ντυμένη με τσουβάλια. Με μαλλί που δεν είχε την τύχη να συναντηθεί ποτέ με χτένα. Με σπυριά. Η ακμή και η παρακμή σε τραγική συνύπαρξη.
"Μπα, δεν μπορεί, επαγγελματικό ραντεβού θα είναι" πετάχτηκα εγώ. Πάντα τα απογεύματα των Κυριακών, αξιοποιούνται για επαγγελματικές συναντήσεις. Τραβάει το κάθισμα και το φέρνει κοντά του. Προσπαθώ να είμαι διακριτική και να μη δείχνω ότι έχω μείνει μαλάκας με το ταίριασμα που βλέπω δίπλα μου. Το ίδιο κι ο Γιώργος.
Θυμήθηκα ένα απόγευμα πριν από κάνα μήνα που επέστρεφα με τον ηλεκτρικό από την οδοντίατρο στα Κάτω Πατήσια. Πάλι θα συναντούσα το Γιώργοα για απογευματινό καφέ, κάπου στο Μοναστηράκι. Στη Βικτώρια μπαίνει ένα τσούρμο άτομα. Δε θα πήγαινε ποτέ το μυαλό μου ότι ο πανέμορφος ψηλός, μελαχρινός, με το τέλειο πρόσωπο, τα άψογα χαρακτηριστικά και το στυλάτο ντύσιμο, συνοδευόταν από την κοντή (λίγο πάνω από τη μέση του) με την τσαλακωμένη μούρη και τον κώλο που με δυσκολία μπορούσε να μετακινήσει. Όλοι κάνανε στην άκρη για να χωρέσει αυτός ο κώλος. Το ντύσιμό της, προτιμώ να το ξεχάσω. Και το χαζοχαρούμενο νάζι της επίσης. Όταν την είδα να χώνεται στην αγκαλιά του κούκλου, ένιωσα να παραλύω.
Δεν έχω λόγια. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά σε τέτοιες περιπτώσεις. Και τα πόδια. Να τις χαίρεστε τις κουκλάρες σας λεβέντες μου! Και καλούς (και πάνω απ' όλα όμορφους) απογόνους!