Παρακολούθησα με ενδιαφέρον τον εορτασμό των γενεθλίων του ΠΑΣΟΚ στο facebook. Δεν κρύβω πως συμμετείχα κι εγώ. Θυμήθηκα βέβαια πως κάποτε το γιορτάζαμε διαφορετικά. Τότε που η φαντασία κάλπαζε και ονειρευόταν μια Ελλάδα νέα, φαντασιωνόμασταν την αλλαγή και άλλα τέτοια ρομαντικά. Κι η αλλαγή ποτέ δεν ήρθε, γιατί κι εμείς ποτέ δεν αλλάξαμε.
Πολλοί ήταν αυτοί που κατηγόρησαν όσους κάποτε έκαναν πάρτι για το ΠΑΣΟΚ και τώρα στους τοίχους τους του κάνανε κηδεία. Σωστά. Πολλοί, πάρα πολλοί, το ψήφιζαν, είχαν όφελος από αυτό και τώρα έμειναν απ’ έξω και τους έχει πιάσει λύσσα. Ήταν αυτοί που πάνε όπου φυσάει ο άνεμος. Και τώρα, ναι, ο άνεμος φυσάει στο ΣΥΡΙΖΑ και εκεί θα τους συναντήσουμε.
Σκέψου όμως και πόσοι είναι οι πραγματικά απογοητευμένοι. Και οι αφελείς. Που πάνε εκεί που νομίζουν ότι υπάρχουν σωτήρες. Και με την ευκαιρία θα κάνω και την αυτοκριτική μου.
Κατάγομαι από πασοκοοικογένεια. Η οποία επί Χούντας υπέστη διώξεις και αντιμετώπισε προβλήματα. Ο πατέρας μου δηλαδή. Η μάνα μου προέρχεται από παραδοσιακή κομμουνιστική οικογένεια. Και τη θυμάμαι κάποτε να λέει στον πατέρα της ότι θα ψηφίσει ΠΑΣΟΚ για να φύγει η ΝΔ κι εκείνος να νιώθει το εγκεφαλικό να πλησιάζει επειδή η κόρη του έχασε τις αξίες της και τα ιδανικά της. Ο πατέρας μου ήταν συνειδητοποιημένος σοσιαλιστής. Τον κομμουνισμό τον έβρισκε σκληροπυρηνικό και τους νεοδημοκράτες τους θεωρούσε φασίστες. Είδε σοσιαλιστικό κίνημα και τσίμπησε. Και ποιος δεν τσίμπησε το ’81; Και ποιος μπορούσε να φανταστεί τι θα ακολουθήσει;
Μέσα σε ένα σπίτι έντονα πολιτικοποιημένο, όπου μόνο πολιτικά βιβλία (εκτός από τα δικά μου) και εφημερίδες κυκλοφορούσαν, λογικό ήταν να μπω στο κλίμα. Και, μεγαλώνοντας, να αποκτήσω κρίση και άποψη. Και να δω ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι τόσο σοσιαλιστικό, όσο σοσιαληστρικό. Απαρνήθηκα την ιδιότητα του πολίτη και δεν έβγαλα εκλογικό βιβλιάριο. Έμεινα για αρκετά χρόνια έτσι, αρνούμενη να συμμετάσχω στο παιχνίδι που παιζόταν. Μεγαλώνοντας, αστικοποιήθηκα. Άρχισα να ψηφίζω. Ομολογώ τα εγκλήματα που έκανα στην κάλπη: ΠΑΣΟΚ για να φύγουν οι φασίστες της ΝΔ. ΝΔ για να φύγουν τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ. ΚΚΕ, Συνασπισμό ή μικρά αριστερά κόμματα για να βγουν ενισχυμένα και να αντιμετωπίσουν τη λαίλαπα του δικομματισμού. Το 2009 δεν ψήφισα αλλά χάρηκα που βγήκε το ΠΑΣΟΚ κι έτσι θα γλιτώναμε από την κατρακύλα. Τόσο αφελής, τόσο ανόητη, τόσο μαλάκω. Αφού κατά βάθος ήξερα πως και το ΠΑΣΟΚ τα ίδια σκατά ήταν.
Πόσοι χαρήκαμε τότε, όχι επειδή θα είχαμε πρόσβαση στην πασοκική εξουσία, αλλά επειδή ελπίζαμε πως θα απαλλαγούμε από το χάλι της ΝΔ; Πόσοι τέτοιοι βλάκες κυκλοφορούμε σ’ αυτή τη χώρα; Πόσοι ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές για να γλιτώσουμε από τις πολιτικές που μας οδήγησαν εδώ που είμαστε τώρα; Και πόσοι θα το ξανακάνουμε; Πόσοι αφελείς θα αναζητήσουμε σωτήρες για τη χώρα μας; Πόσοι θα βασιστούμε στο μονόφθαλμο για να μη μας οδηγούν οι τυφλοί;
Ζούμε ανάμεσά σας και είμαστε πολλοί. Δεν είμαστε οι περισσότεροι, ούτε οι χειρότεροι, αφού τα λαμόγια είναι πιο επικίνδυνα και περισσότερα από εμάς, τους ανόητους ρομαντικούς. Ωστόσο υπάρχουμε. Και ψηφίζουμε. Όχι με βάση το προσωπικό όφελος, αλλά ελπίζοντας πάντα να απαλλαγούμε από ό,τι μας καταστρέφει. Μας κυβερνούν οι αλήτες, επειδή το μυαλό μας το κυβερνά η βλακεία. Αν δεν απαλλαγούμε απ’ αυτήν, θα συνεχίσουμε να παίζουμε το παιχνίδι τους και λαμόγια θα εναλλάσσονται στην εξουσία, αφήνοντάς μας με την απορία του ηλιθίου που θα ψάχνει να βρει το λάθος του.
Και επειδή θα βγουν πολλοί και θα πούνε, όπως πάντα, «τι προτείνεις;», προκαταβολικά δηλώνω πως δεν προτείνω τίποτα. Γιατί δε γίνεται να παρέμβω στο χαρακτήρα του άλλου. Γιατί, για να γίνει το θαύμα, πρέπει να αλλάξουμε χαρακτήρα. Να αλλάξουμε στάση. Να αποφασίσουμε να χάσουμε και την τελευταία μας ελπίδα. Να καταλάβουμε πως όποιος έχει εξουσία τώρα, δε διαφέρει σε τίποτα από αυτόν που είχε εξουσία χτες ή αυτόν που θα την έχει αύριο. Να αναλάβουμε εμείς την ευθύνη για τον εαυτό μας. Και να το γυρίσουμε στην αυτοοργάνωση. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που δε θα την αναλύσω εγώ. Όχι εδώ και όχι τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου