Στην αναμπουμπούλα ο λύκος τρέμει

Δεν ξέρω αν πρέπει να λυπηθώ ή να χαρώ που τελειώνει αυτή η προεκλογική περίοδος. Βέβαια, θα μου πεις ότι θα πρέπει να περιμένω τα αποτελέσματα για να δω αν θα βάλω πλερέζα ή θα χορέψω καρσιλαμά χτυπώντας τα κουτάλια, αν θα βρίσω την άχρηστη ράτσα μας ή θα πάρω πίσω όσα σκατά έχω πετάξει κατά καιρούς στην ελληνική καφρίλα. Όπως και να ‘χει πάντως, αυτή η προεκλογική περίοδος, κατά την οποία η απειλή για κυβέρνηση της αριστεράς πλακώνει πάνω από τα κεφάλια μας, μου έδωσε πολλές χαρές.

Αυτή η περίοδος της αβεβαιότητας, της ακυβερνησίας, του μίσους και του αλληλοσπαραγμού, της αποσύνθεσης, της συνωμοσίας, αυτή η περίοδος της αναταραχής, για μένα, που δεν έχω τι άλλο να χάσω, αλλά και για τους πολλούς που είναι σαν εμένα, ήταν άκρως διασκεδαστική. Εγώ που έχω πάψει πλέον να φοβάμαι, αφού έχω ζήσει τα χειρότερα, βλέπω το φόβο και την ταραχή σε ορισμένους και χαίρομαι.

Βλέπω τους αστούς να τρέμουν μην καταρρεύσει το σύστημά τους κι έρθει η στιγμή να ζητήσει η πλέμπα δικαιώματα.

Βλέπω τους φασίστες να προσπαθούν με λύσσα να εκμεταλλευτούν τη φτώχεια και την ασχετοσύνη αυτής της πλέμπας για να ρυθμίσουν την κατάσταση, όσο είναι καιρός.

Βλέπω τους βολεμένους να έχουν χεστεί, μην τύχει και χάσουν το βόλεμα. Και δεν έχουν μάθει να ζούνε αλλιώς.

Βλέπω τους Χριστιανούς να ξορκίζουν το κακό, γιατί άμα χάσει η Εκκλησία τα προνόμιά της, ποιος ξέρει, μπορεί να έρθει κι ο Αντίχριστος.

Βλέπω τους νοικοκυραίους που, κρυμμένοι στα καβούκια τους, παρακολουθούν στην τηλεόραση τις εξελίξεις και παρακαλούν να μη γίνει κάτι που θα χαλάσει τη φιλήσυχη μιζέρια τους.

Βλέπω αυτούς που είχαν μέχρι τώρα εξουσία, να ξεπερνούν τα όρια της κατινιάς για να μην τη χάσουν. Και τρομοκρατούν με κάθε τρόπο.

Με διαφημίσεις με παιδάκια που ο καημός τους είναι αν θα έχουμε ευρώ κι όχι αν έχουν μέλλον σ’ αυτόν το σκατότοπο.

Ή με κάποιον που τρώει και πίνει παρέα με τη χαζογκόμενα και δε θέλει να πληρώσει το λογαριασμό. Και η πλάκα είναι ότι τον λένε Αλέξη κι όχι Βαγγέλη, Αντώνη, Κωστάκη, Γιωργάκη, Άκη. Μ’ άλλα λόγια, η φράση «άλλος γαμάει, άλλος πληρώνει» πρέπει να γίνει τρόπος ζωής σ’ αυτή τη χώρα. Αντί να τους κάνουμε καροτσάκι και να τους διώξουμε από τη ζωή μας.

Τρομοκρατούν φορτώνοντας τον κάθε Αμυρά στο κόμμα που απειλεί να προκαλέσει την αναταραχή που φοβούνται, παρουσιάζοντάς τον ακόμη και ως βουλευτή του.

Μέχρι και το βόλεμα φορτώνουν στην αριστερά, που δε βόλεψε κανένα δικό της παιδί, αυτοί που βόλευαν υψηλόμισθους συμβούλους για τους συμβούλους των συμβούλων που συμβούλευαν συμβούλους συμβούλων.

Παρομοιάζουν τον Τσίπρα με τον Παπανδρέου, εκμεταλλευόμενοι το ενδεχόμενο της αλλαγής. Από την άλλη, ψάχνω να βρω έναν καλύτερο ηγέτη κατά τη μεταπολίτευση και δεν μπορώ.

Είναι μια υπέροχη προεκλογική περίοδος, γιατί ήρθαν τα πάνω κάτω. Είναι η μόνη αναμπουμπούλα όπου ο λύκος έχει κλειστεί στο μαντρί γιατί νιώθει ότι απειλείται από τα πρόβατα. Δεν ξέρω μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ταραχή αυτών των λύκων και πόσους θα θάψουν κάτω από τη λάσπη τους. Δεν ξέρω αν θα καταλάβουν ότι δεν είναι εύκολο να πιάσει το κόλπο με τα ευρώ που θα χάσουμε, αφού δε μας νοιάζει και πολύ για τα ευρώ των άλλων, τη στιγμή που εμείς δεν τα έχουμε. Δεν ξέρω αν θα το καταλάβουν, γιατί ποτέ δε βρέθηκαν στη θέση μας. Δεν ξέρω αν θα βρούνε καινούργιο τρόπο να μας τρομοκρατήσουν μέσα σε λίγες μέρες.

Δεν έχουν καταλάβει ότι εμείς είμαστε ήδη τιμωρημένοι από το ίδιο μας το κράτος. Κι ότι είναι πολύ μικρό το ζόρι μας για το αν θα μας τιμωρήσουν και οι Ευρωπαίοι. Κι ότι ευχόμαστε αυτή η τιμωρία μας να γίνει η αφορμή για να γκρεμιστεί όλη αυτή η σαπίλα που συντηρούσαμε μέχρι τώρα και στη θέση της να δημιουργηθεί κάτι καινούργιο.

Κυρίως δεν κατάλαβαν ότι έχουμε ξυπνήσει από το λήθαργο που μας είχε ρίξει το λάιφ στάιλ άλλων εποχών. Μάθαμε να σκεφτόμαστε και ανακαλύψαμε την πολιτική. Πιστεύω ότι όλο και περισσότεροι από εμάς είναι ικανοί να ψηφίσουν. Και δεν εννοώ τον τίμιο αστό, που με το δίκιο του θα ψηφίσει δημιουργία ξανά, αλλά το φοβισμένο άσχετο που θα ξαναψηφίσει ΝΔ επειδή το ΠΑΣΟΚ τα σκάτωσε.

Βέβαια, δεν περιμένουμε και θαύματα, γιατί ο σοσιαλισμός είναι τελειωμένη υπόθεση. Όσο κι ο καπιταλισμός. Αλλά ελπίζουμε σε κάτι καινούργιο. Σε ένα κλείσιμο της ψαλίδας, ένα κοινωνικό κράτος, λιγότερη καύλα για το κεφάλαιο κι αυτή τη φούσκα που την ονόμασαν οικονομία και περισσότερο ενδιαφέρον για τον άνθρωπο κι αυτήν την πολύτιμη ουσία που τη λένε κοινωνία.

Γι’ αυτό πρέπει να τολμήσουμε. Για να γκρεμίσουμε την κοινωνία που έχτισαν. Για να τσακίσουμε τα ήθη τους. Για να απολαύσουμε το φόβο τους. Για να πάρει ο καθένας αυτό που του αξίζει. Για το γαμώτο.